ตอนที่ 10 ร่างกายเจ้าข้าดูไม่ได้หรือ

ตอนที่ 10

ร่างกายเจ้าข้าดูไม่ได้หรือ

หลังจากที่ท่านหมอตรวจรักษาบาดแผลของกู้ซืออันเสร็จท่านป้ากู้หรือในขณะนี้คือท่านแม่สามีของนางอย่างถูกต้องก็จากไปหลังจากที่เข้าไปดูอาการบุตรชายของนางจนวางใจแล้วว่าบุตรชายไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก

“ท่านป้าออกไปแล้ว เจ้าไม่ต้องแกล้งหลับต่อแล้ว” นางเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงซึ่งเวลานี้มีร่างหนาของบุรุษนอนอยู่กินพื้นที่ฝั่งด้านนอกของเตียงตัวยาวที่ปกคลุมไปด้วยผ้าปูเตียงสีแดงมงคล

“หากข้าไม่แกล้งหลับไปแล้ว เกรงว่าท่านแม่จะไม่ยอมออกไปง่ายๆ เช่นนี้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะพยายามเอนตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีฮูหยินที่เขาเพิ่งแต่งเข้าบ้านเข้ามาช่วยประคองให้เขาเอนตัวนั่งพิงกับเตียงใหญ่

“ท่านป้าเป็นห่วงเจ้าให้นางสอบถามให้สบายใจก็คงไม่เป็นไรหรอก”

“ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าก็รู้ท่านแม่มากความขนาดไหน ให้นางไปถามความกับจางจงเองก็แล้วกัน”

“จางจงเองก็บาดเจ็บพอๆ กับเจ้า...เจ้ายังจะใจร้ายให้เขารับหน้าท่านป้าแทนเจ้าอีก”

“เจ้าไปห่วงจางจงทำไม ข้าคือคนที่เจ้าควรห่วงที่สุดไม่ใช่หรือ”

เขาเอ่ยเสียงดุพลางมองใบหน้าเล็กไม่วางตาอยากต้องการคาดโทษ “แล้วยังจะเรียกท่านป้าอะไรอีก เวลานี้นางก็คือแม่สามีเจ้าควรเรียกขานนางและข้า อย่างไรเจ้าก็ไม่รู้?”

“ข้ายังไม่คุ้นปาก...มิใช่ไม่รู้...ไม่คุ้นปากน่ะเข้าใจหรือไม่” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง “แล้วไหนเจ้าว่าเหนื่อยไม่อยากมากความก็เห็นต่อปากกับข้าได้สบายดีนี่”

“ใครจะอยากต่อปากต่อคำกับเจ้ากัน สามีเจ้าบาดเจ็บเช่นนี้แทนที่เจ้าจะรีบมาดูแลกับเอาแต่ถามเรื่องท่านแม่ข้าใช้ได้หรือ”

“สามี เมื่อครู่ก็ไม่ใช่ข้าหรือที่ประคองท่านขึ้นมานั่ง...นี่ยังไม่นับเป็นการดูแลอีกหรือเจ้าค่ะสามี” หญิงสาวที่ยังคงสวมใส่ชุดเจ้าสาวถามกลับอย่างประชดประชัน

“หึ...ทั้งที่ในห้องโถงพิธีเจ้ายังดูเป็นห่วงเป็นใยข้ามาก...พอเสร็จพิธี กลายเป็นภรรยาข้าเจ้าก็ไม่เหลือเยื่อใยอาทรแล้วสินะ...รู้อย่างนี้ให้เจ้าเข้า พิธีกับเต่าตัวนั้นไปก็คงจะดี”

“นี่เจ้าโกรธอะไรข้ากันแน่...กู้ซืออันเจ้างอแงอันใดอยู่”

“ข้าเจ็บขนาดนี้เจ้ายังไม่ห่วงข้า...ไม่มาดูแลให้ดีๆ”

“คุณชายใหญ่เจ้าค่ะ ข้าก็ยืนอยู่นี่ยังไม่ได้ไปไหนเลยเจ้าค่ะ... คุณชายต้องการสิ่งใดก็เอ่ยมาได้เลย ข้าน้อยจะดูแลคุณชายเอง”

“ข้าหิว...อยากอาบน้ำด้วย” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเสียงเบา ใบหน้างามโฉมน่ามองเสมองไปทางอื่นอย่างต้องการหลบสายตา

“สามีที่แท้เจ้าก็โมโหหิวสินะ...ถ้าหิวก็รีบบอกมาก็ได้แล้วมิใช่หรือ”

