บทที่ 1 หญิงร้าย ชายร้อน 2

“ฉันความจำดีทุกอย่าง และในความทรงจำของฉันก็ไม่เคยมีคุณ ฉันจำไม่ได้ว่าไปรู้จักกับคุณตอนไหน” เธอแหงนหน้าขึ้นโต้ตอบเขาด้วยแววตาวาววับ ในขณะที่ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งเกี่ยวที่กระเป๋าเสื้อแจ๊คเก๊ตสีดำแล้วก้มหน้าลงจ้องหน้าเธอใกล้ๆก่อนจะกระตุกยิ้ม

“คุณสวยขึ้นหรือเปล่านะ?”

“เอ๊ะ !”

“ใช่จริงๆด้วย คุณสวยขึ้น หน้าเนียนขึ้น ตาโตขึ้น ถามจริงๆ หมดไปกี่แสนกับค่าทำหน้า” เขาถามพลางยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ซึ่งถ้าจะเทียบกันจริงๆแล้ว เพลงพิณสูงเพียงแค่หน้าอกของเขาเท่านั้น

“ฉันไม่เคยทำหน้า หน้าฉันเคยสวยยังไงก็สวยอย่างนั้นแหละ” เธอเชิดหน้าตอบ รูจมูกเริ่มบานด้วยความหงุดหงิด

“อ้อ งั้นเหรอ” แล้วเขาก็จับแก้มเธอบีบด้วยมือเพียงข้างเดียวจนหญิงสาวเจ็บไปทั้งหน้า

“จะ จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ” เธอเริ่มดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งบีบหนักมากขึ้นจนเธอต้องโวยวาย

“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะ”

“เมื่อก่อนคุณไม่สวยเท่านี้นี่นา” เขาว่าเหมือนรำพึง แต่พอเห็นเธอมีทีท่าโวยวายเสียงดังจนผู้คนเริ่มหันมามองอย่างให้ความสนใจ ชายหนุ่มก็ก้มลงจุมพิตเรียวปากนุ่มทันทีอย่างดุดัน

อุ๊บ…

เธอพยายามหุบปากเอาไว้ แต่มือแข็งๆก็บีบแก้มเธอจนเธอต้องเผยอปากออกเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มใช้ช่วงจังหวะนี้สอดปลายลิ้นอุ่นๆเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าใครจะหยุดยืนมอง หรือซุบซิบนินทา จามิลก็ไม่ได้ให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจแต่เพียงว่า…ผู้หญิงร่างนุ่มในวงแขนเขาคนนี้สร้างความรู้สึกแปลกประหลาดให้เขาจนปั่นป่วนไปหมด

ร่างบางเริ่มอ่อนระทวย มือสองข้างไร้เรี่ยวแรงจะผลักไส ความไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเหมือนแข้งขาจะยืนต่อไปไม่ไหว

เมื่อเขาปล่อยเธอออกให้เป็นอิสระ เพลงพิณก็ถึงกับทิ้งตัวลงนั่งกองบนพื้น หน้าสวยๆซีดเผือดไร้สีสัน ปากอิ่มแดงช้ำเพราะเกิดจากการรุกรานของใครบางคนที่ยืนกอดอกมองเธออยู่ตรงหน้า

“เท่าไหร่” อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา แต่เธอไม่มีแรงพอที่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง เธอได้แต่นั่งก้มลงมองพื้นด้วยหยาดน้ำตาที่เริ่มหลั่งรินเป็นสาย แต่ดูเหมือนว่าคนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่จะไม่มีโอกาสได้เห็น

“ค่าตัวของคุณเท่าไหร่ ถ้าผมอยากจะขอนอนกับคุณสักคืน” สิ้นคำพูดของจามิล หญิงสาวก็รีบหยัดยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ตากลมโตเขียวปัด มีหยาดน้ำตาคอยไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง จนร่างสูงถึงกับผงะคล้ายๆกับว่ากำลังตกใจ

“ฉันไม่ใช่อีตัว” เธอเน้นเสียงลอดไรฟัน ในขณะที่ชายหนุ่มที่เริ่มปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นเหมือนเก่าได้ตามปกติเริ่มเหยียดยิ้มเยาะขึ้นมาอีกครั้ง

“ทำไมจะไม่ใช่…ผมรู้ดีเลยล่ะว่าคุณขายตัวมานานแล้ว”

“เอ๊ะ!”

“ไม่ต้องมาขึ้นเสียงใส่ผม คิดจะทำตัวเองให้มีคุณค่ามากขึ้นจะได้ราคาแพงๆเหรอไง ฝันไปเถอะ อย่างคุณน่ะ…” เขาทิ้งช่วงจังหวะคำพูดไว้พักหนึ่งพลางกวาดตามองเธอไปทั้งตัวอย่างสำรวจ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ผมให้คืนละห้าร้อยก็นับว่าแพงสุดๆแล้ว”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ” พูดจบ ฝ่ามือเล็กๆก็ตวัดใส่หน้าคมอย่างแรงจนเขาหน้าหัน

“นี่คุณ !” เขาหันมาตะคอกใส่

“มันยังน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำในสิ่งที่คุณทำกับฉัน” หญิงสาวยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ สายตาที่มองคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น เหลียวมองรอบตัวเห็นแต่ผู้คนมองมาอย่างดูถูก นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกอับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนียิ่งขึ้น

จามิลโน้มหน้าลงต่ำ กระซิบข้างๆหูเธอว่า “ผู้หญิงแพศยา”

“ไอ้คนทุเรศ” เธอผลักอกแกร่งอย่างแรง ในขณะที่เขาไม่ได้ขยับเขยื้อนกายตามแรงผลักของเธอเลยสักนิด เมื่อเห็นว่าแรงของเธอไม่อาจทำอะไรเขาได้ หญิงสาวจึงเงื้อฝ่ามือขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้ตบ มือใหญ่ก็จับข้อมือเธอยึดไว้แน่นพลางคำรามเสียงต่ำในลำคออย่างไม่พอใจ

“เอะอะก็ตบ ทำไมล่ะ…ไม่ชอบคนหนุ่มๆหรือไง หรือว่าคนแก่มันเร้าใจกว่า”