ตอนที่ 2.ถ้ำเสือแดนมังกร

“ชญาเข้าใจค่ะป้า”

ขณะที่สองป้าหลานกำลังช่วยกันเก็บของใช้ส่วนตัวใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น เตชิน ลูกชายวัยสิบเจ็ดปีของทรงพลก็เดินผ่านมาพอดี

เด็กหนุ่มมองผ่านประตูห้องที่เปิดอ้าอยู่เข้าไปภายใน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยของความไม่พอใจ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงของตัวเองพาเด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งเข้ามาอยู่ภายในบ้านของเขาด้วยอีกคน

“มาเกาะพ่อของฉันคนเดียวคงไม่พอสินะ ถึงได้พาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ เข้ามาช่วยกันสูบเลือดสูบเนื้อพ่อของฉันด้วยอีกคน อีพวกกะสือหิวเงิน!!”

เตชินที่กำลังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนตวาดเสียงแหลมออกมาด้วยความไม่พอใจ และเสียงนั้นก็ดังมากพอที่จะทำให้มาลัยกับชญานินได้ยินเต็มสองหู

ทั้งคู่หันไปมองที่ประตูห้องที่เปิดค้างเอาไว้ สีหน้าของมาลัยซีดเผือดลงเมื่อเห็นเตชินยืนอยู่ตรงนั้น แต่สำหรับชญานินแล้ว เธอไม่รู้เรื่องความบาดหมางนั่น เธอแค่ส่งรอยยิ้มไร้เดียงสาตามวัยให้กับพี่ชายเบื้องหน้า

“สวัสดีค่ะคุณเตชิน” มาลัยทักทายลูกเลี้ยงเสียงแผ่วๆ

“อย่าคิดว่าพ่อของผมหลงคุณหัวปักหัวปำ แล้วใครจะทำอะไรคุณไม่ได้นะมาลัย สักวันผมจะกระชากหน้ากากของพวกคุณออกมา พ่อจะได้เห็นธาตุแท้ของพวกคุณเสียที”

เตชินตวาด แล้วก็เดินจากไปด้วยท่าทางฉุนเฉียว

ตอนที่ 2.ถ้ำเสือแดนมังกร

มาลัยมองตามลูกเลี้ยงไปด้วยสายตาไม่สบายใจ เธอพยายามมาตลอดที่จะเป็นแม่เลี้ยงที่ดีของเตชิน แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมเปิดใจให้ตนเองเลย ยังคงมองเธอเป็นศัตรู เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายเสมอมา ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยคิดร้ายกับคนที่นี่เลยสักคน

“ป้า... พี่เขาไม่ชอบหน้าชญาแน่ๆ เลยค่ะ”

ชญานินพูดออกมาน้ำเสียงผสมความเศร้า จนมาลัยต้องรีบปลอบใจ

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกชญา คนที่คุณเตชินไม่ชอบหน้าคือป้าต่างหากละ”

“ป้าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเหรอคะ ทำไมคุณเตชินถึงไม่ชอบหน้าป้าล่ะคะ”

มาลัยยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะพูดความจริงให้หลานสาวฟัง ซึ่งหล่อนก็ไม่รู้ว่าชญานินจะเข้าใจสิ่งที่ตนเองพูดออกมาทั้งหมดหรือเปล่า

“คุณเตชินเป็นลูกชายของคุณลุงกับภรรยาคนแรกของคุณลุงเขาน่ะ ส่วนป้าเป็นภรรยาใหม่ของคุณลุงเขา...คงเพราะป้ากับคุณลุงอายุห่างกัน แถมป้าเองก็แค่คนธรรมดาไม่ได้มั่งมีเหมือนคุณลุงเขา นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณเตชินแอบไม่พอใจก็ได้”

“ทำไมคุณเตชินเข้าใจยากจังคะป้า?” เด็กน้อยอยากรู้

“คนเราทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองเสมอ สิ่งที่ป้าบอกได้ ป้าก็บอกชญาไปหมดแล้ว และบางเรื่อง ชญาจะรู้เองเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่”

ชญานินผงกศีรษะขึ้นลง และไม่ถามเซ้าซี้ป้าของตัวเองอีก

“ตอนนี้สิ่งที่ชญาต้องจำเอาไว้ก็คือ คุณลุงคือคนที่มอบชีวิตใหม่ให้ชญา ไม่ว่าคุณลุงต้องการให้ชญาทำอะไร ชญาก็ต้องทำตามที่คุณลุงสั่งนะ เข้าใจไหมลูก”

“ค่ะป้า”

ชญานินตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย ใบหน้าเล็กๆ ยิ้มแย้มตลอดเวลา

“แล้วคุณเตชินล่ะคะป้า...”

“นี่แหละที่ป้ากลัว... หนูชญาพยายามอย่าขัดใจคุณเตชินเขานะ ไม่ว่าคุณเตชินต้องการอะไร ชญาก็ต้องรีบหามาให้ อย่าขัดขืนเด็ดขาด เพราะคุณเตชินคือลูกชายคนเดียวของคุณลุง ชญาเข้าใจไหมลูก”

“ชญาเข้าใจค่ะป้า”

“เก่งมาก อยู่ที่นี่ให้เจียมตัวที่สุด แล้วชญาจะมีความสุข เชื่อป้านะลูก เรามันคนจน เราต้องเจียมตัว อะไรที่ทำให้เจ้าของบ้านลำบากใจก็อย่าไปทำ”

“ค่ะป้า”

มาลัยยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของชญานินอีกครั้ง ก่อนจะสั่งให้ชญานินอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แล้วลงไปที่ห้องอาหารตอนหกโมงเย็น

ภายในห้องอาหารหรูของคฤหาสน์การัณยภาส

การัณยภาสกรุ๊ปซึ่งมีทรงพลกุมบังเหียน ตอนนี้เป็นเวลาอาหารค่ำ ทุกคนนั่งประจำที่อยู่บนเก้าอี้ของตัวเอง ยกเว้นเพียงแค่เตชินคนเดียว

มื้อเย็นเป็นการร่วมรับประทานอาหารแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ทรงพลจึงออกคำสั่ง สมาชิกทุกคนในบ้านการัณยภาสต้องพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหารให้ตรงเวลาด้วย ซึ่งแน่นอนว่าเตชินรู้ดี แต่บุตรชายเลือดร้อน เลือกที่จะยั่วยุโทสะของบิดา ด้วยการลงมาที่ห้องอาหารช้าเสมอในทุกๆ วัน