บทที่8

แสงแดดอ่อนๆสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาทำให้คนที่เพิ่งได้นอนตอนฟ้าใกล้สางยกมือขึ้นมาคลึงขมับเบาๆ ก่อนจะหันไปหาคนข้างๆ วริษฐายังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน คราบน้ำตายังเปรอะบนใบหน้างาม บริเวณซอกคอ เนินอกยังมีรอยจ้ำที่เห็นชัดขึ้น นี่เขาทำอะไรลงไป!! เพราะอารมณ์เดือดพล่านของเขาตอนนั้นถึงทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ พี่เขาเคยให้สัญญาไว้ว่าเรื่องระหว่างเราจะต้องเกิดจากความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น สุดท้ายเขาก็ทำมันไม่ได้ เพราะเขาปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ชายหนุ่มก้มหน้าไปจูบหน้าผากมนแฟนสาวเบาๆ แต่เขากลับได้รับรู้ถึงไอร้อนๆจากกายสาว เข้าใช้หลังมือสัมผัสดูถึงได้รู้ว่าหล่อนไม่สบาย

พชรพลเทียวเช็ดตัวให้คนป่วยอยู่สามสี่รอบกว่าไข้จะลดลง

"เป็นยังไงบ้างหวา"

เขารีบเอ่ยถามทันทีเมื่อเปลือกตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้นมา

"เพียะ!"

มือเรียวฟาดลงบนแก้มสากอย่างจัง

"คนเลว! ออกไป!"

"หวา..."

"ออกไปสิคะ หวาบอกให้ออกไป หวาเกลียดพี่"

สุดท้ายน้ำตาเม็ดร้อนที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาอีกครั้ง พชรพลเลือกที่จะดึงหญิงสาวเข้ามากอดแน่นพร้อมกับพร่ำบอกขอโทษซ้ำๆ

"พี่ยอมรับว่าพี่ผิด แต่พี่อธิบายได้นะหวา"

"ปล่อยหวา หวาไม่อยากฟัง"

"ขอแค่หวายอมฟังพี่ พี่จะไม่ขัดหวาอีกจะยอมทำทุกอย่างที่หวาต้องการขอแค่หวาเปิดใจรับฟังพี่"

"ถ้าหวาฟังพี่จะหย่าให้หวาไหมคะ แล้วก็เลิกยุ่งกับหวาด้วย"

"หลังจากที่หวาฟังพี่จบแล้ว หวาต้องการอย่างนั้นพี่ก็จะไม่ขัด"

"พี่กับเกรซแม่ของน้องพีช รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย…" เขาเป็นฝ่ายแอบชอบหญิงสาวก่อน ตามจีบอยู่นานกว่าสาวเจ้าจะตกลังรับรักและคบหาดูใจกัน แต่เพราะนิสัยเจ้าชู้มักมากของเขาทำให้เราทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ จนวันนั้นวันที่เราทะเลาะกันรุนแรงมาก เจ้าหล่อนเลยหอบผ้าหอบผ่อนหนีเขาไป พร้อมกับลูกน้อยในท้องที่เขาเองไม่มีโอกาสได้รู้ว่ามีซึ่งตอนนั้นเขาเองก็ทิฐิสูงเลือกที่จะไม่ตามไม่ง้อจนวันนั้นที่เขาเข้ามาเก็บเสื้อผ้าที่คอนโดก็เห็นแท่งตรวจครรภ์อันหนึ่งหล่นอยู่ใต้โต๊ะข้างหัวเตียง นับตั้งแต่วันนั้นมาเขาก็ออกตามหากวินตา ถามทั้งเพื่อน ทั้งคนรู้จักของหล่อน แต่ไม่เคยมีใครปริปากบอกเขาเลยสักคน ในวันที่หัวใจอ่อนล้าเสียใจก็มีวริษฐาที่เข้ามาเยียวยา จากแผลเหวอะหวะค่อยๆสมานขึ้นจนหายดี เขาเริ่มตัดใจจากกวินตาและเลือกที่จะเริ่มต้นใหม่กับวริษฐา ยอมรับว่าก้นบึ้งหัวใจลึกๆเขายังไม่ลืมกวินตา แต่เวลาไม่อาจจะเดินย้อนกลับไปได้ เขาเลยเลือกที่จะลืมอดีตและโฟกัสที่ปัจจุบัน แต่ใครจะรู้ว่าสามปีต่อมากวินตาจะกลับมาพร้อมกับลูกของเขา…

"เรื่องของพี่กับเขาไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นจริงๆนะหวา เขาจะยกลูกให้พี่ หวาก็เข้าใจใช่ไหมตาพีชก็ยังเล็กจะให้หักดิบเลยมันก็ไม่ได้ เด็กเคยอยู่กับแม่เขามาตลอด วันนึงจะให้อยู่กับคนแปลกหน้าเลยโดยที่ไม่มีแม่ของแกเลยมันคงไม่ได้ เกรซเขาเลยขออยู่กับลูกอีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น แล้วเขาจะไป"

เขายังคงลูบผมสลวยเบาๆเพื่อปลอบคนที่ยังสะอื้นไห้อยู่ แต่เขารู้สึกได้ว่ามันเบาลงจากเมื่อครู่บ้างแล้ว

"ที่พี่ไม่บอกหวา เพราะไม่อยากให้เราคิดมาก"

"ทีนี้เข้าใจพี่แล้วใช่ไหม"

เขาผละกอดออกพร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้า วริษฐาพยักหน้ารับรู้เบาๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาและโผเข้ากอดเขาอีกครั้ง

"ห้ามโกหกหวาอีกนะคะ"

"พี่ขอโทษนะ…เรื่องเมื่อคืน"

เขาเค้นเสียงบอกอย่างยากลำบาก ภายในใจก็รู้สึกผิดไม่น้อย วริษฐาส่ายหัวเบาๆแทนคำตอบ หล่อนไม่เสียดายสักนิดกับสิ่งที่เสียไป แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ต่างหากเล่า

"เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วเราค่อยกลับกันนะ"

เขาบอกก่อนจะยื่นเสื้อผ้าเจ้าหล่อนที่เขามีติดรถมาด้วยให้กับคนตรงหน้า

"เมื่อคืน…พี่…ได้ป้องกันไหมคะ"

หล่อนเอ่ยถามขึ้น

พชรพลที่กำลังขับรถอยู่หันไปทางแฟนสาว ก่อนจะส่ายหัวช้าๆ

"แวะร้านขายยาให้หวาก่อนได้ไหมคะ"

"ไม่ต้องคุมก็ได้ อีกไม่กี่อาทิตย์เราก็จะแต่งงานกันแล้ว พี่ก็อยากมีลูก หวาก็อยากมีลูกไม่ใช่เหรอ แต่งปุ๊บท้องพอดีเลย"

"พี่เพชรคะ"

หล่อนว่าอย่างเหนื่อยใจ

"นะหวา…"

มือหนาบีบมือเรียวเล็กเบาๆ

"มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ"

หล่อนว่าอย่างอิดออด

"ไม่เร็วหรอก นะครับ"

เจ้าหล่อนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอม เพียงเท่านั้นก็ทำให้เขายิ้มได้เต็มปากแล้ว