ตอนที่ 2

เมื่อคิมเดินตามลูคัสและแอนดริวไปยังสนามหน้าบ้านซึ่งอยู่ทางด้านข้าง เขามองไปรอบๆด้วยความหวั่นใจแต่รอยยิ้มก็ยังคงมอบให้ทุกคนที่ยืนอยู่ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะฉี่ราดด้วยความกลัวมากแค่ไหนก็ตาม

“ กูต้องสั่งเสียก่อนลงสนามมั้ยวะเนี้ย “ คิมคิดอย่างหวาดๆ ซึ่งมันค่อนข้างขัดกับหน้าตาและการแสดงออกที่ดูมั่นใจมากเสียเหลือเกิน

“ จัดแถว!!!!! “ เสียงของต่อเอ่ยสั่งชายชุดดำจำนวนไม่น้อย

คิมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจและหันไปเบิกตากว้างมองต่อ โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองนั้นกำลังตกอยู่ในเป้าหมายของใครบางคน ซึ่งใครบางคนที่ว่านั่นก็คือสายตาของร่างสูงทั้งสองนั่นเอง

“ ออกไปยืนตรงกลาง “ ต่อหันไปพูดกับคิมเสียงเรียบ

คิมที่ยืนอยู่ข้างๆลูคัสและแอนดริวหันไปมองหน้าต่อด้วยความตกใจนิดๆแต่ด้วยความที่เขาถูกฝึกให้เก็บสีหน้าได้ดีมาตั้งแต่เริ่มเข้ากรมตำรวจ มันเลยทำให้เขาไม่ได้หลุดความเป็นตัวเองออกไปมากนัก

“ คะ..ครับผม “ คิมค่อยๆเดินไปอยู่ท่ามกลางชายชุดดำที่ล้อมหน้าล้อมหลังเขาอยู่

“ ภายในหนึ่งนาทีถ้านายหลุดออกจากพวกมันได้..ฉันจะให้นายผ่านการทดสอบและเตรียมตัวมาเป็นบอดี้การ์ดของพวกฉัน “ ลูคัสพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากนิดๆและหันไปมองแอนดริวที่มีสีหน้าไม่ต่างจากเขามากเท่าไหร่นัก

“ ครับ “ คิมหันไปตอบลูคัสอย่างมั่นใจ พร้อมกับหันหน้าไปมองทางลูกน้องของลูคัสและแอนดริวที่เตรียมพร้อมที่จะกระทืบเขาตอนนี้มากเสียเหลือเกิน

คิมกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ สมองของเขากำลังประมวลผลในการหาทางรอดบางอย่าง เพราะถ้าให้เขาต่อสู้กับไอพวกนี้เขาบอกได้เลยว่าเขาแพ้ตั้งแต่สามวิแรกแล้ว

“ แม่ง! กูเป็นนักสืบนะโว๊ยยไม่ใช่นักมวย กูจะล้มพวกแม่งหมดได้ไงวะ “ คิมคิดอย่างหัวเสียไม่น้อย เพราะภายในหนึ่งนาทีเขาไม่สามารถทำได้แน่ๆ

“ เอาไงดีวะกู.. “ คิมมองไปยังชายชุดดำที่อยู่รอบๆอย่างพิจารณา และจู่ๆเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้..ถึงแม้ว่ามันจะดูปัญญาอ่อนและไม่สมเหตุสมผลก็ตามแต่เขาก็อยากจะลองทำดู..

“ โอ๊ยยย!! “ คิมกุมท้องตัวเองแล้วล้มลงที่พื้นอย่างแรง

ทุกคนที่ยืนล้อมอยู่ได้แต่มองทางคิมด้วยความตกใจ

“ เป็นอะไรของมึง “ ต่อที่ยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกลเดินเข้ามาถามคิมด้วยความสงสัย

“ ผะ..ผม..โอ๊ยย!! ผมปวดทะ..ปวดโอ๊ยยยยย “ คิมหลับตาแน่นแล้วหยิกท้องตัวเองอย่างแรง

“ เอามันออกมา! “ ต่อเอ่ยสั่งลูกน้องให้อุ้มคิมออกมา เพราะดูท่าแล้วอีกคนเหมือนจะไม่ไหว ลูคัสและแอนดริวได้แต่ขมวดคิ้วมองคิมด้วยความสงสัย

เมื่อคิมได้มานอนพักข้างนอกแล้วเขาก็กุมท้องตัวเองเอาไว้แบบนั้น จนแอนดริวและลูคัสเดินตรงเข้ามา

“ ผะ..ผม..ผม “ คิมพูดเสียงอึกอักแล้วมองหน้าลูคัสกับแอนดริวด้วยแววตาสั่นระริก สักพักคิมก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิมแล้วพูดกับร่างสูงทั้งสองยิ้มๆ

“ ผมออกมาจากลูกน้องของคุณท่านภายในหนึ่งนาทีแล้วนะครับ ทีนี้ก็ให้ผมเป็นบอดี้การ์ดของพวกคุณท่านได้แล้วใช่มั้ย “

ต่อและลูกน้องของลูคัสกับแอนดริวต่างหันมองหน้ากันด้วยความตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำแบบนี้

“ หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ “ ลูคัสหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อฟังคำเฉลยของอีกคนจบ ส่วนแอนดริวก็มีเพียงรอยยิ้มมุมปากเท่านั้นเพราะไม่ต่างจากที่เขาแอบคิดกันไว้เท่าไหร่

“ นายนี่มันสุดๆเลยจริงๆ “ ลูคัสที่หัวเราะพึ่งเสร็จ ส่ายหน้ายิ้มๆเมื่อเห็นความแสบของอีกฝ่าย

“ แบบนี้สิ ถึงจะทำงานด้วยกันได้ “ ลูคัสพยักหน้าน้อยๆแล้วหันไปมองแอนดริว

“ อืม “ ร่างสูงของแอนดริวพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเช่นกัน

“ ยินดีต้อนรับนายเข้าสู่ที่นี่ “ แอนดริวพูดเสียงเรียบแต่มุมปากมีรอยยิ้มขึ้นมาน้อยๆ

คิมที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะไม่คิดว่าแผนของตัวเองจะสำเร็จ ส่วนต่อและลูกน้องคนอื่นๆก็ได้แต่มองคิมด้วยความไม่พอใจ เพราะอีกฝ่ายมีเพียงความเจ้าเล่ห์เท่านั้น ไม่ได้มีฝีมืออะไรเลยแม้แต่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่ใช่วิธีนี้ในการเข้ามาที่นี่

“ เอาไงดีพี่ต่อ “ เสียงของจี รุ่นน้องของต่อถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“ พวกมึงรอดูมันไปก่อน “ ต่อพูดเสียงเรียบ จีพยักหน้าน้อยๆและกลับไปยืนที่เดิม

“ เอ่อ..แล้วนี่ผมเริ่มงานเลยได้หรือเปล่าครับ “ คิมถามด้วยความกระตือรือร้น ลูคัสและแอนดริวมองไปยังคิมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ ต่อ จัดการหาเสื้อผ้าและแต่งตัวให้ไอหมอนี่ใหม่ด้วย “ แอนดริวสั่งเสียงเรียบและเดินออกไป ลูคัสเองก็ยกยิ้มมุมปากนิดๆแล้วเดินตามแอนดริวออกไปเช่นกัน

คิมหันไปยิ้มให้กับต่อด้วยความดีใจ

“ ยิ้มเหี้ยอะไรของมึง ตามกูมา “ ต่อพูดเสียงเข้มด้วยความไม่พอใจ ซึ่งคิมเองก็รู้สึกได้ และงงเล็กน้อยว่าอีกฝ่ายโกรธอะไรเขา

“ พี่..ต่อ ใช่ปะ “ คิมเม้มปากนิดๆเมื่อเดินตามร่างสูงของต่อไปยังบ้านหลังนึง

“ อืม “ ต่อตอบรับในลำคอนิ่งๆ

“ พี่..โกรธไรผมวะเนี้ย ผมงงอ่ะ “ คิมขมวดคิ้วมองแผ่นหลังของรุ่นพี่ตัวสูงด้วยความไม่เข้าใจ

“ อย่าเสือก หน้าที่ของมึงมีอะไรทำก็ทำไป อย่าวุ่นวายให้มากนัก “ ต่อพูดเพียงแค่นั้นและก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก คิมเองก็ไม่คิดที่จะถามอะไรอีกฝ่ายต่อเพราะกลัวว่าจะโดนด่าอีก ต่อพาคิมเดินเข้าไปทางด้านหลังของบ้านใหญ่ที่คิมพึ่งเข้าไป เพราะทางด้านหลังของบ้านใหญ่นั้นจะมีบ้านเล็กๆของลูกน้องของร่างสูงทั้งสองอยู่ ซึ่งมีมากกว่าสิบหลัง

“ นี่ห้องพักมึง เสื้อผ้าอยู่ข้างใน อุปกรณ์เครื่องใช้ก็อยู่ในนั้น แต่งตัวอาบน้ำเสร็จไปเจอกันที่บ้านใหญ่ “ ต่อพูดจบก็ยื่นกุญแจให้กับคิมและเดินออกไปทันทีโดยไม่อยู่รอฟังอะไรอีก ทิ้งให้คิมได้แต่อ้าปากค้างมองต่อด้วยความไม่เข้าใจ

“ พูดจบก็หนีกูไปเฉยเลย อะไรของเขาวะ “ คิมได้แต่เกาหัวตัวเองด้วยความสงสัยและไขกุญแจเข้าไป

“ เชรดดดห้องใหญ่โคตรรรร “ คิมอ้าปากค้างมองไปรอบๆอย่างตื่นตะลึง เพราะห้องของเขานั้นค่อนข้างจะเล็กมากพอสมควร ด้วยเงินเดือนที่มันค่อนข้างน้อยจึงทำให้คิมมีเงินจ่ายค่าบ้านได้ไม่เยอะเท่าไหร่นัก

“ กูขอสารวัตรสืบคดีสักแปดปีดีมั้ยวะ “ คิมพูดขึ้นยิ้มๆ

“ โอ๊ยยยมีหวังสารวัตรเอาปืนมายิงกูแน่เลยถ้าจะสืบนานขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ “ คิมหัวเราะออกมาอย่างขำๆ แล้วล้มตัวลงไปนอนที่เตียงกว้างเพราะรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวแปลกๆ

“ เหนียวหน้าเหมือนกันเว้ยกู “ คิมคันไปตามหน้าตามคอของตัวเองด้วยความคัน

“ อาบน้ำปะแป้งหอมๆแล้วไปบ้านใหญ่นั่นดีกว่า “ คิมพูดจบก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที