บทที่ 4 ดูตัว 1

ราเชนทร์เดินหน้าตาบอกบุญไม่รับเข้ามาที่บ้านหลังใหญ่ของมารดา คุณหญิงรุ่งระวีมองใบหน้าที่เรียบตึงของลูกชาย ก็พอจะเดาออกได้ว่าสิ่งที่รบกวนหัวใจของราเชนทร์ คือผู้หญิงที่นอนกอดทะเบียนสมรสอยู่ที่เรือนกุหลาบ และดู ท่าทางว่าจะไม่ยอมหย่าง่ายๆ

“เชนทร์เป็นอะไร? ลูก”

คุณหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ราเชนทร์ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาเนื้อดีอย่างแรง และถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจ

“ผมเบื่อครับแม่...เบื่อที่จะต้องทนอยู่ร่วมบ้านเดียวกับผู้หญิงที่ผมเกลียด เบื่อที่จะต้องใช้นามสกุลร่วมกับโสเภณีที่ชื่อวาติยาเหลือเกิน”

คำพูดที่ออกจากปากของราเชนทร์ มันมาจากความรู้สึกในตอนนี้ของเขา

“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยเชนทร์ยังไง แล้วเชนทร์จะเอายังไงต่อไปดีลูก?”

“ผมว่าผมจะมาอยู่ที่นี่เลย...ปล่อยให้แม่นั่นนอนกอดทะเบียนสมรสอยู่ที่ เรือนกุหลาบคนเดียว ผมสั่งให้ทุกคนไม่ต้องไปยุ่งกับแม่นั่นแล้วนะครับ ไม่ต้องไปทำงานบ้าน ไม่ต้องไปหาข้าวหาปลาให้กิน ปล่อยให้เขานอนเฉาตายอยู่ที่นั่น”

ราเชนทร์เมื่อพูดถึงวาติยาขึ้นมาเมื่อไหร่ อารมณ์ของเขาก็พานเสียขึ้นมาทุกครั้ง

“แม่ก็ว่าดีเหมือนกัน...ถ้าแม่นั่นมันทนไม่ได้มันก็จะต้องย้ายไปเอง”

คุณหญิงพูดเสริมความคิดของลูกชาย ก่อนจะเริ่มพูดเรื่องของนาง

“เชนทร์...เย็นนี้แม่นัดคุณหญิงพิมพาไว้ว่าจะไปทานข้าวด้วยกัน เชนทร์ ไปกับแม่นะลูก”

“คุณแม่จะพาผมไปดูตัวผู้หญิงที่คุณแม่หามาให้ผมใช่ไหมครับ”

ราเชนทร์พูดอย่างรู้ทัน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มารดาหาผู้หญิงดีมีตระกูลมาให้เขาเลือก แต่ทุกครั้งเขาก็ตอบปฏิเสธกลับไปเช่นกัน

“จ้ะ” คุณหญิงตอบเต็มเสียง

“ไม่ล่ะครับ ผมเบื่อ...ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น” ราเชนทร์ปฏิเสธอย่างเช่นทุกครั้ง

“เชนทร์ไปกับแม่นะลูก...ครั้งนี้ครั้งเดียว ถ้าเชนทร์ไม่ชอบแม่ก็จะไม่หาให้อีกแล้ว”

คุณหญิงรุ่งระวีขอร้องลูกชายทั้งน้ำเสียงและแววตา ทำให้ราเชนทร์ใจอ่อนและตอบตกลง

“ก็ได้ครับคุณแม่...แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ”

“ครั้งเดียวก็เกินพอจ้ะลูก”

คุณหญิงพูดอย่างมาดมั่นเพราะนางมั่นใจว่า ผู้หญิงที่นางหาให้ลูกชายคนนี้ ราเชนทร์ต้องพอใจแน่นอน

“แล้วจะไปที่ไหนล่ะครับ กี่โมง? เพราะผมมีนัดกับลูกค้า”

“ที่โรงแรมโอเรียลเต็ลน่ะลูก ตอนสองทุ่ม” คุณหญิงรุ่งระวีบอกสถานที่และเวลาให้ลูกชาย

“ครับ แล้วเจอกันนะครับคุณแม่”

ราเชนทร์พูดจบก็เดินออกไปจากบ้านทันที โดยที่ทั้งสองไม่รู้ว่ามีผู้หญิงที่ทั้งสองเกลียดชัง ยืนฟังทั้งสองคุยกันอยู่

“นายเสร็จฉันแน่...นายราเชนทร์”

ธาริกาพูดอย่างหมายมั่น เธอจะให้ทั้งสองรู้ว่าการที่พาผู้หญิงคนอื่นมาให้ดูตัวเป็นสิ่งที่ทั้งสองคิดผิด

