บทที่ 1 ความรู้สึกดีดี 1
พ.ศ. 2556
“ฉันชอบพี่โปรดจริงๆ นะ แกช่วยเป็นแม่สื่อให้ฉันหน่อยสิ” อังคณาหรือจอย ดาวคณะอักษรศาสตร์ขอร้องลักษิณาเพื่อนสนิท ส่งสายตาอ้อนวอนจนอีกฝ่ายต้องถอนหายใจพรืดยาว
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ คนอื่นที่สนิทกับพี่โปรดมีเยอะแยะ” ลักษิณาถามกลับ
“ก็แกไปสอนพิเศษหลานสาวพี่โปรดไง เข้านอกออกในบ้านพี่โปรดบ่อยๆ โอกาสถึงตัวพี่โปรดเยอะกว่าใครเพื่อน แกก็รู้นี่ว่า พี่โปรดเข้าถึงยาก” คนตอบคือรจเลขหรือปาล์ม เพื่อนสนิทร่วมก๊วน
พี่โปรดหรือณดล แสงโรจน์ ลูกชายพลเอกอธิปที่ลาออกจากราชการในวัยห้าสิบห้าปีกับคุณหญิงรดา แสงโรจน์ เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูล และเป็นทายาทเจ้าของตึกเลอบลองค์ อสิง-หาริมทรัพย์ที่มีมูลค่าสูงหลักหมื่นล้านบาท ความสูงของตึกอยู่ที่สี่สิบห้าชั้น ชั้นที่หนึ่งถึงหกเป็นห้างสรรพสินค้าครบวงจร รวมทั้งมีโรงภาพยนตร์ ชั้นที่หกถึงสามสิบเก้าเป็นคอนโดมิเนียม ตึกแห่งนี้มีการลงทุนสูงหลายพันล้านบาท ทว่าผลตอบแทนที่ได้รับก็ทำให้เจ้าของชื่นใจ
ณดลในวัยยี่สิบหกปีเป็นนิสิตระดับชั้นปริญญาโท เขาเปรียบเสมือนเดือนในหมู่ดาว ทั้งด้านการเรียน กีฬาและกิจกรรมไม่เป็นรองใคร บวกกับหน้าตาหล่อเหลา เป็นพระเอกได้สบายๆ ทำให้เขายิ่งโดดเด่นมากขึ้น เป็นลูกคนมีอันจะกินที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งในแวววงไฮโซ เป็นที่หมายปองของสาวๆ ในมหาวิทยาลัยและเหล่าเซเลบทั้งหลาย ณดลถูกทาบทามให้แสดงหนัง ละครหลายค่าย แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจ เพราะไม่ชอบวงการมายา เขาชอบใช้ชีวิตเรียบง่ายในแบบของตัวเองมากกว่า ทว่าที่รจเลขพูดว่า เข้าถึงยาก นั่นหมายถึง ณดลมีผู้หญิงห้อมล้อมเยอะ แหวกเข้าถึงตัวนั้นยากยิ่งนัก
“ใช่ ฉันพยายามเข้าถึงพี่โปรดตั้งหลายครั้ง แต่ถูกแม่พวกนั้นผลักซะกระเด็น” อังคณาหมายถึง กลุ่มเพื่อนสนิทของศรัณญาหรือลูกศร ลูกสาวเจ้าของโชว์รูมรถนำเข้าจากต่างประเทศที่ชอบณดล จึงให้เพื่อนกันหญิงสาวที่มาตามจีบ ยังมีรัตนาวดี มณีกานต์ลูกคนมีเงินที่ลงชิงณดลอีกด้วย อังคณาจึงต้องหาคนช่วยให้ตนเข้าถึงณดล
“แกน่ะใกล้ชิดพี่โปรดมากที่สุด แกต้องช่วยจอยนะ” รจเลขพูด
“ฉันใกล้ชิดพี่โปรดตรงไหน เป็นครูสอนพิเศษน้องมิ้งค์ก็จริง แต่อยู่คนละบ้านกับพี่โปรดนะ ตั้งแต่ฉันไปสอนน้องมิ้งค์ที่บ้าน ฉันไม่เคยเจอพี่โปรดเลย จะว่าไปนะ ฉันเห็นพี่โปรดที่มหาลัยยังบ่อยซะกว่า แล้วจะช่วยแกได้ยังไง”
ใจหนึ่งก็อยากช่วยเพื่อน แต่ในเมื่อเข้าถึงตัวณดลได้ยาก ลักษิณาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเพื่อนรักยังไง
