บทที่5

"อ...อ้าวหนูหวา"

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

หล่อนยกมือไหว้หญิงสูงวัยกว่า

"จ๊ะลูก"

"คือ...หวาติดต่อพี่เพชรไม่ได้เลยค่ะ แล้ววันนี้เราก็นัดถ่ายพรีเวดดิ้งกันน่ะค่ะ"

"เหรอ!...ตายจริงนี่ตาเพชรไม่ได้บอกหนูหวาไว้เหรอจ๊ะว่าเดินทางไปดูงานที่สิงคโปร์"

นางจำใจต้องโป้ปดว่าที่ลูกสะใภ้ไป ในใจก็นึกเข่นเขี้ยวบุตรชายไว้ไม่น้อย ทำไมถึงไม่ยอมเปิดใจคุยกับแฟนสาวดีๆ โอย...ความรักวัยหนุ่มสาวทำให้คนวัยทองอย่างนางนึกปวดหัวจริงๆเลย

"อ่อ...ค่ะ งั้นหวาขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"แล้วมันจะทันเหรอหนูหวา อีกแค่สองอาทิตย์เองนะลูก"

นางเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้

"ถ้าไม่ทัน...ก็คงต้องเลื่อนน่ะค่ะ"

หล่อนบอกก่อนจะส่งยิ้มชืดๆกลับไปแล้วหมุนตัวเดินออกมา

มือหนากำสมาร์ทโฟนในมือนิ่ง เขากำลังชั่งใจอยู่ว่าจะโทรกลับไปหาแฟนสาวดีหรือไม่ เขาปิดเครื่องไว้ตั้งแต่วันที่พาลูกน้อยและกวินตามาเที่ยวทะเล จนวันนี้เขาเพิ่งกดเปิดเครื่องก็เห็นว่าวริษฐาพยายามติดต่อเข้ามาสิบกว่าสายและรองลงมาคือมารดาของเขา เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดปิดเครื่องแล้วเก็บมันไว้ดังเดิม

"ข้าวผัดมันปูของคุณพ่อ นี่ข้าวผัดกุ้งของพีชนะครับ"

คุณแม่ยังสาวยกจากข้าวผัดร้อนๆมาเสิร์ฟสองหนุ่มที่นั่งรอทานอาหารอยู่

"ทำไมทำตั้งสองสามอย่าง"

เขาถามโดยพร้อมกับตักข้าวมาเป่าให้ลูกน้อย

"ลูกแพ้ปูน่ะค่ะ แล้วเพชรก็แพ้กุ้งด้วยนี่คะ"

หล่อนระบายยิ้มออกมา รายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเขาหล่อนยังจำได้แม่น หรือจะบอกว่าไม่เคยลืมเลยก็ได้

"เย็นนี้ไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกันไหมคะ เพชรจำได้ไหมว่าเพชรขอเกรซเป็นแฟนที่นี่ตอนที่เรานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน เกรซไม่เคยรู้เลยนะว่าเพชรจะมีมุมโรแมนติคเหมือนคนอื่นเขาด้วย"

"ทำไม"

เขาเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

"ก็ดูเพชรทำหน้าสิคะ ชอบทำหน้าขรึมๆเงียบๆตลอดเวลาเลย"

"ไหนลองยิ้มหน่อยสิคะ"

เจ้าหล่อนว่าพร้อมกันเดินไปบีบแก้มสากเบาๆ

"เกรซ! ผมป้อนข้าวลูกอยู่"

"ต่อไปถ้าเพชรแต่งงานแล้วต้องยิ้มบ่อยๆนะ แฟนเพชรเขาจะได้ไม่คิดไปเองว่าเพชรไม่รักเขา อยู่กับเขาแล้วไม่มีความสุข"

เหมือนที่เกรซเคยคิด...ประโยคนี้หล่อนได้แต่พูดในใจ

"ไหนบอกว่าเวลานี้อยากให้มีแค่เรา"

ยิ่งกวินตาพูดถึงวริษฐามันยิ่งทำให้ในใจของเขาสับสนปนรู้สึกผิด

"เย็นสบายจังเลยค่ะพี่ภูมิ"

ร่างบางที่วิ่งออกมารับลมบนชายหาดเอ่ยบอกคนที่พามาอย่างอารมณ์ดี สองสามวันมานี้มีเรื่องทุกข์ใจมากมายที่ไม่สามารถระบายออกมาให้ใครฟังได้ เจ้าหล่อนได้แต่เก็บกักมันไว้ในใจ จนเมื่อวานหล่อนตัดสินใจมาคุยงานกับลูกค้าที่พัทยากับภาคภูมิ แน่นอนว่าไม่ได้มากันแค่สองคน มียัยจอมจุ้นมาด้วยนั่นก็คือวริยาหรือยัยว่านน้องสาวของหล่อน

"จะมาเป็นก้างทำไมยัยเด็กนี่"

ภาคภูมิบ่นให้คนตัวเล็กที่เดินตามมาพร้อมกับใช้มือผลักหัวอีกฝ่ายเบาๆ

"โอ้ยลุง! มาผลักหัวหนูทำไมเนี่ย"

"ใครลุง! พูดให้มันดีๆ เดี๋ยวจะโดน!"

ภาคภูมิตาดโทษอีกฝ่าย

"พี่หวา ตาลุงนี่จะทำร้ายว่าน"

วริยาได้ทีรีบวิ่งแจ้นไปฟ้องพี่สาว

"เล่นอะไรยัยว่าน โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะเล่นอะไรอย่างกับเด็กๆ แล้วไปเรียกพี่ภูมิเค้าว่าลุงได้ยังไง"

"ก็ลุงแก่อะ"

เจ้าหล่อนว่าพร้อมกับแลบลิ้นใส่ใครอีกคน ด้านภาคภูมิก็ได้แต่ชี้หน้าอย่างคาดโทษเป็นรอบที่สอง

"วันนี้พี่ถือว่าพาพวกเรามาเที่ยวก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานนะ"

"ใจดีฝุดๆอะลุง แบบนี้ดิน่าทำงานด้วยหน่อย"

วริยายสวนขึ้นมา

"ว่าน!"

วริษฐาปรามน้องสาว น้องสาว