บทที่ 13 อย่าดื้อ

หลังจากยืมหนังสือเสร็จ เหมยลี่ก้าวเดินมาหน้าห้องสมุด เธอเห็นว่าฝนตกลงมาอย่างหนักเหมือนกับฟ้ารั่ว เธอคิดว่าฝนคงตกนานแน่ เพราะไม่มีลมแต่อย่างใด อีกทั้งเธอนั่งรถรางมาที่นี่ไม่ได้ขับสกูตเตอร์คู่ใจมาก ถึงขับสกูตเตอร์มาที่นี่ก็กลับมาไม่ได้อยู่ดี เธอคงต้องรอให้ฝนซาก่อนถึงจะกลับได้ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก เธอเองต้องไปทำงาน เหลือเวลาแค่ชั่วโมงครึ่งต้องไปถึงบาบาร่าคลับ

เธอจึงตัดสินใจเดินออกไปนอกห้องสมุด เธอฝ่าพายุฝนออกไป แต่ทว่ามีร่มคันใหญ่สีดำมาบังร่างของเธอเอาไว้ เธอหันไปมองหยวนเฉินที่ตามเธอเหมือนเจ้ากรรมนายเวรไม่เลิก

“ฝนตกหนักมากเลยนะ คุณวิ่งออกมาทำไม ไม่กลัวป่วยเหรอไง” เขาขึ้นเสียงดุใส่เธอ เธอกลับไม่ได้สนในในสิ่งที่เขาพูดของเขาแต่อย่างใด

“ฉันต้องรีบไปทำงาน ขอตัวนะคะ” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังดังแข่งกับเสียงฝน เธอหมายจะเดินออกจากร่มที่เขาถืออยู่ เขากลับดึงมือเรียวของเธอไว้ก่อน แต่ทว่าเธอเสียหลักซบที่อกแกร่งของเขา เธอจดจำกลิ่นน้ำหอมและอ้อมอกแกร่งของเขาได้ดี เธอหันมองใบหน้าของเขาที่มองมายังเธอด้วยเช่นกัน สายตาของเขาและเธอสอดผสานกัน โดยที่เธอไม่รู้ตัว ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนมีเพียงเขาและเธอที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่มีฝนตกลงมาอย่างหนัก แต่ทว่าในมือหนาข้างหนึ่งยังจับร่มเอาไว้อยู่ เธอผลักออกจากเขาเว้นระยะห่างเล็กน้อย

“อย่าดื้อ เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นต่างกับสายฝนที่เย็นฉ่ำแทบหนาวถึงกระดูก เธอคิดว่าควรให้เขาไปส่งตั้งแต่ทีแรกจะได้ไม่ต้องเปียกเป็นลูกหมาแบบนี้ เธอจึงตัดสินใจพยักหน้าให้เขารู้ว่าเธอยอมไปกับเขา

หยวนเฉินเผยยิ้มกว้างไม่ปิดบัง เขาจึงหันไปมองหลี่เหมิง หลี่เหมิงเปิดประตูรถหรูในทันที หยวนเฉินผายมือให้เธอขึ้นไปก่อน เธอจึงก้าวเดินขึ้นรถหรูของหยวนเฉิน หยวนเฉินจึงขึ้นรถตามเธอ เป็นหลี่เหมิงปิดประตูให้กับนายเหนือหัว แล้วเปิดประตูนั่งด้านข้างคนขับ

“ไปบ้าน” หยวนเฉินเอ่ยบอกสารถีด้วยน้ำเสียงเรียบ รถจึงค่อยๆ เคลื่นออกไป ทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ เพราะเมื่อครู่หยวนเฉินบอกกับเธอว่าจะพาไปส่งที่ร้าน แต่ทำไมเขาถึงจะกลับไปที่บ้านล่ะ หรือว่าหยวนเฉินคิดจะทำอะไรไม่ดีกับเธอแน่ๆ

“เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไปส่งฉันที่คลับ” เหมยลี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง หยวนเฉินหันมามองใบหน้าของเธอ แล้วมีท่าทีถอนหายใจเบาๆ

“คุณเปียกเป็นลูกหมาแบบนี้ คุณคิดจะไปในคลับในสภาพแบบนี้เหรอ ถ้าใครเห็นคุณในสภาพแบบนี้ พวกเขาคงคิดว่าคุณถูกรุมโทรมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ” หยวนเฉินเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ฉันไปที่คลับ ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อขึ้นการแสดงอยู่ดี และที่คลับก็มีห้องน้ำให้กับนักแสดงอาบน้ำ ฉันไม่จำเป็นที่ต้องไปที่บ้านของคุณด้วยซ้ำ หรือคุณคิดจะรังแกฉันสินะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาหันใบหน้ามามองเธอในความมืดของพายุฝน

“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า ผมรู้ว่าคุณฝังใจเรื่องนั้นอยู่ ผมไม่มีเซ็กส์กับผมหญิงที่ไม่เต็มใจ ถึงคุณจะสวยเกินกว่าผมจะต้านทานไหว แต่ว่าผมอดทนได้” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เธอหันใบหน้าไปมองถนนกว้างที่ทอดยาวไปในย่านการค้าในเซี่ยงไฮ้

เธอได้แต่มองท้องฟ้ามืดครึ้มมองไปยังเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไม่มีท่าทีจะซาแต่อย่างใด เธอคิดว่าตลอดค่ำคืนนี้ฝนคงตกลงมาไม่หยุดแน่นอน เธอได้แต่คิดว่า ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบไปไนต์คลับให้ไวที่สุดเพราะเหลือเวลาเพียงแค่ชั่วโมงเศษเอง ถึงเธอจะไปสายก็ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะมีนักร้องอีกสองคนที่คอยสลับกันขึ้นเวที แต่เธอไม่อยากไปสายเพราะเกรงใจฟางเฟยผู้เป็นนายของเธอ และที่สำคัญ เธอไม่อยากอยู่กับคุณชายหยวน หยวนเฉินนานๆ เธอไม่รู้ว่าหยวนเฉินจะจับเธอกดเตียงหรือเปล่า

เหมยลี่เห็นผู้ชายมามากมาย เธอรู้ว่าผู้ชายทุกคนชอบผู้หญิงสวยๆ งามๆ ทั้งนั้น เธอรู้ตัวว่าตัวเองดึงดูดทางเพศสูงมากๆ ยิ่งใส่กี่เพ้าสายตาของผู้ชายที่มองมายังเธอเป็นมันเลยทีเดียว เธอพนันกับใจได้เลยว่า หยวนเฉินต้องการมีเซ็กส์กับเธอแน่นอน และเธอต้องเลี่ยงเขี้ยวเล็บที่คอยตะปบเธอได้อย่างไรล่ะ...