CHAPTER 3

เมื่อฉันเดินเข้ามาในฟิตเนส ก็พบว่าอลันมาถึงก่อนฉันแล้ว เขาสวมเสื้อกล้ามออกกำลังกายกับกางเกงขาสั้น ตั้งแต่ก้าวเข้ามาก็เห็นแล้วว่าสาว ๆ ในฟิตเนสต่างสวมชุดที่โชว์สัดส่วนของตัวเอง ดังนั้นฉันซึ่งมาที่นี่เพราะจุดมุ่งหมายในการมัดใจชายจึงบอกตัวเองว่าจะดูสวยเซ็กซี่น้อยกว่าคนอื่นในสายตาของเขาไม่ได้

วันนี้ฉันจึงเลือกสวมสปอร์ตบราสีชมพูอมส้ม โอบรับส่วนเว้าส่วนโค้ง ขับเน้นหน้าอกเข้ารูป โชว์กล้ามเนื้อหน้าท้องกระชับซึ่งไม่มีไขมันส่วนเกิน ด้านล่างสวมกางเกงออกกำลังกายขาสั้นสีเดียวกัน เผยให้เห็นขาเรียวยาว เดินก้าวเข้าไปหาผู้ชายตัวโตโดยไม่สนใจชายหนุ่มคนอื่น ๆ ในฟิตเนสที่จ้องมาตาเป็นมันเลยสักนิด

“อลันมาถึงนานแล้วเหรอคะ”

“ไม่ครับ…เพิ่งมาถึงเหมือนกัน” เขาตอบฉันน้ำเสียงตะกุกตะกัก

แต่วันนี้ฉันอารมณ์ดีมาก เพราะก่อนหน้านี้แพรพลอยมาบอกฉันว่าขายของแบรนด์เนมพวกนั้นได้หมดแล้วและได้เงินมาถึงสามแสน ซึ่งเมื่อได้เงินมาฉันก็โอนไปให้พ่อทันที ดังนั้นวันนี้ฉันจึงรู้สึกว่าโลกสดใสขึ้นมาทันตา ฉันฉีกยิ้มกว้างส่งให้เขา ยิ้มตั้งแต่ปากไปจนถึงตา

“ไปค่ะ เราเริ่มกันเถอะ”

ความจริงฉันอยากจะแนะนำเทรนเนอร์ให้เขา แต่อลันปฏิเสธ เขาบอกว่าเขาไม่ไว้ใจคนอื่น ถ้าฉันไม่เทรนให้เขา เขาก็จะไม่มา ดังนั้นเทรนเนอร์จำเป็นอย่างฉันจึงตั้งใจว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่

“ก่อนอื่นเราต้องอบอุ่นร่างกายกันก่อนนะคะ” ฉันอธิบายให้เขาฟังอย่างใจเย็น

“เราจะเริ่มจากการยืดเส้นเพื่อเตรียมร่างกายของคุณก่อน”

อลันพยักหน้าเพื่อบอกว่าเข้าใจที่ฉันพูด

“เริ่มจากการยืดคอ” ฉันบอกพร้อมกับทำให้เขาดูเป็นตัวอย่างไปด้วย

“ค่อย ๆ เอียงศีรษะไปด้านซ้าย ให้หูหันไปทางไหล่ ค้างไว้สิบห้าวินาที แล้วทำซ้ำกับอีกข้าง”

เขามองฉันที่ทำอย่างคล่องแคล่วแล้วลองทำตาม ท่าแรกแค่หันคอและหูไปทางไหล่ ซึ่งไม่ได้ยากเย็นอะไร เขาจึงสามารถทำตามได้อย่างง่ายดาย

“ท่าต่อไปยืดแขนข้างหนึ่งไปที่หน้าอกของคุณแล้วใช้มืออีกข้างจับไว้ ค้างไว้สิบห้าวินาที จากนั้นเปลี่ยนแขน”

แม้ท่านี้ฉันจะรู้สึกว่าไม่ยาก แต่เมื่ออลันทำตามกลับเงอะงะมือไม้พันกันไปหมด สุดท้ายฉันจึงต้องเดินเข้าไปจัดท่าทางให้เขา

