บทที่ 2 โจวเพ่ยชิง 2/2

หญิงสาวย้อนนึกถึงในวันวานที่เธอได้กระทำไม่ดีต่อคนมากมาย รวมถึงสามีและลูกทั้งสองคน หวังว่าทุกคนจะให้อภัยกับสิ่ง¬ที่ได้กระทำลงไปในชาตินี้ จากนั้นโจวเพ่ยชิงก็ตกตายไปในสถานที่ที่น่ารังเกียจนี้

“เพ่ยชิง”

เสียงเรียกจากใครบางคน ทำให้โจวเพ่ยชิงหันกลับมามอง หลังจากที่ร่างโปร่งใสยืนมองร่างของตนเองอยู่พักใหญ่

“คุณตาเป็นใครหรือคะ”

“ไม่ต้องรู้ว่าตาเป็นใครหรอก ตาอยากจะถามว่าเพ่ยชิงอยากกลับไปหาทุก¬คนหรือไม่”

“อยากสิคะคุณตา ฉันอยากกลับไปหาทุกคน อยากไปขอ-โทษครอบครัว พี่ฮั่นตง และอยากดูแลลูกทั้งสองจนเติบใหญ่”

โจวเพ่ยชิงตอบแบบไม่ต้องคิด เธอไม่รู้หรอกนะว่าชายชุด-ขาวตรงหน้านี้เป็นใคร ขอเพียงเขาทำให้เธอกลับไปได้ก็พอ

“อย่างนั้นตาจะให้เจ้ากลับไป แต่มีข้อแม้ ใบหน้าเจ้าจะยังมีแผลเป็นตรงแก้ม สิ่งนี้จะอยู่ติดตัวเจ้าไปตลอด เจ้าตกลงหรือไม่”

ชายชุดขาวเอ่ยถึงข้อตกลง หากเขาช่วยให้เธอกลับไปได้

“ยินดีและตกลงค่ะ ต่อให้ใบหน้าจะมีแผลเป็นไปชั่วชีวิต ฉันก็ยินดี ขอแค่ได้กลับไปก็พอแล้ว”

“อย่างนั้นตาจะให้มิติห้างสรรพสินค้าแก่เจ้า ซึ่งในนั้นจะมีทุก¬อย่าง รวมถึงอาหารที่สามารถทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ลำบาก หากเมื่อไหร่ที่เจ้ากระทำความดี รอยแผลเป็นของเจ้าจะค่อย ๆ จางหายไป หวังว่าสิ่งที่ตามอบให้เจ้า เจ้าจะส่งต่อให้กับคนที่ยากลำบากและเลี้ยงดูครอบครัวให้ดี”

และเมื่อไหร่ที่เจ้าและสามีมีใจสื่อถึงกัน รอยแผลเป็นนั้นจะหายไปทันทีเช่นกัน ทว่าประโยคนี้ชายชราไม่ได้บอกบอกให้กับโจวเพ่ยชิงรับรู้

“ขอบคุณมากค่ะคุณตาที่มอบชีวิตใหม่ให้ฉัน”

คำขอบคุณออกมาจากใจของหญิงสาว พร้อมใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ

จากนั้นชายชราชุดขาวจึงพาร่างโปร่งใสมายังสถานที่แห่ง-หนึ่ง ซึ่งคือบ้านของเธอนั่นเอง

“เจ้าเห็นหรือไม่ ลูก ๆ ของเจ้ารักเจ้ามากเพียงใด”

โจวเพ่ยชิงมองภาพของลูกวัยสี่ขวบกว่ากำลังเช็ดตัวให้เธอด้วยน้ำตาอาบแก้ม

“แม่คะ แม่ตื่นมาเถอะนะคะ ซานซานจะไม่ดื้ออีกแล้ว แม่จะตีลูกก็ได้ ขอแค่แม่ตื่นขึ้นมาก็พอ”

นี่คือเสียงลูกสาวฝาแฝดของเธอ กำลังเช็ดตัวและร้องไห้อย่างหนัก โดยมีลูกชายอีกคนที่อยู่ไม่ไกลกัน ถึงแม้ว่าลูกชายคนโตจะไม่ค่อยพูด แต่¬เธอรู้ดีว่าเขาเองก็เสียใจเช่นกัน

“อย่าร้องไห้เลยลูก เดี๋ยวแม่ก็ตื่นนะ เชื่อยายเถอะ”

ซูหนานปลอบโยนหลานทั้งสองคน แม้ว่าเธอจะมีศักดิ์เป็นภรรยาใหม่ของโจวชุน แต่เธอกลับรักลูกทั้งสามคนของสามีไม่ต่างจากลูกของตัวเอง ถึงจะทำใจไว้แล้วเนื่องจากโจวเพ่ยชิงนั้นตกเขา ร่างกายแม้จะไม่มีส่วนไหนแตกหัก แต่ใบหน้าของเธอกลับมีรอยหินบาดลึก ซึ่งนี่คงจะกลายเป็นแผลเป็นตลอดไป

ต่อให้โจวเพ่ยชิงจะฟื้นขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าเธอจะรับใบหน้าของตนเองได้หรือไม่

โจวเพ่ยชิงมองภาพแม่เลี้ยงที่เธอมักจะหาเรื่องไม่เว้นวันด้วย¬น้ำตาอาบแก้ม ไม่คิดว่ายามนี้แม่เลี้ยงที่เธอรังเกียจจะมาคอยอยู่¬กับลูก ๆ ของเธอทั้งสองคน

“ได้เวลาแล้วเพ่ยชิง” ชายชราเห็นควรแก่เวลาจึงเอ่ยเรียก เพื่อจะส่งเธอกลับเข้าร่าง

“ค่ะคุณตา”

จากนั้นร่างโปร่งบางเลือนหายไป พร้อมกับเสียงไอของโจว-เพ่ยชิงดังขึ้น