ตอนที่ 11 คู่แต่งงานใหม่

ตอนที่ 11

คู่แต่งงานใหม่

เช้าวันรุ่งขึ้นฉงหลิงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่เพราะถูกบุรุษข้างกายปลุกให้ลุกขึ้นมาปรนนิบัติเขาเช่นเดียวกับเมื่อคืน

ตั้งแต่ล้างหน้าผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ารวมไปถึงป้อนอาหารเช้านางล้วนรับหน้าที่ดูแลเขาเพียงผู้เดียว หญิงสาวรู้สึกว่านางในเวลานี้ช่างไม่ต่างอันใดกันสาวใช้ส่วนตัวของชายหนุ่มเลย

“เจ้าบาดเจ็บควรอยู่พักที่เรือน ข้าไปที่เรือนใหญ่คำนับท่านพ่อท่านแม่สามีด้วยตัวเองได้” ทุกคนต่างรู้อยู่แล้วว่าเขาบาดเจ็บ นางไปคารวะญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวก็คงไม่มีผู้ใดว่าอันใด

“ข้าจะไปด้วย”

กู้ซืออันไม่ได้ฟังที่นางพูดแต่อย่างไร ในเมื่อเขายืนยันเช่นนั้นนางก็ไม่ได้คิดจะห้ามอะไรอีกเพราะถึงห้ามไปชายหนุ่มก็คงไม่คิดจะฟังอยู่ดี

เพราะฉะนั้นหลังจากที่หญิงสาวเตรียมตัวแต่งกายและสวมเสื้อผ้าเนื้อดีที่ท่านแม่สามีเป็นผู้จัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างใส่ใจเรียบร้อยแล้วจึงได้ออกจากเรือนไปพร้อมผู้เป็นสามีซึ่งในเวลานี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่และให้บ่าวชายสี่คนช่วยยกเขาไปพร้อมกับเก้าอี้ในท่านั่งอยู่เช่นนั้น

กู้ซืออันนั้นนอกจากบาดแผลจากการต่อสู้ตามตัวแล้วนั้น ยังมีข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บด้วยแม้จะไม่ถึงขั้นหักแต่ก็กระดูกเคลื่อนไม่น้อยด้วยเหตุนี้ท่านหมอเลยสั่งห้ามไม่ให้เคลื่อนไหวด้วยตัวเองหนักๆ ท่านป้ากู้จึงสั่งกำชับเป็นเด็ดขาดว่าไม่ให้ชายหนุ่มฝืนเดินด้วยตัวเอง

หลิงฉงหลงยกน้ำชาให้ท่านพ่อและท่านแม่สามีโดยมีสามีอย่างกู้ซืออันนั่งมองเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆ

ท่านแม่สามีชมชอบนางมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงรับน้ำชาไปดื่มด้วยสีหน้าชื่นมื่นอีกทั้งยังมีของวัญมอบให้นางอีกหลายอย่าง หนึ่งในนั้นก็คือกำไลหยกมรกตเนื้อดีมากชิ้นหนึ่งซึ่งได้ยินมาว่าเป็นของที่ท่านแม่สามีตั้งใจเตรียมเอาไว้มอบให้นางโดยเฉพาะ

“มาลองสวมดูชอบหรือไม่” นางเอ่ยถามลูกสะใภ้หลังจากที่เป็นผู้นำกำไลหยกสวมให้นางด้วยตัวเอง

“ขอบคุณท่านแม่...ข้าชอบมากเจ้าค่ะ” รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นอย่างไม่ปกปิด ฉงหลงตั้งใจแสดงผ่านรอยยิ้มนี้ของนางว่าหญิงสาวนั้นชอบมากแค่ไหน

ผู้ที่มอบของให้แล้วอีกฝ่ายชอบมากย่อมดีใจ “เจ้าชอบก็ดีแล้ว ครั้งหน้าแม่จะหาของดีๆ มอบให้เจ้าอีกเยอะๆ”

“ท่านแม่ดีกับข้าที่สุด” หญิงสาวตั้งใจป้อนคำหวานให้เอาใจผู้ใหญ่ “ต่อจากนี้สะใภ้จะกตัญญูต่อท่านให้มากๆ เลยเจ้าค่ะ”

“สะใภ้ข้าแสนดีจริงๆ” กู้ฮูหยินเอ่ยออกมาอย่างชอบใจ “ปิ่นหยกที่เจ้าปักวันนี้ก็ไม่เลวทีเดียวดูประณีตมาก…เข้าคู่กันกับกำไลมรกตที่ข้ามอบให้พอดีเชียว”

