บทที่ 6

การที่เขามาอยู่กับเธอเกือบสองอาทิตย์แล้วทำให้คริมารู้จักกริชดนัยมากยิ่งขึ้น ทีละนิด ทีละหน่อย ความช่างสังเกตของเธอทำให้เธอเริ่มเรียนรู้นิสัยของเขา ความชอบของเขา และทุกสิ่งที่เป็นความชอบของกริชดนัย คริมาก็เอาใจเขา...ทุกอย่าง

จากของง่ายๆ อย่างอาหารการกิน ที่เธอศึกษาและเรียนรู้ และทำในสิ่งที่เขาชอบ คริมาพบว่าถ้าเธอลงมือทำอาหารด้วยตนเองมื้อใด อาหนุ่มมักจะรับประทานอาหารได้มาก เขาชอบที่จะให้มีผลไม้หลังมื้ออาหาร เธอเริ่มสังเกตว่าเขาชอบผลไม้ชนิดไหนและหมุนเวียนเปลี่ยนผลไม้ตามฤดูกาลมาขึ้นโต๊ะ บางวันเขากินมาก บางวันเขาก็กินน้อย ความช่างสังเกตของเธอทำให้เธอรู้ว่าอาหนุ่มชอบรับประทานเป็นพิเศษ คือมะม่วงสุก และแตงโมในตอนนี้

การทำงานกับเขาจะเรียกว่ายากก็ว่าได้ ง่ายก็ว่าได้ เขาเป็นคนเรียนรู้ไว แต่มักจะขี้หงุดหงิด เวลาไม่ได้ดั่งใจ หรือคนทำงานตามคำสั่งเขาช้า แน่นอนว่า คนที่รู้ใจและทำงานให้เขาได้อย่างฉับไว คือเธอเอง...เขาบอกว่าเปิดเทอมเธอจะยังมาทำงานด้วยไหม ถ้าไม่เขาคงจะต้องรับเลขาเพิ่มอีก และยังไงคริมาก็จะต้องยังมาทำงานกับเขาแม้จะเลิกเรียนแล้วก็ตาม

ปลื้มแหละ...ที่เขาเรียกใช้และเห็นประสิทธิภาพการทำงานของเธอ เธอทำงานหนักจนสมองไม่ไหว แต่ใจเธอก็ไหวถ้าได้ทำงานกับอาหนุ่ม

เฮ้อ...

ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอ ยอมเขา...ศิโรราบแก่เขา คริมาบอกกับตัวเองว่า เธอรู้สึกผิด แต่จริงๆ แล้วเธอรู้แก่หัวใจว่าเพราะอะไรเธอถึงอยากทำทุกอย่างให้กับกริชดนัย นั่นไม่ใช่เพราะการอยากไถ่โทษกับสิ่งที่เธอกลายเป็นต้นเหตุให้เขากับพ่อเลี้ยงของเธอต้องแตกแยกกัน ไม่เข้าใจกัน จนกระทั่งพ่อเลี้ยงของเธอตาย กริชดนัยก็ยังกลายเป็นนักโทษอยู่แบบนั้น

ถ้าจะต้องมอบชีวิตให้เขาเพื่อให้อาหนุ่มหายโกรธ คริมาก็พร้อมที่จะยอมทำ

นั่นอาจจะเพราะความรู้สึกลึกล้ำที่เธอมีมอบให้แก่เขาเพียงผู้เดียว

คริมาเผลอถอนใจเมื่อเธอกำลังคิดเลื่อนไหลเกี่ยวกับเขา...ผู้ชายที่อยู่คงมั่นในหัวใจเธอ ตั้งแต่แตกเนื้อสาวจนถึงตอนนี้

เธอเหลือบมองไปยังโต๊ะทำงานของอาหนุ่มเขากำลังคร่ำเคร่งกับการอ่านแฟ้มเอกสาร...หน้าตาของเขาตอนนี้ แม้จะดูดุดันเคร่งขรึมกว่าปรกติเพราะเขากำลังตั้งใจกับการอ่านเอกสาร แต่มันทำให้คริมาใจเต้นรัวเร็ว โอ...ความรักมันช่างน่ากลัวเสียมากจริงๆ เธอตีความแบบนั้น เธอกำลังทั้งรักทั้งหลง คนที่ไม่มีทางที่จะได้แตะต้องเขา แม้องคุลี

เขาชังเธอ...

และคริมาผู้เจียมตนก็คงได้แค่แอบรัก และสนับสนุนเขาในทุกทาง ทุกสิ่งที่เป็นความสุขของเขา ลุงทนายบอกกับเธอว่าคุณพ่อให้อะไรเธอไว้บ้าง ให้อดทนรอและเมื่อถึงอายุ 25 ปี เธอก็จะได้ปลดแอกทุกสิ่ง ไปตั้งตัวไปมีชีวิตของตนเอง

แต่คริมาอยากจะบอกคุณลุงทนายว่าเธอพร้อมที่จะยอมรับใช้กริชดนัยไปตลอด...ไม่ต้องจบสิ้นที่อายุ 25 ปี เธอไม่ต้องเอาอะไรก็ได้

ไม่มีใครเข้าใจเธอหรอก แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมจะต้องรักเขามากขนาดนั้นด้วย

เธอรักเขา...

