บทที่ 5 เดิมพัน 1.1

วันนี้การจราจรผิดคาดจากที่คิดไว้ เดิมทีณดลคิดว่ารถจะติด กว่าจะส่งสองสาวเสร็จก็น่าจะสามสี่ทุ่ม แต่นี่ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ณดลก็เสร็จสิ้นภารกิจ โชคดีที่ว่าบ้านของอังคณากับรจเลขอยู่ในทิศทางเดียวกัน ห่างกันไม่มากนัก ณดลจึงไม่ต้องเสียเวลาย้อนไปย้อนมา

หลังจากส่งสองสาวถึงบ้านเรียบร้อย ณดลขับรถไปตามถนนสายหลัก เขาตั้งใจว่าจะขึ้นทางด่วนเพื่อกลับบ้าน แต่ในขณะที่ขับรถอยู่นั้น ใจเขากระหวัดถึงลักษิณา นึกถึงรอยยิ้มของหล่อนแล้ว เขาก็รู้สึกว่า อยากเห็นอีกครั้ง

“สองทุ่ม” ณดลพูดขณะมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ณดลเปลี่ยนความตั้งใจที่จะเดินทางกลับบ้าน เขามุ่งหน้าตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่ลักษิณาทำงานพิเศษ

ร้านกาแฟที่ลักษิณาทำงานอยู่ในเวลาสองทุ่มสี่สิบห้ามีลูกค้าบางตา มีนั่งตามโต๊ะแค่สองโต๊ะ ณดลเดินถือเครื่องดื่มรังนกกระเช้าใหญ่มาด้วย เขามองเห็นลักษิณากำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดอุปกรณ์ชงเครื่องดื่ม ณดลเห็นความขยันขันแข็งของหล่อนแล้วก็ยืนอมยิ้ม

“รับอะไรดีคะ” พนักงานเอ่ยถามณดล

“คาปูชิโน่เย็นแก้วเล็กครับ” เสียงลูกค้าที่ดังเข้ามาในหูทำให้ลักษิณาต้องหันหลังมอง เพราะน้ำเสียงคุ้นหูหล่อนเหลือเกิน พอหันมาเห็นว่าเจ้าของเสียงคือคืนที่คิดว่าใช่ ใบหน้าลักษิณาตกใจเล็กน้อย แต่ก็หันไปทำเครื่องดื่มตามพี่พนักงานประจำบอก ไม่นานเกินรอเครื่องดื่มที่ณดลต้องการก็มาอยู่ในมือเขา

“สวัสดีค่ะพี่โปรด” ลักษิณาทักทาย

“พี่ขอคุยด้วยได้ไหมแค่ห้านาที” ณดลบอกลักษิณา หล่อนพยักหน้าแล้วเดินไปบอกพี่พนักงานประจำที่อนุญาตให้คุยกับลูกค้าได้

“รักมีเวลาคุยไม่นานนะคะ ร้านใกล้ปิดแล้วค่ะ” ลักษิณาบอกณดล เมื่อนั่งลงบนเก้าอี้

“พี่เพิ่งไปส่งจอยกับปาล์มที่บ้าน ส่งเสร็จก็แวะซื้อเครื่องดื่มรังนกให้รักตามคำสั่งคุณแม่ค่ะ พี่บอกเหตุผลที่รักไปกินข้าวด้วยไม่ได้ คุณแม่เป็นห่วงสุขภาพของรัก ขากลับบ้านเลยให้พี่แวะซื้อรังนกมาบำรุงร่างกายรักค่ะ” ณดลหาข้ออ้างมาหาลักษิณาได้อย่างแนบเนียน เขาวางกระเช้าเครื่องดื่มรังนกลงบนโต๊ะ

“ขอบคุณค่ะ ฝากขอบคุณคุณป้าด้วยนะคะ” ลักษิณายกมือไหว้ณดล “ที่จริงแล้ว วันนี้พี่โปรดไม่น่าลำบากเอารังนกมาให้รัก พรุ่งนี้ถ้าพี่โปรดมีเรียน แวะเอามาให้รักที่คณะก็ได้ค่ะ พี่โปรดจะได้ขับรถกลับบ้านเลย ไม่ต้องแวะมาให้รัก”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ พี่เต็มใจค่ะ” ณดลพูดเสียงนุ่ม ยิ้มให้ลักษิณา รอยยิ้มหล่อบาดใจที่สาวคนใดเห็นต้องกรีดร้องหรือไม่ก็หัวใจเต้นแรง ใบหน้าจะแดงระเรื่อ มีความเขินอายบนดวงหน้า ทว่าไม่เกินกับลักษิณา หล่อนยิ้มบางส่งให้เขาเท่านั้น ณดลถึงกับเสียความมั่นใจ

“รักขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

“รักเลิกงานกี่ทุ่มคะ” ณดลถาม

“สามทุ่มค่ะ”