ที่ท่านแม่สามีเอ่ยถึงก็คือปิ่นที่กู้ซืออันมอบให้นางก่อนที่เขาจะออกเดินทางไกลครั้งก่อน “เข้าคู่กันพอดีจริงๆ เจ้าค่ะ” ไม่เพียงเอ่ยเปล่านางยังหยิบปิ่นที่ปักผมออกมาเทียบกับกำไลที่ข้อมือตนให้ท่านแม่สามีดูให้เห็นชัดเจน

“สิ่งของเลือกเจ้าของ...เห็นหรือไม่ทั้งกำไลทั้งปิ่นหยกล้วนเหมาะกับสะใภ้ข้าที่สุด” กู้ฮูหยินเอ่ยอย่างมีความสุขพลางชี้ชวนให้คนอื่นๆ ในครอบครัวเห็นด้วยกับสิ่งที่นางกล่าว

“ดีใจกับฮูหยินด้วย...ครั้งก่อนเจ้าถามข้าว่าปิ่นขายได้หรือไม่...วันหน้าหากเจ้าจะขายก็สามารถขายเป็นคู่พร้อมกันน่าจะได้ราคาดียิ่งขึ้น” กู้ซืออันที่นั่งเงียบดูการสนทนาของผู้อื่นอยู่นายเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นบ้าง

“วันหน้าเจ้าสวมกำไลเบื่อแล้วก็ถอดเก็บไว้...ขายทิ้งแค่ปิ่นก็พอกำไลหยกเก็บเอาไว้เป็นสมบัติติดตัวเจ้า” กู้ฮูหยินเอ่ย

“กำไลหยกหาซื้อง่ายที่ใดก็มีขาย...ปิ่นหยกของข้าใช้ช่างฝีมือดีไม่ใช่ของที่จะหาซื้อได้ง่ายๆ ฮูหยินเจ้าคงคำนวณได้กระมังว่าสิ่งใดมีค่าควรแก่การเก็บเอาไว้เป็นสมบัติติดตัวมากกว่า” กู้ซืออันเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมมารดา

“พอได้แล้วพวกเจ้าแม่ลูกจะทะเลาะกันทำไม...ไม่ว่าจะปิ่นหยกหรือกำไลหยกต่างก็เป็นของที่พวกเจ้าตั้งใจมอบให้ลูกสะใภ้มิใช่หรือต่างมีคุณค่าทางใจเป็นอย่างยิ่งสำหรับนางอยู่แล้ว ใช่หรือไม่ลูกสะใภ้” นายท่านกู้ เป็นผู้ห้ามทัพระหว่างบุตรชายคนโตและฮูหยินของตนอีกครั้ง

“ของทั้งสองอย่างข้าจะเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีเจ้าค่ะ” ฉงหลงรีบเอ่ย ตอบสิ่งที่ท่านพ่อสามีถาม สุดท้ายแล้วการโต้เถียงกันระหว่างกู้ซืออันจึงจบ ลงได้ด้วยดี

หลังจากอยู่ทานของว่างยามสายด้วยกันพร้อมหน้าเสร็จเรียบร้อย นางและกู้ซืออันจึงขอตัวกลับไปยังเรือนของตนเอง

ด้านกู้ฮูหยินที่มองสองสามีภรรยาคู่ใหม่ที่สมใจนางเป็นอย่างยิ่งกลับเรือนไปด้วยกันก็รู้สึกมีความสุขล้นอยู่ในใจ

เรื่องปิ่นปักผมของลูกสะใภ้นั้นทำให้นางรู้ว่าบุตรชายไม่ได้เมินเฉยต่อลูกสะใภ้นางซ้ำยังใส่ใจอีกด้วยลวดลายแกะสลักของปิ่นชี้ให้เห็นได้อย่างชัดเจน ลูกสะใภ้นางมาจากเรือนป่าไผ่ปิ่นหยกก็แกะสลักเป็นต้นไผ่ อีกทั้งเมื่อครู่ยามทานของว่างการยอมให้ลูกสะใภ้นางป้อนขนมและแม้กระทั่งเป่าน้ำชาให้นั้นถือว่าเป็นเรื่องที่หากไม่เห็นกับตาตนเองก็ไม่อาจเชื่อได้

