โสเภณีเงินล้าน

บทที่ 1

หญิงร้าย ชายร้อน

ร่างระหงค่อยๆเดินไปตามชั้นหนังสือที่ถูกตั้งไว้เป็นหมวดๆ ทั้งหมวดวิชาการ หมวดหนังสือเรียน หมวดวิทยาศาสตร์ ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย หรือแม้แต่หมวดนิยาย

แต่คิดหรือว่าเธอจะไปหมวดอื่นๆที่ช่วยสร้างความรู้ คนอย่างเพลงพิณ…ต้องไปที่หมวดการ์ตูนหรือไม่ก็นิยายเท่านั้น

หน้าสวยหวานสอดส่ายมองหาหนังสือที่ถูกใจ และไปสะดุดตาเข้าที่หนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อหนังสือติดไว้ตรงสันว่า…‘เจ้าสาวจำเป็น’ ด้วยความสนใจ เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบ แต่แล้วเพลงพิณก็ต้องชะงักเมื่อหนังสือเล่มนั้นโดนมือของใครคนหนึ่งหยิบไปก่อน

“อ๊ะ”

เธอมองตามไปด้วยความเสียดาย และก็พบว่าคนที่ชิงหยิบหนังสือไปก่อนหน้าเธอนั้นเป็นคนร่างสูงใหญ่มาก เขากำลังก้มหน้าลงดูหนังสือในมือ หน้าของเขายามที่ก้มหน้าอยู่ ทำให้เธอมองไม่ชัดเท่าที่ควร เห็นเพียงแนวคิ้วเข้มยาวและขนตาดกหนาเป็นแพ และเพียงช่วงเสี้ยววินาทีนั่นเอง ชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวหลบตาไม่ทัน

สายตาสองคู่สานสบกัน เกิดเป็นประกายไฟบางอย่างแล่นปราดไปทั่วร่าง แก้มนวลฉีดสีระเรื่อขึ้น อยากจะละสายตาออกจากหน้าหล่อเหลาบาดตา แต่ก็ทำไม่ได้ รู้สึกเหมือนเป็นอัมพาตไปทั้งตัว หันไปทางอื่นไม่ได้ ขยับเดินหนีไปทางอื่นก็ไม่ได้อีกเช่นกัน

สายตาคมกริบดุดันแต่แฝงไปด้วยความเร้าใจและมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจของชายหนุ่มกราดมองเธอไปทั้งตัว และเธอคิดไปเองหรือเปล่านะ…ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนกับว่าสายตาของเขากำลังมองเธออย่างเย้ยหยันและประเมินราคาอยู่

มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือ มีบุหรี่คีบอยู่ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง มีควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งขึ้นจากปลายมวนส่งกลิ่นฉุนจนหญิงสาวเริ่มคันจมูก

วูบหนึ่งที่เธอรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นร้านหนังสือแท้ๆ ถึงจะไม่ใช่ร้านใหญ่โตอะไร แต่เขาก็ไม่ควรมาสูบบุหรี่ในร้านรบกวนลูกค้าคนอื่นแบบนี้

ดูเหมือนว่าจามิลจะอ่านสายตาของเธอออก เพราะเขายื่นหน้าหล่อๆมาใกล้ๆแล้วพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเธอจนหญิงสาวจามสนั่น

“ฮ้าดดเช้ยยย” น้ำมูกใสๆไหลทันควันจนคนในร้านหันมามอง แต่จามิลไม่สนใจว่าใครจะมองหรือคิดตำหนิเขายังไง ในขณะที่หญิงสาวตวัดสายตาขึ้นมามองหน้าคมอย่างไม่พอใจ

“คนทุเรศ”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“ยังทุเรศน้อยกว่าคุณก็แล้วกัน ผู้หญิงไร้ยางอาย”

“คุณว่าอะไรนะ กล้าดียังไงมาด่าฉันแบบนี้” เธอทำเสียงดังอย่างโกรธจัด ความตะลึงในหน้าตาของเขาในช่วงแรกได้หดหายไปหมดเหลือไว้แต่ความไม่พอใจ

“เหอะ เอาไป อยากดูไม่ใช่เหรอ หนังสือเล่มนี้น่ะ ปัญญาอ่อน เพ้อฝันสิ้นดี” พูดจบจามิลก็ยัดหนังสือใส่มือเธอก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านอย่างสบายใจ

“กล้าดียังไงกัน” เธอพูดเสียงลอดไรฟัน ข้างขมับเต้นตุบๆเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มือเรียวเก็บหนังสือไว้ที่ชั้นตามเดิมก่อนจะเดินแกมวิ่งตามชายหนุ่มออกจากร้านไปทันที

ทันเห็นหลังร่างสูงเดินแว่บๆไปทางด้านซ้ายมือ เพลงพิณก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตามอย่างรวดเร็วทั้งๆที่สวมรองเท้าส้นสูงอยู่

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุดไง” หญิงสาวตะโกนลั่น และเขาก็ยอมหยุดเดินแต่โดยดี เล่นเอาเพลงพิณต้องหอบแฮ่ก โธ่…ก็ขาเธอสั้นนี่นา ต้องวิ่งตามเขา ทั้งๆที่เขาแค่เดินธรรมดาแท้ๆ

“กลับไปซะ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เขาพูดทั้งๆที่ยังยืนหันหลังให้เธออยู่

“ทำไมคุณต้องทำท่าเหมือนเกลียดฉันขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันแท้ๆ”

คำพูดของเธอ ทำเอาจามิลต้องหันขวับมามองหน้าพร้อมทิ้งก้นบุหรี่ลงสู่พื้นดินแล้วเอาเท้าเหยียบจนก้นบุหรี่ดับ ส่วนสายตายังคงจ้องมองเธออย่างเหยียดหยัน

“ความจำเสื่อมเหรอไงคุณ”