“แขนข้างหนึ่งอยู่ตรงนี้ แล้วใช้มืออีกข้างจับไว้ค่ะ”

ฉันยืนอยู่ตรงหน้าอลัน ใกล้เสียจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวของผู้ชายตัวโต แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาให้เขารู้สึกเขินอายที่ถูกฉันจับได้ว่าเขากำลังตื่นเต้น หลังจากนั้นฉันก็ช่วยจัดท่ายืดหยุ่นร่างกายให้เขาทุกท่าอย่างใจเย็น

“ยืนแยกเท้าให้กว้างเท่าช่วงไหล่ ค่อย ๆ บิดลำตัว สะโพกหันไปข้างหน้า ค้างไว้สิบห้าวินาที”

ขณะพูดฉันก็เดินไปซ้อนด้านหลังคนตัวโต มือของฉันจับสะโพกของเขาไว้ให้หันไปตามที่ฉันต้องการ ทันทีที่สัมผัสสะโพกของเขาก็รู้สึกได้ว่าสะโพกหนาเกร็งขึ้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงจากด้านหลังและพบว่าใบหูทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ

หลังจากยืดเส้นแล้วฉันก็ให้เขาคาร์ดิโอโดยการให้เดินเร็วบนลู่วิ่งสามนาที เพียงเท่านั้นก็ทำให้เหงื่อชื้นออกมาตามไรผมทั้งสองข้าง คนตัวโตหายใจหอบเหนื่อยจนจับจังหวะการหายใจไม่ได้ แต่ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ยังอดทนวิ่งให้ถึงสามนาทีตามที่ฉันบอก จนกระทั่งฉันทำมือเป็นสัญญาณบอกเขาว่าครบเวลาที่กำหนดแล้ว เขาจึงลงมานั่งหอบหายใจอยู่บนพื้นข้างลู่วิ่งนั่นเอง

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ” ฉันบอกพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าเย็น ๆ ให้

“อลันเก่งมาก” แม้จะเป็นการให้กำลังใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่คนที่นั่งอยู่บนพื้นก็ยิ้มจนแก้มปริเมื่อได้รับคำชม

“ขอบคุณครับ”

การกระตุ้นให้อลันออกกำลังกายไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร แต่ปัญหาคือเรื่องอาหารการกินของเขา ฉันรู้จากอลันว่าเขาไม่ได้อาศัยอยู่กับปู่และย่าของเขา แต่อลันมีบ้านส่วนตัวซึ่งเขาเพิ่งซื้อหลังกลับมาเมืองไทย บ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากบริษัทนักเพื่อง่ายต่อการเดินทางมาทำงาน ซึ่งอลันพักที่นั่นคนเดียว เนื่องจากฉันตั้งใจแล้วว่าจะดูแลสุขภาพเขาเป็นอย่างดี จึงให้อลันถ่ายรูปอาหารที่เขากินแต่ละวันให้ฉันดู แล้วอาหารวันแรกที่เขาส่งมาให้ฉันก็ทำให้ฉันแทบช็อก เขากินข้าวขาหมูสามจาน

“มันไม่เยอะไปหน่อยเหรอคะอลัน”

ฉันถามเขาขณะพวกเราวิดีโอคอลคุยกัน

“ผมกินข้าววันละสามจานครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงใสซื่อ อันที่จริงฉันก็พอเข้าใจว่าเขาน้ำหนักมากขนาดนี้ก็ย่อมต้องกินเยอะถึงจะอิ่ม แต่เขาจะเลือกอาหารที่กินหน่อยไม่ได้เหรอ

“แต่คนลดน้ำหนักไม่ควรกินอาหารที่มีไขมันเยอะนะคะ” ฉันโอดครวญ เห็นอาหารการกินของเขาก็นึกท้อไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้อยากจะลดน้ำหนักจริง ๆ หรือเปล่า

“มีนาจะให้ผมกินผักอย่างเดียวเหรอครับ…ผมไม่ชอบกินผัก” หน้าคมหม่นลงขณะโอดครวญ แม้น้ำเสียงของเขาจะเศร้าแค่ไหน แต่ฉันจะใจอ่อนไม่ได้ไม่อย่างนั้นการลดน้ำหนักของเขาก็จะล้มเหลว

