ตอนที่4 หงุดหงิดใจ

 "ฟังจากที่เจ้จินนี่เล่าเขาคงคิดว่านินเป็นพนักงานที่นั้น ช่างเขาเถอะนินไม่อยากพูดถึงแล้ว"หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะทานข้าวต่อ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันคงเป็นความซวยของเธอเองจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ทุกอย่างผ่านมาและก็ผ่านไป ต่างคนต่างเป็นคนแปลกหน้าไม่รู้จักกัน

 หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จนินรยาก็มานั่งอยู่ชิงช้าไม้หน้าบ้านที่มีสวนดอกไม้เล็กๆที่นิรมลเป็นคนปลูกเอาไว้ เมื่อเห็นใบหน้าผู้ชายคนนั้นความรู้สึกหลายต่อหลายอย่างก็ผุดเข้ามาในหัวสมองของเธอ หญิงสาวจำเหตุการณ์นั้นได้อย่างชัดเจนที่เขากระทำอันป่าเถื่อนนั้นได้เป็นอย่างดี มันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในชีวิตของผู้หญิงอย่างนินรยาที่สุด หยาดหยดน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาพร้อมมืออูมๆ ลูบไล้ท้องของตนอย่างอ่อนโยนถึงสิ่งนั้นจะเลวร้ายมากแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคิดรังเกียจลูกในท้องของเธอเลยสักนิด เมื่อรู้ว่ากำลังมีชีวิตน้อยๆก่อเกิดในตัวเธอในหัวใจของหญิงสาวก็เต้นไม่เป็นจังหวะทั้งกลัวทั้งสับสนทั้งดีใจในเวลาเดียวกัน 

 “แม่รักหนูนะ แม่สัญญาว่าจะเลี้ยงดูหนูให้ดีที่สุด”นิรมลแอบมองดูน้องสาวด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่ต่างกันเธอคาดหวังกับนินรยาเอาไว้มากมายแต่ท้ายที่สุดชีวิตน้องสาวของเธอก็ไม่ต่างจากเธอเลยแม้แต่น้อย เมื่อคิดอย่างนั้นความรู้สึกผิดต่างๆ ก็เข้ามาเธอไม่น่าพานินรยาไปอยู่ตรงนั้น ไม่น่าเรื่องอาชีพจนตรอกแบบนั้นเลยชีวิตเธอในยามนั้นเพิ่งยี่สิบสูญเสียทุกอย่างไปเหลือเพียงน้องสาวที่อยู่ม.ต้นต้องเรียนต่อ ไหนจะเงินใช้จ่ายต่างๆ ทำให้นิรมลเลือกอาชีพโสเภณีนี้ 

  ครอบครัวยากจนไม่มีต้นทุนใดๆเลยมักจะมีทางเลือกอยู่ไม่กี่ทางจำให้เธอต้องตัดสินใจญาติน้องสาวเข้าเมืองมาตามคำแนะนำของเพื่อนบ้านที่ทำงานในเมืองกรุงเธอต้องทนอะไรต่ออะไรมากมายเพื่อให้มีอย่างทุกวันนี้ แต่เธอไม่คิดว่าทางที่เธอเลือกมันจะทำให้ชีวิตน้องสาวของเธอแย่ไปด้วย นิรมลร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจก่อนจะเดินหลบไปในห้องนอนของตนเพราะไม่ได้ให้น้องสาวเห็นน้ำตาของเธอ เธอต้องเข้มแข็งเป็นที่พึ่งให้แก่นินรยาสิไม่ใช่มาร้องไห้แบบนี้  

“นินเข้าบ้านได้แล้วนะมันดึกแล้ว”เมื่อคิดได้อย่างนั้นนิรมลก็เดินออกมาหาน้องสาวพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มให้ 

"ค่ะพี่นิ พรุ่งนี้พี่ไปขายของตอนไหนคะนินอยากไปตลาดด้วยอยู่แต่บ้านทุกวันไม่ไหวเลยเบื่อมาก"

 “ได้สิจะได้ไปหาอร่อยๆ ทานกันด้วยหลานของพี่จะได้โตเร็วๆ”หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพร้อมพี่สาว เธอไม่เคยท้อเพราะมีนิรมลอยู่ข้างกายตลอดเวลา 

   อีกด้านของเมืองหลวง 

 ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนถอนหายใจเข้าออกอย่างร้อนรนเขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าอารมณ์ตอนนี้มันเป็นยังไง หลายวันมานี่เขาค่อนข้างอารมณ์หงุดหงิดมากกว่าทุกครั้งไหนจะอากาศเวียนหัวตอนเช้านั้นอีก เห็นอะไรก็ไม่สบอารมณ์ตลอดเวลา จากที่ใครๆ ต่างก็เกรงกลัวเขามาในยามนี้ยิ่งแล้วกันไปใหญ่ 

