ตอนที่2 รนหาที่

ตอนที่2 รนหาที่

สามปีผ่านไป

ดีไซน์เข้ามาทำงานเป็นสถาปนิกที่บริษัทของที่บ้านซีไนซ์รวมทั้งโยธาแฟนของดีไซน์ก็เข้ามาทำงานในตำแหน่งวิศวกรควบคุมด้วยเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ไซน์ โยต้องไปคุมไซซ์งานที่ภูเก็ตนะอาจจะต้องอยู่ที่นั่นเป็นเดือน” โยธาเดินเข้ามาและเอ่ยบอกขณะที่ดีไซน์กำลังใช้สมาธิกับการออกแบบบ้านให้ลูกค้าซึ่งเป็นงานฟรีแลนซ์ที่เธอรับทำ

“อือ แล้วโยต้องไปวันไหนล่ะ มีของอะไรที่ต้องเอาไปด้วยเตรียมเสร็จหรือยัง” หญิงสาวตอบกลับขณะที่สายตายังโฟกัสอยู่ที่หน้าจอแล็ปท็อปตรงหน้า

“อาทิตย์หน้าน่ะ ส่วนของใช้จำเป็นที่นั่นมีหมดแล้วไม่ต้องเตรียมอะไรไป”

“โอเค ไปก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“อืม..แต่ตอนนี้เงินเดือนยังไม่ออกเลย ไปที่นั่นโยไม่รู้ว่าต้องใช้จ่ายอะไรบ้างโยกลัวว่าเงินที่โยมีอยู่จะไม่พอ อืม..โยขอยืมเงินไซน์สำรองไปก่อนได้ไหมสิ้นเดือนเงินออกแล้วโยจะคืนให้” ชายหนุ่มอ้ำๆ อึ้ง ๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไป

“โยจะเอาเท่าไหร่ล่ะเดี๋ยวไซน์โอนให้” ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โยธายืมเงินเธอโดยใช้ข้ออ้างและเหตุผลเดิม ๆ คือขอยืมก่อนสิ้นเดือนจะคืนให้ และทุกครั้งที่ดีไซน์ให้ยืมก็ไม่เคยได้เงินคืนสักครั้ง

“สักสองหมื่นนะไซน์ สิ้นเดือนโยจะคืนให้จริงๆ” ใบหน้าคมตาลุกวาวเมื่อได้ยินดังนั้นแล้วรีบบอกจำนวนเงินที่ต้องการออกไป

ติ๊ง! ข้อความแจ้งเตือนยอดเงินโอนเข้าบัญชี

“ขอบคุณนะไซน์ แฟนโยน่ารักที่สุด อย่าทำงานดึกมากนะโยเป็นห่วง”

จุ๊บ! จ๊วบ!

ปากหยักพรมจูบที่ต้นคอด้านหลัง ฝ่ามือหนาสอดเข้าชายเสื้อด้านหลังลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังและลามไปหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน ดีไซน์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่โดนรบกวนด้วยฝ่ามือหนาที่เริ่มรุกล้ำไปที่ของสงวนของเธอ โยธาพยายามเล้าโลมด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนอย่างที่เขาชอบทำทุกครั้ง

“คิดถึงตรงนี้จัง” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูเนียนขาว มือเล็กจิกอยู่ที่แป้นพิมพ์แล็ปท็อปที่ยังเปิดโปรแกรมออกแบบบ้านค้างไว้

“นานแล้วนะที่โยไม่ได้รักไซน์เลย” คำพูดหวานออดอ้อนตามสไตล์ ฝ่ามือลูบไล้สัมผัสไปทั่วร่างกาย

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

ใบหน้าเรียวเล็กได้รูปถูกจับหมุนมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม ปากหยักประกบจูบลงฝีปากบางอย่างหิวโหย ความอ่อนโยนในครั้งแรกเริ่มเร่าร้อนและรุนแรงขึ้นตามความต้องการที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากบางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและเริ่มบวมเปล่งขึ้นจากการโดนดูดและโดนกัดจากแฟนหนุ่ม

“อื้อ..โย เบาๆ หน่อย” เสียงหวานร้องห้ามเมื่อโดนฝ่ามือหนาบีบเคล้นที่เต้าอวบอย่างแรงแบบไม่ออมมือ

“เบาไม่ไหวแล้วไซน์ อดทนหน่อยนะ” คำตอบเดิม ๆ ที่โยธาตอบกลับทุกครั้ง

“ถ้างั้นห้ามกัดที่คอนะไซน์ขอร้อง” ทุกครั้งดีไซน์ต้องเป็นฝ่ายยอมเจ็บตัวยอมให้แฟนหนุ่มกระทำรุนแรงกับร่างกายเธอจนบอบช้ำ

“ก็ตัวไซน์มันน่ากินไปหมดนี่ โยอดใจไม่ไหวอยากกินไปทั้งตัว จ๊วบ” พูดจบโยธาก็จู่โจมร่างบางอีกครั้ง หญิงสาวถูกกระชากให้ลุกจากเก้าอี้และจับพลิกให้ยืนหันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงาน กระโปรงชุดนอนตัวบางถูกร่นขึ้นไปไว้ที่เอวเผยบั้นท้ายก้นงอนเนียนขาว

เปี๊ย!