“คุณกินโปรตีนไร้มันได้นะคะ พวกอกไก่”

เขาทำตาโตเมื่อได้ยินฉันพูด “มีนามีความรู้เยอะเลย”

คนฟังอย่างฉันได้แต่กลอกตามองบน นี่มันเรื่องธรรมดาจะตายหาอ่านในอินเทอร์เน็ตก็ยังได้

“ถ้าอย่างนั้นมีนาช่วยแนะนำเรื่องอาหารของผมด้วยได้ไหมครับ” เขาขอร้องฉันด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ส่วนฉันได้แต่แอบอมยิ้มอย่างสมหวัง แบบนี้ก็เข้าทางฉันนะสิ

อลันบอกว่าหากฉันต้องการทำกับข้าว บ้านของเขาจะสะดวกที่สุดเพราะเป็นบ้านเดี่ยวมีอุปกรณ์ทำครับครบ หลังจากบอกแบบนั้นเขาก็ส่งโลเคชั่นบ้านของเขาให้ฉัน ดังนั้นวันถัดมาตอนเย็นฉันจึงมาโผล่ที่บ้านของอลัน พร้อมกับถุงข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือเพื่อมาทำกับข้าวให้เขา

“หิ้วอะไรมาเยอะแยะครับมีนา” เขาถามพร้อมกับเข้ามาดึงของจากมือฉันไปหอบไว้เสียเอง

“ก็มาทำอาหารให้อลันไงคะ” ฉันเดินตามหลังเขาเข้าไปในบ้าน บ้านของอลันเป็นบ้านชั้นเดียวแต่ก็มีพื้นที่ใช้สอยครบ ห้องนั่งเล่นของเขากว้างขวาง ติดกับห้องนั่งเล่นคือห้องครัวซึ่งเจ้าของบ้านเดินนำไปก่อนแล้ว เมื่อฉันเดินตามเข้าไปก็พบว่าห้องครัวของเขาอุปกรณ์ทำครัวครบครัน

“ปกติคุณทำอาหารกินเองเหรอคะ”

“เปล่าครับ มีแม่ครัวทำให้ชื่อป้าพิน" หลังจากอธิบายให้ฉันฟังเขาก็ตะโกนเรียกป้าพินที่เขาพูดถึง

“ป้าพินครับมีแขกมา”

แม่บ้านร่างท้วม อายุประมาณห้าสิบปีน้ำหนักไม่น้อยกว่าร้อยกิโลกรัมวิ่งออกมาจากหลังบ้านเมื่ออลันเรียก

“แขกมาเหรอคะคุณอลัน” เธอวิ่งเข้ามาแล้วทักทายฉัน

“สวัสดีค่ะคุณ”

ฉันยกมือไหว้ป้าพินเพราะดูออกว่าอีกฝ่ายมีอายุมากกว่า เมื่อเห็นแม่บ้านของเขาแล้วฉันก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่อาหารการกินของอลันเป็นแบบนั้น

“ป้าพินเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะครับ เดี๋ยวอาหารเย็นมีนาจะเป็นคนทำให้ผม”

เขาบอกป้าพินแล้วยิ้มกริ่มเหมือนเด็กอวดของ ป้าพินเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วกระซิบถามโดยไม่เบาเสียงลงเลยสักนิด

“แฟนคุณอลันเหรอคะ”

คนถูกถามใบหน้าแดงก่ำอย่างที่เห็นเขาเป็นบ่อย ๆ เวลาเขิน ฉันจึงเสหลบตา หันไปสนใจกับอาหารที่ตัวเองซื้อมาแล้วปล่อยให้เจ้าของบ้านกับแม่บ้านเคลียร์กันเอง

“วันนี้มีนาทำอะไรให้ผมกินเหรอครับ” อลันเดินกลับเข้ามาในครัวหลังจากส่งแม่บ้านกลับไปแล้ว

“วันนี้จะทำเมนูปลาให้ค่ะ”

