ตอนที่ 5 นี่บนรถนะ

นนทิวัฒน์เปิดประตูด้านหลังของรถแล้วก็จับเธอให้เข้าไปภายในแล้วเขาก็ตามเธอเข้าไปติดๆ รินรดายังตกใจไม่หายแต่เมื่อเขาเข้ามาถึงก็รวมเอวเธอเข้าไปใกล้ เหมือนรสจูบเมื่อสักครู่เขาจะยังไม่ทันได้ลิ้มรส ปากบางของเธอก็ถูกครอบครองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูจะหนักหน่วงขึ้น จนรินรดาเผลอส่งเสียงในลำคอ และกว่าเขาจะปล่อยเธอเป็นอิสระ เธอก็แทบจะขาดอากาศหายใจ

"ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย"

"พนักงานที่นี่ทำไมหยาบคายแบบนี้ ฉันจะร้องเรียนเจ้าของเลย"

"เชิญได้เต็มที่ครับ ผมยินดีรับฟัง"

"หมายความว่ายังไง"

"หมายความตามนั้นแหละครับ"

"ยังไงก็ช่างฉันไม่สนใจ ฉันจะกลับแล้ว แล้วก็จะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเด็ดขาด"

"ไม่เป็นไรครับ คุณเป็นเมมเบอร์แล้ว เรามีบริการส่งถึงห้องด้วยนะครับ" นนทิวัฒน์แกล้งทำเสียงอ่อนเหมือนตอนหนุ่มโฮสต์บริการลูกค้าไม่มีผิด

"ช่าง"

รินรดารีบพลิกตัวจะเปิดประตูรถอีกด้าน แต่ก็ถูกนนทิวัฒน์รวมเอวเอาไว้ เขารั้งเธอให้ขึ้นมานั่งบนตักแล้วจับมือเธอให้มากอบกุมอยู่ที่เป้ากางเกงด้านนอกของเขา

"คุณต้องรับผิดชอบ"

รินรดารู้สึกได้ถึงความเป็นชายของเขาอัดแน่นจนเธอสัมผัสมันเต็มมือ เธอจะดึงมือออก แต่ก็ถูกเขาจับไว้แบบนั้น แถมเขายังจับมือเธอให้ถูไถไปมา

"ไม่ใช่ที่นี่ได้ไหมคะ" รินรดาเริ่มใจไม่ดี กลัวถูกเขาจับกดในรถ

"คุณจะเดินกลับเข้าไปพร้อมกับผมทั้งแบบนี้ไหมล่ะ"

"แต่นี่บนรถนะคะ"

"แล้วไง"

ไม่พูดเปล่านนทิวัฒน์ยังเริ่มสำรวจร่างกายของหญิงสาวบนตักเขา โดยเฉพาะหน้าอกอิ่มที่มันยวนตาเขาอยู่ไม่น้อย เสื้อยืดพอดีตัวถูกเขาถลกขึ้นนิดพอให้มือได้เข้าไปสำรวจภายใน เขาแหวกเสื้อชั้นในเธอออกนิด ยอดทับทิมก็เด่นออกมา เขาบีบขยี้เบาๆ นวดเค้นจนรินรดานิ่วหน้าเพราะความเสียวซ่าน

"ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวรถมันโยก ฉันอายคนนะ" เสียงขอร้องอย่างจริงจังทำให้นนทิวัฒน์ยอมคลายมือที่เล้าโลมเธอ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากอกอิ่มของเธอ

"งั้นคืนนี้ค้างกับผมนะ"

ไม่รอคำตอบ นนทิวัฒน์เปิดประตูหลังออกเพื่อมาด้านหน้าตรงคนขับ รินรดายังไม่ทันตั้งตัวเธอที่นั่งอยู่เบาะหลัง และเขาก็ออกรถแล้วด้วย เธอจึงจำต้องปีนจากเบาะหลังมาที่เบาะด้านหน้าแทน

รินรดาเห็นเขาขับรถออกจากลานจอดรถอ้อมไปทางด้านหลังร้าน จอดรถตรงหน้าประตูใหญ่บานหนึ่ง แล้วก็รีบลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งเธอให้ คล้ายรินรดาจะชักช้าไม่ทันใจ เขาจึงช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว

"ว้าย"

"อย่าดิ้นซิ เดี๋ยวก็หล่นหรอก"

"จะไปไหน"

"ก็ห้องผมไง"

เขาเอาหลังชนประตูบานใหญ่ให้เปิดออก แล้วก็พาเธอเดินผ่านทางเดินเพียงครู่ก็มาถึงทางแยกและเดินต่อไปในทิศทางที่เธอคุ้นตาเมื่อวาน และก็เป็นห้องเดิมที่เธอมา รินรดาจึงรู้ว่านี่คงเป็นห้องพักของเขา