 “คุณอนุวัฒน์ครับช่วงบ่ายมีประชุมกับผู้ร่วมหุ้นทางฝั่งจีนนะครับ”เลขาหนุ่มรายงานเจ้านายที่ยืนถอนหายใจพร้อมสีหน้าเหวี่ยงอยู่อย่างก้มหน้าก้มตา เพราะกลัวจะทำอะไรไม่ถูกใจเจ้านาย 

 “อืม ออกไปก่อนอย่าให้ใครมารบกวน”

 “ได้ครับ”

  รถหรูของผู้หญิงเจ้าของใบหน้าสวยเดินเชิดเข้ามาในบริษัทพร้อมมือที่ถือกล่องอาหารมากมายตรงขึ้นไปหาเจ้าของที่นี้ โดยมีสายตาเหล่าพนักงานมองมาอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่เมื่อก่อนไม่มีใครชอบกิ่งแก้วเลยเมื่อจะมาเป็นภรรยาของเจ้านายตน อาจจะเป็นเพราะนิสัยไม่ไว้หน้าใครชอบพูดจาดูถูกทำให้ใครๆ ก็ไม่ชอบเธอแต่พอไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้นยิ่งทำให้เหล่าสาวๆในบริษัทพอใจเป็นอย่างมากพวกเธอก็อยากให้เจ้านายเจอผู้หญิงที่คู่ควรมากกว่านี้ไม่ใช่คนอย่างกิ่งแก้วต่อหน้าปั้นหน้าทำตัวใสซื่อแต่ลับหลังใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าเธอทั้งร้ายขนาดไหน 

 “ฉันมาพบคุณนุ”เสียงเหวี่ยงบอกชายหน้าห้องด้วยท่าทีไม่พอใจ 

 “ต้องขอโทษคุณกิ่งแก้วด้วยนะครับท่านประธานไม่ให้ใครเข้าพบ”

 “ร่วมถึงฉันงั้นเหรอ นี่คุณเลขารู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใครเป็นอะไรกับเจ้านายคุณ”

 “รู้ครับ แต่นั้นคือคำสั่งท่านประธานหวังว่าคุณกิ่งแก้วจะเข้าใจผมถ้าคุณไม่ได้นัดไว้ก็เชิญกลับไปก่อนครับ”

“คอยดูนะฉันจะให้นุไล่นายออก!”เธอร้องขู่ก่อนจะยกมือถือกดโทรหาชายหนุ่มที่อยู่ในห้องทำงานอย่างเร่งรีบ แต่ทว่าเขากลับตัดสายทิ้งสร้างความไม่พอใจแก่กิ่งแก้วเป็นอย่างมาก หญิงสาวไม่ลดละความพยายามเธอรีบตรงไปที่ประตูแต่วันชัยรีบเข้ามาห้าม  

 “หลีบไปนายเป็นแค่พนักงานอย่ามายุ่งเรื่องเจ้านาย นุค่ะ นุได้ยินแก้วไหมแก้วมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

   “คุณกิ่งแก้วพอเถอะครับอย่าทำให้ผมลำบากใจ ท่านประธานไม่อยากพบใครตอนนี้ท่านสั่งมาจริงๆ"

  “ฉันไม่เชื่อ นุขาให้แก้วเข้าไปหาหน่อยได้ไหมคุณเป็นอะไรกันแน่ทำไมต้องทำแบบนี้กับแก้วด้วย”เมื่อเสียงที่โวยวายหน้าห้องทำงานทำเอาชายหนุ่มกัดกรามแน่น เขาเริ่มทนไม่ไหวกับเสียงเอะอะโวยวายหน้าห้องเสียแล้วจำต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู ภาพใบหน้าผู้หญิงที่ชายหนุ่มไม่อยากเห็นทำเอาเผยสีหน้าปั้นปึงออกมา พอเห็นหน้าของอนุวัฒน์กิ่งแก้วก็ยิ้มร่าก่อนจะโผเข้าไปหาชายหนุ่มพร้อมกอดแน่น 

     “คุณรู้ไหมว่าแก้วคิดถึงคุณมากขนาดไหน ทำไมต้องหลบหน้าแก้วด้วยละคะนุ”น้ำเสียงออดอ้อนเผยออกมาอย่างกับคนละคนเมื่อกี้นี้ไม่มีผิด ชายหนุ่มพ้นลมหายใจออกมาก่อนจะหันหน้าไปอีกทางบอกให้เลขาไปทำงานต่อ

  “มีอะไรก็พูดมาผมไม่ว่างมากนักหรอกนะ”เขาดึงตัวของหญิงสาวให้ออกห่างท่าทางของชายหนุ่มที่ดูรังเกียจเธอแทบทำให้กิ่งแก้วไม่พอใจออกมาแต่ก็ต้องไม่แสดงออกมาให้อีกฝ่ายรู้  

“ทำไมนุไม่รับสายแก้วแล้วคะ แล้วเรื่องงานแต่งเราตกลงนุจะเอาไงไหนว่ารักแก้วไงค่ะ”เธอถามไม่ยั้งเพราะไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้นเธอเองก็โดนต่อว่าไม่น้อย