ตอนที่ 12 กลิ่นหอมเป็นเหตุ

ตอนที่ 12

กลิ่นหอมเป็นเหตุ

บาดแผลของกู้ซืออันนั้นหายดีเกือบทั้งหมดแล้วเหลือเพียงแค่บาดแผลที่ไหล่ซ้ายที่ยังต้องรักษาต่อไปอย่างระมัดระวังเพราะบาดแผลยังปิดไม่สนิท

เขาเดินเองได้หลังจากี่พักรักษาตัวเฉยๆ อยู่บนเตียงสองวันและหลังจากที่เดินได้เขาก็ไม่ได้หยุดพักอีกเลยที่เรือนของนาง ณ ห้องหนังสือซึ่งเป็นสถานที่สำหรับทำงานของกู้ซืออันมีผู้ดูแลร้านค้าพากันเดินเข้าออกตลอดวัน เรียกได้ว่าหากพระอาทิตย์ไม่ตกดินกู้ซืออันก็จะไม่ยอมพักผ่อนดีๆ นี่หากไม่ใช่ท่านพ่อกับท่านแม่สามีไม่สั่งเด็ดขาดไม่ให้ชายหนุ่มออกนอกจวนและให้นางคอยเฝ้าเขาเอาไว้กู้ซืออันคงออกไปทำงานข้างนอกตั้งแต่เคลื่อนไหวร่างกายด้วยตัวเองได้สะดวกแล้ว

แม้หลายวันมานี้หลิงฉงหลงจะติดภาระกิจรับหน้าที่หลักดูแลคุณชายใหญ่กู้ซืออันผู้เป็นสามีจึงไม่ค่อยมีเวลาไปสนใจสิ่งอื่นๆ ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้นางเองก็ไม่ลืมที่จะส่งอาจินไปกำกับดูแลการทำน้ำหอมดอกไม้อาบน้ำที่เรือนฝั่งถนนบ้านเลขที่สิบสาม

แต่เดิมที่คราแรกดอกไม้แห้งที่นำมาทำเป็นน้ำหอมดอกไม้สำหรับอาบน้ำนั้นคือมีเพียงดอกหลันฮวา เท่านั้น นางเพิ่งสั่งให้นำดอกไป๋หลานฮวา แห้งและดอกเถาฮวา มาลองทำดูวันนี้อาจินน่าจะนำตัวอย่างน้ำหอมกลับมาให้นางได้ดูด้วยตนเองว่าผลรับเป็นอย่างไร

น้ำหอมดอกไม้หลันฮวานั้นครั้งก่อนนางมอบให้ท่านแม่สามีลองใช้ดู ท่านแม่เอ่ยชมอยู่หลายคำอีกทั้งยังเห็นดีด้วยหากนางจะลองทำขายดู ซึ่งหญิงสาวเอ่ยก็คิดเช่นนั้นทำขายดูถือว่านางเองก็ไม่ได้ต้องเสียต้นทุนเยอะแยะอะไรอีกทั้งได้ใช้ของที่มีให้เกิดประโยชน์ดีกว่าปล่อยเอาไว้ให้สูญเปล่าอยู่แล้ว

เย็นวันนี้เมื่ออาจินกลับมาพร้อมกับน้ำหอมดอกไม้อาบน้ำหลายขวดนางจึงนำมันไปอวดกู้ซืออันด้วยสีหน้าภูมิใจ

“เจ้าดูนี่สิ...ของเหล่านี้เป็นน้ำหอมดอกไม้อาบน้ำที่ทำจากสูตรที่ข้าคิดค้นขึ้นเอง”

“น้ำหอมดอกไม้อาบน้ำ?” ชายหนุ่มเออ่ยขึ้นก่อนจะหยิบขวด กระเบื้องขวดหนึ่งขึ้นมาดู “กลิ่นหลันฮวา?”

