บทที่ 4 เดิมพัน 1

ณดลนำรถมาจอดตรงลานจอดรถใกล้กับคณะอักษรศาสตร์ ก่อนก้าวลงจากรถและเดินไปยังคณะดังกล่าว วันนี้เขาไม่มีเรียนจึงไม่มีสาวๆ คอยตามตื้อหรือห้อมล้อม ณดลจึงเดินไปยังคณะอักษรศาสตร์ได้อย่างสบายใจ เขาเลือกนั่งบนเก้าอี้ไม้หน้าคณะรอใครบางคน

จวนบ่ายสองโมงอังคณา รจเลขและลักษิณาเดินออกมาจากอาคารเรียน อังคณาเมื่อเห็นณดลนั่งอยุ่บนเก้าอี้ก็แทบกรีดร้อง มโนไปว่า เขามานั่งรอตน แน่นอนว่าหล่อนไม่รีรอรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มทันที

“พี่โปรดมาคอยใครคะ คอยจอยใช่ไหมคะ” อังคณาถามไปเขินไปที่ได้เห็นหน้าเขา ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ แถมได้อยู่ชิดใกล้โดยไม่มีหมู่มารสาวๆ ทั้งหลายกวนใจ

“จะว่าไปก็ใช่ค่ะ” ณดลตอบเสียงหวาน ส่งยิ้มให้อังคณาที่หน้าแดงซ่าน พวงแก้มร้อนผ่าว “คุณแม่ให้พี่มารับจอย ปาล์มและรักไปกินข้าวเย็นที่บ้านค่ะ”

“จริงเหรอคะ คุณป้าชวนจอยกับเพื่อนไปกินข้าวที่บ้านเหรอคะ” อังคณาทวนถามอย่างไม่เชื่อหู รจเลขที่ได้ยินคำพูดของณดลพอดีก็แทบร้องกรี๊ดตามอังคณา

“นั่นสิคะพี่โปรด เป็นความจริงใช่ไหมคะ”

รจเลขพลอยตื่นเต้นไปด้วย ใครไม่ตื่นเต้นก็บ้าแล้ว จะมีผู้หญิงคนใดบ้างที่โชคดีได้ไปทานอาหารบ้านณดล เท่าที่รู้มา ไม่มีสักคน นอกจากกลุ่มเพื่อนของเขา แต่เชื่อเถอะมีผู้หญิงอยู่หนึ่งคนที่ไม่สนใจคำชวนณดล แถมยังแสดงทีท่าวางเฉย ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดณดล ผู้หญิงคนนั้นคือ ลักษิณา

“จริงค่ะ คุณแม่พี่ไม่ชอบนอนโรงพยาบาล นอนคืนเดียวก็บ่นอุบ เลยขออาจารย์หมอออกจากโรงพยาบาลเมื่อตอนสายนี้ แล้วบอกให้พี่มาชวนเราสามคนไปกินข้าวที่บ้าน ตอบแทนที่เมื่อวานไปเฝ้าไข้คุณแม่พี่ค่ะ”

ณดลตอบ มองดูปฏิกิริยาของสามสาว ที่มีเพียงสองคนที่ยิ้มร่าและตื่นเต้นกับคำชวน แต่อีกหนึ่งนางนี่สิ นิ่งเฉยไม่สนใจสักนิด

“ไปค่ะไป จอยไปค่ะ” อังคณารีบตอบรับ

“ปาล์มก็ไปค่ะ” รจเลขไม่พลาดแน่นอน

“รักขอตัวนะคะ รักต้องไปทำงานค่ะ” ลักษิณาปฏิเสธอย่างมีเหตุผล ณดลหันมองผู้พูดทันที

“คุณป้าชวนทั้งทีทำไมแกไม่ไป งานแกไปทำเมื่อไหร่ก็ได้” อังคณาหันมาพูดกับเพื่อน

“นั่นสิ แกนี่แปลกนะ พี่โปรดไม่ได้ชวนใครไปกินข้าวที่บ้านง่ายๆ นะ มีแต่คนอยากไป แกนี่ผ่าเหล่าจริงๆ” รจเลขพูดเชิงต่อว่าลักษิณา

“ฉันคิดว่า ปากท้องฉันสำคัญกว่า บ้านฉันไม่ได้มีเงินกินเงินใช้มากเหมือนแกสองคนนะ อีกอย่างฉันไม่ไปกินข้าวที่บ้านพี่โปรดสักคนก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง มีแกสองคนไปนี่ แกสองคนอยู่ดูแลคุณป้าเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอ คุณป้าอยากให้แกสองคนไปมากกว่าฉันไปก็ได้นะ” เหตุผลของลักษิณาทำให้สองสาวเงียบเสียง ไม่ดึงดันให้ผู้พูดไป

