ตอนที่ 3 ได้งาน

ตอนที่ 3

ได้งาน

“แต่คุณเป็นผู้หญิง”

“คุณกำลังดูถูกผู้หญิง” น้ำเสียงคล้ายไม่พอใจของหญิงสาว ทำให้อิงครัตรีบแก้ต่าง

“ไม่ใช่ ผมแค่กำลังจะบอกว่างานนี้มันไม่เหมาะกับผู้หญิงต่างหาก”

“คุณก็แค่ใช้คำพูดให้ฟังดูสวยหรู แต่ที่จริงความหมายมันก็ไม่ได้ต่างกันเลย…ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงแต่ก็จบด้านช่างยนต์มาโดยตรง...เดี๋ยวจะหาว่าโกหก นี่ฉันมีวุฒิมายืนยัน” ว่าแล้วกัญชรสก็ดึงเอาวุฒิการศึกษาที่เคลือบเอาไว้อย่างดี ขึ้นมาวางแหมะตรงหน้าอิงครัต

ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองพร้อมกับหยิบวุฒิการศึกษามาดูอย่างสงสัย ว่าตกลงหญิงสาวมาเจรจาเรื่องเงินหรือมาสมัครงานกันแน่ ถึงได้เตรียมพร้อมซะขนาดนี้ และดูเหมือนกัญชรสจะล่วงรู้ถึงความคิดนั้นของเขา

“มันก็แค่ติดกระเป๋ามาค่ะ ฉันไม่เคยเอาออกเพราะต้องเดินหางานทุกวัน...แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนรับ”

“แล้วเมื่อก่อนคุณทำงานที่ไหน” เขาถามพลางกวาดสายตามองวุฒิการศึกษาของหญิงสาวคร่าวๆ แล้วพยักหน้าเพราะเกรดของเธอค่อนข้างดีทุกวิชา

“ก็โรงงานในนิคมนู่นแหละค่ะ”

“แล้วทำไมถึงออกซะล่ะ” ชายหนุ่มซักคล้ายกับเป็นการสัมภาษณ์ จึงทำให้กัญชรสไม่ลังเลที่จะตอบคำถามของเขา

“ก็พอดีมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ ฉันก็เลยไม่อยากจะอยู่ กลัวมีปัญหา” กัญชรสตอบเสียงแผ่ว ไม่อยากแม้แต่คิดถึงเหตุการณ์อันแสลงใจในครั้งนั้น

“ทะเลาะวิวาท!”

หญิงสาวพยักหน้ายอมรับ แต่ก็ต้องรีบแก้ต่าง เมื่อเห็นชายหนุ่มชักสีหน้าคล้ายกับไม่ค่อยชอบใจนัก กับเหตุผลการออกจากงาน ที่เขาอาจจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนก่อเหตุ

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณกำลังคิดอยู่นะคะ ฉันไม่ได้เป็นคนก่อเหตุ แต่เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ผู้หญิงสองคนตบตีกันเพื่อ...แย่งฉันน่ะค่ะ” ท้ายประโยคกัญชรสชี้นิ้วมาจิ้มที่อกตัวเองอย่างอายๆ

“คุณคบผู้หญิงหลายคนในเวลาเดียวกัน” อิงครัตถามพลางพิจารณาคนตรงหน้าก็ไม่แปลกใจเลยที่สาวดี้ทั้งหลายจะต้องตาต้องใจหญิงสาว ก็ดูหน้าสิเนียนใสซะขนาดนั้น

“เฮ๊ย! ไม่ใช่ๆ คุณเข้าใจผิดอีกแล้ว ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย พวกนั้นคุยกันเองแล้วก็ทะเลาะกันเอง โดยที่ไม่คิดจะมาถามฉันสักนิด...ว่าเป็นอะไรอย่างนั้นหรือเปล่า ตัดสินเอาจากลักษณะท่าทางภายนอกของฉันกันเองทั้งนั้น...และเห็นฉันดูห้าวๆ ทอมบอยอย่างนี้ แต่ก็ผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นนะคะ ยังชอบและฝันอยากจะแต่งงานกับผู้ชายอยู่”

ฟังแล้วอิงครัตก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ก็ดูการแต่งตัวสิไม่ว่าเป็นเสื้อผ้าหน้าผมมันชวนให้คิดว่าหญิงสาวเป็นอย่างนั้นจริงๆ แถมหน้าตาก็ดูน่ารัก ใช่...ดูน่ารักจริงๆ อิงคัตบอกตัวเอง เมื่อตั้งใจพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าอย่างตั้งใจอีกครั้ง

“ไม่ตลกนะคุณ มันเป็นฝันร้ายของลูกผู้หญิงคนหนึ่งเลยล่ะ มีผู้ชายชกต่อยแย่งกันก็ว่าไปอย่าง”