“ยังมีกลิ่นไป๋หลานฮวากับเถาฮวาอีกด้วย” น้ำเสียงหวานเอ่ยแนะนำอย่างอารมณ์ดี อีกทั้งนางยังเล่าเรื่องดอกไม้แห้งจำนวนไม่น้อยที่นางมีรวมไปถึงเรื่องที่ได้รับคำชมจากท่านแม่สามีหลังจากนำของไปมอบให้นางลองใช้

“ฮูหยินน้อยคิดทำการค้า?” ชายหนุ่มเอ่ยถามฮูหยินของตน

“ข้าอยากลองหาเงินด้วยตัวเองดูสักครั้ง”

“การจะเปิดร้านใหม่มีหลายเรื่องที่ต้องจัดเตรียม เจ้าไม่มีพื้นฐานจะรีบร้อนไม่ได้ อยากให้ข้าแนะนำหรือไม่” ในเมื่อนางบอกเองชัดเจนว่าอยากจะลองดูด้วยตัวเองสักครั้ง

“หากได้ท่านคอยแนะนำทุกอย่างจะต้องราบรื่นแน่…ขอบคุณคุณชายใหญ่ล่วงหน้าเจ้าค่ะ”

“เรียกสามี”

“เจ้าค่ะ...สามีท่านดีกับข้าที่สุด” หญิงสาวรับคำอย่างเอาอกเอาใจ นางทั้งรินน้ำชาและลุกขึ้นไปบีบนวดให้ร่างสูงอย่างประจบ หลังจากนั้นพวกนางยังพูดคุยกันเรื่องของร้านที่จะเปิดอีกหลายเรื่อง

เรื่องที่จะเปิดกิจการร้านค้าใหม่ของนางที่ไหนนั้นได้ตัดสินใจแล้วว่าเป็นร้านที่ติดกับเรือนที่ถนนหมายเลขที่สิบสามของนางซึ่งกู้ซืออันเองก็เห็นด้วยกับนาง ส่วนเรื่องหาวัตถุดิบและอื่นๆเขาก็จะช่วยดูทุกเรื่อง

หลังจากที่ได้สนทนาเรื่องการค้ากับเขาหลิงฉงหลงเหมือนได้เห็นชายหนุ่มอีกด้านหนึ่ง เรื่องการค้าดูเหมือนว่ากู้ซืออันจะเชี่ยวชาญอย่างมากทีเดียว ไม่มีเรื่องใดที่เขาไม่รู้และให้คำแนะนำนางไม่ได้ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางได้ยินมาว่าหลักจากชายหนุ่มเข้ามารับช่วงกลุ่มการค้าสกุลกู้ต่อจากบิดาเกือบจะเต็มตัวกำไรของกลุ่มการค้าก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อีกทั้งมีกิจการเพิ่มขึ้นหลากหลายและกำลังไปได้ดีทั้งหมด

เมื่อครู่จางจงเข้ามาหากู้ซืออันที่เรือนก่อนที่พวกเขาจะพากันไปคุยธุระกันต่อที่ห้องหลังสือที่อยู่ถัดไปจากเรือนนอนของนาง ซึ่งเหมือนว่าเรื่องที่พวกเขาจะสนทนากันนั้นน่าจะเป็นเรื่องของกลุ่มโจรที่ดักปล้นพวกเขาเป็นเหตุให้บาดเจ็บสาหัสเกือบจะมาไม่ทันงานแต่ง

กู้ซืออันเล่าเรื่องที่พวกเขาและขบวนการค้าโดนดักปล้นกลางทางระหว่างเดินทางกลับซึ่งโชคดีที่พวกเขาชะลอขบวนการค้าให้ไม่ต้องเร่งเดินทางกลับเพราะสินค้าที่นำกลับมาด้วยค่อนข้างมีราคาต้องขนส่งอย่างระมัดระวัง กู้ซืออันกับจางจงจึงนำขบวนสินค้าขนาดเล็กที่มีน้ำหนักเบาล่วงหน้าเร่งเดินทางกลับกันมาก่อนเพราะต้องการเร่งเดินทางให้กลับมาถึงทันเข้าพิธีแต่งงาน

ขบวนรถม้าสองคันกับคนอีกหกคนเมื่อรวมกู้ซืออันและจางจงแล้ว เพราะกลัวไม่ทันเวลาจึงเดินทางตลอดทั้งคืนไม่หยุดพัก พวกเขาเจอกลุ่มโจรกว่ายี่สิบคนล้อมปล้นแน่นอนว่าคนน้อยย่อมไม่อาจเอาชนะได้ จึงต้องปล่อยสินค้าที่นำมาและเลือกฝ่าวงล้อมรักษาชีวิต มีเพียงสี่คนรวมกู้ซืออันและจางจงเท่านั้นที่สามารถรอดกลับมาได้แต่ก็บาดเจ็บสาหัสกันทุกคน

