ตอนที่ 4 ทิป 2

รินรดาพยายามเดินเข้าไปในสถานบันเทิงแห่งนี้ด้วยความมั่นใจ เธอไม่ได้บอกพนักงานเหมือนที่ฟาติมาเอ่ยบอก เธอเพียงแจ้งแค่ขอโซนฟังเพลง เพราะที่เธอเห็นเมื่อวานออกจะหนวกหูไปเสียหน่อย พนักงานพาเธอมาอีกฟากจากเมื่อวาน เธอออกจะชื่นชมสถานที่แห่งนี้อยู่ไม่น้อยที่รวมทุกอย่างไว้ได้อย่างครบวงจร แม้ส่วนที่ต้องการนั่งฟังเพลงก็เงียบสงบดี มีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆ จนไม่ได้ยินเสียงดนตรีเร้าใจที่เธอเห็นเมื่อคืนสักนิด ทีแรกเธอคิดจะสั่งแค่น้ำอัดลม แล้วฝากซองให้ผู้จัดการก็จะกลับ แต่เมื่อเธอเข้ามาเห็นโซนนี้ก็รู้สึกชอบใจไม่น้อย แต่ก็หวังลึกๆ ว่าจะไม่เจอเจ้าหนุ่มโฮสต์คนนั้น

ของว่างสองอย่างถูกนำมาเสิร์ฟ พร้อมด้วยค็อกเทลสีสวยอีกหนึ่งแก้ว เมื่อรสชาติของมันออกจะถูกลิ้นเธอ รินรดาจึงได้สั่งเพิ่มมาอีกแก้ว เผลอแป๊บเดียวเธอคิดว่าเธอคงดื่มเจ้าน้ำสีฟ้านี่ไปสี่แก้วแล้วกระมัง ตอนเรียกพนักงานมาคิดเงิน เธอจึงฝากซองที่เตรียมมาไปให้ผู้จัดการร้าน พร้อมโน้ตกระดาษใบเล็กที่ถูกพับไว้ และครั้งนี้เธอก็ไม่ลืมที่จะให้รางวัลหนุ่มน้อยที่ขยันเดินมาเสิร์ฟให้เธอ

ผู้จัดการนำซองจดหมายสีขาวไปวางหน้าโต๊ะของนนทิวัฒน์ ชายหนุ่มมองซองนั้นด้วยความสงสัย

"อะไรน่ะ"

"คุณริน เพื่อนคุณฟาติมา" ผู้จัดการหยุดมองหน้าเจ้าของคลับที่ขมวดคิ้วมองดูซองขาวนั้นอยู่ เขาจึงเอ่ยต่อ

"แขกที่คุณนนท์รับไปเมื่อคืนน่ะครับ เธอเอาซองมาฝากให้คุณ"

"อ๋อ ครับ" นนทิวัฒน์เพียงรับคำ ผู้จัดการก็ออกจากห้องไป

นนทิวัฒน์พลิกซองดูนึกว่าเธอจะเขียนอะไรไว้ แต่ก็เป็นเพียงซองเปล่า เขาจึงเปิดซองที่เธอเพียงสอดฝาซองไว้ด้านในไม่ได้ทากาวปิดมา เขาก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นเงินจำนวนสองพันอยู่ในซอง พร้อมกระดาษโน้ตใบเล็ก

ขอโทษนะคะ เมื่อคืนลืมให้

นนทิวัฒน์รีบออกจากห้องในมือยังถือซองจดหมายสีขาวนั้นออกมาด้วย เขาตามจนทันผู้จัดการที่เดินออกมาก่อน

"คุณแบงค์ คนฝากจดหมายมาล่ะ" นนทิวัฒน์เอ่ยถามผู้จัดการหนุ่มร้อนรน

"อ๋อ เมื่อกี้เด็กที่เอาซองมาให้บอกเธอกำลังเรียกคิดเงินครับ"

นนทิวัฒน์ไม่อยู่รอฟังผู้จัดการหนุ่มเอ่ยจนจบเขาก็รีบวิ่งไปที่โซนฟังเพลงตามผู้จัดการเอ่ยไล่ตามหลังมา เขามา เมื่อมาถึงไม่เห็นเธอชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปที่ลานจอดรถทันที เขาพยายามมองหาผู้หญิงในแบบของเธอที่เขาเคยเห็นเมื่อวาน แต่ก็ไม่เห็น นนทิวัฒน์คิดว่าคงมาไม่ทันแล้วจึงจะเดินกลับเข้าไปด้านใน

"อุ๊ย!!"

เสียงร้องอุทานเพราะความตกใจ เมื่อรินรดาดึงประตูออกมาทางลานจอดรถแล้วเธอชนเข้าอย่างจังกับผู้ชายคนหนึ่งที่เปิดประตูผลักเข้ามาด้านใน รินรดาถอยหลังหลบบานประตูใหญ่ที่เปิดเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้เธอเซถลาเกือบจะหงายท้องเสียแล้ว ถ้าไม่มีมือของผู้ชายตรงหน้าเธอรั้งที่เอวเอาไว้

"คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

เสียงนุ่มเอ่ยด้วยความตกใจ แต่เมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็ทำให้เขาตกใจอยู่ไม่น้อย

"ไม่เป็นไรค่ะ" รินรดาเอ่ยตอบ พลางเอามือยันตัวชายหนุ่มตรงหน้าให้ถอยห่าง เมื่อมือนั้นยังไม่คลายออก รินรดาก็เงยหน้ามองเขา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร 'ทำไมต้องเจอด้วยเนี่ย' แม้จะตกใจแต่เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้เรียบเฉย

"นี่ซองอะไร เอามาให้ทำไม" นนทิวัฒน์เอ่ยถามทันทีพร้อมชูซองที่มือขึ้นให้ดู

"อ๋อ เมื่อวานลืมให้ค่ะ ปล่อยได้แล้ว" รินรดาผลักเขาอีกรอบ แต่อ้อมแขนนั้นกลับยิ่งกระชับขึ้น

"ให้เยอะขนาดนี้ แสดงว่าผมทำดีใช่ไหมล่ะ"

"หึ ฉันกลัวเพื่อนฉันมันจะเสียหน้าหรอกค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่มาหรอก ปล่อยได้หรือยัง" รินรดายังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งนั้น แต่ก็ดูจะไร้ผล

นนทิวัฒน์ยังไม่ปล่อยแขนจากเอว แต่กลับรั้งให้เธอเดินออกมาจากหน้าประตู มาที่ลานจอดรถข้างๆ ประตูที่ออกจะมืดสักหน่อย

"เอ๊ะ คุณ ปล่อยซิจะพาไปไหน"

"มันขวางประตูอยู่ หรือคุณอยากให้คนอื่นได้ยินว่าคุณมาทำอะไร" ฟังคำอธิบายของเขารินรดาจึงยอมเดิน

"ว่ามา มีอะไรฉันจะรีบกลับ"

"มาถึงนี่คิดจะรีบกลับเนี่ยนะ ไม่ใช่คุณติดใจเมื่อคืนนี้หรอกหรือ"

"หึ หลงตัวเองเกินไปแล้วพ่อหนุ่มน้อย" รินรดามั่นใจว่าอย่างน้อยเขาต้องอายุน้อยกว่าเธอแน่ คนถูกเรียกหนุ่มน้อยหน้าตึงขึ้นทันที

"คุณพูดแบบนี้ ผมจะคิดว่าคุณยั่วผมนะ" รินรดาขมวดคิ้วฟังคำพูดของเขา

"ยั่วคุณ ทำไมต้องยั่ว ถ้าฉันต้องการก็แค่เรียกมาสักคน เมมเบอร์ก็เป็นแล้ว" รินรดายักไหล่ได้อย่างน่าหมั่นไส้