ความเป็นจริงที่กระแทกเข้ามา ทำให้คริมายิ่งรู้สึก...ทั้งทุกข์และสุขไปพร้อมๆ กัน

เธอถอนใจอีกหน...

หนนี้คนที่กำลังเคร่งกับเอกสารเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ เขารับรู้ถึงเสียงนั้นของคริมา คิ้วเข้มเลยขมวดมุ่นแล้วเขาก็เอ่ยถามเธอขึ้นเสียงทุ้ม

“เป็นอะไรไป วีวี่”

“คะ?”

คนที่กำลังจมอยู่กับภวังค์ของตัวเอง ทำหน้างุนงงเมื่อจู่ๆ เขาก็เอ่ยถามขึ้นแบบนั้นทำให้เธอตั้งหลักไม่ทัน

“อาได้ยินวี่ถอนใจ สามรอบแล้ว”

เขาชูนิ้วขึ้น แล้วหรี่ตาลง พลางมองเธอด้วยสายตาคมกริบที่อ่านไม่ออก

“มีอะไรในใจหรือเปล่า? เกี่ยวกับเรื่องงานไหม”

“คือ วี่แค่...” เธอนิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วเอ่ยออกมาเสียงละล่ำละลัก

“คิดถึงมื้ออาหารเย็นนี้น่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะจัดเมนูไหนดี กลัวอากริชไม่ถูกใจ”

คำตอบนั้นทำให้เขาเกือบจะยิ้ม แค่เกือบ...เธอจะใช้ความน่ารัก อ่อนหวาน ทำอาหารเก่งมาเอาชนะใจเขา เอาชนะความเลวในอดีตไม่ได้นะคริมา

“อาว่าเย็นนี้นี้ วี่ไม่ต้องทำอาหารหรอก อาจะพาไปหาอาหารอร่อยๆ นอกบ้านบรรยากาศดีๆ กินกัน”

“เอ๋...เนื่องในโอกาสอะไรคะ”

คริมาชักจะสงสัยว่าทำไมแล้ว เขาถึงจะคิดพาเธอไปดินเนอร์ เอ...จะว่าไปมันเหมือนกับนัดเดตเลยนี่นา...

ความคิดนี้ทำให้เธอใจเต้นแรงขึ้นและหน้าเริ่มเกลื่อนไปด้วยสีเลือดอย่างไม่ได้ตั้งใจ และกริชดนัยก็เห็นว่าคริมากำลังหน้าแดง กำลังรู้สึก...เขารู้ ว่าเธอกำลังรู้สึกอะไร

และเขาจะใช้ประโยชน์จากความรู้สึกนั้น

“เนื่องในโอกาสที่วี่ทำงานกับอาครบสองอาทิตย์ยังไงล่ะ”

เธอยิ้มกว้างและเอ่ยรับคำเขา กริชดนัยมองประกายตาแห่งความสุขนั้นด้วยนัยน์ตาเยือกเย็น เอาเถอะ...เขาอาจจะใจร้ายกับเรื่องที่กำลังจะทำ แต่เธอทำกับเขาก่อนนะคริมา ต้องเรียกได้ว่าเขาคือกรรมสนองเธอมากกว่า

ตั้งแต่เขาเอ่ยชวนเธอไปรับประทานอาหารฉลองเนื่องในโอกาสที่เขากล่าวอ้างจะชวนเธอไป คริมาก็ดูจะสดใสและยิ้มส่งให้เขามากขึ้นในระหว่างวันที่ทำงานด้วยกัน หน้าตาอันสดชื่น นัยน์ตาสวยระยับเปี่ยมไปด้วยความสุขนั่น ทำให้กริชดนัยเกือบที่จะล้มเลิกสิ่งที่ตัวเองคิดจะทำ

แต่ก็แค่เกือบเท่านั้นแหละ

“ชอบกินอาหารอะไรล่ะ ไทย หรืออาหารต่างประเทศ”

“แล้วแต่อากริชเลยค่ะ”

“ถ้าเอาที่อาคุ้น และชอบก็น่าจะอาหารญี่ปุ่น เดี๋ยวอาจะพาไปโอมากาเสะที่หนึ่ง อารู้จักเจ้าของร้าน รับประกันว่าอร่อยแน่นอน”

“ได้ค่ะ”

เธอตอบเสียงสดใส ตอนนี้โลกของคริมาเหมือนกับเคลือบฉาบไปด้วยสีชมพู เพียงแค่เขาทำดีด้วย เธอยังรู้สึกถึงเพียงนี้ แค่เขาไม่โกรธเกลียดเธอ พูดดีๆ กับเธอบ้าง คริมาก็มีความสุขแล้วเหลือเกิน

ความสุขของคนที่ได้แอบรัก ยามได้การกระทำที่ดีตอบจากคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ มันก็ช่างมีความสุขอยากเหลือเกิน

แค่ได้รัก แค่เขาทำดีกับเธอบ้าง แค่นี้คนแอบรักอย่างคริมา ที่หลงใหล ฝังใจกับเขามาถึงหกปีเต็ม ก็แสนจะมีความสุขแล้ว