CHAPTER. 2

ที่มีวันนี้ได้ครึ่งหนึ่งเกิดจากความขวนขวาย อีกครึ่งเพราะเรียนรู้มาจากอีกคน เธอเคารพนับถือนิดาในฐานะพี่สาวและเจ้านาย

“เดี๋ยวเดือนกุมภาพี่จะขึ้นเป็นที่ปรึกษาอาวุโส”

“จริงเหรอคะ ดีใจด้วยนะคะพี่ดา” พิมพิสายิ้มจนดวงตาหรี่โค้ง

“พี่ก็ดีใจกับแพรด้วย”

“แต่แพรยังไม่มั่นใจตัวเองเลยค่ะว่าจะดูแลไหว” พื้นฐานของพิมพิสาไม่ใช่คนมีความเชื่อมั่นในตนเองต่ำทว่ายิ่งสูงก็ยิ่งหนาว เป็นความกังวลกลัวจะทำออกมาได้ไม่ดี

“แผนงานแพรเป็นไวรัลตั้งหลายอัน ไหนจะได้รางวัลพนักงานดีเด่นการันตีมาแหมบ ๆ มีอะไรให้กังวลกัน เชื่อสายตาพี่เถอะว่าไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับแพรแล้ว” หญิงวัยกลางคนยืนยัน ผ่านโลก ผ่านสังคม และผ่านผู้คนมาหลายรูปแบบ เธอมั่นใจว่าตัวเองมองคนขาด และแพรก็เหมาะอย่างยิ่งที่จะขึ้นมาเป็นเบอร์หนึ่งของแผนก

“ขอบคุณพี่ดาที่ให้โอกาสและช่วยเหลือแพรอยู่เสมอนะคะ” หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

คนเราเมื่อจดจ่อกับงาน สมองจะตัดการรับรู้ความเป็นไปรอบข้างออกอัตโนมัติ อีกสิบวันจะถึงช่วงเทศกาลปีใหม่ พิมพิสาจึงรีบจัดการงานให้ทันก่อนวันหยุดยาว ตาจับจ้องจอคอมพิวเตอร์ต่อเนื่องหลายชั่วโมง เงยหน้าขึ้นมาอีกทีทั้งออฟฟิศก็เหลือคนโหรงเหรง

ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีเข้ม พิมพิสาทำงานจนลืมดูเวลาอีกตามเคย ร่างเพรียวลุกขึ้นเดินยืดเส้นยืดสาย ปลายเท้าหยุดตรงบานกระจกใส ด้านล่างประดับประดาด้วยต้นคริสต์มาสและไฟหลากสีสมกับช่วงเทศกาล ริมฝีปากเคลือบลิปกลอสชมพูนู้ดยกยิ้มบางเบา เมื่อนึกถึงนัดหมายที่กำลังจะมาถึง

นับถอยหลังรอให้ถึงวันสิ้นปีเพราะเธอมีนัดเคาน์ดาวน์ปีใหม่กับปกรณ์ หรือแฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมากว่าห้าปี ถึงเดือนนี้จะยังไม่มีเวลาว่างพอไปเจอสักครั้ง แต่ด้วยวัยกำลังแสวงหาความมั่นคงด้วยกันทั้งคู่ จึงต่างคนต่างทุ่มเทให้กับการทำงานก่อน ซึ่งเธอเข้าใจเขาและเขาก็คงเข้าใจเธอด้วยเช่นกัน

ตามปกติแล้วพิมพิสาจะโทรศัพท์หรือไม่ก็ส่งข้อความหาแฟนหนุ่มบ้าง ถึงจะไม่ถี่เพราะเวลาว่างมีน้อย แต่ก็สม่ำเสมอไม่เคยขาดการติดต่อ ยิ่งวันนี้มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น เธออยากจะให้ปกรณ์ได้รับรู้เรื่องนี้เป็นคนแรก

ไวเท่าความคิดมือหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาโทรออก ฟังสัญญาณรอสายอยู่ครู่ทว่าไม่มีการตอบรับ กระนั้นพิมพิสาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คาดเดาเอาว่าอีกฝ่ายคงติดงานหรือทำธุระอยู่ จึงเปลี่ยนไปพิมพ์ข้อความทิ้งไว้แทน

Prae : กรณ์ นอนหรือยัง

Prae : แพรมีเรื่องอยากเมาท์เยอะแยะเลย

นิ้วเรียวรัวแป้นพิมพ์ไปสองประโยค กดส่งแล้วก็ยัดสมาร์ตโฟนลงกระเป๋า พิมพิสาเตรียมตัวกลับบ้านเพราะเลยเวลาเลิกงานมาพักใหญ่ ไม่กี่นาทีต่อมาข้อความก็ถูกเปิดอ่าน แต่ไร้การตอบกลับแม้จะผ่านไปอีกวันก็ตาม