บทที่ 2 ความรู้สึกดีดี 1.1

ภายในรถยนต์ของณดล เสียงของอังคณากับรจเลขดังตลอดเวลา สองสาวต่างหาเรื่องราวมาพูดคุยแบบไม่มีหยุดพัก พูดเรื่องนั้นเสร็จก็มาเรื่องนี้ ณดลที่เป็นคนรักษาน้ำใจผู้หญิงไม่ได้บอกให้หยุด เขาพูดคุยโต้ตอบบ้างในบางครั้ง และลอบมองลักษิณาที่เอาแต่มองไปนอกรถ ไม่สนใจเขาเลยสักนิดและไม่ได้พูดอะไรสักคำนับตั้งแต่ขึ้นรถเนืองๆ โดยไม่ให้สองสาวสงสัย

“เมื่อกี้ตอนที่โทรศัพท์พี่เข้า รักจะพูดอะไรกับพี่คะ”

ณดลรีบถามลักษิณาเมื่อเห็นช่องว่างให้พูดแทรกได้ ขยับสายตามองลักษิณาผ่านกระจกหลัง

“เรื่องของรักไม่สำคัญหรอกค่ะ ท่าทางตอนที่พี่โปรดรับโทรศัพท์รีบร้อนเชียว มีเรื่องด่วนหรือเปล่าคะ ถ้ามีเรื่องด่วนปล่อยรักกับเพื่อนลงตรงป้ายรถเมล์ก็ได้นะคะ”

ลักษิณาคิดตามพูด อังคณาหันมาถลึงตาใส่ผู้พูดด้วยความไม่พอใจ เพราะโอกาสดีๆ แบบนี้หายาก หล่อนไม่อยากลงจากรถคันนี้ง่ายๆ แน่ ณดลยิ้มพอใจกับความเจ้าสังเกตของลักษิณาที่อีกสองคนไม่มี

“แม่พี่ไม่สบาย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลค่ะ พี่เลยเรียกให้พวกน้องขึ้นรถ มีอะไรจะได้คุยกันได้สะดวก”

“ถ้าอย่างนั้นจอดตรงป้ายรถเมล์ป้ายหน้าเลยค่ะ รักกับเพื่อนจะได้ลงจากรถ พี่โปรดจะได้ไปเยี่ยมคุณแม่” ลักษิณารู้สึกละอายใจ ไม่อยากกวนเวลาณดล แต่อีกสองคนไม่คิดเช่นนั้น

“ให้เราไปเยี่ยมคุณแม่พี่โปรดด้วยนะคะ ไหนๆ ก็ติดรถมาแล้วจะได้ไม่เสียเที่ยว” อังคณารีบพูด

“ใช่ค่ะ เราก็เป็นห่วงแม่พี่โปรดเหมือนกัน” รจเลขสนับสนุนคำพูดอังคณา และแอบไปสะกิดแขนลักษิณา พยักหน้าเบาๆ เป็นการส่งซิกว่า ห้ามพูดมาก

“ได้ค่ะ มีอะไรค่อยไปพูดกันที่โรง’ บาล”

เป็นครั้งแรกที่ณดลยอมให้ผู้หญิงเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว ปกติแล้วบ้านและครอบครัวคือสถานที่ที่ณดลไม่พาผู้หญิงอื่นเข้ามาชิดใกล้ แต่ทำไมมิทราบได้ ครั้งนี้เขาไม่มีความคิดนั้นเลย ชายหนุ่มขับรถมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่มารดาเข้ารักษาตัว ซึ่งต้องใช้เวลากว่าสองชั่วโมงจึงถึงจุดหมาย

..............

ณ โรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล

ห้องวีไอพี 1705 คือจุดหมายของณดลและสามสาว ห้องวีไอพีของที่นี่หรูหราไม่ต่างกับโรงแรมห้าดาว พอเดินเข้ามาก็จะพบกับห้องรับแขกขนาดพอเหมาะ ด้านขวามือจะเป็นห้องน้ำ ด้านซ้ายมือจะเป็นห้องเตรียมอาหารเล็กๆ มีอ่างล้างจาน ตู้เย็น ไมโครเวฟ และจานชามไว้บริการคนไข้และคนเยี่ยมไข้ มีประตูเชื่อมต่อไปอีกห้องหนึ่ง ห้องนั้นคือห้องพักฟืนสำหรับคนป่วย ณดลพาสามสาวเข้าไปเยี่ยมมารดาในห้อง

“สวัสดีครับคุณแม่ วันนี้ผมพาครูสอนพิเศษของน้องมิ้งค์มาเยี่ยมคุณแม่ครับ เธอชื่อรักครับ ส่วนคนนี้ชื่อจอยและปาล์มครับ”

