Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
“แต่งตัวซะสวยเลย จะไปไหนค่ำๆ มืดๆ ล่ะมิน”
มารดาเห็นหล่อนเดินออกมาจากห้องพักก็อดที่จะเอ่ยทักไม่ได้
มินรญาระบายยิ้มบางๆ ให้กับมารดา ก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ๆ
“ที่บ้านของปิ่นจัดปาร์ตี้น่ะแม่ มินก็เลยต้องไปน่ะจ้ะ แต่ความจริงไม่อยากไปเลย...”
“บ้านของคุณท่านเหรอ”
“ใช่จ้ะแม่”
“งั้นลูกก็สมควรไปนะ อย่าขัดใจคุณหนูปิ่นมันไม่ดี บ้านเขามีบุญคุณกับเรามาก”
อะไรที่เกี่ยวกับบ้านของปิ่นกมล ทั้งแม่ทั้งพ่อของหล่อนก็จะไม่เคยขัดข้องเลย แถมยังสนับสนุนมากขึ้นอีกด้วย
“มินไม่เคยลืมหรอกจ้ะแม่”
“ดีแล้วล่ะ ใครมีบุญคุณกับเรา เราก็ต้องระลึกถึงเสมอ และหาโอกาสตอบแทนบุญคุณนั้น”
“จ้ะแม่”
หญิงสาวตอบรับคำสั่งของมารดา ก่อนจะมองไปรอบๆ บ้าน
“แล้วนี่พ่อไปไหนเหรอจ๊ะแม่”
“ออกไปหาเพื่อนที่ตลาดน่ะ เห็นบอกว่าจะกลับสองทุ่มกว่าๆ อะไรเนี่ยแหละ”
“งั้นแม่ต้องปิดบ้านดีๆ นะจ๊ะ แล้วมินจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดจ้ะ”
“ไม่ต้องรีบหรอก อยู่รับใช้คุณหนูปิ่นเถอะ”
หล่อนตอบรับคำสั่งของแม่ด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม และกล่าวลาท่าน แต่มารดาก็ถามออกมาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
“แล้วนี่จะไปยังไงล่ะ”
“เดี๋ยวมินไปวินมอร์เตอไซค์จ้ะ”
“ใส่ชุดสวยๆ แบบนี้ นั่งพี่วินไป มันจะเข้ากันเหรอลูก”
มินรญาระบายยิ้มน้อยๆ ขบขันกับคำพูดหยอกเย้าของมารดา
“นั่งแปบเดียวเองจ้ะแม่ ไม่ถึงสิบนาทีหรอกจ้ะ”
“งั้นก็ตามใจ แต่ระวังกระโปรงเปิดล่ะ”
หล่อนหัวเราะขบขัน
“มินไม่ยอมปล่อยไก่ออกมาหรอกจ้ะ แม่สบายใจได้จ้ะ งั้นมินขอตัวก่อนนะแม่”
“ขอให้สนุกนะลูก”
“ขอบคุณจ้ะแม่”
หล่อนหอมแก้มมารดาเสร็จแล้วก็เดินออกมาหน้าปากซอยบ้าน กำลังจะเดินตรงไปยังวินมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แต่รถมอเตอร์ไซค์ของพัชรพลแล่นมาจอดข้างๆ เสียก่อน พร้อมกับคำชื่นชม
“ว้าว น้องมิน แต่งตัวสวยจังเลยครับวันนี้”
มินรญายิ้มบางๆ ให้กับคำชมของพัชรพล ก่อนจะเอ่ยถาม
“พี่พัชรออกมาตลาดเหรอคะ”
“ใช่ครับ นี่กำลังจะกลับบ้านแล้ว ว่าแต่น้องมินเถอะจะไปไหนครับ พี่ไปส่งเอาไหม”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่พัชร มินไปเองได้” หล่อนพยายามตัดบท แต่พัชรพลตื้อไม่หยุด
“ให้พี่ไปส่งดีกว่าครับ แต่งตัวสวยๆ แบบนี้ เดี๋ยววินมอร์เตอไซค์จะแซวเอานะครับ”
“เอ่อ...”
หล่อนอึกอักอยากปฏิเสธอีก แต่พัชรพลส่งหมวกกันน็อคมาใส่มือเสียก่อน
“สวมครับ และขึ้นมาเลย”
“พี่พัชรคะ คือว่า... มินไปเองได้จริงๆ นะคะ”
“ก็พี่บอกแล้วไงครับ ว่าพี่ไปส่งน้องมินได้จริงๆ เหมือนกัน ขึ้นรถมาครับ”
“แต่ว่า...”
มินรญาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“หรือว่ารังเกียจพี่ครับ”
“ปละ เปล่านะคะ มินไม่ได้รังเกียจพี่พัชรค่ะ แต่ว่า...”
“แต่อะไรเหรอครับ”
“คือ... มินไปบ้านของปิ่นนะคะ”
เพราะหล่อนรู้ดีว่าพัชรพลกับปิ่นกมลไม่ถูกกัน เจอหน้ากันด่ากันตลอด
พัชรพลไหวไหล่น้อยๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แล้วไงครับ พี่ต้องกลัวเพื่อนของน้องมินเหรอครับ”
“มินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ มินก็แค่... ไม่อยากให้พัชรกับปิ่นต้อง... เถียงกันน่ะค่ะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลครับน้องมิน พี่สัญญาว่าจะสงบปากสงบคำ ถ้าเจอยัยคุณหนูนั่น” พัชรพลไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ขึ้นมาเถอะครับ พี่จะไปส่ง”
มินรญาลอบถอนใจออกมา ก่อนจะขับตัวขึ้นนั่งไพล่บนเบาะรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพัชรพลอย่างไร้ทางเลือก
“เกาะเอวพี่ไว้นะครับ เดี๋ยวจะตกลงไป”
หล่อนไม่ยอมจับ ก็ถูกพัชรพลคว้ามือเล็กให้ไปโอบรอบเอวของเขาเอาไว้เสียเอง
“ไม่ต้องแบบนี้ก็ได้มั้งคะ มินไม่ได้น่าจะตกหรอกค่ะ”
“ไม่ได้ครับ ต้องกอดเอวพี่ไว้แบบนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าน้องมินตกรถลงไป พี่จะรับผิดชอบไม่ไหวนะครับ คงต้องถูกพ่อกับแม่น้องมินฆ่าตายแน่ๆ”
มินรญาจำต้องลอบถอนใจอีกครั้ง และก็ยอมเกาะเอวพัชรพลแบบนั้นตามที่เขาต้องการ
สักพักรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพัชรพลก็แล่นขึ้นมาบนถนน และมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์กุลชรศิริ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