ฉันไปนั่งคำนวณมาแล้วว่าอลันควรได้รับพลังงานเท่าไหร่ต่อวัน และเป็นอาหารประเภทโปรตีนเท่าไหร่ ดังนั้นอาหารมื้อนี้ ฉันจึงเลือกทำปลาแซลมอนย่างเสิร์ฟพร้อมกับบรอกโคลี หน่อไม้ฝรั่งและแครอท ซึ่งเรื่องการทำอาหารบอกได้เลยว่าฉันคล่องแคล่วมาก เพราะบ้านของฉันเคยเปิดร้านขายอาหารตามสั่ง ก่อนที่พ่อจะย้ายมาทำงานโรงงานในกรุงเทพฯ รอไม่นานผักต้มพร้อมกับแซลมอนย่างสองจานส่งกลิ่นหอมชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะหลั่งออกมา ก็ถูกวางลงที่โต๊ะอาหารโดยมีอลันช่วยยกมาให้

ฉันนั่งที่โต๊ะอาหารตรงข้ามอลัน ซึ่งฉันเพิ่งจะนั่งได้ไม่นานปลาแซลมอนในจานของเขาก็หมดไปอย่างรวดเร็ว

“น้ำค่ะ” มือเรียวของฉันยื่นแก้วน้ำไปให้เขาอย่างเอาใจใส่ ในฐานะคนทำอาหารเห็นคนกินชอบแบบนี้ก็อดภูมิใจไม่ได้

“กินของฉันด้วยก็ได้นะคะ” เขาเป็นคนตัวโตจะไม่อิ่มก็ไม่แปลก แต่อย่างน้อยฉันก็ให้เขากินอาหารที่มีประโยชน์และไม่มีไขมันที่ไม่จำเป็น

“ไม่เป็นไรครับ มีนากินเถอะ”

อลันยื่นมือออกมาดันจานที่ฉันดันไปข้างหน้าเขากลับ ทำให้นิ้วอวบของเขาปัดผ่านนิ้วของฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้จะไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ก็รู้สึกราวกับเกิดกระแสไฟฟ้าพุ่งผ่านร่างกาย ฉันจึงรีบชักมือกลับ ส่วนคนที่นั่งตรงข้าม สีแดงก็พุ่งขึ้นมาบนแก้มทั้งสองข้างอีกครั้ง เขาหน้าแดงเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้ เป็นผู้ชายที่เขินเก่งเสียจริง

“มีนากินเถอะครับ เมื่อกี้ผมกินเร็วมากเพราะมีนาทำอร่อยแต่ก็อิ่มแล้วล่ะ"

ฉันสบตาเขาชั่วครู่ เมื่อเขายืนยันอีกครั้ง ฉันจึงก้มหน้าลงกินอาหารในจานของตัวเอง

“มีนาครับ จะรบกวนมากเกินไปไหม ถ้าผมจะขอให้มีนามาทำอาหารให้ทุกเย็น”

“อะไรนะคะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นถามเขาซ้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาเองก็มีแม่บ้านอยู่แล้ว ทำไมต้องมาใช้ฉันให้ลำบากด้วย และที่สำคัญฉันเองก็ต้องประหยัดค่าใช้จ่าย จะให้มาทำอาหารเลี้ยงเขาทุกวันก็คงไม่ไหว

“คือผมรู้ว่าอาจจะรบกวนมีนาเกินไป…ถือว่าผมจ้างมีนาเป็นผู้ดูแลอาหารส่วนตัวก็ได้ครับ ผมจะจ่ายให้มีนาเดือนละสามหมื่นบาท ไม่รวมค่าวัตถุดิบซึ่งมีนาสามารถเบิกค่าใช้จ่ายได้ต่างหาก”

ฉันตาโตเมื่อคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามพูดจบ สามหมื่นบาทเลยเหรอ แบบนี้ก็เท่ากับว่าฉันจะมีเงินที่จะโอนให้พ่อเดือนละสามหมื่น ท่าทางลังเลก่อนหน้านี้ของฉันจึงเปลี่ยนไปทันที

“ฉันตกลงค่ะ”