ณดลแนะนำสามสาวให้มารดารู้จัก ทั้งสามพนมมือไหว้ผู้สูงวัยตามมารยาท รดารับไหว้ก่อนไล่สายตามองสามสาวทีละคน พร้อมกับคำถามในใจว่า เหตุใดณดลจึงพาสามคนนี้มาเยี่ยมตน

“ไปเจอกันที่ไหนล่ะ ถึงได้ยกโขยงกันมาแบบนี้” น้ำเสียงคุณหญิงไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก มองสามสาวไล่ทีละคน คิดในใจว่าคงเป็นผู้หญิงที่ไล่ตามลูกชายตน

“เราเจอกันที่มหาลัยค่ะ พอดีรักฝากแบบฝึกหัดไปให้น้องมิ้งค์น่ะค่ะ แต่พอหนูสามคนรู้ว่า คุณป้าเข้าไม่สบายเลยขอพี่โปรดมาเยี่ยมค่ะ” อังคณาเป็นคนตอบ แต่ดูเหมือนรดาจะไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ เนื่องจากนางมีอาการคลื่นไส้ ทำท่าจะสำรอกอาหารออกมา

“คุณแม่เป็นอะไรครับ จะอ้วกหรือครับ” ณดลถามมารดาที่ไม่ให้คำตอบ เพราะตอนนี้นางกำลังอาเจียน

“อ้วก” คุณหญิงรดาอาเจียนอาหารที่อยู่ในท้องออกมาทางปาก อังคณากับรจเลขที่ยืนอยู่ริมเตียงคนไข้รีบก้าวถอยหนีอย่างรังเกียจ ทว่าลักษิณาไม่ได้หนีไปไหน กลับก้าวเท้าเข้าไปยืนใกล้ๆ รดา และทำในเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิด

“คุณป้าอ้วกออกมาเลยค่ะ จะได้ดีขึ้น”

ลักษิณานำฝ่ามือมาชนกัน รองเศษอาหารที่รดาอาเจียนออกมาอย่างไม่รังเกียจ ณดลเห็นแล้วตกใจไม่คิดว่า ลักษิณาจะทำเช่นนี้ ขนาดเขาเป็นลูกยังคิดไม่ทัน เขารีบกดปุ่มเรียกพยาบาล แล้วก้มหยิบถังขยะขึ้นมาให้มารดาอาเจียนใส่ถังขยะแทน ลักษิณาเทเศษอาหารในมือลงในถังขยะ จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่า พยาบาลสองคนเข้ามาดูแลอาการรดา หล่อนจึงทรุดตัวนั่งบนโซฟาตัวยาว

“คุณป้าเป็นยังไงบ้างคะ ยังอยากอาเจียนอยู่ไหมคะ”

อังคณารีบเสนอหน้าทันทีหลังจากพยาบาลออกไปจากห้อง รดาไม่ได้สนใจนถาม แต่กลับมองไปยังลักษิณา

“ขอบใจหนูมากนะเรื่องเมื่อกี้น่ะ หนูชื่ออะไรนะ ฉันจำไม่ได้แล้ว” รดาพูดเสียงอ่อนโยนกับลักษิณา น้ำเสียงต่างกับเมื่อครู่ชัดเจน มีรอยยิ้มส่งให้ลักษิณาอีกด้วย

“เธอชื่อรักครับคุณแม่” ณดลเป็นคนตอบ

“ชื่อเพราะดี” รดาพูด “หนูไม่รังเกียจอ้วกฉันเหรอถึงได้เอามือรองไว้ จริงๆ แล้วปล่อยให้ฉันอ้วกใส่เสื้อผ้าก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มือเลอะก็ล้างมือได้ค่ะ ล้างหลายๆ ครั้งเดี๋ยวก็สะอาด” ลักษิณาตอบ

“เมื่อกี้ได้ยินว่า หนูเป็นครูสอนพิเศษของมิ้งค์เหรอ” รดาถามเชิงชวนคุย นางไม่ได้สนใจสองสาวเลยสักนิด

“ใช่ค่ะคุณป้า สอนมาได้หกเดือนแล้วค่ะ”

“เมื่อวันก่อนสุดาก็พูดกับฉันนะว่า ภาษาอังกฤษของมิ้งค์ดีขึ้นเยอะ จากแต่ก่อนที่ไม่ยอมเรียน ไม่ยอมใส่ใจ เปลี่ยนเป็นหน้ามือหลังมือเลย ทีแท้เป็นเพราะหนูนี่เอง”

รดากล่าวชื่นชมลักษิณา และรู้สึกถูกชะตาขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน

“น้องมิ้งค์อายุแค่เจ็ดขวบค่ะ งอแงตามประสาเด็ก อัดความรู้ใส่มากไปก็ไม่ดี ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปดีกว่าค่ะ เด็กจะได้ไม่เครียดค่ะ” ลักษิณาสอนพิเศษเด็กเล็กมาหลายคน หล่อนจึงรู้หลักในการสอน

