บทที่7

"ลูกหลับแล้ว เพชรไปคุยกับเธอเถอะค่ะเดี๋ยวเกรซอยู่ดูลูกต่อเอง"

หล่อนบอกขณะที่กำลังจัดแจงผ้าห่มให้ลูกน้อย ถึงจะบอกออกไปอย่างนั้นแต่แววตาเจ้าหล่อนยังแสดงความรู้สึกข้างในอย่างปิดไม่มิด จนทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัดใจ

"ล็อคบ้าน อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้าหรือใครก็ตามที่ไม่ใช่ผม เข้าใจไหม"

เขาย้ำแม่ของลูก

"ค...ค่ะ"

เมื่อร่างบางตรงหน้ารับคำเขาก็คว้าสมาร์ทโฟนที่วางไว้แล้วเดินออกไปทันที

"มันคงไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วใช่ไหมคะเพชร เกรซสัญญาว่าเกรซจะอยู่ที่นี่แค่เดือนเดียวเท่านั้น ขอเกรซเป็นคนเห็นแก่ตัวสักครั้ง ครั้งเดียวเท่านั้น"

หล่อนบอกก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาเม็ดร้อนที่ไหลรินลงมา

"ทำไมถึงดื่มเยอะขนาดนี้หวา พอเถอะพี่ว่าเราดูไม่ไหวแล้วนะ"

ภาคภูมิที่นั่งเฝ้าสาวเจ้านั่งดื่มมานานกว่าสองชั่วโมงท้วงขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคนตัวเล็กถึงได้คิดที่จะชวนเขาออกมานั่งดื่มริมชายหาดแบบนี้ ไม่รู้ว่าวริษฐาไปเจออะไรมาหรือใครทำให้ใจดวงน้อยดวงนี้ชอกช้ำ แต่ตอนนี้เขายินดีที่จะให้หล่อนพักพิง

"พี่ภูมิ เขาทำแบบนี้กับหวาได้ยังไง...ฮือ"

คนตัวเล็กซบหน้าลงกับอกแกร่งอย่างไม่อาย

"เขาหลอกหวามาโดยตลอด"

มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาลูบเรือนผมยาวสลวยช้าๆอย่างปลอบปะโลม

"เขาทำแบบนี้ได้ยังไงคะ เขาทำได้ยังไง!"

"หวา!"

"ผลัก! ตุ๊บ!"

หมัดหนักๆซัดลงบนใบหน้าคมเต็มแรง ทำให้คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวหงายลงไปอย่างไม่เป็นท่า คนที่กำลังเดือดพล่านไม่พอแค่นั้น เขายังตามลงไปซัดหน้ามันอีกหลายรอบ

"มึงจะรอเสียบกูเหรอไอ้สัตว์ ฝันไปเถอะ จำใส่กะโหลกมึงไว้ด้วยว่าหวาเป็นเมียกู"

"มึงเองเหรอแฟนหวา"

ภาคภูมิปาดเลือดตรงมุมปากออกก่อนจะถามอีกฝ่ายพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา

"หวาไม่ใช่แฟนกู แต่หวาเป็นเมียกู"

"ถ้ามึงยังทำหวาเสียใจอยู่แบบนี้ มึงอย่าหวังว่าจะได้หวาคืน"

"ทำไม จะรอเสียบว่างั้น งั้นมึงมาลองดูกันไหมว่าระหว่างมึงจะตายก่อนกับกูเลิกกับเมียกูอะไรมันจะเกิดก่อนกัน"

เขาว่าพร้อมกับซัดอดีตเพื่อนรักอย่างภาคภูมิไปอีกรอบ

"หยุดนะ!'

คนเมารีบเดินโซซัดโซเซมารั้งแขนแกร่งไว้

พชรพลไม่สนใจคนตัวเล็กที่พยายามห้ามปรามสักนิด หมัดหนักๆยังซัดลงบนใบหน้าคมคายอย่างต่อเนื่อง เมื่อพอใจแล้วเขาก็เข้ามากระชากแขนเรียวให้ตามมา

"มานี่!"

ภาคภูมิพยายามจะลุกตามออกไป แต่ความเจ็บมันแล่นเข้ามาจนลุกไม่ไหว

"โอ๊ย!"

