บทที่ 2

“จริงๆ เว้ยล้อเล่นที่ไหนกัน นี่กูรอมาสองปีเลยนะ ตั้งแต่เห็นรอยสักของไอ้หมิง กูน่ะฝันเลยว่าจะต้องให้เจ๊สักให้ เนี่ย เทียวไปเทียวมาอุดหนุนยาดองเจ๊ ให้เจ๊ได้เห็นหน้า ไปอ้อนเจ๊บ่อยๆ มึงได้สักแน่ๆ ไอ้คิว”

“โคตรอินดี้”

“โคตรเซ็กซี่ด้วย”

อีกหนุ่มเสริม ยังทำตาเคลิ้มไม่วายเมื่อนึกถึงหน้าช่างสักแสนเซ็กซี่

“มึงอย่าริอ่านไปยุ่งกะนางนะเว้ย”

“แหม...ดุขนาดนั้น ใครจะกล้าวะ กูยังสงสัยอยู่นี่ ว่าผัวคนแรกของเจ๊แกทำยังไง ถึงได้แก...ผู้หญิงอะไร ดุฉิบ ปากจัด พูดจาไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลยให้ตายเหอะ!”

“กูว่าต้องทำบุญมาโคตรดี”

“กูก็ว่างั้นล่ะ”

“มึงไปบนเจ้าแม่ตะเคียนไหนวะ พากูไปบนหน่อย”

หนุ่มที่อยากสักกะเจ๊นิวสะกิดเพื่อน จึงเรียกเสียงหัวเราะได้เฮฮา รอยสักนั้นถูกแท็กมาให้เจ้าของผลงานในเฟซบุ๊ค พร้อมกับคำขอบคุณมากมาย รวมถึงคนที่ฮือฮา อยากได้คิวสักจากเจ๊นิวอีกเกือบสิบคน

นุตรามองแล้วก็อมยิ้ม เธอรู้สึกภูมิใจที่คนที่เธอวาดลวดลายบนผิวให้ชื่นชมและชื่นชอบ เธอขายงานศิลป์ ที่ต้องใช้เวลาในการคิดและใช้เวลาในการสร้างแรงบันดาลใจ ราคาค่อนข้างสูงก็มีคนยอมจ่าย ได้สักเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ก็มีคนยอมรอ ตอนแรกเธอเปิดร้านสัก แต่ก็ไม่คุ้มกับความกดดันของตัวเอง เพราะค่าเช่าร้าน ค่าสารพัด แต่บางทีเธอเกิดอินดี้ก็รับงานไม่ได้เลยในเดือนนั้นก็เสียเงินไปเปล่าๆ ไปเป็นลูกจ้างเค้าอยู่หนก็โดนเจ้าของร้านด่ากดดันให้ทำงาน พอทำงานก็ทำไม่ได้ สักๆ ไปทำงานไปก็ทรมานหัวใจ เพราะไม่ใช่แนว ความที่ติสต์แตกนี่ล่ะ นุตราเลยเปิดร้านเหล้ายาดองเป็นรายได้ประจำ รายได้เสริมคืองานสัก...ทั้งที่มีฝีมือระดับคนอยากสักตามหา ตามตื๊อ จ่ายเท่าไหร่เท่ากัน เป็นคนอื่นคงรวยไปล่ะ แต่นี่คือนุตราก็เลยพอมีพอใช้ แล้วก็ต้องดิ้นรนบ้างยามเงินขาดมือ

“แม่ขา”

เสียงเล็กๆ ของลูกสาวเรียก ทำให้นุตราสะดุ้งนิดๆ แล้วหันไปมองหน้ารูปหัวใจของเลือดเนื้อเชื้อไข ที่ตอนนี้ละม้ายคล้ายบิดามากขึ้นไปทุกที มันทำให้เธอทั้งปลื้มและแอบแปลบปลาบไปด้วยความคิดถึงอดีตสามีไปพร้อมๆ กัน

“จ๋า”