“คุณป้าเป็นยังไงบ้างคะ ยังอยากอาเจียนอยู่หรือเปล่าคะ”

อังคณารีบทำคะแนน เพราะดูจากคำพูดคำจาและท่าทางของคุณหญิงรดา นางไม่สนใจตนเลย พุ่งเป้าสนใจไปที่ลักษิณา เพื่อนรักที่ทำคะแนนอยู่คนเดียว

“ดีขึ้นแล้ว”

รดาตอบเสียงเรียบ นึกในใจว่า เมื่อครู่ตอนนางอาเจียน สองสาวกระโดดหนีและทำสีหน้าเหมือนจะอาเจียนตาม แสดงอาการรังเกียจเต็มที่ ทว่านางก็เข้าใจและไม่โกรธเคืองหากอังคณากับรจเลขจะรังเกียจคนอาเจียน

“รักกับเพื่อนขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณป้าจะได้พักผ่อน” อยู่ๆ ลักษิณาก็พูดออกมา โดยไม่ถามเพื่อนสักคำว่าอยากกลับหรือไม่ อังคณาหันมาถลึงตาใส่คนพูดที่ไม่ได้สนใจอะไร “ไปกันเถอะจอย ปาล์ม คุณป้าจะได้พักผ่อน”

“แต่ฉันยังไม่อยากกลับนี่ อยากดูแลคุณป้าก่อน” อังคณาไม่ยอมกลับ โอกาสทำคะแนนกับมารดาณดลมีบ่อยสักทีไหน มีโอกาสหล่อนก็ต้องรีบคว้าเอาไว้

“งั้นฉันกลับก่อนนะ ฉันต้องไปทำงานต่อ” ลักษิณามีเหตุผลที่ต้องกลับก่อน ฐานะทางบ้านหล่อนไม่ดีนัก ปากกัดตีนถีบกันทั้งบ้าน มีช่องทางหารายได้ที่ไหนหล่อนทำทั้งนั้น ขอเพียงเป็นงานสุจริต “คุณป้าคะ รักกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

“ป้าให้โปรดไปส่งนะ ถือว่าตอบแทนน้ำใจเรื่องเมื่อกี้” อังคณากับรจเลขทำตาโตเมื่อได้ยินคำพูดรดา

“อย่าเลยค่ะ ให้พี่โปรดอยู่ดูแลคุณป้าดีกว่าค่ะ ที่ทำงานของรักอยู่ไกลจากที่นี่เยอะเลย พี่โปรดไปส่งรักจะทำให้เสียเวลาดูแลคุณป้าค่ะ” ลักษิณาปฏิเสธอย่างมีเหตุผล

“ถ้ายิ่งอยู่ไกล ป้าก็ยิ่งอยากให้โปรดไปส่ง นั่งรถส่วนตัวไปดีกว่านั่งรถเมล์ นั่งแท็กซี่นะ” รดาก็ไม่ยอมแพ้ หันมาทางลูกชาย “โปรดไปส่งรักได้ไหมลูก”

“ได้ครับคุณแม่” ปกติณดลไม่ชอบเป็นสารถีให้หญิงสาวคนใด ส่วนใหญ่หากนัดหมายกับสาวคนใด ต่างคนต่างมาและต่างคนต่างกลับ หากมีภารกิจทางกาย เขาก็จะพาหญิงสาวคนนั้นไปที่คอนโด หลังเสร็จกิจสาวทุกคนก็จะเดินทางกลับเอง ทว่าครั้งนี้เขากลับเต็มไปไปส่งลักษิณา

“รักเกรงใจค่ะ มันไกลจากที่นี่มาค่ะ รักกลัวทำให้พี่โปรดเสียเวลา” ลักษิณากล่าวอย่างเกรงใจ

“ไม่เสียเวลาหรอก มีอุ่นคอยดูแลคุณแม่อยู่ แล้วก็ยังมีจอยกับปาล์มอีก พี่ไปส่งรักได้ครับ” ณดลโต้กลับ “จอยกับปาล์มดูแลแม่พี่ได้ใช่ไหมครับ”

อังคณากับรจเลขมองหน้ากัน ยิ้มแห้งส่งให้คนถาม

“ได้ค่ะ” สองสาวตอบพร้อมกัน ทั้งที่ใจจริงอยากนั่งรถไปกับณดลมากกว่าต้องเฝ้าไข้รดา ทว่าอยากคิดทำคะแนนก็ต้องอดทน

“งั้นไปกันเลยนะ รักจะได้ไปทันทำงาน”

ลักษิณาคิดว่า ตนคงปฏิเสธความหวังดีของสองแม่ลูกไม่ได้ หล่อนยกมือไหว้รดาอีกครั้ง ก่อนเดินออกจากห้องพร้อมกับณดล โดยมีสายตาอิจฉาของอังคณามองตามไป