ตอนที่ 3 แรกเจอกัน

“ถ้าพี่คิวลำบากใจขนาดนั้น ก็บอกคุณลุงคุณป้าไปตรง ๆ สิคะว่าไม่อยากแต่ง ส่วนเรื่องพ่อพี่ก็ไม่จำเป็นจะต้องมารักษาน้ำใจอะไรมากมาย พ่อดาดาดูแลเองได้” ฤชุดาเริ่มมีน้ำโหเมื่อเห็นท่าทีเย็นชาบวกกับคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจ หากรังเกียจเธอขนาดนี้จะยอมแต่งไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้

“ก็พี่เป็นคนมีเหตุผลพอยังไงล่ะ พ่อกับแม่ต้องการพี่ก็สนองในฐานะลูกที่ดี ส่วนเรื่องคุณลุงก็เป็นอย่างที่พูดอยากให้ท่านไปสบาย” เขาไม่มองแม้กระทั่งหน้าเธอ ถอนหายใจราวกับรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะต้องมายืนคุยกับเธออย่างนี้

“ถ้าอย่างนั้นดาจะเป็นคนไปบอกทุกคนเองว่างานแต่งจะไม่มีทางเกิดขึ้น” เธอโกรธจนแทบไม่อยากจะยืนอยู่ข้างเขา กำลังจะเดินกลับแต่ถูกรั้งมือไว้เสียก่อน

“อยากให้พ่อเธอตายตอนนี้เลยหรือไง คิดได้แค่นี้เองเหรอ แต่งงานให้ท่านสบายใจแล้วค่อยว่ากันดีกว่า ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ไปได้” เขาหันมามองเธอด้วยแววตาที่ดุดัน แม้ว่าความหล่อจะช่วยให้ความน่ากลัวลดลงได้บ้าง แต่เธอก็ไม่อยากจะมองให้อารมณ์เสีย หันหน้าหนีไปอีกทางพลางถอนหายใจเบา ๆ

“ก็ดาไม่อยากทำให้พี่ต้องลำบากใจนี่คะ ทำไมพี่จะต้องเล่นละครทำเป็นเห็นใจพวกเราทั้งที่ในใจไม่ได้คิดอย่างนั้น ดารู้สึกสมเพชตัวเองรู้ไหม” เธอตวาดใส่หน้าเขาเสียงดัง น้ำตาเริ่มไหลนองลงมาเป็นสาย

หมับ!

จู่ ๆ เขาก็คว้าตัวเธอเข้ามาสวมกอดไว้แน่น ฤชุดาตัวแข็งทื่อภายใต้วงแขนแกร่ง เกิดมาไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนกอดมาก่อน นี่คือกอดแรกที่รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน แต่มันจะรู้สึกดีกว่านี้หากฝ่ายชายเต็มใจที่จะกอดเธอ

“อุ๊ย! แม่มาขัดจังหวะเราหรือเปล่าเนี่ย” พิมพ์พจียิ้มกริ่มอย่างพอใจเมื่อเดินออกมาเจอคนทั้งสองกำลังโอบกอดกัน

ฤชุดารีบผลักแผงอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว แต่ทว่าอ้อมกอดนั้นแน่นเกินกว่าจะต้านทานไหว มือน้อย ๆ จึงพยายามทุบแผงอกแกร่งระรัวเพื่อประท้วงให้ปล่อยตัวเธอ

“เอ่อ...ครับคุณแม่”

“งั้นแม่เข้าไปข้างในก่อนละกัน คุยเสร็จแล้วค่อยตามเข้าไปนะ” สาวใหญ่ยังคงยิ้มไม่ยอมหุบ

“ครับคุณแม่”

หลังจากพิมพ์พจีกับเข้าไปข้างในแล้ว ภวัตจึงคลายอ้อมกอดให้หญิงสาวเป็นอิสระ สีหน้าเขายังคงเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่าฤชุดากลับหน้าแดงก่ำด้วยความอาย

เพี๊ยะ!

“ทำอย่างนี้ทำไม ใครอนุญาตให้พี่กอดดา” เธอต่อว่ายกใหญ่

“ก็ตอนนั้นดากำลังโมโหพี่อยู่ไง ถ้าคุณแม่เข้ามาเจอภาพนั้นท่านคงจะไม่สบายใจ”

“ทำตัวเป็นพระเอกห่วงคนอื่นไปทั่ว พี่รู้สึกอย่างนี้จริง ๆ หรือสร้างภาพให้คนอื่นมองว่าพี่เป็นคนดี เรียนหมอไม่จำเป็นจะต้องสร้างภาพขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ”

“พี่จะคิดหรือจะทำอะไรมันก็เรื่องของพี่ เธอนั่นล่ะที่ต้องเจียมตัว จำเอาไว้ว่าอย่าทำให้พี่กับแฟนต้องมีปัญหากัน ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนก็แล้วกัน” กล่าวจบเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ฤชุดายืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียว

แค่เริ่มต้นมันก็ดูเหมือนจะแย่แล้ว อย่างนี้เธอจะมีความสุขอย่างพี่บิดาคาดหวังไว้ได้อย่างไรกัน แต่เพื่อต่อลมหายใจให้คนที่รักสุดหัวใจ เธอจะยอมอดทนกับเรื่องบ้า ๆ นี้ให้ได้