รินรดาถูกวางลงบนที่นอนอย่างเบามือ เขายังยืนอยู่ข้างเตียงแล้วค่อยๆ ถอดเสื้อเชิ้ตออก ทำให้ซองจดหมายที่เธอยัดใส่อกหล่นลงพื้น เขาก้มเก็บขึ้นมาแล้วก็วางไว้หัวเตียง ก่อนจะชันเข่าขึ้นไปบนเตียงก้มตัวคร่อมเธอเอาไว้ ใบหน้าห่างกันเพียงแค่คืบ แล้วเขาก็ค่อยๆ จูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้ดูเหมือนรินรดาจะไม่ได้เกร็งปากไว้เหมือนครั้งแรก เธอเพียงปล่อยไปตามแต่ที่ชายหนุ่มด้านบนจะพาเธอไป จุมพิตอันแสนเย้ายวน เขาค่อยๆ ขบเม้มหยอกเย้าปากบางเบาๆ เปลี่ยนองศาในบางที รินรดาก็ยังคงคล้อยตาม ในบางครั้งเธอก็รุกเร้าเขาบ้าง นนทิวัฒน์ค่อยๆ ถอนปากออก แต่ก็ยังขบเม้มริมฝีปากเธอเล่นไม่ห่าง

"ไหนว่าไม่จูบกับลูกค้าไงคะ"

"ก็วันนี้คุณไม่ได้จ่ายเงิน"

"ผมจะย้ำให้คุณฟังว่าปกติผมไม่ได้รับแขก"

"แล้วทำไม..."

"โชคชะตามั้ง" รินรดายังไม่ทันถามจนจบ เขาก็เอ่ยแทรกขึ้นมา พร้อมกับจูบหนักๆ ให้คนช่างถาม

จูบครั้งนี้เริ่มหนักหน่วงขึ้น พร้อมกับมือของเขาที่เริ่มสำรวจกายสาวอีกครั้ง ไม่ว่ามือของเขาจะลากผ่านตรงไหนมันก็ร้อนวูบวาบตามมือนั้น รินรดาแทบจะจำไม่ได้ว่าเสื้อผ้าของเธอหลุดออกไปตอนไหน หรือแม้แต่เสื้อผ้าของเขา ถุงยางอนามัยหนึ่งกล่องมีกี่ชิ้นเธอก็เพิ่งจะรู้วันนี้นี่เอง จวบจนเกือบครึ่งค่อนคืนที่เธอและเขาบรรเลงเพลงรักเกือบจะทุกท่วงทำนอง ถ้าว่าเธอไม่ได้หลับไปเสียก่อนเขาอาจจะแกะถุงยางอีกกล่องก็ได้

รินรดาตื่นขึ้นมาเกือบตีห้า เธอเห็นเขายังนอนหลับแขนข้างหนึ่งพาดอยู่ที่เอว เธอค่อยๆ ยกมือเขาออกแล้วเธอก็รีบคว้าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่ เธอไม่รอจนเขาตื่นนอน แต่เลือกที่จะหนีกลับในเวลาเช่นนี้ อีกอย่างสำคัญที่เธอไม่ลืม เธอรีบหยิบธนบัตรสีเทาอีกหลายใบวางทับไว้บนซองสีขาวที่เธอให้เขาครั้งแรก

รินรดากลับออกมาทางเดิมที่เขาพาเธอมาเมื่อคืน เธอเดินอ้อมกลับไปที่ลานจอดรถอีกครั้ง เมื่อกลับออกมาจากร้านเขา ใจเธอก็ยังเต้นแรงไม่หาย ทั้งที่ตั้งใจจะเอาเงินมาให้เขาเท่านั้น กลับกลายเป็นว่าเธอไปเผลอตัวเผลอใจให้โฮสต์หนุ่มเสียอีกแล้ว รินรดาได้แต่ปฏิญาณกับตัวเองว่า ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เธอจะไม่มาสถานที่แบบนี้อีกเป็นอันขาด ถึงมันจะดีมากสักแค่ไหน แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี

กว่าสองเดือนที่ผ่านมารินรดาก็ยังสามารถทำตามที่เธอตั้งใจไว้ได้ว่าจะไม่ไปเที่ยวสถานที่แบบนั้นอีก แม้ฟาติมาจะมาชวนยังไง เธอก็ยืนยันหนักแน่น หรือแม้แต่แค่ไปนั่งดื่มหรือนั่งฟังเพลง เธอก็มักจะปฏิเสธทุกครั้ง หรืออาจจะเป็นเพราะช่วงที่ผ่านมาเธอต้องออกต่างจังหวัดบ่อยด้วย เพราะลูกค้าที่มาตั้งแต่ครั้งนั้นยังตกลงงานกันไม่สำเร็จ ซึ่งเธอก็ต้องเทียวพาลูกค้าไปดูโรงงานที่ระยองเกือบจะทุกอาทิตย์ก็ว่าได้

จวบจนอาทิตย์สุดท้ายที่เธอต้องดูแลลูกค้ารายสำคัญนี้ อยู่ๆ เธอก็ได้คำสั่งจากท่านประธานใหญ่ให้เธอรีบกลับกรุงเทพด่วน ส่วนลูกค้าท่านจะส่งคุณพีรพลมารับช่วงต่อแทน