บทที่ 5 ค้าขายครั้งแรก (5/1)

บทที่ 5 ค้าขายครั้งแรก

ก่อนจะถึงตลาดมืด โจวเพ่ยชิงแวะเข้าตรอกที่อยู่ลับตาคน เพื่อจะเอาจักรยานเข้าเก็บในมิติ และปลอมตัวโดยโพกผ้าปิดหน้า เหลือแต่ดวงตาเท่านั้น ก่อนจะหยิบของหลายอย่างออกมาจากมิติห้างสรรพสินค้าใส่ไว้ในตะกร้าและใส่ลัง¬กระดาษออกมา

เมื่อถึงทางเข้าตลาดมืด เธอเดินมาแจ้งรหัสผ่านกับคนเฝ้าทางเข้าทั้งสอง เมื่อเข้ามาแล้วจึงแบกตะกร้าเข้าไปอย่างที่ใครหลาย-คนทำ สายตาสอดส่องไปยังเป้าหมาย แม้ว่าจะไม่เคยค้าขายมาก่อน แต่ก็เคยมาจับจ่ายซื้อของบ่อย จนรู้ว่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้าใน¬นี้ทำกันอย่างไร เมื่อได้สถานที่เหมาะเจาะ จึงหยิบผ้าออกมาปู และหยิบของที่ต้องการขายออกมาจากตะกร้า โดยที่เนื้อสัตว์เธอยังไม่เอาออกมา

“เสื้อผ้าสวย ๆ ราคาถูก ๆ มาแล้วค่ะ ดูกันได้นะคะ ราคาไม่¬แพงอย่างที่คิด อาหารก็มีนะคะ” โจวเพ่ยชิงตะโกนเรียกลูกค้าอย่างที่บรรดาพ่อค้าแม่ค้าทำกัน

เธอไม่กลัวว่าใครจะสงสัย เพราะของที่เอาออกจากมิติจะ ไม่มีฉลากยี่ห้อและชื่อผู้ผลิตติดไว้ ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เธอพอใจไม่น้อย ไม่ต้องมานั่งแกะฉลากออกหรือเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ใหม่

“เสื้อเชิ้ตนี่ขายยังไง ขอแกะดูได้ไหม”

ลูกค้าท่านหนึ่งกำลังเดินหาเสื้อและกางเกงทำงานให้กับสามี เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่โจวเพ่ยชิงวางขาย จึงสนใจและเดินเข้ามาดู

“ได้ค่ะ เสื้อราคายี่สิบห้าหยวน ราคานี้ไม่แพงนะคะ”

เธอรู้ว่าในห้างสรรพสินค้าของรัฐนั้นแพงกว่านี้มาก เนื่องจากยังเป็นสินค้าจำกัด และราคาที่เธอขายมันไม่แพงเลย

“ไม่แพงจริง ๆ ด้วย อีกทั้งเนื้อผ้ายังดีมาก ฉันเอาเสื้อห้าตัว กางเกงขนาดนี้อีกห้าตัว ราคาเท่ากันไหม” ลูกค้าแกะเสื้อและกางเกงออกมาดู พอจับเนื้อผ้าจึงพอใจมากและซื้อไปถึงอย่างละห้า-ตัว

“ราคาเท่ากันค่ะ เดี๋ยวฉันเอาตัวใหม่ให้ สักครู่ค่ะ”

โจวเพ่ยชิงยิ้มกว้าง เธอไม่เคยค้าขาย เจอลูกค้าคนแรกซื้อไปถึงสิบตัว จึงทำให้ดีใจจนยิ้มไม่หยุด ก่อนจะเอามือล้วงเข้าตะกร้าที่มีผ้าปิดไว้เพื่อหยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากมิติ เพื่อใส่ของให้กับลูกค้า

“ของลูกค้าตัวละยี่สิบห้าหยวน สิบตัวรวมเป็นเงินสองร้อยห้าสิบหยวนค่ะ”

“นี่จ้ะเงิน ขอบใจมากนะ ครั้งหน้าฉันจะมาอุดหนุนอีก”

“ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่ลูกค้าต้องการแป้งทาหน้าและครีมกันแดดไหม ฉันมีขายนะ”

โจวเพ่ยชิงพอรับเงินมาคล้ายกับมีวิญญาณแม่ค้าเข้าร่าง จึงเสนอสิ่งที่ตนเองมี ก่อนจะหยิบออกมาจากตะกร้าเช่นเดิม

“ลูกค้าสะดวกยื่นแขนมาให้ลองดูไหม ฉันจะลองทาให้ หากไม่ชอบไม่เป็นไรนะคะ”

“ลองได้ใช่ไหม หากไม่ชอบไม่ว่ากันนะ”

เครื่องประทินโฉมเป็นของราคาแพงและจำกัดการซื้อ สินค้าพวกนี้จึงมีเพียงสหกรณ์ของรัฐและห้างสรรพสินค้าเท่านั้น อีกทั้งยังต้องใช้คูปองร่วมด้วยถึงจะซื้อได้

“ได้ค่ะลูกค้า หากไม่พอใจไม่ต้องซื้อนะคะ ฉันไม่ว่าอะไร แค่¬อยากเสนอของดี ๆ ให้เท่านั้น”

“ลองดูก่อนก็ได้” ลูกค้าคนนี้เดินมานั่งด้านข้างโจวเพ่ยชิงอย่างไม่อิดออด

โจวเพ่ยชิงนำครีมกันแดดในมิติออกมาทาตรงท้องแขนให้กับลูกค้า เธอลูบไล้บางเบาเพียงชั่วครู่ เนื้อครีมก็ซึมซับเข้าผิวไม่¬ทิ้งคราบเหนอะหนะไว้อย่างที่มีขายตามท้องตลาด

“เนียนมาก แถมหลอดใหญ่ด้วย แบบนี้น่าจะใช้ได้เป็นเดือน ปกติฉันเห็นมีขายแบบเป็นกระปุกเท่านั้น”

“ใช่แล้วค่ะลูกค้า สินค้าชนิดนี้ทางใต้เป็นที่นิยมอย่างมาก คิดว่ามาจากต่างประเทศนะคะ เดี๋ยวฉันขอเอาแป้งทาทับให้นะคะ”

โจวเพ่ยชิงยิ้มให้ สินค้าพวกนี้แม้จะไม่มียี่ห้อติดมา แต่บรรจุภัณฑ์ยังคงเดิม อีกทั้งยังมีชื่อและสรรพคุณกำกับไว้

เมื่อนำแป้งมาทาทับยิ่งทำให้ลูกค้าพอใจ แต่ยังไม่หมดแค่นั้น เธอยังหยิบกระบอกน้ำมาราดตรงท้องแขนที่ทาทั้งกันแดดและแป้งทันที “เห็นไหมคะ ทุกอย่างกันน้ำ ไม่ต้องกลัวว่าหากมีเหงื่อแล้วจะทิ้งคราบต่าง ๆ ไว้ แต่ลูกค้าไม่ต้องกังวลว่าจะล้างไม่ออก สบู่¬ก้อนนี้ช่วยได้ค่ะ”