ตอนที่ 4 ก่อนงานวิวาห์มาถึง

ตอนที่ 4

ก่อนงานวิวาห์มาถึง

งานแต่งงานเริ่มจัดเตรียมขึ้นแล้ว ฤกษ์สมรสถูกเลือกเป็นอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ด้านสินเจ้าสาวสกุลกู้เองก็เป็นผู้จัดเตรียมให้นาง หนึ่งในสินเจ้าสาวที่สกุลกู้มอบให้ก็คือบ้านที่ถนนหมายเลขที่สิบสามในเมืองซึ่งตั้งอยู่กลางเมืองติดกับถนนกลางค้าที่คึกคักของเมืองอีกทั้งพวกเขาให้นางออกมาพักอยู่ที่นี่ในระหว่างรอแต่งงานอีกด้วย เห็นท่านป้ากู้เอ่ยว่าระยะทางจากที่นี่ไปจวนสกุลกู้ใช้เวลาไม่นานอีกทั้งถนนหนทางก็สะดวกถือเป็นทำเลที่ดีที่สุดในเมืองแห่งหนึ่งเลยก็ว่าได้

อีกฝั่งหนึ่งเป็นบ้านอีกฝั่งหนึ่งก็มีหน้าร้านที่สามารถทำการค้าได้ เห็นว่าสกุลกู้เพิ่งซื้อที่นี่มาได้ไม่นานจึงยังปล่อยเอาไว้ไม่ได้ปรับปรุงหรือคิดวางแผนเปิดกิจการที่นี่

นางเพิ่งเข้ามาในเมืองได้ไม่กี่วันก็มีบ้านขนาดไม่ธรรมดาเป็นของตัวเองแล้ว อีกทั้งยังใช้เปิดร้านหารายได้เสริมได้อีกด้วยทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วราวกับฝันไปจริงๆ

“คุณหนู...ฮูหยินกำชับบ่าวเอาไว้ว่าหากคุณหนูขาดเหลือสิ่งใดก็ต้องรีบให้บ่าวไปแจ้งแก่ฮูหยิน คุณหนูมีสิ่งใดที่ต้องการอีกหรือไม่เจ้าคะ”

“เท่านี้ก็ดีเกินไปมากแล้วล่ะอาจิน” นางเอ่ยตอบก่อนจะเดินสำรวจบ้านใหม่ของตนอย่างตื่นเต้น เครื่องเรือนถูกเปลี่ยนเป็นของใหม่เกือบทั้งหมด สาวใช้และคนงานที่มองเห็นในขณะนี่ก็มีเพิ่มมามากกว่าหกคนแล้ว บ้านใหม่ของนางแห่งนี้ไม่เหลือเค้าบ้านเก่าที่เคยถูกทิ้งเอาไว้เลยทำให้เห็นได้ชัดว่าท่านป้ากู้ใส่ใจนางแค่ไหน นี่ยังไม่นับรวมไปถึงเสื้อผ้าและเครื่องประดับสำหรับใช้ในชีวิตประจำวันอีกหลายสิบอย่างที่ท่านป้ามอบให้นางตั้งแต่ที่หญิงสาวไปถึงจวนสกุลกู้ ยามนี้ทุกอย่างในห่อผ้าที่นางนำติดมาด้วยถูกเปลี่ยนเป็นของใหม่ทั้งหมดแล้วเสื้อผ้าตัวเก่าก็ถูกนำออกไปจนหมดเช่นเดียวกัน

“ฮูหยินยังเอ่ยอีกว่า คุณหนูสามารถไปที่จวนสกุลกู้ได้เสมอ มีเพียงก่อนแต่งงานสามวันเท่านั้นที่ควรเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน”

คืนนี้ที่บ้านใหม่ของนางหญิงสาวได้นอนเต็มอิ่ม ตื่นเช้ามาก็มีอาจินและเหล่าสาวใช้ในบ้านคอยปรนนิบัติจนฉงหลงแทบจะไม่ต้องขยับตัวทำอะไรด้วยตัวเองเลย

แม้การถูกปรนนิบัติดูแลจะเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนางที่ไม่อาจทำใจให้ชินได้จริงๆ ทว่าก็ต้องจำใจฝึกฝนอย่างอดทนจะให้ผู้อื่นเห็นนางเป็นเพียงสตรีบ้านนอกอีกไม่ได้ อย่างน้อยๆ นางก็ต้องทำเพื่อไว้หน้าสกุลกู้บ้างตอบแทนที่สกุลกู้ดีกับนางถึงเพียงนี้