“น่าภูมิใจดีออก ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังหลงเสน่ห์เลย” ชายหนุ่มแกล้งยอเสียงกลั้วหัวเราะ ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้กัญชรสรู้สึกภูมิใจมากขึ้นแม้แต่น้อย เลยแขวะเขากลับไปบ้าง

“เป็นกะเทยมาตบตีกันแย่งคุณบ้างไหมล่ะ”

“เฮ้ย!...ไม่เอา” อิงครัตรีบปฏิเสธเสียงสูง

“อะไรคุณ สาวประเภทสองสมัยนี้สวยจะตาย ผู้หญิงแท้ๆ อย่างฉันยังอาย”

“สวยยังไงผมก็ไม่เอาด้วยหรอก อย่างผมขอของแท้ไว้ก่อน…ว่าแต่คุณเถอะออกจากที่นั่นแล้ว ทำไมคุณไม่ลองหางานที่อื่นทำดู ไม่ใช่โรงงานก็ได้ อาจจะเป็นพนักงานห้างอะไรทำนองนี้ คงไม่มีใครมาวุ่นวายกับคุณหรอกมั้ง” ชายหนุ่มแนะนำ

“พูดมันง่ายนะคุณ ทำงานห้างมันต้องมีคนค้ำประกัน แล้วจะไปหาที่ไหน ฉันตัวคนเดียว ไม่มีญาติมีก็แค่เพื่อนที่เคยทำงานด้วยกันไม่กี่คน นั่นก็แค่คนอื่นคิดเหรอว่าเขาจะค้ำให้” กัญชรสแย้ง อย่างมีเหตุผลทำเอาชายหนุ่มเถียงไม่ออก

“ยุ่งยากจริง...ตกลงคือคุณอยากจะทำงานที่นี่” อิงครัตถามย้ำ

“ค่ะ ฉันชอบและเรียนจบด้านนี้มาโดยตรงก็อยากจะทำงานที่ชอบ แต่ก็ไม่มีใครเปิดโอกาสให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันเลยสักคน” หญิงสาวตัดพ้ออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะแต่ก่อนเคยไปสมัครงานในตำแหน่งที่ตรงกับที่เรียนมา แต่ก็ต้องผิดหวัง เธอโดนปฏิเสธตั้งแต่ไปยื่นใบสมัครเหตุผลเพราะเธอเป็นผู้หญิง ทั้งที่พวกเขายังไม่ได้ให้เธอพิสูจน์ฝีมือเลย

“จากผลการเรียนของคุณก็ถือว่าค่อนข้างดี แต่มันก็ใช่ว่าเกรดดีแล้วเวลาทำงานจะทำได้ดีเหมือนเกรด…ที่จริงผมอยากจะได้ผู้ชายมากกว่านะ” อิงครัตบอกอย่างลำบางใจ เพราะใจหนึ่งก็อยากปฏิเสธ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้หญิงสาวได้พิสูจน์ฝีมือว่าจะทำได้ดีอย่างที่ปากพูดหรือเปล่า

“เอาอย่างนี้ไหมคะ ระหว่างที่คุณยังหาผู้ช่วยช่างที่เป็นผู้ชายไม่ได้ขอให้คุณจ้างฉันทำไปก่อน วันละเท่าไหร่ก็ได้ ระหว่างนี้ฉันจะได้พิสูจน์ให้คุณได้เห็นว่างานพวกนี้ผู้หญิงอย่างฉันก็สามารถทำมันได้ดีไม่แพ้ผู้ชายอกสามศอก และเมื่อมีผู้ชายมาสมัครอย่างที่คุณต้องการจะเลิกจ้างฉันหรือว่าจะจ้างฉันต่อมันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ” กัญชรสต่อรองพร้อมกับเสนอแนวทางไปด้วย เมื่อเห็นสีหน้าลังเลระคนลำบากใจของชายหนุ่ม

“เอาอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าหลังจากที่ผมรับปากกว่าจะรับคุณเข้าทำงาน บังเอิญมีคนมาสมัครวันนี้หรือพรุ่งนี้เลยล่ะ คุณว่าผมควรจะทำยังไง” อิงครัตเอ่ยถามหยั่งเชิงพลางกดยิ้มมุมปากหรี่ตามองสาวหน้าใสมาดทอมบอยตรงหน้า เขาอยากดูซิว่าเธอจะมาไม้ไหน

“คุณจะไม่ลองให้ฉันพิสูจน์ตัวเองสักนิดเลยเหรอ สักเดือนสองเดือนก็ยังดีนะคะ และที่สำคัญถ้าฉันได้ทำงานที่นี่มันก็เป็นผลดีกับคุณเองนะ คุณจะได้ไม่ต้องกลัวฉันหนีหนี้หรือไม่จ่ายเงินสามหมื่นคืนคุณไง เพราะคุณสามารถทยอยหักลบกลบหนี้จากค่าแรงของฉันเองได้เลย เห็นไหมดีจะตาย”