“พี่เข้าใจเหตุผลของรักค่ะ แต่คราวหน้าพี่ขอคิวรักนะคะ” ชายหนุ่มพูดดัก “หวังว่ารักจะว่างไปกินข้าวกับพี่นะคะ”

อังคณากับรจเลขไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดณดล ทั้งสองเข้าใจว่าต้องมีครั้งหน้าที่ทั้งสองจะมีโอกาสไปร่วมกินอาหารมื้อพิเศษบ้านณดลอีก สองสาวมัวแต่ยิ้มแก้มแตกจึงไม่รู้ความนัยแอบแฝง

“ค่ะพี่โปรด รักขอตัวนะคะ อ้อ...ฝากขอโทษคุณป้าด้วยนะคะที่รักไปกินข้าวด้วยไม่ได้”

“ได้ค่ะ ให้พี่ไปส่งไหม เป็นทางผ่านพอดี พี่ส่งรักเสร็จก็วิ่งขึ้นทางด่วนเลย” ลักษิณาทำหน้าเหมือนลังเลด้วยความเกรงใจ

“ไปเถอะรัก เป็นทางผ่านแกนี่ อย่าทำให้พี่โปรดเสียเวลาเลย” เสียงอังคณาดังขึ้น

“สงสัยว่า รักจะเลี่ยงให้พี่ไปส่งไม่ได้แล้ว พี่ลืมไปว่าต้องซื้อผลไม้ไปให้คุณแม่ แวะซื้อที่เดอะมอล์ลเลยล่ะกัน จะได้ยิงยาวกลับบ้านเลยค่ะ” ณดลทำให้ลักษิณาปฏิเสธไม่ได้

“ค่ะ ได้ค่ะ” เมื่อตกลงกันได้ ทั้งสี่จึงพากันเดินไปยังรถยนต์คันหรูของณดล ที่วันนี้เขาขับรถจาร์กัวรุ่นใหม่ล่าสุดมารับสาวๆ ไปกินข้าวที่บ้าน แน่นอนว่าอังคณากับรจเลขตื่นเต้นกับการได้นั่งรถราคาแพง และยังเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงหลายคนที่มองมาทางตนด้วยความอิจฉา จะมีเพียงลักษิณาที่ทำหน้าทำตาเบื่อหน่าย ไม่อยากไปกับเพื่อนรักอีกสองคน และไม่ชอบให้ตนตกอยู่ในสายตาใคร เพราะหล่อนรู้ว่า มันจะตามมาด้วยคำติฉินนินทาสนุกปาก ตามด้วยข่าวที่แพร่สะพัดไปทั่วมหาวิทยาลัย

คุณหญิงรดาทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่า ลักษิณาไม่ได้มาร่วมกินมื้อเย็นด้วย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้อังคณากับรจเลขรู้สึกว่า ตนอยากให้ลักษิณามานั่งร่วมโต๊ะมากกว่าสองสาว และไม่ใช่เพียงแค่นางที่นั่งทานอาหารด้วย ยังมีพลเอกอธิป ผู้เป็นสามีกับรรินทร์หรือหวาย ลูกสาวคนเล็กของนาง

การพูดคุยส่วนใหญ่จะเป็นอังคณาที่สรรหาเรื่องราวต่างๆ มาสนทนา เจ้าของบ้านพูดคุยตอบโต้บ้างตามมารยาท รรินทร์เป็นคนลุกเดินออกไปจากโต๊ะเป็นคนแรก ตามด้วยอธิปและรดาที่อ้างว่าปวดหัวอยากพักผ่อน เหลือเพียงณดลที่ยังคงนั่งคุยกับสองสาวต่อไปอีกราวยี่สิบนาที จากนั้นทั้งสามจึงพากันลุกเดินออกจากห้อง ตรงไปยังรถยนต์ของเขา

“ดีใจจังค่ะที่พี่โปรดจะไปส่งจอยที่บ้าน” อังคณาพูดตัวลอย วันนี้หล่อนมีความสุขมาก มีความหวังขึ้นมากองโต ความหวังที่ว่าณดลให้ความสนใจตน ไม่เช่นนั้นคงไม่ไปรับและไปส่งตนที่บ้าน อีกทั้งครอบครัวเขายังให้การต้อนรับหล่อนเป็นอย่างดีด้วย ความหวังจะได้เป็นสะใภ้บ้านหลังนี้มีเต็มในจิตใจ

“พี่เป็นคนไปรับจอยกับปาล์มก็ต้องเป็นคนไปส่งสิคะ” เขาตอบกลับ “เรารีบไปกันเถอะคะ เดี๋ยวรถติด”

สองสาวยิ้มให้หนุ่มหล่อบาดใจ สอดตัวเข้าไปนั่งด้านในรถ ณดลจึงอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ เมื่อทุกอย่างพร้อมเขาจึงติดเครื่องยนต์และขับรถออกจากบ้าน ไปส่งสองสาวที่บ้าน