ฝ่ามือหนาฟาดลงไปเต็มแรงจนเกิดรอยแดงนิ้วมือเห็นเด่นชัด

“อ้ะ! โยเบาๆ หน่อย” ดีไซน์ร้องหลงเพราะทนความเจ็บไม่ไหวจึงเอ่ยขอร้องแฟนหนุ่มอีกครั้ง

“อ่าส์..เซ็กซีเป็นบ้า ขอใส่เลยนะโยทนไม่ไหวแล้ว”

ครืด ครืด ครืด

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นต่อเนื่องเมื่อมีสายโทรเข้ามา และสั่นอยู่แบบนั้นนานจนสายตัดไปและโทรเข้ามาใหม่ ชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการถอดเข็มขัดและถอดกางเกงก็ต้องสบถคำหยาบคายออกมาเมื่อโดนขัดจังหวะ

“เชี่ยเอ๊ย!” แต่เมื่อเห็นเบอร์ขึ้นโชว์ที่หน้าจอก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างลงและรูดซิปกางเกงกลับลงเหมือนเดิม

“พี่อ๊อดโทรมาน่าจะมีงานด่วน โยขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” พูดจบโยธาก็หันหลังเดินดุ่ม ดุ่ม ออกจากห้องนอนเธอไป

เฮ้อ!

เสียงถอนหายใจแบบโล่งอกเมื่อบทรักที่แสนทรมานจบลงโดยที่เธอไม่ต้องเจ็บตัวมากนัก ร่างบางเดินไปส่องกระจก หมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อสำรวจความบอบช้ำของร่างกาย เมื่อเห็นว่ามีแค่รอยกัดที่แผ่นหลังและรอยฝ่ามือที่แก้มก้นเธอก็เดินเข้าไปอาบน้ำและเดินกลับออกมาแล้วเปิดลิ้นชักหยิบยาหลอดสีขาวหลอดเล็กขึ้นมาบีบใส่นิ้วมือ ค่อยๆ ทาลงบนรอยแผลและรอยช้ำอย่างเบามือ

คอนโดที่ทั้งสองอาศัยอยู่เป็นคอนโดที่ดีไซน์ซื้อด้วยเงินของเธอเองจะมีสองห้องนอน เธอและแฟนหนุ่มนั้นจะแยกกันนอนคนละห้องนอนเพราะด้วยเหตุผลที่ว่าเธอทำงานจนดึกไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของอีกคน นั่นจึงเป็นช่องว่างที่อีกฝ่ายสามารถทำอะไรลับหลังเธอได้

ตู๊ด….

‘ค่ะพี่โย แตงโทรไปตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสายแตงเลยคะ หรือว่ามัวแต่ทำอะไรกับพี่ไซน์อยู่’ น้ำเสียงไม่พอใจดังมาตามทันทีที่กดรับสาย

‘พี่พึ่งทำธุระเสร็จน่ะ แล้วนี่แตงทำอะไรอยู่ครับ’ เสียงทุ้มนุ่มถามกลับ

‘กำลังจะนอนแล้วค่ะ นอนดึกไม่ได้เดี๋ยวตีนกาขึ้นอีก นี่ก็ไม่ได้ไปเติมฟิลเลอร์ตั้งหลายเดือนแล้ว พี่โยบอกแต่ไม่ว่าง’ น้ำเสียงกระเง้ากระงอดเป็นพ่อแง่แม่งอน

‘พี่ขอโทษครับ ถึงไม่ฉีดฟิลเลอร์แตงก็น่ารักสำหรับพี่อยู่แล้วครับ’

‘ไม่ต้องพูดเลยค่ะ’

‘เอ้อแตง อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปคุมไซซ์งานที่ภูเก็ตนะครับ’

‘จริงเหรอคะแตงอยากไปเที่ยวภูเก็ตพอดีเลย อย่างนี้วันหยุดแตงก็บินไปหาพี่ที่ภูเก็ตแล้วเราก็ไปเที่ยวกันได้ใช่ไหมคะ’

‘ครับ แต่ต้องดูว่าพี่จะว่างหรือเปล่านะ ช่วงแรก ๆ พี่อาจจะยุ่งหน่อย แต่พี่จะหาเวลาว่างให้ได้นะครับ’