“งั้นพี่รอนะ พี่จะไปส่งรักที่บ้าน” ณดลบอกความตั้งใจ “รักรีบไปทำงานเถอะคะ พี่รู้สึกว่า พี่พนักงานตรงเคาน์เตอร์มองรักหลายครั้งแล้ว พี่จะรอตรงนี้นะคะ”

ลักษิณาไม่มีเวลาปฏิเสธหรือพูดอะไรกับเขาได้มากกว่านี้ เป็นเพราะหัวหน้าพนักงานที่นี่เป็นคนเข้มงวด หล่อนเป็นพนักงานชั่วคราว ทำงานเป็นรายชั่วโมง หากทำให้หัวหน้าไม่พอใจอาจถูกเด้งออกจากงาน คนปากกัดตีนถีบอย่างหล่อนไม่อยากตกงาน เพราะรายได้จากการทำงานร้านกาแฟ ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายส่วนตัวในการเรียนได้เยอะ หล่อนรีบลุกไปทำงานตามหน้าที่ทันที

สามทุ่มเศษลักษิณายกมือไหว้หัวหน้าและพนักงานรุ่นพี่ก่อนกลับบ้านเช่นเคย จากนั้นก็เดินมาหาณดลที่ลุกขึ้นยืนเมื่อหล่อนเดินเข้ามาใกล้โต๊ะ

“เราไปกันเลยนะคะ” ณดลพูดกับลักษิณา

“รักกลับบ้านเองดีกว่าค่ะ รักไม่อยากรบกวนพี่โปรด พี่โปรดจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน”

ลักษิณากล่าวอย่างเกรงใจ ณดลมองสาวตรงหน้าที่แตกต่างกับผู้หญิงที่ตนรู้จัก มีแต่ผู้หญิงอยากให้เขาไปส่ง อยากนั่งรถไปกับตน อยากให้เขาเอาอกเอาใจ ทว่าลักษิณาตรงกันข้ามกับผู้หญิงเหล่านั้น ราวกับว่า เขาเป็นผู้ชายนอกสายตาที่ไม่ควรใส่ใจ

“พี่กำลังรู้สึกว่า รักไม่ชอบหน้าพี่ ไม่อยากให้พี่เข้ามายุ่งในชีวิต” ณดลพูดตามความรู้สึก ลักษิณาตกใจไม่คิดว่าเขาจะคิดเลยไปไกล

“อะไรที่ทำให้พี่โปรดรู้สึกอย่างนี้คะ”

“ก็ที่รักปฏิเสธพี่ไงคะ มันเลยทำให้พี่รู้สึกอย่างนั้น”

“พี่โปรดคงไม่เคยถูกผู้หญิงปฏิเสธ มีแต่ผู้หญิงตามตื้อ พี่โปรดเลยคิดว่า การที่รักปฏิเสธความหวังดีจากพี่โปรดคือ รักไม่ชอบหน้าพี่ รักไม่มีเหตุผลที่ไม่ชอบหน้าพี่เลยนะคะ ที่รักปฏิเสธเพราะรักเกรงใจค่ะ ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว กว่าพี่โปรดจะไปส่งรักที่บ้าน กว่าพี่โปรดจะถึงบ้านมันก็คงดึก รักมีเหตุผลนะคะที่ปฏิเสธความหวังดีจากพี่โปรด”

ลักษิณาให้เหตุผล หล่อนเป็นผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ไม่ใช่ว่าจะปลื้มไปกับความหล่อเลิศเลอเพอร์เฟคของณดลเหมือนสตรีทั่วไป หล่อนก็แค่ชื่นชมในความหล่อ ทว่าภายในจิตใจไม่ได้คิดอะไรเกินเลย นอกจากรุ่นพี่รุ่นน้อง ณดลยิ้มกับคำตอบที่น่าพอใจ

“เรื่องกลับบ้านดึกไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะคะ พี่มีนัดกับเพื่อนที่ผับตอนห้าทุ่ม ยังไงพี่ก็กลับบ้านดึกอยู่แล้ว ให้พี่ไปส่งรักที่บ้านนะคะ” ณดลมีข้ออ้าง เป็นข้ออ้างที่มีความจริงทั้งหมด

“ก็ได้ค่ะ” ลักษิณาไม่ปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เขาคิดเองเออเอง

“งั้นไปกันเลย ส่วนกระเช้าพี่ถือให้ค่ะ”

ลักษิณาส่งยิ้มให้ณดล ที่พอเห็นรอยยิ้มนั้นเขารู้สึกราวกับว่า หัวใจพองโต ใบหน้าธรรมชาติของหล่อนโดดเด่นขึ้นมาทันใด สองหนุ่มสาวพากันเดินไปยังลานจอดรถของห้าง ระหว่างทางที่เดิน สาวแท้สาวเทียมต่างพากันมองณดลเป็นตาเดียว พวกหล่อนคงทึ่งในความหล่อและดูดีของเขา บางคนก็คิดว่า ลักษิณาคือคนรักของชายรูปหล่อ ที่ดูยังไงก็ไม่สมกันสักนิดเดียว