CHAPTER.5

คืนปีใหม่ในเมืองหลวงเหมือนสนามรบกลาย ๆ ทุกคนต่างแย่งชิงแท็กซี่อย่างดุเดือด คนขับบางประเภทถือว่าเทศกาลแบบนี้ตนเองเป็นต่อ ชอบยื่นเงื่อนไขให้ผู้โดยสารต้องจำยอม เช่น ไม่กดมิเตอร์ คิดค่าตีรถเปล่ากลับ หรือหากเป็นสถานที่ไกลออกไปก็ปฏิเสธเอาดื้อ ๆ

ด้วยเหตุนั้นการเดินทางกลับที่พักจึงไม่คิดใช้บริการแท็กซี่ พิมพิสาเดินออกจากโรงแรมหรูริมน้ำด้วยสภาพหมดอาลัยตายอยาก ปลายเท้าพาเจ้าของร่างเดินไปตามทางเรื่อยเปื่อย ดีที่ไฟถนนส่องเพียงสลัว หากไม่มีใครสังเกตมาน้ำตาที่ไหลรินเต็มสองข้างแก้มก็เป็นแค่การล้างเครื่องสำอางรูปแบบหนึ่ง

ไม่คิดว่าอดีตคนรักจะใจจืดได้ถึงเพียงนี้ จบความสัมพันธ์ไม่ว่าแต่ไม่คิดจะถามสักคำว่ากลับที่พักอย่างไร สะบัดศีรษะอย่างแรงสองสามทีเพื่อไล่ความคิดเพ้อเจ้อ เธอมาเองได้ก็กลับเองได้ ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากใครเสียหน่อย

เวลาล่วงเลยจนเที่ยงคืนกว่า ปลายเท้าพาพิมพิสามายังหน้าห้างสรรพสินค้าไอคอนสยาม แม้จะดึกแล้วแต่ผู้คนริมถนนยังคงจอแจ การตกแต่งและบรรยากาศละแวกนี้ชวนให้คึกคัก เรียกได้ว่าตรงข้ามกับอารมณ์ของเธอโดยสิ้นเชิง

คืนนี้รถไฟฟ้าเปิดให้บริการจนถึงตีสอง ร่างเพรียวยืนรอรถขบวนใหม่ตรงชานชาลา ทั้งที่คิดว่าตัวเองเป็นสาวแกร่งคนหนึ่ง แต่น้ำตากลับไหลไม่ขาดสาย มือยกขึ้นปาดออกป้อย ๆ โดยไม่สนว่าใครจะมอง

ขบวนรถไฟฟ้าสายสีลมมุ่งหน้าไปยังสถานีสนามกีฬาแห่งชาติ คอนโดมิเนียมของพิมพิสาไม่ได้อยู่ย่านนี้ แต่จุดหมายคือบ้านของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิท เพราะคืนนี้ยังไม่พร้อมกลับไปเผชิญกับความอ้างว้างเพียงลำพัง

กว่าจะพาตัวเองมาถึงหมู่บ้านจัดสรรที่เพื่อนอาศัยได้แทบรากเลือด แท็กซี่ไม่มีให้เรียกใช้บริการไม่ว่าจะบนถนนหรือผ่านแอปพลิเคชัน ครั้นลงจากรถไฟฟ้าพิมพิสาจึงต้องพึ่งขาทั้งสองข้าง ความเศร้าเสียใจถูกแทนที่ด้วยความปวดเมื่อย