“ไม่ยากหรอก ฉันมีวิธี” รจเลขเหมือนเตรียมทุกอย่างไว้ให้เพื่อนแล้ว
“ยังไง” ลักษิณารีบถาม
“แกก็เอาน้องมิ้งค์ขึ้นมาอ้างไง แบบว่าฝากแบบฝึกหัดไปให้น้องมิ้งค์ไรงี้” รจเลขตอบ
“มันจะดีเหรอแก ฉันไม่เคยทำแบบนี้นะ” ลักษิณายังกล้าๆ กลัวๆ ที่จะทำตามแผน
“ดีสิ ทำไมจะไม่ดี วิธีนี้เวิร์กสุดแล้ว ถ้าพี่โปรดถามว่าทำไมแกไม่เอาไปให้เอง แกก็บอกว่าอยากให้น้องมิ้งค์ทำแบบฝึกหัดเพื่อดูพัฒนาการเรียน อยากให้มิ้งค์ทำก่อนวันที่แกไปสอน แค่นี้พี่โปรดก็ไม่สงสัยแล้ว” เจ้าวางแผนคนเดิมตอบ เมื่อเห็นสีหน้าลังเลของลักษิณา รจเลขก็เร่งเร้า “แกช่วยจอยหน่อยนะ มันอกจะแตกแล้ว อยากได้พี่โปรดเป็นผะ...เอ๊ยเป็นแฟนใจแทบขาด ถือว่าสงเคราะห์เพื่อนล่ะกันนะ นะรักนะ”
“ถามอีกข้อ ถ้าฉันเอาแบบฝึกหัดไปให้พี่โปรด แล้วจอยทำไงต่อล่ะ” ลักษิณาถามในเรื่องที่ตนสงสัย
“ฉันกับจอยก็ไปกับแกด้วยไง นั่นเท่ากับว่าจอยได้ใกล้ชิดกับพี่โปรด ไม่ถูกแม่พวกนั้นมันแซะจนกระเด็นเพราะเรามีข้ออ้างไง แกช่วยจอยนะรักนะ นะเพื่อนรัก” รจเลขตอบให้ลักษิณาคลายสงสัย
“อืมก็ได้” ลักษิณาใจอ่อนกับเพื่อนเช่นเดิม
“งั้นไปกันเลย ฉันเตรียมแบบฝึกหัดให้น้องมิ้งค์แล้ว” รจเลขหยิบกระดาษเอสี่ที่เย็บเล่มเรียบร้อยออกมาจากกระเป๋า “อ่ะ”
“โห แกเล่นเตรียมไว้เลยเหรอ”
“มันก็แน่ล่ะสิ ไปกันเลยนะ วันนี้ฉันสืบมาแล้ว พี่โปรดมาที่คณะ” เจ้าวางแผนตอบ พร้อมฉุดแม่สื่อแม่ชักจำเป็นให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่สามสาวจะพากันเดินไปที่คณะบริหารธุรกิจ คณะที่ณดลศึกษาอยู่
..............
คณะบริหารธุรกิจ
โต๊ะหินหน้าคณะมีอยู่ด้วยกันหลายโต๊ะ ทุกโต๊ะต่างถูกจับจองด้วยนิสิตนักศึกษาของคณะที่นั่งคุยกันบ้าง นั่งติวกันบ้าง แต่ก็มีอีกโต๊ะหน้าสุดที่ถูกยึดพื้นที่โดยสี่สาวจากคณะนิเทศศาสตร์ สี่สาวที่ว่านี้คือ ศรัณญา ยุพดี รัศมีและขวัญเรือนที่มาดักรอณดลเช่นเคย
ในขณะเดียวกันลักษิณา อังคณาและรจเลขเดินมาที่คณะบริหารธุรกิจ ทั้งสามมองไปยังโต๊ะหินด้านหน้าสุดที่มีสี่สาวจอมแสบนั่งอยู่ รู้ได้ทันทีว่า วันนี้ท่าทางฤกษ์จะไม่ดี มีหมู่มารมาขวาง
“ฉันว่า ไปดักรอพี่โปรดที่รถดีกว่าไหม รอที่นี่เจอนังสี่แสบขวางแน่”
อังคณาบอกเพื่อนสนิทที่เห็นตรงกัน สามสาวจึงหมุนตัวเดินไปยังรถยนต์ของณดลที่จอดไม่ไกลนัก เป็นจังหวะที่ณดลเดินลงมาจากคณะพอดี แน่นอนว่าเขาถูกศรัณญาและกลุ่มเพื่อนเข้าห้อมล้อม ซึ่งเป็นเรื่องปกติและชาชิน ณดลเหมือนผู้ชายทั่วไป เมื่อมีหญิงสาวมาเสนอเขาก็สนอง แต่ไม่คิดจริงใจกับใคร ทว่าครั้งนี้เขาอยู่พูดคุยกับพวกหล่อนไม่ได้ เนื่องจากคุณหญิงรดาอาหารเป็นพิษ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล
“วันนี้พี่อยู่คุยไม่ได้นะคะ เอาไว้พรุ่งนี้นะคนสวย” ณดลพูดจาไพเราะตามสไตล์หนุ่มฮอตใส่ศรัณญาที่ทำหน้าทำตาเขินอาย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พรุ่งนี้พี่โปรดต้องพาลูกศรไปกินข้าวนะคะ” ศรัณญาได้ทีพูด
“ได้ครับ” ณดลส่งยิ้มหล่อบาดใจให้ แอบถอนหายใจขณะเดินไปยังรถยนต์ของตน บางครั้งเขาก็รู้สึกเบื่อกับผู้หญิงที่วิ่งตามตน เพราะมันเกิดขึ้นหลายครั้งหลายหน เขาเคยคิดเล่นๆ ว่า หากเขาต้องวิ่งตามผู้หญิงสักคนมันจะเป็นยังไง แต่คงไม่มีวันนั้นเนื่องจากคนอย่างณดล มีแต่ผู้หญิงมาเสนอตัว
อีกราวสามสิบเมตรจะถึงรถยนต์คันหรู ณดลมองเห็นสตรีในชุดนักศึกษาสามคนยืนคุยกันข้างรถในลักษณะหันหลังให้เขา ณดลส่ายหน้าช้าๆ อย่างระอม เพราะคิดว่าเจอกับสาวตามตื้อตน แล้วก็ใช่เมื่ออังคณาหันมาเห็นตนพอดี
“พี่โปรดขา” อังคณารีบวิ่งมาหาณดล “ดีใจจังค่ะที่ได้เจอพี่โปรด”
“เราก็เคยเจอกันแล้วนี่คะ” ณดลตอบกลับในแบบฉบับของตน ในแบบที่ทำให้สตรีทั้งหลายหลงใหลได้ปลื้ม
“พี่โปรดจำจอยได้เหรอคะ” อังคณาทำท่าทางดีใจ
“จำได้สิคะ จอยเอาดอกไม้มาให้พี่ไง ทำไมพี่จะจำไม่ได้”
ณดลทำเสียงอ่อนหวาน ก่อนเบนสายตามองอีกสองสาวที่เดินมาสมทบ สตรีคนหนึ่งเขาจำได้ หล่อนมากับอังคณาหลายครั้ง แต่อีกคนนี่สิ ณดลไม่เคยเห็นหน้า
“สวัสดีค่ะพี่โปรด ฉันชื่อรักค่ะ เป็นครูสอนพิเศษให้น้องมิ้งค์” ลักษิณาแนะนำตัว หล่อนเคยเห็นณดลหลายครั้ง แต่เห็นในระยะสายตา ซึ่งอีกฝ่ายไม่เคยเห็นตนมาก่อน
“ไม่ยักรู้ว่า รักเป็นครูสอนพิเศษให้น้องมิ้งค์” ณดลพูดขึ้น
“เราไม่เคยเจอกันนี่คะ ไม่เคยเจอกันทั้งในมหาลัยและที่บ้านน้องมิ้งค์” ลักษิณาตอบ “รักวานให้พี่โปรดเอา...”
เสียงของลักษิณาถูกขัดขึ้นด้วยเสียงมือถือของณดลที่ล้วงหยิบมันออกมารับสาย พูดคุยกับต้นทางที่โทรศัพท์มาชั่วครู่จึงวางสาย
“พี่รีบไป มีอะไรไปคุยกันในรถดีกว่านะ” อังคณาเนื้อเต้นกับคำพูดเขา หล่อนรีบรับคำทันทีเพราะไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป
“ไปค่ะพี่โปรด ไปคุยกันในรถนะคะ” อังคณารีบเดินเคียงข้างณดล รจเลขกับลักษิณาเดินตามไป ก่อนที่ทั้งสี่จะเข้าไปในรถคันหรู ณดลทำหน้าที่พลขับ อังคณานั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับ ส่วนอีกสองสาวที่ร่วมเดินทางมาด้วยนั่งอยู่เบาะหลัง
ขณะที่ณดลขับรถไปตามถนนในมหาวิทยาลัย สี่สาวตัวแสบเห็นหญิงสาวที่นั่งในรถคนหรูพอดี ศรัณญากระทืบเท้าเร่าๆ อยากกรีดร้องให้สุดเสียงกับภาพบาดตาบาดใจ กล่าวอาฆาตหญิงสาวที่นั่งคู่กับณดล ซึ่งหล่อนรู้ว่าคือใคร และไม่ปล่อยให้ชิงณดลไปจากตนแน่นอน