ห้องอาหารหรูภายในโรงแรมชื่อดังติดแม่น้ำเจ้าพระยา วันนี้มีลูกค้าที่มีฐานะและชาติตระกูลมาใช้บริการกันอย่างหนาแน่น ดูจากจำนวนลูกค้าที่เต็มทุกโต๊ะ โต๊ะที่ราเชนทร์นั่งติดอยู่กับกระจกใสสามารถมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาได้อย่างชัดเจน มีเรือหลายลำที่ลอยคออยู่กลางแม่น้ำประดับประดาด้วยไฟหลากสีสัน

“หนูนิกกี้จ๊ะ...ว่างๆ ไปทานข้าวที่บ้านแม่นะจ๊ะ”

คุณหญิงรุ่งระวีชวนวิมาดา ซึ่งเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณหญิงพิมพา เจ้าของร้านเพชรชื่อดัง

“ค่ะคุณแม่”

วิมาดาพูดเสียงอ่อนหวาน ราเชนทร์มีทีท่าพอใจในตัวของวิมาดาพอสมควร ดูจากกิริยาท่าทาง คำพูดคำจาบ่งบอกถึงการอบรมสั่งสอน

“ทานกุ้งอบไวน์ดูนะครับ...เมนูนี้ที่นี่เขาขึ้นชื่อมาก” ราเชนทร์ตักกุ้งอบไวน์ตัวใหญ่ใส่ในจานของวิมาดา

“ขอบคุณค่ะ”

วิมาดาเมื่อเห็นราเชนทร์ครั้งแรกก็หลงรักชายหนุ่มทันที ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ฐานะและ ชาติตระกูล เธอพานนึกถึงว่าถ้าหากเธออยู่ในอ้อมกอดของเขาคงจะดูเร่าร้อนน่าดู แต่เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะอารมณ์อันสุนทรีย์ของเธอ

“แหม!! คุณแม่ จะหาเมียน้อยให้แก้วทั้งที ไม่ชวนแก้วมาดูตัวด้วยคนล่ะคะพามาแต่พี่เชนทร์คนเดียว”

เสียงของธาริกาดังก่อนมาถึงโต๊ะ คุณหญิงรุ่งระวีมองตามเสียงที่ดังขึ้นมาด้วยความไม่พอใจและตกใจ ส่วนสองแม่ลูกอีกคู่มองมาด้วยความตกใจกับคำพูดของเธอ

ส่วนราเชนทร์เขาถือช้อนค้างนิ่งเมื่อมองเห็นเรือนร่างของวาติยา วันนี้เธอดูสวยสะดุดตาด้วยชุดเดรสเกาะอกสีดำกำมะหยี่สั้นเหนือเข่า ทรวงอกที่ดูสวยงามโผล่ล้นออกมาชวนให้ผู้ชายกลัดมันอยากจะซุกซบ ผมยาวสลวยของเธอปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าถูกแต่งแต้มเพียงลิปกลอสสีเคลือบเงามันวาวเท่านั้น ทำให้ริมฝีปากของเธอเปล่งประกายน่าจูบยิ่งนัก ราเชนทร์รีบสลัดความคิดที่อยากจะครอบครองและโลมไล้ร่างกายของเธอ ก่อนจะพูดเสียงลอดไรฟันด้วยความโกรธ

“มาทำไม? ใครสั่งให้เธอมา?” ราเชนทร์ถามเมื่อหญิงสาวมายืนอยู่ข้างๆ เขา

“แหม!! พี่เชนทร์ถามโง่ๆ ก็มาตามผัวกลับบ้านน่ะสิคะ...ตัวเองมาดูตัวเมียน้อยปล่อยให้เมียหลวงอย่างแก้วนอนอยู่ที่บ้านคนเดียว”

ธาริกาพูดพร้อมกับใช้ฝ่ามือลูบที่บ่ากว้างไปมาอย่างเย้ายวน และมันทำให้ เขารู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มือที่ถือช้อนสั่นจนเธอสังเกตได้แต่ไม่รู้ว่าสั่นจากความโกรธหรือว่าความต้องการ

“ใครเป็นผัวเธอไม่ทราบ?” ราเชนทร์กัดฟันถามอีกครั้ง

“แหม!! จะหมายถึงใครล่ะคะ แก้วมีผัวคนเดียวก็คือพี่เชนทร์ หรือว่าจะให้แก้วบอกต่อหน้าทุกคนดีคะว่าเราเป็นผัวเมียกันด้วยวิธีไหน?” ธาริกาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวน คุณหญิงรุ่งระวีอายจนอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี ส่วนสอง แม่ลูกอีกคู่ก็มีสีหน้าไม่แตกต่างกับคุณหญิงรุ่งระวี ราเชนทร์พยายามข่มความโกรธไม่ให้ทำร้ายผู้หญิงตรงหน้า สิ่งที่เขาทำได้ก็คือคำพูดที่เชือดเฉือน

“ผัว ฉันเนี่ยนะผัวเธอคนเดียว ใช่ ฉันเป็นผัวคนเดียวที่โง่ยอมจดทะเบียน สมรสกับเธอ ส่วนผัวคนอื่นๆ ที่เคยนอนกับเธอมันไม่โง่ไงเธอถึงจับ พวกเขาไม่ได้”