สิ้นเสียงอธิบายเจื้อยแจ้วของหญิงสาว อิงครัตถึงกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เมื่อเธอสามารถดึงเอาเรื่องเงินก่อนหน้านี้มาเป็นข้ออ้างและเหตุผลในการที่จะต้องทำงานที่อู่แห่งนี้ต่อ ซึ่งเขาก็คิดบวกลบคูณหารออกมาแล้วว่าก็น่าจะดีเหมือนกัน และอีกอย่างเขาเริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาจริงๆ แล้วสิ

“ตกลงเอาเป็นว่า...” และยังไม่ทันที่อิงครัตจะพูดจบ รถเก๋งสีแดงที่คุ้นตาก็วิ่งเข้ามาจอดหน้าอู่ ไม่นานร่างสะโอดสะองของสาวสวยคนหนึ่งก็ก้าวเท้าลงมา พร้อมกับเรียกเจ้าของอู่เสียงหวาน

“พี่อิงค์คะ รบกวนช่วยนภัสขนของที่ท้ายรถหน่อยสิคะ”

“เดี๋ยวผมมานะ” อิงครัตบอกกัญชรสแล้วเดินไปหาหญิงสาวผู้มาใหม่ โดยมีสายตาของกัญชรสมองตามไปอย่างผิดหวังเล็กๆ ไม่คิดว่าอิงครัตจะมีภรรยาแล้ว นั่นสิหล่อขนาดนี้คงจะเหลือไว้ให้แกชื่นชมหรอกยายรส หญิงสาวก่นด่าตัวเองในใจ พร้อมทั้งมองผู้หญิงที่เธอคิดเอาเองว่าเป็นภรรยาของอิงครัตอย่างอิจฉา รูปร่างสะโอดสะองที่แม้จะอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาๆ ก็ยังดูดีมีราศี ขาก็เรียวสวยผิวก็ดีผมก็ยาวสลวยดูแล้วเป็นผู้หญิงที่เพอเฟคมากคนหนึ่ง ซึ่งพอลองย้อนกลับมาดูตัวเองแล้ว กัญชรสถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก เพราะเธอสู้ไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว

“ทำไมคุณนภัสต้องซื้อของมาเยอะแยะด้วยครับ” อิงครัตถามขึ้นหลังจากที่นำถุงของฝากจำนวนหลายถุงเข้าไปวางบนโต๊ะด้านในอู่

“ก็พี่อิงค์ไม่อยากไปเที่ยวกับนภัสทำไมล่ะคะ เห็นอะไรนภัสก็คิดถึงพี่เลยซื้อมาฝากเยอะแยะอย่างนี้แหละค่ะ” นันท์นภัสหรือนภัสพูดพลางปิดกระโปรงหลังรถเก๋งของเธอลง ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม

“ผมเกรงใจจังเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ นภัสเต็มใจ” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้เจ้าของอู่สุดหล่อ แล้วเดินมานั่งลงที่ที่เก้าอี้หินอ่อนหน้าอู่ และตอนนี้เองทำให้นันท์นภัสสังเกตเห็นกัญชรส และคิดว่าหญิงสาวเป็นลูกค้าของอิงครัต

“อ้าวนี่นภัสมากวนเวลางานของพี่อิงค์หรือเปล่าคะเนี่ย”

“เปล่านี่ครับ”

“ก็นภัสเห็นคุณคนนี้เขาเหมือนนั่งรออยู่” นันท์นภัสพยักพเยิดไปที่หญิงสาวหน้าใสท่าทางคล้ายทอมบอย ที่นั่งมองเธอด้วยสายตาเป็นมิตรอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะ

“อ๋อ คุณกัญชรสเขามาสมัครเป็นผู้ช่วยช่างนะครับ”

“ห๊า! ผู้ช่วยช่าง” นันท์นภัสอุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา แล้วถามออกไปอย่างสงสัยว่า

“ขอโทษนะคะ คุณจะโกรธไหมถ้าฉันจะถามว่าคุณเป็นทอมหรือเปล่าคะ”

“ไม่โกรธค่ะ เพราะไม่ได้เป็น ฉันเป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นค่ะ ไม่ได้แอ๊บนะคะแต่เป็นผู้หญิงจริงๆ และที่มาสมัครงานนี้ก็เพราะว่าชอบและเรียนมาด้านนี้โดยตรงค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอคะ แล้ว...พี่อิงค์ว่าไงล่ะคะ” นันท์นภัสหันไปถามเจ้าของอู่ ซึ่งก็ทำให้กัญชรสที่ยังไม่ได้คำตอบเรื่องนี้รอฟังอย่างใจจดจ่อ

“ผมก็ว่าจะรับนะครับ”

“จริงเหรอคะ! คุณรับฉันเข้าทำงานจริงๆ เหรอคะ” กัญชรสละล้ำละลักถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่ได้หูฝาด

“ครับ”

เท่านั้นแหละเสียงกรีดร้องของความดีใจจากสาวมาดทอมบอย ก็ดังลั่นอู่แบบไม่เกรงใจใคร