ตอนที่ 3.ชนวนเหตุที่ทำท่าจะลุกลาม

ทรงพลเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อย แต่ก็ยังพยายามทำใจแข็งเข้าไว้

“หนูชญาเป็นคนของฉัน ต่อไป...ห้ามแกแกล้งหนูชญาอีกเด็ดขาด!!”

เตชินไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ริมฝีปากเขาเม้มแน่น มีเพียงแววตาร้าวรานเท่านั้นที่เผยออกมาให้ทุกคนเห็น เขาหมุนตัวกลับ เดินจ้ำอ้าวหนีไปอย่างรวดเร็ว

ชญานินมองตามเตชินที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งห่างออกไปด้วยความรู้สึกผิด ซึ่งก็ไม่ต่างจากมาลัยเลยแม้แต่น้อย

“ชญา... ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณลุง คุณเตชินไม่ได้ทำอะไรชญาเลยนะคะ”

ยิ่งชญานินรีบพูดแก้ตัวแทนบุตรชายเช่นนี้ ทรงพลก็ยิ่งเอ็นดูระคนสงสาร เพราะเด็กหญิงเจียมตัวเหลือเกิน

“มาลัย เธอพาหนูชญาเข้าบ้านไปก่อนเถอะ”

“แล้วคุณล่ะคะ”

“ฉันขอนั่งคิดอะไรตรงนี้อีกสักพักน่ะ”

มาลัยยอมทำตาม ทรงพลเองก็ต้องการเวลา เขาไม่ใช่พ่อที่แย่หรอก เตชินจะรู้ในวันหนึ่ง ความรักที่ทรงพลเคยมีให้บุตรชายไม่เคยลดน้อยลงเลย เตชินยังคงเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลการัณยภาสเสมอมา

“ค่ะคุณ”

มาลัยพาชญานินเดินกลับเข้ามาภายในบ้าน ระหว่างทางก็พยายามทำความเข้าใจกับหลานสาวไปด้วย

“เจ็บมากไหมชญา?”

ชญานินส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะป้า แต่คุณเตสิคะเธอถูกดุเพราะชญาแท้ๆ เลย”

ชญานินอดที่จะรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้

“คุณเตชินไม่ชอบป้า ไม่ชอบชญา ดังนั้นชญาต้องคอยหลบคุณเตชินดีๆ นะลูก เพราะถ้าเจอหน้ากันจังๆ ก็จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ชญาคงไม่อยากเห็นคุณเตชินกับคุณลุงทะเลาะกันใช่ไหม”

ชญานินส่ายหน้าไปมา

“ค่ะ ชญาไม่อยากเห็นคุณเตชินถูกคุณลุงดุอีก”

“งั้นชญา ก็พยายามเลี่ยงคุณเตชินเขานะลูก”

“ค่ะป้า”

ตอนที่ 3.ชนวนเหตุที่ทำท่าจะลุกลาม

หลังจากวันนั้น ชญานินก็พยายามหลบหน้าลูกชายเจ้าของบ้าน เธอหมกตัวอยู่ในครัว ช่วยแม่ครัวทำงานเล็กๆ น้อยๆ และเรียนรู้การทำขนมไปด้วย และคงเพราะเธอยังเด็ก เลยไม่เข้าใจแรงอาฆาตของเด็กชายวัยรุ่นเท่าไหร่นัก ชญานินแค่อยากเอาใจเตชิน เผื่อบางทีเขาอาจจะเปลี่ยนความคิดใหม่ เธอกับป้าไม่ได้เข้ามาในครอบครัวการัณยภาสเพราะหวังกอบโกยเงินทองของพวกเขา เธอเลยตั้งใจเอาขนมที่หัดทำนี้ แอบไปวางไว้ให้เขาลับๆ

หลังจากมองซ้าย มองขวาจนแน่ใจ

ไม่มีสาวใช้คนไหนเห็นสิ่งที่ตนเองกำลังจะทำแน่ๆ ชญานินเลยรีบเปิดประตูห้องนอนของเตชิน เธอวางขนมกล้วยที่เพิ่งสุกใหม่ๆ ลงบนโต๊ะเตี้ยๆ ใกล้กับโซฟาตัวยาวสีน้ำตาลไหม้ ริมกระจกใสยาวจรดเพดาน

แล้วก็ตั้งใจจะรีบออกไปจากห้อง แต่ทว่า...เตชินดันกลับเข้าห้องมาเสียก่อน

ชญานิตัวสั่นเทา รีบก้มหน้าหลบแววตาวาววับที่จ้องมาที่ตนเอง มือของเธอกำแน่นอยู่ที่เหนือต้นขา ปลายนิ้วเท้าจิกลงบนพื้นพรม

เตชินดึงประตูห้องแรงๆ ‘ปัง!’ เสียงกระแทกของประตูดังลั่น ชญานินผวาเผลอเดินถอยหลังสองสามก้าว ผิวหน้าเธอซีดลงเรื่อยๆ

เตชินแสยะยิ้มเขาหรี่เปลือกตาลง มองเด็กหญิงที่เขาเกลียดขี้หน้าด้วยสายตาชิงชัง

“เข้ามาทำอะไรในห้องของฉันหะ!!” เสียงตวาดแหลมปรี๊ด

“ชญา...” ชญานินพูดไม่ออก เธอควานหาคำแก้ตัวไม่ทัน สมองของเธอแข็งและสั่งงานช้าลงเพราะกลัวจนตัวสั่น

เตชินสะบัดรองเท้าผ้าใบทิ้ง เขามองเลยไปที่จานขนมในจานเล็กบนโต๊ะเตี้ยๆ ที่เขาชอบนั่งเป็นประจำ “ฮ่าๆ นี่เธอคิดจะติดสินบนฉันด้วยขนมหน้าตาน่าเกลียดนั่นหรือไงหะ?” แพขนตางอนงามของชญานิน กะพริบถี่ๆ

“ไปหยิบมาให้ฉันสิ?”

“คะ”

ชญานินรู้สึกงงงวย เธอตามอารมณ์ชายตรงหน้าไม่ทันทีเดียว ท่าทางเกรี้ยวกราดของเขาหายไป แต่เธอก็ยังอดระแวงไม่ได้ ชญานินฝืนใจเดินขาสั่นไปหยิบจานขนมนั่นมาให้ และเพราะเธอยังเด็ก เลยไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มหยันร้ายกาจของเตชิน

“นึกยังไงถึงเอาขนมนั่นมาให้ฉันหะ!!”

“เอ่อ...”

“ขนมพวกนั้นไม่ได้ทำให้ฉันมองเธอกับป้าของเธอดีขึ้นหรอกนะ!”

ชญานินยืนก้มหน้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเตชิน

“ชญาอยากขอโทษ ที่เคยทำให้คุณเตชินถูกคุณลุงดุน่ะค่ะ”