บทที่ 4 เข้าเมือง (4/2)

โจวเพ่ยชิงยิ้มให้ป้าและพยักหน้ายืนยัน ก่อนจะขี่จักรยานออกมาและหามุมลับตาเพื่อเอาของออกมาให้ย่าหลานคู่นี้

“อาหารแห้ง เนื้อสัตว์ ยารักษาโรค ป้าคนนั้นต้องการอะไรอีกหรือเปล่านะ” โจวเพ่ยชิงเลือกของใส่ตะกร้าให้ป้าคนนั้น พร้อมกับทบทวนข้าวของที่จะมอบให้กับป้าคนนั้น

“ผ้าห่ม เสื้อผ้า” เธอยังคงเลือกของไม่หยุด สุดท้ายก็เต็มสองตะกร้า “ตายละ เยอะแบบนี้สองคนนั้นจะเอากลับยังไง”

โจวเพ่ยชิงได้ของถึงสองตะกร้าใหญ่ ข้าวของพวกนี้เธอไม่ได้เสียเงินซื้อจึงไม่รู้สึกเสียดายสักนิด เธอต้องการส่งต่อให้กับคนที่ยากลำบากเช่นกัน

เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการโจวเพ่ยชิงจึงออกมาจากมิติ และเอาตะกร้าทั้งสองผูกไว้กับจักรยาน ก่อนจะขี่กลับไปหาย่าหลานคู่นั้น

“มาแล้วค่ะป้า” โจวเพ่ยชิงพอมาถึงก็จอดรถจักรยานและเรียกหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ

“พี่สาวมาแล้วครับย่า มีของมาเต็มเลย”

เด็กน้อยร้องเรียกย่าของตนอย่างดีใจ เมื่อเห็นโจวเพ่ยชิงลงจากจักรยานพร้อมปลดตะกร้าที่ผูกไว้ออกมา ป้าคนนั้นเห็นดังนั้นก็ดีใจจนน้ำตาซึม และรู้ว่าครอบครัวเธอคงรอดตายได้อีกเป็นเดือน

“นี่คือของทั้งหมดค่ะ มีผ้าห่มและเสื้อผ้าด้วยนะคะ ว่าแต่ป้า¬อ่านหนังสือได้ไหม หน้ากระปุกยามีเขียนไว้หมดแล้วว่า รักษาอะไรและกินอย่างไร”

“ป้าอ่านไม่ออกหรอกแม่หนู แต่ลูกชายป้าอ่านออก ว่าแต่ทำไมของถึงได้มากมายอย่างนี้ล่ะ ของที่ป้านำมาแลกมันไม่ได้มีราคาค่างวดขนาดนั้นนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ช่วย ๆ กัน” เธอไม่พูดอะไรมาก ก่อนจะยื่นตะกร้าทั้งสองให้กับย่าหลานคู่นี้

“นี่จ้ะแม่หนู ของแลกเปลี่ยน หากไม่พอป้าจะเอามาให้อีก”

หญิงวัยกลางคนไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร เธอรู้ดีว่าทรัพย์สินพวกนี้ไม่มีค่าอะไรเลย แต่ข้าวของที่แม่หนูคนนี้ให้มา กลับทำให้เธอและครอบครัวอยู่ได้อีกหลายเดือน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แล้วนี่ป้ามีเงินติดตัวไหม ขอโทษค่ะ ฉันไม่น่าถามเลย นี่ค่ะ เงินสิบหยวนเก็บไว้กับตัวนะ ฉันเองก็ไม่ใช่เศรษฐี แต่เวลานี้ลูกชายป้าป่วยไม่ใช่เหรอ เกิดกินยาแล้วไม่หายก็-พาเขาไปโรงพยาบาลเถอะนะคะ อย่าฝืน วันนี้ฉันไปก่อนนะ ถ้าหากมีวาสนาต่อกัน คงได้พบกันอีก จริงสิ หากขาดเหลืออะไร ฉันจะวนเวียนอยู่ในตลาดมืดเพื่อขายของ ป้าสามารถไปหาฉันได้ที่นั่น ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ลาก่อนค่ะ”

โจวเพ่ยชิงกล่าวส่งท้ายก่อนจะขอตัวจากไป แม้วันนี้จะเสียเงินเก็บไปสิบหยวน ทว่าหญิงสาวกลับไม่เสียดายแม้แต่น้อย หากเทียบกับการที่เธอได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอมองว่าเธอเสียเงินอัน-น้อยนิดเท่านั้น และถ้าเธอนำของเข้าไปขายในตลาดมืด เธอคงได้เงินมาอีกไม่น้อย

แม้ว่านี่คือการทำความดีครั้งแรกของเธอ แต่เธอไม่หยุดเพียงเท่านี้แน่นอน ไม่ใช่เพราะอยากให้บาดแผลบนใบหน้าหายไปอย่างที่ตาท่านนั้นบอก แต่เพราะเธออยากชดใช้กรรมในสิ่งที่เธอได้¬กระทำมาทั้งสองชาติต่างหากล่ะ

‘การทำความดีทำให้ใจสงบอย่างนี้นี่เองสินะเพ่ยชิง’

จากนั้นโจวเพ่ยชิงจึงมุ่งหน้าไปยังตลาดมืดอย่างที่เธอตั้งใจไว้