“…….” ชายหนุ่มไม่เอ่ยสิ่งใด

“มา...ข้าพาเจ้าไปกินข้าว” นางเอ่ยพลางช่วยพยุงชายหนุ่มให้ลุก ขึ้นไปที่โต๊ะอาหารซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง “มื้อใหญ่พร้อมให้เจ้าลงมือกินจนอิ่มท้อง”

“เห็นแก่ที่เจ้าบาดเจ็บข้าจะปรนนิบัติเจ้าเอง...อยากกินสิ่งใดก็บอกมาข้าป้อนเจ้าเอง” นางอาสาขึ้น

แล้วก็เป็นไปตามที่ฉงหลงอาสานางทำหน้าที่ปรนนิบัติสามีซึ่งกำลังหิวด้วยการป้อนอาหารให้เขาอย่างกระตืนรือร้นเอาใจใส่เป็นอย่างยิ่งจนในที่สุดก็ป้อนจนชายหนุ่มอิ่มจนได้

ฉงหลงอดยอมรับไม่ได้เลยว่ากู้ซืออันผู้นี้แม้จะในยามที่ใบหน้าบึ้งตึงแต่ก็ยังงดงามเฉิดฉันอยู่ดี ใบหน้าของชายหนุ่มน่ามองเป็นอย่างยิ่งโดยเฉพาะเวลาที่ทอดมองมาที่นางด้วยสายตาดุหรือคาดโทษ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นอาจินที่เข้ามาส่งยาให้กู้ซืออันพอดีนางเลยถือโอกาสสั่งการอีกหลายประโยค

“อาจินเรียกคนมาเก็บโต๊ะอาหารและให้คนเตรียมน้ำอุ่นมาทีคุณชายใหญ่จะอาบน้ำ” นางเอ่ยสั่งสาวใช้คนสนิทไปก็ยกถ้วยยาขึ้นมาเป่าให้หายร้อนไป

“คุณชายใหญ่บาดเจ็บหลายที่...ท่านหมอกล่าวว่าให้ระวังแผลโดนน้ำเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ไม่อาบ...เปลี่ยนเป็นแค่เช็ดตัวก็แล้วกัน” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับหันไปถามความเห็นของชายหนุ่มด้วยคำพูดและสายตาซึ่งเขาก็ตอบกับมาเพียงพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

“บ่าวจะไปสั่งการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

“อืม...ไปเถอะ” นางเอ่ยตอบโดยไม่ได้สนใจอาจินผู้เป็นสาวใช้อีก เพราะพอดีกับที่นางเป่าให้ยาในถ้วยอุ่นพอดีแล้วจึงยกช้อนขึ้นเตรียมป้อนเจ้าของร่างหนาที่นั่งอยู่ด้านข้างนาง

ภาพฮูหยินน้อยที่กำลังป้อนยาคุณชายใหญ่นั้นถูกสาวใช้สองคนที่เข้ามาทำหน้าที่เก็บโต๊ะอาหารเห็นเข้าพอดี พวกนางลอบมองเล็กน้อยแล้วก็เร่งมือทำหน้าที่ของตนอย่างระมัดระวังและรวดเร็ว

พวกนางต่างก็เป็นสาวใช้ในจวนสกุลกู้มานานเพิ่งเคยเห็นคุณชายใหญ่ใกล้ชิดสตรีถึงขั้นยอมให้ป้อนยาป้อนอาหารเป็นครั้งแรก ถึงจะไม่เชื่อสายตาอยู่บ้างแต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

คุณชายใหญ่เป็นบุรุษตัดแขนเสื้อใครบ้างไม่เคยได้ยิน คุณชายใหญ่ไม่เคยให้สาวใช้เข้าเรือนหรือยู่ใกล้

สาวใช้และคนงานในจวนต่างก็คิดว่าคุณชายใหญ่แต่งฮูหยินน้อยเพราะถูกบังคับ สกุลกู้ต้องการทิ้งข่าวลือของคุณชายใหญ่ทุกอย่างเป็นเพียงการแสดงฉากหนึ่งเท่านั้นจนสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ทำเอาพวกนางต้องเก็บเอาไปคิดให้ดีว่าคุณชายใหญ่ไม่ชอบสตรีหรือไม่ชอบให้สตรีอื่นแตะตัวหรือเข้าใกล้นอกจากฮูหยินน้อย

ในห้องหอยามนี้เหลือเพียงนางกับกู้ซืออันอีกครั้งหลังจากที่น้ำร้อนถังใหญ่ถูกส่งเข้ามาในห้องเมื่อครู่

“ข้าว่าเรียกคนมาช่วยเช็ดตัวให้เจ้าดีกว่า” ยามเอ่ยหญิงสาวก็เส มองไปทางอื่นตั้งใจหลีกเลี่ยงสายตาจากเรือนร่างช่วงบนที่เปล่าเปลือยของ ชายหนุ่มในขณะนี้

“เพราะเหตุใด”

“อย่างไรข้าก็เป็นสตรีจะให้มาเช็ดตัวให้บุรุษก็ยังไงๆ อยู่” นางเอ่ย อย่างเขินๆ

“อ่อ...ข้าเป็นสามีเจ้าไม่ใช่บุรุษอื่น…อีกอย่างข้าไม่ชอบให้ผู้อื่นมา ถูกตัว”

“ข้าไม่ใช่ผู้อื่นหรือ”

“ข้าเป็นสามีเจ้าเป็นภรรยา...เจ้าว่าพวกเรานับเป็นผู้อื่นหรือไม่” เขาถามนางกลับพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงข้อมือเล็กของนางกระตุกให้ร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้เขาซึ่งนั่งอยู่บนเตียงรอให้นางมาเช็ดตัวให้อยู่

“ก็ไม่”

“ก็ใช่...เพราะฉะนั้นเจ้ายังจะรอช้าอันใดอีกหรืออยากจะให้ข้าเปลือยอกให้เจ้าดูนานๆ”

“ไม่ใช่เจ้าเอ่ยหรือว่าพวกเราเป็นสามีภรรยาเช่นนั้นร่างกายเจ้าข้าดูไม่ได้หรือดูนานหน่อยคงไม่เป็นไรกระมัง” หญิงสาวเอ่ยอย่างท้าทายอีกทั้งยังใช้น้ำเสียงหยอกเย้าคิดจะแกล้งแหย่ให้เขาโมโห

“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้...หากเจ้าต้องการจะทั้งมองทั้งสัมผัสก็ยังได้” ไม่เพียงเอ่ยเท่านั้นเขายังจงใจจับมือของนางมาสัมผัสบริเวณกร้ามท้องของตนอีกด้วย

“ถ้ายังแกล้งข้าอีก...ข้าจะให้เจ้าเช็ดเองแล้วนะ” นางเอ่ยเสียงแหลมกลบเกลื่อนความตื่นตระหนกมือเล็กของนางยังรู้สึกร้อนวูบเล็กน้อย

“หึ”

“หลับตาห้ามมองด้วย!!!” นางเอ่ยสั่งเพราะไม่ต้องการเห็นแววตาล้อเลียนของเขาอีกโชคดีที่เขายอมทำตามแต่โดยดี

หลังจากรวบรวมความกล้าและทำใจให้สงบแล้ว หลิงฉงหลงจึงเริ่มลงมือเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขา ใบหน้างามรูปโฉมเล่อค่าแล้วยังมีร่างกายดูดีเช่นนี้อีกสวรรค์ช่างลำเอียงให้กู้ซืออันโดยแท้

ใช้เวลาไม่นานในที่สุดหลิงฉงหลงก็ทำภาระกิจซึ่งยากต่อการทำจิตใจให้สงบไม่ให้ตนเผลอลวนลามชายหนุ่มด้วยสายตาจนมากเกินไปนักเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เพราะเขาบาดเจ็บที่แขนถึงช่วงไหล่มีแผลเป็นทางยาวจึงไม่สะดวกที่จะสวมเสื้อนางจึงคลุมผ้าเขาเพียงเท่านั้น

แน่นอนว่าเมื่อจัดการปรนนิบัติชายหนุ่มครบครันแล้วฉงหลงถึงได้จัดการตัวเองบ้าง นางล้างเนื้อล้างตัวอย่างง่ายๆ ก่อนจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสำหรับใส่นอนแทน

นางนอนที่ด้านในสุดของเตียงเพราะด้านนอกถูกกู้ซืออันยึดครองไปก่อนหน้านี้แล้วและนางก็ไม่มีปัญหาที่จะนอนด้านในแต่อย่างไร ครั้งเมื่อล้มตัวลงนอนก็หลับไปโดยง่ายในทันทีเนื่องด้วยเหนื่อยมาทั้งวันทั้งต้องทำหน้าที่เจ้าสาวตื่นแต่เช้าแล้วยังต้องมาปรนนิบัติสามีที่บาดเจ็บไปทั้งตัวซ้ำยังโมโหหิวอีกด้วย