‘พี่โยสัญญากับแตงแล้วนะคะ’

‘ครับ พี่สัญญา’

เช้าวันต่อมา

“ไซน์แกรู้หรือยังว่าโยธาต้องไปคุมไซซ์งานที่ภูเก็ต” ซีไนซ์เดินตรงดิ่งมาหาดีไซน์ที่โต๊ะและเอ่ยถามขึ้นน้ำเสียงจริงจังกว่าปกติ

“รู้แล้วโยบอกฉันเมื่อวาน” ดีไซน์ตอบกลับน้ำเสียงปกติจนคนฟังถึงกับคิ้วขมวด

“รู้แล้ว แต่เธอก็ยอมให้โยไปอย่างนั้นเหรอไซน์ เป็นแฟนกันอยู่ห่างกันมันไม่ดีนะไซน์”

“โยไปทำงาน บริษัทสั่งให้ไปก็ต้องไปไม่ใช่เหรอ”

“ฮะ! บริษัทสั่งให้ไป ใครบอกแกไซน์ โยมันขอไปเองต่างหาก” ซีไนซ์ตอบกลับเสียงดังอย่างลืมตัว

“ซีเบาๆ แกจะเสียงดังทำไม”

“เดี๋ยวนี้โยมันชอบทำตัวแปลกๆ นะไซน์ หลายครั้งแล้วที่ฉันสังเกตเห็นว่าโยมันชอบขอออกไปคุมไซซ์งานที่ต่างจังหวัด ทั้งที่ไซซ์งานไม่ได้สะดวกสบายเหมือนทำงานที่บริษัท” ซีไนซ์พยายามบอกเพื่อนสาวถึงความผิดปกติที่เธอสังเกตเห็น แต่ดูเหมือนดีไซน์จะไม่เดือดร้อนหรือแสดงอาการกังวลอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะทั้งสองคบกันมาเข้าปีที่หกแล้ว

“โยอาจจะอยากได้เบี้ยเลี้ยงเพิ่มหรือเปล่าเพราะเบี้ยเลี้ยงเวลาออกไซซ์งานจะได้เยอะกว่า” ดีไซน์ตอบออกไปตามที่เธอคิดเพราะโยธามีปัญหาเรื่องเงินเดือนไม่พอใช้เพราะอ้างว่าต้องส่งให้ที่บ้านอาจจะต้องการหารายได้เพิ่ม

"หึ..เงินเดือนโยมันไม่ใช่น้อยๆ เอาเงินไปทำอะไรนักหนา คอนโดก็ไม่ต้องเช่า ข้าวก็แทบไม่ต้องซื้อเองเพราะแกจ่ายให้หมด ถ้ามันเพลาๆ เรื่องเที่ยวลงป่านนี้มันรวยแล้ว” พูดจบก็เดินออกไปสีหน้าเอือมระอากับบุคคลที่เธอพึ่งพูดถึง

ครืด ครืด ครืด

“ว่าไงคะพี่ชายโทรมาแต่เช้าขนาดนี้” ซีไนซ์กรอกเสียงถามกลับพี่ชายที่โทรมารบกวนเวลาทำงานของเธอตั้งแต่เช้า

“พี่ไม่ใช่ลูกน้องเธอนะยัยซี พี่แค่จะโทรมาถามว่าเมื่อไหร่ทีมวิศวกรจะมาโครงการสักทีตอนนี้เขาเริ่มปรับพื้นที่และเตรียมลงเสาเข็มกันแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มดังตอบกลับมาตามสาย

“อาทิตย์หน้าค่ะคุณลูกค้าและคุณหุ้นส่วน ใจเย็นๆ นะคะทางบริษัทจะรีบส่งวิศวกรไปคุมไซซ์งานแน่นอนค่ะ ทุกอย่างจะตรงตามมาตรฐานรีสอร์ตพี่ชายจะออกมาเพอร์เฟคแน่นอนค่ะ”

“โอเค ถ้าได้วิศวกรที่เป็นคนใต้จะดีมากนะเพราะคนงานส่วนใหญ่จะเป็นคนใต้จะได้พูดคุยเข้าขากับคนงานมากขึ้น”

“เสียใจด้วยค่ะวิศวกรที่ส่งไปเป็นคนเหนือและคนกรุงเทพฯ ค่ะ และหนึ่งในนั้นคือโยธาแฟนดีไซน์ค่ะ ฝากพี่ชายช่วยดูแลแฟนของเพื่อนซีด้วยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้ก่อนนะคะซีมีประชุมเช้าขอตัวไปเตรียมเข้าประชุมก่อน สวัสดีค่ะ” พูดจบก็กดตัดสายทันทีไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายถามอะไรกลับ

“ก็ดี แกเลือกมาเองนะโยธา”