บทที่ 14 เอาใจ

รถมาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่สร้างขึ้นในสไตล์ยุโรปยุคกลาง ตัวคฤหาสน์ตั้งตระหง่านอย่างสง่างามท่ามกลางพื้นที่กว้างใหญ่ ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยต้นสนสูงใหญ่ราวกับกำแพงธรรมชาติ โครงสร้างคฤหาสน์ทำจากหินอ่อนสีงาช้างที่สะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ให้ดูเปล่งประกาย ส่วนยอดของหลังคาโดมทรงสูงประดับด้วยลวดลายคลาสสิก มันถูกแกะสลักอย่างประณีต

หน้าคฤหาสน์เป็นน้ำพุขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางวงเวียน น้ำพุมีรูปปั้น สัตว์ในตำนานที่สลักด้วยหินอ่อนขาวบริสุทธิ์ สายน้ำใสกระเซ็นออกจากปากรูปปั้นมังกรอย่างสม่ำเสมอ เสียงน้ำไหลเบา ๆ ผสมผสานกับเสียงนกร้อง ทำให้สถานที่นี้ดูมีชีวิตชีวา

เมื่อผ่านวงเวียนน้ำพุไป จะพบกับลานหินอ่อนกว้างขวางที่ถูกออกแบบให้เป็นเขาวงกตเล็ก ๆ พื้นลานปูด้วยหินสีขาวและสีเทา สลับกันเป็นลวดลายเรขาคณิตที่ดูวิจิตรบรรจง รอบ ๆ ลานมีพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ ล้อมรอบตัวโดมด้านหน้าคฤหาสน์

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าคฤหาสน์ของหยวนเฉินจะยิ่งใหญ่และหรูหราขนาดนี้ ความกว้างใหญ่ของมันเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ มันไม่ใช่แค่บ้านธรรมดา แต่เป็นดั่งปราสาทในเทพนิยายที่มีเรื่องราวอยู่ในทุกมุมของสถานที่นี้

ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจคฤหาสน์หลังนี้เลย พอมาเห็นคฤหาสน์ในตอนนี้ทำให้เธอทึ่งและอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง

“ลงมาสิ” หยวนเฉินเอ่ยบอกเธอเช่นนี้ เธอมองหยวนเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ รถ เธอจึงลงจากรถ หยวนเฉินผายมือให้เธอจับ เธอจึงจับมือหนาของหยวนเฉินที่สวมใส่ถุงมือหนังสีดำอยู่ ขณะที่เธอไม่ได้สวมใส่ถุงมือแต่อย่างใด

เมื่อเธอยืนได้อย่างมั่นคง เธอจึงปล่อยมือหนาของเขาออก เหมยลี่มองหญิงวัยกลางคนและสาวใช้สองคนก้าวเดินมาหาหยวนเฉินเจ้านายของพวกเธอ

“คุณชาย” พวกเธอทั้งสองเอ่ยทักทายหยวนเฉินและก้มหัวอย่างนอบน้อม

“ป้ากงซุนหนี่ เธอเป็นแม่นมของผม และนี่เหนียงเหนียง เธอเป็นสาวใช้ของผมเช่นกัน ยังมีคนอื่นๆ อีกที่อยู่ในบ้านน่ะ คุณเจอพวกเขา เดี๋ยวพวกเขาก็แนะนำตัวให้คุณรู้จัก” หยวนเฉินเอ่ยบอกเหมยลี่ด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ที่ไหนคะ ฉันต้องรีบไปเข้างานค่ะ” เหมยลี่เอ่ยบอกหยวนเฉินด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เหนียงเหนียง พาเหมยลี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย” หยวนเฉินเอ่ยบอกเหนียงเหนียง

“ค่ะคุณชาย” เหนียงเหนียงน้อมรับคำสั่ง แล้วหันมามองเหมยลี่ด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร “เชิญคุณเหมยลี่ค่ะ” เหนียงเหนียงผายมือเดินนำเหมยลี่ก้าวเดินเข้าไปในบ้านเพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นสอง กงซุนหนี่ลอบมองหยวนเฉินที่เผยรอยยิ้มไม่ปิดบัง เธอไม่เคยเห็นรอยยิ้มของหยวนเฉินมานานมากแล้ว คงตั้งแต่ที่เขาถูกลักพาตัวครั้งแรก

“คุณชายหยวน ซุนหนี่ไม่เคยเห็นคุณชายยิ้มมานานมากแล้ว” กงซุนหนี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม หยวนเฉินหันไปยิ้มให้กงซุนหนี่และมองท้องฟ้าที่ฝนตกไม่หยุด

“วันนี้อากาศดีน่ะ” หยวนเฉินเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มแล้วก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ และก้าวเดินขึ้นไปยังชั้นสองในทันที กงซุนหนี่เผยรอยยิ้มกว้างมองหลังหยวนเฉินที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ ตอนนี้เขาก็อายุอานามก็สามสิบแปดย่างสามสิบก้าวแล้ว แต่ทำไมไม่คิดแต่งงานสักที

สิ่งที่เธอเห็นในวันนี้ดูแตกต่างออกไป หยวนเฉินให้ความสำคัญกับผู้หญิงที่ชื่อว่าเหมยลี่มาก เขาดูเอาใจใส่เหมยลี่เป็นพิเศษกว่าผู้หญิงคนไหน ตอนที่หลี่เหมิงโทรมาบอกว่าให้จัดห้องใหม่ให้กับผู้หญิงของนาย เธอฟังแล้วยังแปลกใจกับคำว่าผู้หญิงของนาย เพราะหยวนเฉินไม่เคยสั่งให้หลี่เหมิงบอกเธอให้จัดห้องให้กับผู้หญิงคนไหนเลย และที่สำคัญหยวนเฉินไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน...