ตอนที่ 2.ถ้ำเสือแดนมังกร....

“ความจริงคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยค่ะ มาลัยทนได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องส่งคุณเตชินไปเมืองนอกก็ได้ค่ะ เพราะแบบนี่เท่ากับยั่วให้คุณเตชินโกรธมากขึ้น” มาลัยพยายามท้วง

สิ่งที่ทรงพลคิด อาจไม่เป็นผลดีกับใครเลย

“ฉันอยากให้มันไปสงบสติอารมณ์สักสี่ห้าปี เวลาที่มันกลับมามันจะได้มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอไม่ต้องคิดมากนะมาลัย เพราะที่ฉันทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อตัวไอ้เต ไม่ใช่เพื่อใครเลย”

“ค่ะคุณ”

สิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องอาหาร อยู่ในสายตาของชญานินทุกอย่าง เธอที่มีความคิดความอ่านเป็นผู้หญิงเกินวัย เข้าใจทุกอย่างได้เกือบทั้งหมด

ป้ามาลัยไม่ได้มีความสุขอย่างที่เคยเข้าใจ แต่ป้ามาลัยแค่พยายามมีความสุขให้ทุกคนเห็นเท่านั้น

ต้นเหตุก็คือเตชิน ลูกชายคนเดียวของทรงพลนั่นเอง

ชีวิตของเธอในคฤหาสน์หลังนี้ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยสินะ

หลังจากเกิดสงครามเย็นในห้องอาหารในค่ำวันนั้นแล้ว ชญานินก็รู้สึกหวาดกลัวเสมอเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเตชิน เพราะสายตาที่เขามองมาที่เธอนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ป้ามาลัยบอกให้เธอพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา แต่โชคชะตาก็มักจะกลั่นแกล้งให้เธอได้บังเอิญเจอกับเขาเสมอ

เช่นวันนี้...

ขณะที่ชญานินกำลังนั่งเล่นขายของบนพื้นดิน รอบตัวเธอมีแต่กองดอกไม้และใบไม้ที่เก็บใส่ตะกร้าใบใหญ่มา เธอหยิบดอกกะดังงาขึ้นมาดม เตชินก็เดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าพอดี เขาเตะตะกร้าที่บรรจุใบไม้ดอกไม้ของเธอจนปลิว ตะกร้าใบใหญ่กระแทกใส่ลำตัวของเธอ และชญานินยกมือขึ้นกันเอาไว้ แรงกระแทกนั่นทำให้เธอเจ็บแปลบ เพราะอุ้งมือของเธอเหมือนถูกเสี้ยนที่ขอบตะกร้าทิ่มแทง

“โอ้ย!!” เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของเด็กหญิงตัวเล็ก ทำให้เตชินรู้สึกสะใจ

“เด็กกาฝากแบบเธอ ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ!!”

ชญานินบีบมือเข้าหากัน และก็ส่ายหน้าไปมา

“ชญาทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอคะ?”

“เธอกับป้าของเธอไม่ว่าจะทำอะไร ก็ไม่ถูกใจฉันทั้งหมดนั่นแหละ พวกเธอแค่กาฝากที่คิดจะกอบโกยสมบัติของพ่อฉัน”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

ชญานินส่ายหน้าปฏิเสธ พยายามช่วยมาลัยหาข้อแก้ต่าง แต่เธอก็เด็กเกินกว่าจะหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ดวงตาเธอแดงระเรื่อเพราะเจียนจะร้องไห้รอมร่อ

เตชินยิ้มเยาะ เขากดปลายเท้าขยี้ใบไม้และดอกไม้ที่ตกอยู่บนพื้น แล้วก็ก้มลงหยิบดอกไม้เละๆ เหวี่ยงใส่หน้าของชญานิน

“ถ้าเธอยังคิดจะเกาะพ่อฉันอยู่แบบนี้ เธอก็จะมีสภาพไม่ต่างจากดอกไม้พวกนี้หรอก เพราะฉันจะขยี้เธอกับป้าของเธอให้แหลกคาตีนเลยคอยดู!!”

“แกทำอะไรหนูชญาน่ะ เจ้าเต!!”

เสียงของทรงพลดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เตชินหน้าถอดสีเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้เกรงกลัวบิดาเลยสักนิดเดียว

“ผมอยากทำอะไร คุณพ่อเกี่ยวอะไรด้วยครับ?” เตชินย้อนถาม

ทรงพลที่มีมาลัยประคองอยู่รีบเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของบุตรชาย และมองชญานินด้วยความสงสาร

“นี่แกแกล้งหนูชญาอีกแล้วเหรอไงหะ!!”

“ผมไม่ได้ทำอะไรแม่นี่สักหน่อย” เตชินแก้ตัวหน้าตาย

“ก็ฉันเห็นอยู่ว่าแกทำ ไอ้ลูกเวร!” ทรงพลตวาดกลับ

“คุณคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใช่มั้ยยัยชญา คุณเตชินเขาไม่ได้ทำอะไรเราใช่ไหม?” มาลัยขยิบตาให้หลานสาวแล้วก็ถามเสียงนุ่ม

เตชินเบ้ปาก เขาไม่มีทางมองผู้หญิงตรงหน้าในแง่ดีหรอก มารยาร้อยเล่มเกวียนของหล่อนใช้ได้ผลกับบิดดาเขา แต่ไม่มีทางสำเร็จกับคนอย่างเขา

“รับบทเป็นแม่เลี้ยงใจดีแล้วหนึ่ง” เตชินพึมพำ พลางกดยิ้มมุมปาก

“มาลัยอุตส่าห์ช่วยแก ทำไมแกถึงมองว่าเขาเป็นคนไม่ดีไปได้ละหะ?”

“ก็เพราะเมียใหม่ของพ่อไม่มีทางทำดีกับผมไง หล่อนแค่เสแสร้งตอนที่อยู่ต่อหน้าพ่อเท่านั้นแหละ”

เตชินเถียงบิดาคอเป็นเอ็น และคำพูดเหล่านั้นทำให้ถูกทรงพลโมโหจนลืมตัว เขาตวัดมือผ่านซีกแก้มของบุตรชาย ‘เพี้ยะ!!’

“คุณพ่อ!!” เตชินยกมือจับซีกแก้มที่ชาดิกและเบิกตามองบิดาแบบไม่อยากเชื่อตาตัวเอง

มาลัยตาโต มองผิวหน้าขาวสะอาดที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความตกใจ