บาดเจ็บ

Part พิชชา

" โอ้ยยยย!! " ฉันร้องขึ้นเสียงดังพร้อมกับนั่งแหมะลงที่พื้นริมฟุตบาท

ฉันที่วันนี้ก็ตื่นเช้าเลยออกจากตอนโดขับรถออกมาเองเพราะวันนี้ชมพูมีเรียน 10.00น. แหน่ะ ฉันชอบมานั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะหน้าตึกคณะ ทำไมหน่ะเหรอ

ก็ฉันจะได้เจอเขาคนนั้น...เขาชอบเดินผ่านหน้าตึกคณะของฉัน เดินมาทีไร สาวๆเนี้ยมองกันเพียบรวมถึงฉันด้วยไง

" เกิดอะไรขึ้น?" เสียงผู้ชายเดินมานั่งลงข้างฉันแล้วถามขึ้น

" เจ็บ..เจ็บขา " ฉันเงยหน้าตอบเขากลับไป

ตึกๆๆ

เสียงหัวใจของฉันเต้นถี่แรงขึ้น มันยิ่งเต้นแรงตอนที่เขาเอื้อมมือมาจับที่ข้อเท้าของฉัน

" โอ้ยยย..." ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บ

" ขาแพลง..อีกหน่อยคงบวม ต้องรีบประคบ เดินไหวมั้ย " ใบหน้าหล่อเอ่ยขึ้น

"...." ฉันส่ายหน้าแทนคำพูด พอเห็นว่าเป็นเขา เขาคนที่ฉันแอบมองอยู่ทุกวัน คำพูดที่จะเอ่ยออกไปก็ถูกกลืนลงคอทันที

" งั้นขอโทษนะ.." เขาเอ่ยพลางยื่นแขนมาเพื่ออุ้มฉัน

พรึ่บ

ฉันหันไปตามมือหนาที่ยื่นมาปัดมือของเขาออก ...พี่ก้อง เป็นพี่ก้องลุงรหัสของฉันนั่นเองที่ปัดมือของเขาออก

" อะไร?" เสียงใบหน้าหล่อเอ่ยถามพี่ก้อง แต่มีหรือที่ลุงรหัสฉันจะตอบ เขาหน่ะโหดและนิ่งมาก ใจดีแค่กับฉันที่เป็นหลานรหัสเท่านั้นล่ะ

" เป็นยังไงบ้างเรา ..ลุกขึ้นไหวมั้ย " พี่ก้องถาม

" ไม่ไหวค่ะ..เจ็บขา.. เจ็บมาก ..สงสัยขาจะแพลง " ฉันตอบไป

" เรานี่นะ..ประจำเลย..ซุ่มซ่ามตลอด "พี่ก้องว่า ก็เมื่อวานฉันพึ่งจะเดินชนพี่แกจนน้ำที่ถือมาหกใส่เสื้อเลอะไปหมด มาวันนี้ก็มาเดินขาพลิกอย่างที่เห็นนี่แหละ

" โธ่..ใครจะอยากเจ็บตัวกัน " ฉันว่าพลางทำหน้ายู่ใส่พี่ก้อง

" อืม..งั้นมา..เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล " ว่าแล้วพี่ก้องก็ช้อนตัวของฉันอุ้มเดินไปยังห้องพยาบาลของคณะโดยไม่สนใจร่างสูงที่ยืนอยู่เลย

ฉันแอบมองไปด้านหลังที่เขาคนนั้นยืนอยู่ เขายังยืนอยู่ที่เดิมและมองมายังฉัน ฉันรีบหลบสายตาทันที ..แต่เอ๊ะ..สายตาที่เขามองมา มันคืออะไรกันนะ ทำไมถึงดูเศร้าแปลกๆ รึฉันคิดไปเอง

พี่ก้องอุ้มฉันผ่านลานคณะเพื่อไปยังห้องพยาบาลที่อยู่ด้านล่างตึก สายตาของเหล่ารุ่นพี่และเพื่อนที่มองมาทำให้ฉันแอบเขินเล็กน้อย แม้พี่ก้องจะเป็นลุงรหัสของฉัน แต่พี่เขาก็เป็นที่หมายปองของเหล่าบรรดาสาวๆในคณะของเรา ฉันนี่แทบอยากจะมุดหน้าหนีเลยล่ะ แต่สายตาฉันก็แอบเห็นพี่แพร รุ่นพี่ปีสองที่ฉันอยากได้เป็นพี่รหัสมองมาด้วยแววตาตัดพ้อ

" พี่ก้อง...พิชชาเป็นอะไรอ่ะพี่ " พี่โอมพี่รหัสของฉันวิ่งลุกออกมาจากโต๊ะที่นั่งอยู่

" เออๆ..เป็นอะไรวะพิช " เบียร์อีกคนที่เห็นฉันก็วิ่งเข้ามาถาม

" ขาแพลง " พี่ก้องตอบ

" พวกมึงหลบซะที..กูหนัก " พี่ก้องว่าให้ทั้งสอง

" โห..พี่ก้องอ่ะ.." ฉันว่า

" ไหวมั้ยล่ะ..มาๆเดี๋ยวผมอุ้มต่อ " พี่โอมว่าขึ้น

" มึงไปเปิดประตูให้กูก็พอ " พี่ก้องเอ่ยขึ้น

...............