"เอาเงินคุณคืนไป ผมไม่รับ" นนทิวัฒน์เอาซองเงินยัดใส่มือเธอ

รินรดารับซองจากเขามาแล้ว ก็รู้สึกเสียหน้าอยู่ไม่น้อย เธอก้าวขาไปหาเขาหนึ่งก้าว แต่เขาก็ยังยืนนิ่งเป็นยักษ์ปักหลั่นไม่ขยับไปทางไหน รินรดายกนิ้วชี้เกลี่ยที่สันกรามของเขาเบาๆ ไล่มือจากลำคอลงมาที่คอเสื้อเชิ้ต เธอแกะกระดุมของเขาออกหนึ่งเม็ด ขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเขา แม้รองเท้าเธอจะสูงสามนิ้วแต่ก็ต้องแหงนคอขึ้นอีกเพื่อให้ปากเธอชนเข้ากับสันกรามของเขา เธอยังจำได้ว่าเขาจะไม่จูบ เพราะงั้นเธอก็ไม่ได้จูบกับเขาสักหน่อย ปากบางขบเม้มข้างแก้มเขาเบาๆ นิ้วมือก็เขี่ยตรงรอยกระดุมที่แยกออก และเธอยังเลื่อนมือไปสะกิดติ่งเล็กที่หน้าอกเขาเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือลงไปจนถึงขอบกางเกงผ้าพอดีตัวของเขา รินรดาแกล้งลูบมือไปที่สะโพกแถบหน้าพอได้เฉียดๆ น้องชายเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะเลื่อนมือมาปลดกระดุมเสื้อเขาอีกเม็ด เธอกรีดนิ้วมือบนแผงอกเขาเบาๆ ก่อนที่มืออีกข้างจะยกขึ้นมาแล้วจับซองสีขาวยัดใส่ไปในเสื้อเขา

"ไว้วันหลังพี่จะมาอุดหนุนนะสุดหล่อ" รินรดากระซิบที่ข้างหูเขาเบาๆ อีกครั้งแล้วก็รีบหมุนตัวกลับทันที

เธอเดินออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกเขาดึงแขนเอาไว้ ระหว่างรถสองคันที่จอดอยู่เธอถูกเขาผลักจนชิดรถคันด้านใน สองแขนเขาคร่อมเธอไว้ จนเธอหนีไปทางไหนไม่ได้

"วันนี้พี่ไม่ว่างจริงๆ" รินรดายังทำเสียงหวานใส่เขา สายตาเย้ายวนนั้นนนทิวัฒน์ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะเธอเมาหรือเปล่า

"แต่ผมว่าง...ทั้งคืนเลย" เสียงหนักๆ เอ่ยตอบ ทำเอารินรดาถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

"ฉัน....."

รินรดายังไม่ทันได้เอ่ยคำใดออกมา นนทิวัฒน์ก็ปิดปากเธอด้วยปากเขา รสจูบที่แม้จะไม่นุ่มนวลออกจะหนักหน่วง เพราะคนตัวเล็กเกร็งริมฝีปากเอาไว้แน่น นนทิวัฒน์จึงค่อยๆ ถอนจูบออก รินรดาก็หมายจะต่อว่าเขาแต่ก็เหมือนจะเข้าทางนนทิวัฒน์ เมื่อเขาจุมพิตลงมาอีกครั้ง จูบที่นุ่มนวลขึ้นกว่าเดิม เขาหยอกล้ออยู่ที่ริมฝีปากเธอไม่ห่าง ถอยออกนิดก่อนจะดูดดื่มเข้าไปอีกครั้ง รินรดาแทบไม่ทันตั้งตัว เพราะความช่ำชองของเขา หรือเพราะฤทธิ์ดีกรีที่อยู่อยู่ในตัวเธอ ทำให้เธอเผลอเผยอปากรับในบางครั้งเธอก็รุกรานตอบกลับเขาอย่างลืมตัว นนทิวัฒน์คลายจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง รินรดายังงุนงงไม่ทันหาย เธอก็ได้ยินเสียงรถคันที่เธอยืนพิงอยู่ส่งเสียงดังขึ้นมา เหมือนมีคนกดรีโมต