ช่วงสายของวันฉงหลงนั่งเล่นที่ชิงช้าในสวนโดยมีอาจินอยู่ไม่ห่าง หลายวันมานี้นางกับอาจินถือว่าสนิทสนมกันมากขึ้นทีเดียว ระหว่างพวกนางเรียกได้ว่าสามารถคุยเรื่องลึกลับซับซ้อนได้ขั้นหนึ่งแล้ว

“อาจินหากข้ามีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับคุณชายใหญ่กู้จะถามเจ้าหน่อยได้หรือไม่”

“หากบ่าวรู้ก็จะตอบคุณหนูอย่างไม่ปิดบังเจ้าค่ะ”

“คนในเมืองลือเรื่องที่คุณชายใหญ่มีความชอบส่วนตัวที่เป็นส่วนตัวมากๆ มานานแล้วหรือ” นางตั้งใจใช้คำเลี่ยงในคำถาม แต่ก็รู้ดีว่าอาจินจะต้องเข้าใจที่นางต้องการสื่อได้อย่างแน่นอน

“ลือกันมาเรื่อยๆ เจ้าค่ะ สองเดือนมานี้ถึงเรียกได้ว่าลือกันหนักข้อขึ้นจนเรียกว่าหนาหูได้เลยทีเดียว”

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้นกัน”

“อาจเป็นเพราะจู่ๆ เมื่อสองเดือนก่อนมีบุรุษหน้าตาดีมาขวางรถม้าคุณชายกลางตลาดแล้วขอให้คุณชายแต่งงานกับเขาเจ้าค่ะ ชาวบ้านจึงลือกันไปต่างๆ นานาจนเรื่องไหนเป็นจริงหรือเท็จก็ไม่มีใครรู้แน่ชัดแล้วเจ้าค่ะ”

“รูปโฉมงดงามเกินไปก็เป็นทุกข์สินะ หลายเดือนนี้คุณชายใหญ่คงไม่สบายใจไม่น้อยเลย” แม้แท้จริงเขาจะเป็นอะไรมันก็สุดแล้วแต่เขาก็เถอะ ทว่าถูกพูดถึงเช่นนี้ก็มีแต่จะทำให้คนเสียใจเสียสุขภาพจิตไปเปล่าๆ

“จากที่บ่าวเห็นดูเหมือนว่าคุณชายจะไม่ได้สนใจข่าวลือใดๆ เลยนะเจ้าคะ ต่างจากฮูหยินที่โมโหสุดขีดกับข่าวลือเหล่านั้น”

“ข้าก็เข้าใจท่านป้าได้อยู่ว่าเหตุใดนางถึงโมโหเช่นนั้น”

ฉงหลงนั่งบนชิงช้าสนทนาเรื่อยเปื่อยกับอาจินอีกหลายเรื่อง ไม่ นานสาวใช้ผู้หนึ่งถึงเข้ามาแจ้งว่าคุณชายให้ญ่สกุลกู้มาเยือนนางได้รีบให้คนไปเชิญเข้ามาในทันที

ใต้ต้นเหมยใหญ่ซึ่งมีชิงช้าผูกเอาไว้ถูกใช้เป็นสถานที่สำหรับ สนทนาของนางกับคุณชายใหญ่กู้ในเวลาต่อมา โดยนางได้สั่งให้คนยกโต๊ะ น้ำชาออกมาเพื่อให้มีเก้าอี้ให้ผู้มาใหม่ได้นั่งในระหว่างสนทนากัน

ภายหลังคุณชายใหญ่กลับไปแล้วนางคงต้องสั่งให้อาจินดูชุดเก้าอี้รับแขกกลางแจ้งสักชุดมาตั้งเอาไว้เพื่อใช้รับแขกมาเยือนในภายหน้า

คุณชายใหญ่กู้ซืออันในวันนี้ต่างไปจากก่อนหน้าที่นางเคยพบเมื่อครั้งก่อนๆ ในวันนี้เขาแต่งกายด้วยอาภรณ์บุรุษเนื้อดีราคาแพง ใบหน้างดงามราวกับเทพเซียนไม่ได้มีหมวกคลุมปกปิดอีกต่อไป

ชายหนุ่มในยามนี้ราวกับเทพเซียนที่หลุดออกมาจากรูปวาดล้ำค่าก็มิปาน

“ท่านแม่ให้ข้าแวะมาดูเจ้าว่าอยู่ที่นี่สุขสบายดีหรือไม่”

“ท่านป้าช่างใส่ใจนัก ข้าอยู่ที่นี่สบายดีทุกอย่างต้องรบกวนให้คุณชายกู้กลับไปเรียนบอกท่านป้าแทนข้าด้วย”

“ข้ามาที่นี่แล้ว ไม่ต้องกลับไปรายงานอะไรกับท่านแม่ก็ย่อมได้ เจ้ามองไม่ออกหรอกหรือว่านี่เป็นแค่อุบายที่นางอยากให้พวกเราอยู่ด้วยกัน”

