บทที่ 2 ย้อนกลับมา (2/1)

บทที่ 2 ย้อนกลับมา

“น้ำ ขอน้ำหน่อย” เสียงกระแอมดังขึ้นก่อนจะร้องหาน้ำดื่ม

“แม่! / เพ่ยชิง!”

เวลานี้เสียงร้องเรียกปนไปด้วยความดีใจของทุกคนดังขึ้น เมื่อเห็นว่าโจวเพ่ยชิงนั้นมีสติแล้ว

“ค่อย ๆ กินนะเพ่ยชิง ร่างกายยังไม่สู้ดีนัก” นางซูหนานประคองร่างของลูกเลี้ยงขึ้นมาให้ดื่มน้ำ

โจวเพ่ยชิงดื่มน้ำไปหลายอึกใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อปรับสายตาได้แล้ว จึงมองไปยังลูกทั้งสองคนด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยขอบคุณแม่เลี้ยงด้วยคำที่เธอไม่เคยพูดมาก่อนหน้านี้

“ขอบคุณนะคะแม่”

นางซูหนานนิ่งค้าง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากลูกเลี้ยง เธอรอคำนี้จากโจวเพ่ยชิงมานานเหลือเกิน และไม่คิดว่าวันนี้จะได้ยินจริงๆ

“อืม ไม่เป็นไร ลูกฟื้นก็ดีแล้ว”

นางซูหนานปาดน้ำตาเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเรียกหลานทั้งสองที่ยืนหลบอยู่มุมห้องให้เข้ามาหา

“ซานซาน อาเฉิน มาหาแม่สิลูก เมื่อครู่นี้ยายเห็นร้องหาแม่กันอยู่ไม่ใช่หรือไง รีบเข้ามาสิ เวลานี้แม่ของหลานฟื้นแล้ว”

“ค่ะ / ครับ” ทั้งสองค่อย ๆ เดินเข้ามาหาแม่ของตนอย่างหวาดกลัว

“ไม่ต้องกลัว แม่สัญญาว่าหลังจากนี้ จะไม่ตีลูกอีกแล้ว มาหาแม่เถอะนะ”

ความเปลี่ยนแปลง และน้ำเสียงที่เปล่งออกมาอย่างอ่อนโยน ทำให้นางซูหนานและหลานๆ ตกใจไม่น้อย แต่พอคิดว่าโจวเพ่ยชิงคงคิดได้แล้วหลังจากผ่านความตาย จึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“แม่สัญญาใช่ไหม” ซานซานเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะเมื่อก่อนแม่ตีเธออยู่บ่อย ๆ

“ใช่แล้วจ้ะ แม่สัญญาว่า แม่จะไม่ตีซานซานและอาเฉินอีก ทั้ง¬สองให้อภัยในสิ่งที่ผ่านมาได้หรือไม่”

“ค่ะ / ครับ” เด็กทั้งสองพยักหน้ารับอย่างดีใจเมื่อแม่สัญญาว่าจะ¬ไม่ตีอีกแล้ว จากนั้นทั้งสองจึงโผเข้าสู่อ้อมกอดของแม่ที่กำลังอ้าแขนรับ

“เบา ๆ แม่ของหลานเพิ่งฟื้นขึ้นมา ยังร่างกายไม่แข็งแรงเท่าไรนัก ยังมี...” เธอไม่กล้าเอ่ยถึงบาดแผลที่อยู่บนใบหน้าของลูกเลี้ยง เพราะกลัวว่าโจวเพ่ยชิงจะทำใจไม่ได้

โจวเพ่ยชิงได้ยินอย่างนั้น จึงนึกถึงคำพูดของคุณตาท่านนั้น ก่อนจะใช้มือลูบบาดแผลที่มีผ้าปิดอยู่

“เรื่องแผลช่างมันเถอะค่ะ ขอแค่ฉันมีชีวิตรอดกลับมาหาลูก-ทั้งสองก็พอแล้ว หากวันใดที่พี่ฮั่นตงกลับมาและอยากจะหย่า เพื่อไปอยู่กับคนที่¬เขารัก ฉันก็ยินดี ว่าแต่แม่เถอะ จะยอมรับเลี้ยงฉันกับหลานหรือไม่เล่า”

“ไม่มีปัญหา บ้านโจวยินดีต้อนรับเพ่ยชิงกับหลาน ๆ เสมอ แต่... จะหย่าจริงเหรอ” นางซูหนานเอ่ยถามลูกเลี้ยงอย่างแปลกใจ

เธอไม่คิดว่าเวลานี้โจวเพ่ยชิงจะพูดคำ¬ว่า ‘¬หย่า’ ออกมาด้วย¬ตนเอง เธอจำได้ตอนนั้นลูกเลี้ยงวางแผนทำลายชื่อเสียงตนเอง เพื่อให้ได้แต่งเข้าบ้านหลี่ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกันนะ ถึงได้เอ่ยคำว่าหย่าออกมา

“อาเฉิน ซานซาน ลูกไปเล่นกันก่อนเถอะนะ แม่ขอคุยกับยายก่อน”

เรื่องนี้เธอไม่อยากให้ลูกทั้งสองรับรู้ หากเธอและหลี่ฮั่นตงหย่ากันจริง เธอจะค่อย ๆ บอกเรื่องนี้กับลูกเอง และไม่คิดจะปิดกั้นความสัมพันธ์ของพ่อกับลูกเช่นกัน

“ครับ / ค่ะแม่”

หลังจากเด็กทั้งสองออกไปแล้ว โจวเพ่ยชิงจึงหันมากล่าวกับแม่เลี้ยงด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ที่ผ่านมาพี่ฮั่นตงไม่เคยรักฉันเลย ฉันไม่¬รู้ว่าใจเขาอยู่ที่ใด และที่¬ผ่านมา ฉันแยกคู่ยวนยางมานานพอแล้ว เมื่อไหร่ที่พี่ฮั่นตงกลับมา ฉันยินดีจะหย่าหากเขาต้องการ”