ขานรับลูกสาวเสียงหวาน คำขานที่สงวนไว้ใช้แค่กับลูกรัก ปรกติห้าวสุดใจ พูดจามึงมาพาโวย ชนิดที่คนเรียกเธอว่าหญิงเถื่อน ก็เธอขายเหล้ายาดอง ลูกค้ามีแต่ผู้ชาย แถมอยู่ในดงผู้ชายมาตั้งแต่จำความได้ เธอถูกเลี้ยงให้เติบโตในอู่ซ่อมรถไม่มีใครพูดเพราะ สบถเหี้ยห่าด่ากันทั้งวัน จึงไม่แปลกที่นุตราจะติดคำพูดแบบนั้นมา เพราะบิดาเธอก็ใช่จะเห็นเธอเป็นลูกสาวนัก เลี้ยงให้โตมาแบบห้าวๆ สอนอะไรต่อมิอะไรแบบแมนๆ ถ่ายทอดมาให้บุตรสาว เธอไม่ได้สัมผัสความละเมียดละไมของเพศแม่เพราะมารดาของเธอทิ้งไปตั้งแต่เธอเกิด ชีวิตของเธอเรียกได้ว่าค่อนข้างจะถึกและบึกบึนนุตราเรียนจบแค่มอสาม เพราะบิดามีกำลังส่งแค่นั้น และท่านก็จากไปเพราะอุบัติเหตุ อู่ที่เป็นมรดกชิ้นเดียวถูกญาติกันเองมาโกงไปเป็นของตัว หล่อนถูกไล่ออกจากที่ตรงนั้น นุตราระหกระเหินออกมาหางานทำ ยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเองตั้งแต่อายุสิบห้า

ฐากูรเพื่อนสนิทที่สุดตอนนั้นของเธอ เขาแอบรักเธอมานาน เมื่อคนที่เขารักประสบความลำบาก เขาจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ขอปู่ของเขาให้เธอมาอาศัยอยู่ที่บ้านด้วย ให้เธอช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ อย่างเก็บสมุนไพร หัดทำเหล้ายาดอง ช่วยปู่ของเขาขายของ เธอไม่ยอมเรียนต่อแม้ว่าปู่ปานบอกว่าจะส่งเธออีกคน เพราะเกรงใจ

ความดีของฐากูรทำให้เธอรักเขา และตกลงปลงใจที่จะอยู่กินกับเขา ตั้งใจสร้างครอบครัวด้วยกันตั้งแต่อายุยังน้อย และความรักและความสุขของเธอก็สั้นเกินไป เพราะไม่กี่ปีต่อมา ฐากูรก็เสียไปเพราะอุบัติเหตุ ทิ้งพยานรักไว้ให้เธอ นุตราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่สวยแซ่บ มีคนมาเพียรขายขนมจีบเพราะอยากเจาะหัวใจเธอ นุตราเผลอเปิดใจไปอีกหน แต่ก็เข็ดเพราะดันไปเจอผู้ชายจังไรเข้า...แล้วก็ปิดประตูใจฉับ ตั้งกำแพงไว้ ไม่ให้ใครได้เข้ามาอีกง่ายๆ

“คือว่า...”

ดูลูกจะอ้ำอึ้งไม่กล้าจะพูดเท่าไหร่ คนเป็นแม่เหมือนจะรู้ทันทีว่าไม่ปรกตินัก จึงดึงลูกสาวมากอด แล้วถามเสียงหวาน เสียงสอง...ที่ใช้แต่กับคนสำคัญ

“มีอะไรหรือ ที่โรงเรียนมีใครรังแกหมูหวานของแม่หรือเปล่า?”

“ไม่มีหรอกค่ะ แต่มีครูพละแบบว่าอยากจะขอคิวสักกับแม่ เลยฝากเบอร์กับหมูหวานมา”

“อ้อ...”

นุตราโล่งใจ เธอเพิ่งย้ายโรงเรียนให้ลูกสาว มาเรียนที่ใหม่ ตอนแรกเด็กหญิงอยู่กับปู่ทวดยังไม่ได้มาอยู่กับเธอ เธอฝากเด็กหญิงกับท่านไว้ เนื่องจากไม่สะดวกที่จะรับลูกสาวมาอยู่ด้วยในตอนแรก เธอตั้งหลักได้แล้วมีบ้านมีงานจึงไปรับฐานุตรามาอยู่ด้วยกัน

“แม่ไม่ต้องรับก็ได้นะคะ” เด็กหญิงว่า แล้วย่นจมูกน้อยๆ

“หนูรู้สึกว่าที่ครูทำน่ะไม่ดีเลย มันเหมือนการใช้เส้นสาย อาศัยความเกรงใจ”

“หึๆ เอาน่า...บางอย่างมันก็ต้องหลับตาข้างหนึ่ง”

เธอลูบผมของลูกสาว เด็กหญิงอายุเก้าปี แต่ความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่เกินตัว อาจจะเพราะชีวิตครอบครัวที่ไม่ได้พร้อมนัก ทำให้ภาระรับผิดชอบมีเยอะกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ตอนอยู่กับปู่ปานเด็กหญิงคือมือขวา ทำงานบ้าน ช่วยปู่ทำยาดอง เด็กหญิงมุ่งมั่นขยันตั้งใจเรียน เป็นนักเรียนดีเด่น ทำให้ปู่กับแม่มีความสุขมาก