เรื่องนี้เห็นว่าทางการกำลังสืบหาเบาะแสของโจรกลุ่มนั้นและก็คิดว่าอีกไม่นานก็น่าจะทำการล้อมปราบโจรร้ายให้หมดสิ้น

คืนนี้จางจงคงมารายงานเรื่องความคืบหน้าของคดีหรือไม่ก็เป็นความคืบหน้าของขบวนสินค้าราคาสูงที่ยังคงติดค้างอยู่ที่เมืองอื่นซึ่งก็เป็นผู้เป็นสามีของนางเองที่สั่งให้หยุดการลำเรียงสินค้าเอาไว้ก่อนเนื่องจากคำนึงถึงความปลอดภัยของขบวนเดินทาง

“คุณหนูข้าเตรียมน้ำอาบให้ท่านพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” เป็นสาวใช้คนสนิทของนางอย่างอาจินเป็นผู้เอ่ยขึ้น

“ข้าจะอาบเอง เจ้ากลับไปพักเถอะ” เพราะวันนี้นางให้อาจินไปนำน้ำหอมอาบน้ำมาให้จึงอยากให้นางกลับไปพักเร็วหน่อย อีกทั้งกู้ซืออันไม่อยู่นางจะได้รีบอาบรีบเข้านอน

“เจ้าค่ะคุณหนู”

กู้ซืออันกลับมาที่เรือนนอนหลังจากที่จัดการธุระกับจางจงเสร็จสิ้น หน้าเรือนยามนี้ไม่มีเหล่าสาวใช้อยู่แล้วคงเป็นเพราะฮูหยินน้อยของเขาบอกให้คนกลับไปพักผ่อนกันหมดนี่ก็ใกล้เวลาที่นางจะเข้านอนแล้ว ในเรือนนอนด้านในคงมีเพียงสาวใช้คนสนิทของนางรั้งอยู่เพียงคนเดียวเหมือนยามปกติ

ทว่าเมื่อเข้ามายังห้องด้านในเขากลับคิดผิดในห้องยามนี้ไม่มีสาวใช้คนสนิทของฮูหยินตนรั้งอยู่ มีเพียงเจ้าของเสียงหวานคุ้นหูที่เอ่ยทักขึ้นมาจากหลังฉากกั้นห้องอาบน้ำ

“สามีท่านกลับมาแล้วหรือ”

“อืมกลับมาแล้ว...เจ้าอาบน้ำอยู่หรือ”

“ข้าอาบเสร็จแล้ว” หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมกับเดินออกมาจาก หลังฉากกั้น

ยามที่นางก้าวเดินเข้ามาราวกับนำมากลิ่นหอมอ่อนๆ ติดกายมา ด้วยในทุกครั้งที่เคลื่อนกาย

“กลิ่นเถาฮวา”

“หอมหรือไม่ เมื่อครู่ข้าอาบน้ำใส่น้ำหอมดอกไม้กลิ่นเถาฮวาลงไปด้วยนิดหน่อย” ไม่เพียงแค่ถามขึ้นเฉยๆ เจ้าของร่างเล็กยังตั้งใจก้าวไปหา ชายหนุ่มก่อนจะยื่นมือของตนออกไปจนชิดจมูกของชายหนุ่ม

“หอม” เขาตอบกลับเสียงเบา ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ หลังจากที่ดึงของมือของนางออกมาจากจมูกของเขา

“น้ำหอมอาบน้ำของข้าไม่เพียงแค่หอมยังยังบำรุงผิวได้ ทำให้ผิว เนียนนุ่มขึ้นหลังอาบ...สามีท่านจับมือข้าแล้วรู้สึกว่าเนียนนุ่มขึ้นหรือไม่”

“เหมือนจะเป็นเช่นเจ้าว่า” เขาเอ่ยตอบนางกลับแล้วจึงค่อยๆปล่อยข้อมือเล็กของนางจากการเกาะกุม แล้วจึงเดินแยกไปที่หลังฉากกั้นห้องอาบน้ำเพื่อจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวง่ายๆ (เขาอาบน้ำไปแล้วช่วงหัวค่ำ) และเปลี่ยนชุดนอน

เมื่อร่างสูงกลับมาที่เตียง บนเตียงด้านในก็มีร่างเล็กจับจองพื้นที่บนเตียงเช่นเดียวกับหลายคืนที่ผ่านมาเป็นที่เรียบร้อย