คนเมาล้มลงเต็มแรก เนื่องจากเขาทั้งดึงทั้งลากหล่อน

"แค่นี้อย่ามาสำออย ลุกขึ้นมา"

เขาว่าพร้อมกับกระชากร่างบางให้ลุกขึ้น เข่าข้างซ้ายที่กระแทกลงกับก้อนหินอย่างจังทำให้มีเลือดสีแดงสดซึมออกมา แต่นั่นไม่ได้ทำให้เพลิงโทสะของพชรพลลงน้อยลงเลยสักนิด เขายังคงกึ่งลากกึ่งดึงแฟนสาวมาที่รถยนต์คันหรูก่อนจะดันร่างบางเข้าไปในนั้นและกระชากรถออกไปด้วยความเร็วสูง

"ปึก!"

ร่างทั้งร่างถูกโยนลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่คนตัวโตจะทาบทับลงมา

"โอ๊ย!!.."

คนที่เริ่มสร่างเมาร้องเสียงหลงเมื่อแขนสองข้างถูกกดลงกับเตียงนอน

"ย...อย่านะคะ"

วริษฐาเอ่ยห้ามเสียงตะกุกตะกัก

"อ่อยมันขนาดนั้น พี่ก็จะสนองให้เธอแทนมันไง ไม่ดีหรือไงเอากับผัวตัวเองไม่ผิดศีลด้วย"

"พี่เพชร!"

"ทำไมพี่พูดแทงใจดำหรือไง ไปกับมันถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะถึงยอมให้มันกอดมันหอมขนาดนั้น ยอมพี่บ้างจะเป็นอะไรไปรับรองได้พี่ฟินกว่ามันแน่นอน"

พูดจบชายหนุ่มก็ขึ้นคร่อมแฟนสาวอีกรอบริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของวริษฐาจนได้กลิ่นคาวเลือด เจ้าหล่อนพยายามทุบอกเขาเพื่อเรียกสติแต่กลับไม่ได้ผลเมื่อเขากำข้อมือหล่อนไว้ทั้งสองข้างแล้วเลื่อนใบหน้าลงมาขบเม้มบริเวณซอกคอขาว เนินอก จนเกิดเป็นจ้ำสีกุหลาบ

"อื้อ...ปล่อยหวานะพี่เพชร"

ร่างบางพยายามดิ้นขลุกขลักจนทำให้คนตัวโตเริ่มทนไม่ไหว

"แขวก!"

เสื้อตัวบางถูกกระชากเต็มแรง คนตัวโตโยนมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ความเมามายก่อนหน้านี้มลายสิ้นเหลือแต่ความกลัวเท่านั้นที่เหลืออยู่ พี่เพชรตอนนี้ไม่เหมือนกับพี่เพชรที่หล่อนเคยรู้จักสักนิด

เพียงเสี้ยวนาทีแพนตี้ตัวน้อยก็ถูกดึงลงมา คนตัวโตแยกขาเรียวออกก่อนจะใส่แก่นกายที่ชูชันเข้าไปในช่องรัก

"อย่า...อ..อื้อ.."

มือเรียวทั้งสองข้างจิกเกร็งลงบนบ่าของเขา

"ชิบ!"

พชรพลสบถลั่น สันกรามแกร่งนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นี่เขาเป็นคนแรกของวริษฐาเหรอ

"ออกไป...หวาเจ็บ"

มือเรียวพยายามทุบอกแกร่ง น้ำตาก็ไหลเอ่อลงมาไม่ขาดสาย ตอนนี้หล่อนรู้สึกเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆยังไงยังงั้น

"เดี๋ยวมันก็หาย"

เขาก้มลงกระซิบบอกแฟนสาว ก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง พร้อมกับค่อยๆขับเคลื่อนจังหวะรักไปทีละน้อย พชรพลมอบบทรักอันเร่าร้อนให้กับแฟนสาวครั้งแล้วครั้งเล่า มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้สึกสุขสมทุกครั้งที่ได้ปลดปล่อยใส่กายสาว แต่วริษฐากลับรังเกียจสัมผัสพิศวาสที่เขามอบให้เพราะมันไม่ได้เกิดจากความเต็มใจของหล่อนเลยแม้แต่น้อย