“....” ข้ามองไม่ออกจริงๆ นั่นแหละ นางนิ่งเงียบไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับไป

“เจ้ามองท่านแม่ไม่ออกก็ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายของข้าอยู่แล้ว”

หลิงฉงหลงได้แต่ยิ้มเจื่อนเท่านั้น เมื่อครู่เขาคงจะคิดว่านางโง่ ซึ่งก็ยอมรับได้เลยว่าในเรื่องนี้นางค่อนข้างโง่จริงๆ

“ช่วงบ่ายคนจากร้านเครื่องประดับจะนำแบบมงกุฎหงส์ มาให้เจ้าเลือก เจ้าก็เลือกแบบที่ชอบได้เลยหากยังไม่มีแบบที่ชอบก็ให้คนนำแบบมาให้เจ้าเลือกอีกได้จนกว่าเจ้าจะถูกใจ”

“ข้าไม่เลือกมาก หากมีแบบใดเหมาะสมข้าก็จะเลือกอันนั้น” นางเอ่ยออกมาอย่างสบายๆ

“เลือกที่เจ้าชอบเถอะ เหมาะสมหรือไม่มิต้องไปสนใจ เจ้าเป็นผู้สวมใส่และนี่คือมงกุฎหงส์อันแรกและอันเดียวของเจ้าในฐานะเจ้าสาว”

“เช่นนั้นข้าจะเลือกที่ข้าชอบที่สุด” นางเอ่ยพลางยิ้มกว้าง

“ได้เช่นนั้นจึงจะถือว่าดีที่สุด”

จางจงนั้นได้แต่แปลกใจไม่หยุดที่คุณชายของเขาใส่ใจว่าที่ฮูหยินถึงเพียงนี้ ตั้งแต่ที่เขาห่างคุณชายไปเพียงไม่กี่ชั่วยามต่อมาก็พบว่ามีคู่หมั้นมาทวงสัญญาแต่งงานแถมคุณชายยังตอบรับการแต่งงานในครั้งนี้ ซ้ำเมื่อเห็นว่าที่ฮูหยินครั้งแรกจางจงก็อดตื่นตะลึงไม่ได้และพบว่าทุกอย่างนั้นช่างบังเอิญเกินไปจริงๆ

วันนี้ยามฮูหยินสั่งใหญ่คุณชายมาหาว่าที่ฮูหยินเพื่อเยี่ยมเยียนนาง จางจงแอบคิดอยู่ในใจว่าอย่างไรคุณชายที่ยุ่งในทุกวันย่อมไม่มีทางมาตามคำสั่งแน่ แต่กลับคิดผิดคุณชายไม่เพียงแค่มาเท่านั้นแต่ยังรั้งอยู่สนทนาอีกด้วย อีกทั้งยังพูดคุยกำชับอย่างใส่ใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนต่อสตรีอื่นยิ่งไม่มีทางจะพบเห็นได้แน่ในชีวิตนี้

จางจงไม่อาจทำความเข้าใจสถานการณ์ระหว่างคุณชายและคุณหนูหลิงได้อย่างท้อแท้ เขาพบว่าคุณชายไม่มีท่าทีรังเกียจหรือไม่พอใจคุณหนูหลิงฉงหลงว่าที่ภรรยาที่ตนไม่ได้เลือกเองเลยแม้แต่น้อย

อีกทั้งคนทั้งคู่เมื่ออยู่ด้วยกันแล้วก็พบว่าดูเข้ากันได้อย่างแปลกๆ แต่ก็ไม่อาจเรียกได้ว่าดูขัดตาแต่อย่างไร

“จางจง จางจง คุณชายของเจ้าล่วงหน้าไปแล้วนะ” เป็นฉงหลงที่เอ่ยเรียกผู้ติดตามของคุณชายใหญ่กู้ที่เดินออกไปไกลแล้วไม่ได้รั้งเท้ารอผู้ติดตามของตนที่จู่ๆ ก็ยืนนิ่งราวกับหลุดเข้าไปในโลกความคิดของตน จนไม่ทันได้รู้ตัวว่าผู้เป็นนายเดินไปจากที่นี่แล้วจนฉงหลงต้องเรียกขานชื่อเขาอยู่นานเพื่อเรียกสติ

จางจงเมื่อได้สติก็โค้งคำนับพร้อมเอ่ยลาฉงหลงสั้นๆ ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าวิ่งตามผู้เป็นนายของตนไป

อาจินกับฉงหลงเห็นท่าทีแปลกๆ ของจางจงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตามหลังเขาไปอย่างนึกขบขัน