กู้ซืออันคิดว่าตัวเองนั้นเป็นผู้ที่มีความอดทนอดกลั้นเป็นเลิศมา เสมอจนกระทั่งเมื่อครู่ยามเห็นนางเดินออกมาหลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จเรือนผมมีหยดน้ำเกาะอยู่เล็กน้อย กลิ่นหอมและสัมผัสเนียนนุ่มของเนื้อเนียนทำ เอาชายหนุ่มรู้สึกสั่นไหวในใจ

บนเตียงใหญ่กลิ่นเถาฮวาซึ่งหอมอ่อนๆ คละคลุ้งอยู่ในอากาศ “กลิ่นเถาฮวา” ท่ามกลางความเงียบเจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นมา

“อือ...กลิ่นเถาฮวาทำไมหรือ” เสียงงัวเงียของหญิงสาวที่ดูเหมือนกำลังจะหลับเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ค่อยจะมีสตินัก นางในตอนนี้พร้อมที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราได้ในทันที

“ข้าอยากได้กลิ่นชัดๆ อีกสักครั้ง”

“ได้สิ” ฉงหลงคิดว่าเขาอาจมีความคิดเพิ่มเติมให้กับสินค้าของนางหญิงสาวจึงรีบรับคำอย่างรวดเร็ว

จากที่นอนตัวตรงหญิงสาวหันเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงไปทางด้านที่ชายหนุ่มนอนอยู่แทนก่อนจะยืนแขนของตนไปวางไว้ที่แผงอกแกร่งของเขา “ท่านค่อยๆ พิจารณากลิ่นไปก็แล้วกัน...ข้าขอหลับก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกับท่านต่อ”

นางหลับไปทั้งๆ ที่วางเรียวแขนเนียนเอาไว้บนแผงอกของเขา นางช่างหลังง่ายเสียจริงๆ ในคืนนี้ทั้งๆ ที่คืนนี้เป็นคืนที่เขายากจะข่มตาหลับได้กว่าคืนไหนๆ

เขาเปลี่ยนท่านอนเป็นตะแคงหันหน้าไปทางด้านในของเตียง แสงสว่างจากตะเกียงที่สลัวๆ ส่องมาจากไกลๆ ทำให้ชายหนุ่มเห็นใบหน้าอ่อนหวานของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของตนในตอนนี้ได้อย่างไม่ชัดเจนนัก ทว่าสำหรับชายหนุ่มกับมองว่านางในยามนี้ช่างน่ามองยิ่งนัก ราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา

ข้อมือของนางถูกเขายกขึ้นสูดดมอย่างตั้งใจ กลิ่นหอมนี้ช่างเหมาะกับนางราวกับซึ่งเขาผิวของนางได้ทั้งหมด ยามที่มือเล็กถูกยกแนบเข้ากับจมูกเรียวของชายหนุ่มก็ห้ามไม่ได้ที่ส่วนหนึ่งของมือนางสัมผัสถูกริมฝีปากหนาของเขา

หลังจากที่ริมฝีปากหนาแตะเข้ากับมือเล็กอย่างบังเอิญ ไม่นานมันก็ถูกสัมผัสจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่มอย่างตั้งใจ

หลังมือเนียนถูกเขาจุมพิตหนักๆ ถึงสองครั้งอย่างตั้งใจ เขาค้นพบว่ามือเรียวนี้นุ่มลื่นเหมาะกับที่จะถูกจุมพิตด้วยริมฝีปากของเขาจริงๆ

นางหลับไปแล้วจึงไม่รู้ว่ากำลังถูกเขาเอาเปรียบอยู่ เขาหักห้ามใจในความคิดชั่วร้ายที่กำลังเริ่มผุดมาในใจของตนอยู่ครู่หนึ่งถึงจะสงบจิตใจอันฟุ้งซ่านของตนเอาไว้ได้ ชายหนุ่มตั้งใจจะกุมมือเรียวของหญิงสาวข้างกายเอาไว้ทั้งคืนจึงจับมันเอาไว้แนบอก

กระทั่งรุ่งเช้าวันใหม่มาถึงชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นด้วยความรู้สึกแปลกๆ ราวกับเจ้าสิ่งนั้นของเขากำลังถูกรุกรานด้วยสัมผัสบางอย่าง...