บุตรชายที่ใครๆ ก็ลือกันว่าเขาชมชอบบุตรไม่ชอบให้สตรีอยู่ใกล้ จนนางเองก็เกือบจะเชื่ออย่างที่เขาลือกันจนหมดใจแล้ว หากไม่ได้เห็นด้วย ตาตัวเองว่าสามีภรรยาคู่ใหม่นี้ใกล้ชิดกันได้อย่างเป็นธรรมชาติเพียงใด

เห็นทีชาตินี้สวรรค์ยังคงเห็นใจนางอยู่ หากจะหวังให้ตนได้อุ้ม หลานสักคนสองคนจากคนทั้งคู่นี้คงจะไม่ได้เป็นการหวังเกินตัวไปใช่หรือไม่

สวรคค์เมตตาด้วย สวรรค์เมตตาข้าด้วย นางทำได้เพียงหวังว่า การภาวนาอ้อนวอนนี้ของตนจะเห็นผล

จังหวะหนึ่งก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา...บางทีนางจะรอแค่สวรรค์เมตตาเพียงอย่างเดียวไม่ได้แต่ต้องหาวิธ๊ช่วยให้ตนเองสมหวังด้วย

“ของว่างที่เรือนท่านแม่อร่อยทุกอย่างเลยจริงๆ เสียดายข้าไม่ได้ขอกลับมาด้วย”

“ของที่เรือนใหญ่มีเรือนของพวกเราก็มี เจ้าอยากกินอะไรให้คนไปบอกที่ครัวเอาไว้ก็พอ” เอาเอ่ยบอกภรรยาตัวน้อยของตนเมื่อเห็นว่านางยังตัดใจจากของว่างที่เพิ่งกินไปไม่น้อยจากเรือนของท่านแม่ตนไม่ได้

“สามีข้าเพิ่งรู้ตัวว่าตั้งแต่พบท่านดูเหมือนข้าจะได้กินแต่ของดีๆอร่อยๆทั้งนั้นช่างดียิ่งนัก”

“เมื่อก่อนอยู่บนเขาอาหารที่เจ้ากินคงไม่ค่อยหลากหลาย พอลงเขามาแล้วเจออาหารหลากหลายในเมืองจึงคิดว่ากินอะไรก็อร่อยไปหมด”

“ก็อาจจะเป็นเช่นนั้นด้วย อยู่บนเขาข้ากินผักที่ปลูกเอามีบางอย่างขึ้นอยู่บนเขา มีไก่ป่ามีเป็ดมีกระต่าย ท่านปู่ข้าทำไก่ป่าต้มสมุนไพรอร่อยที่สุดเสียดายที่ไม่อาจลิ้มรสชาตินั้นได้อีกแล้ว”

ใบหน้าหวานชวนมองที่เมื่อครู่ยังเอ่ยออกมาอย่างสนุกสนานจู่ๆ กลับกลายเป็นเศร้าสร้อยขึ้นมายามเมื่อนางกล่าวไปถึงท่านปู่ผู้ร่วมลับของ ตน

“ข้าบาดเจ็บ วันนี้มื้อกลางวันพวกเราก็กินไก่ต้มสมุนไพรก็แล้วกัน”

มื้อกลางวันในเช้าวันแรกของคู่แต่งงานใหม่ ผู้เป็นฮูหยินของผู้อื่นเป็นวันแรกถึงขั้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เมื่อได้ชมน้ำแกงไก่สมุนไพร ซึ่งถึงแม้รสชาติของมันจะไม่เหมือนกับรสสัมผัสในความทรงจำแต่ก็ทำให้พอหายคิดถึงรสชาตินั้นได้บ้าง

ส่วนกู้ซืออันนั้นแม้จะเป็นผู้ที่เอ่ยปากจะทานไก่ต้มสมุนไพรเป็นมื้อกลางวันกับกินไปเพียงไม่กี่คำเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรก็ถือว่าไก่ต้มสมุนไพรนี้ถูกตามที่เขาต้องการแล้ว ไม่เสียแรงที่ชายหนุ่มแอบส่งคนไปกำชับที่ครัวว่าให้ทำอย่างธรรมดาที่สุดวัตถุดิบให้ใช้แบบที่ชาวบ้านมักทำไม่ต้องใช้วัตถุดิบราคาสูง ที่ต้องกำชับเช่นนี้ไปก็เพราะรู้ดีว่าบนเขาต้องอยู่กันอย่างธรรมดาธรรมชาติแน่ยิ่งเป็นการเข้าครัวของท่านปู่ที่จากไปย่อมยึดหลักเรียบง่ายคล่องมือเท่านั้นหรือจะกล่าวว่ามีสิ่งใดก็หยิบใส่ก็คงไม่เกินจริงไป