CHAPTER. 1

       ภายในห้องประชุมใหญ่ของบริษัทคลาคล่ำไปด้วยพนักงานจากทุกแผนก ใกล้สิ้นปีแล้วเดือนธันวาคมจึงเป็นฤกษ์งามยามดีสำหรับการประกาศผลรางวัลพนักงานดีเด่นประจำปี เสียงปรบมือดังมาเป็นระยะ คนแล้วคนเล่าถูกขานชื่อกระทั่งไล่มาถึงฝ่ายการตลาด

“ฝ่ายการตลาด พิมพิสา ภัทรธานินทร์” พนักงานผู้ผันตัวมารับหน้าที่พิธีกรจำเป็นกรอกเสียงใส่ไมโครโฟน ตามมาด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราว

“วู้ว พี่แพร ลุกเร็ว ๆ”

“อ๊าย เจ๊มงลง”

หญิงสาวสองคนที่นั่งขนาบช่วยกันดันเต็มที่ เจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตรลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปด้านหน้าท่ามกลางเสียงของคนในแผนกร่วมแสดงความยินดี ชี้ให้เห็นว่าเธอเป็นที่รักของทุกคน

แพร พิมพิสา ภัทรธานินทร์ ปีนี้อายุ 31 ปี เธอทำงานตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาดมาได้สามปีกว่าแล้ว การได้รางวัลพนักงานดีเด่นเหมือนเป็นเกียรติยศให้เห็นว่า ตัวเองก้าวขึ้นสู่บันไดความสำเร็จอีกหนึ่งขั้น การทำงานหนักตลอดทั้งปีที่ผ่านมาในที่สุดก็สัมฤทธิ์ผล

หลังเสร็จสิ้นงานประกาศรายชื่อพนักงานดีเด่น ทุกคนก็กลับแผนกไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

“พี่แพร ยุ่งไหมคะ ช่วยตรวจอันนี้ให้หนูหน่อยค่ะ”

น้องพนักงานใหม่ในแผนกคนหนึ่งส่งแฟ้มเอกสารมาให้ งานด่วนอื่น ๆ เธอเคลียร์ไปหมดแล้ว ตอนนี้จึงสะดวกที่จะช่วยดูให้โดยไม่ต้องรอตามลำดับงาน นัยน์ตาคู่เรียวไล่อ่านไม่นานก็เจอจุดบกพร่อง

“ใจความรวมพอได้แล้ว แต่ว่าหลักการเขียนของ Copy Writing มันต้องกระชับและช่วยกระตุ้นให้เป้าหมายตัดสินใจซื้อผลิตภัณฑ์ของแบรนด์ หนูลองไปปรับมาใหม่นะ” พิมพิสาชี้แนะอย่างใจเย็นและอธิบายให้พนักงานใหม่คนนั้นรับทราบถึงปัญหา

พิมพิสาทำงานในบริษัทที่มีชื่อเสียงด้านรับจัดการบริหารแบรนด์ ทำการตลาด ทำโพรโมชันให้กับร้านอาหารและธุรกิจอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง แบรนด์ที่อยู่ในการดูแลล้วนแล้วแต่ได้ส่วนแบ่งทางการตลาดสูงทั้งนั้น

งานที่อยู่ในข่ายการดูแลของพิมพิสานับว่าไม่น้อย ด้วยตำแหน่งเบอร์สองของแผนกความรับผิดชอบจึงสูงตามไปด้วย ในแต่ละวันวนเวียนกับการวิเคราะห์แนวโน้ม ดูความต้องการของลูกค้า บางครั้งก็ต้องอบรมความรู้ให้กับพนักงาน ถึงจะเหนื่อยมากหน่อยแต่หากพนักงานในแผนกเธอมีประสิทธิภาพย่อมเป็นผลดีต่อองค์กร

“อย่างที่ทุกคนทราบดีว่าการตลาดดิจิทัล ไม่ว่าจะแพลตฟอร์มไหนก็ขับเคลื่อนด้วยอัลกอริทึม ดังนั้นข้อมูลตรงนี้เราควรให้ความสำคัญ…”

น้ำเสียงหวานแต่มีพลัง เว้นการพูดอย่างมีจังหวะจะโคนชวนให้ผู้ฟังไม่เบื่อ พิมพิสาเป็นคนที่มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่นคนหนึ่ง ใบหน้าได้รูปแต่งแต้มเครื่องสำอางไว้อย่างพอควร การแต่งกายทันสมัยหากแต่สมกับกาลเทศะ ภาพลักษณ์ของเธอในสายตาเพื่อนร่วมงานจึงดูเป็นผู้หญิงสวยและมากความสามารถ

“แพร มาคุยกับพี่หน่อย” นิดา ผู้จัดการแผนกการตลาดบุ้ยหน้าไปทางห้องทำงานของตน สื่อให้อีกคนเดินตามมา

“มีอะไรหรือคะพี่ดา”

“พี่ว่าจะโพรโมตเราขึ้น” เห็นสีหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาเต็มไปด้วยคำถามจึงขยายความต่อ “ให้เป็นเมเนเจอร์”

“อ้าว แล้วพี่ดาล่ะคะ” ใครบ้างที่ได้เลื่อนตำแหน่งแล้วจะไม่ยินดี ทว่าหากให้เธอขึ้นแทนแล้วอีกฝ่ายจะย้ายงานไปก็ชวนใจหายไม่น้อย

ที่มีวันนี้ได้ครึ่งหนึ่งเกิดจากความขวนขวาย อีกครึ่งเพราะเรียนรู้มาจากอีกคน เธอเคารพนับถือนิดาในฐานะพี่สาวและเจ้านาย