หลังจากที่พี่ก้อง พี่โอม และเบียร์ พาฉันมาที่ห้องพยาบาล เอมี่ก็ตามเข้าด้วยอีกคน ฉันจึงถูกทุกคนรุมต่อว่ากันยกใหญ่ ไม่ระวังบ้าง ซุ่มซ่ามบ้าง แต่ทุกคนก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี เป็นห่วงแหละฉันรู้

พยาบาลที่ทำแผลและประคบข้อเท้าให้บอกห้ามฉันเดินเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นข้อเท้าจะยิ่งบวมขึ้นอีก ทั้งหมดจึงพร้อมใจกันไปส่งฉันที่คอนโด คราวนี้เป็นพี่โอมที่เป็นคนอุ้มฉันขึ้นรถ ฉันคงไม่ได้มาเรียนอีกหลายวันแน่เลย

................

12.15 น.

" ฮัลโหลชมพู...ชั่นอยู่ห้องแล้วนะ..พอดีขาแพลงหน่ะ เลยต้องกลับมาก่อน อืม...โทรบอกจะได้ไม่ต้องคอยกลับด้วยกัน " ฉันโทรหาชมพูเพื่อบอกไว้ก่อน นางจะได้ไม่ต้องคอยเมื่อถึงเวลาที่เรานัดกันประจำ ฉันและชมพูจะกลับคอนโดพร้อมกันเสมอๆ

" (แล้วแกเป็นอะไรมากมั้ย ไปหาหมอรึยัง)" ชมพูถาม

" พี่ก้องพาไปห้องพยาบาลแล้ว ไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่ก็ถูกสั่งห้ามเดินหน่ะ มันกำลังบวม ถ้าเดินจะยิ่งบวมและอักเสบไปกันใหญ่ " ฉันบอกออกไป

(แล้วนี่แกอยู่คนเดียวเหรอ ) ชมพูถามอีก

" อืม..พี่แกพึ่งกลับไปเมื่อกี้ อีกอย่างพี่ก้องไม่ได้มาคนเดียว พี่โอม เบียร์กะเอมี่ก็มาด้วย " ฉันตอบ ก็ยัยชมพูนี่นะ ชอบคิดว่าพี่ก้องหน่ะชอบฉัน เพราะไม่ว่าฉันจะมีปัญหาอะไร ตัวช่วยที่ดีที่สุดของฉันก็คือพี่ก้องนี่แหละ อย่างเรื่องหาพี่รหัส เพราะฉันเองที่ไม่กล้าไปถามใครว่าใครกันที่เป็นน้องรหัสของพี่ก้อง จนจะถึงวันเฉลยพี่รหัส ก็เป็นพี่ก้องนี่แหละที่เรียกพี่โอมมาหาแล้วบอกพี่โอมว่า

"เอ้านี่..น้องรหัสมึงมารับเอาไป " ทำเอาพี่โอมโอดครวญใหญ่ หาว่าฉันได้สิทธิพิเศษเหนือใคร ทีตอนแกอยู่ปีหนึ่งกว่าที่พี่ก้องจะรับแกเข้าสายรหัสนั้นยากกว่านี้เป็น 10 เท่า คิดพลางฉันก็ขำในใจ

(ชั้นก็นึกว่าพี่ก้องยังอยู่จะได้ไม่ไปเป็นก้าง) ชมพูมันเอาอีกล่ะ

" ก้าง เกิ้ง อะไรล่ะ พี่แกไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอก " มันจริงอย่างที่ฉันพูด แววตาที่พี่ก้องมองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าดูอบอุ่นเหมือนพี่ชายดูแลน้องสาว

Part กวิน

ตุ๊บ...

ผมวางหนังสือลงบนโต๊ะกินข้าวที่โรงอาหารด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น กระวนกระวาย ความรู้สึกผิดหวังที่มันตีรวนอยู่ในหัวใจตอนนี้ ถ้าได้ตะโกนออกมาดังๆคงทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง

ใช่ไง...ผมทำอะไรไม่ได้เลย..ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังจะอกหัก ทั้งๆที่ยังไม่ได้สารภาพออกไปเลย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...ผมที่ไม่เคยจริงจังกับใคร ต้องมาอยู่ในสภาพแอบรักอย่างงี้ ถ้าไอ้พวกนี้มันรู้คงล้อผมยันชาติหน้าเป็นแน่

" เป็นไรวะ..ทำไมทำหน้าอย่างงั้น " ไอ้นิวมันถาม ไม่พ้นสายตาของมันเลยจริงๆนะ ไอ้นี่หน่ะ

" ไม่เสือกครับ "

" ไอ้นี่..กูถามดีๆ " มันว่า

" มึงก็รู้..ถ้ามันอยากให้รู้เดี๋ยวมันก็บอกเอง " ไอ้ปลาวาฬนี่มันพวกเดียวกับผม

" พวกนายนี่นะ..ไปเรียนกันได้แล้ว จะถึงเวลาอาจารย์เข้าแล้วนี่ " ชมพูนี่มันจะคอยห้ามทัพเสมอเวลาพวกผมจะทะเลาะกัน หรือเวลาผิดใจกันขั้นรุนแรงก็ไปมันนี่แหละที่เป็นกาวใจ

...............

12.00 น.

หลังจากเรียนรอบเช้าเสร็จพวกเราก็กลับมานั่งที่โต๊ะที่โรงอาหารอีกครั้งเพราะวันนี้มีเรียนรอบบ่ายด้วย จะไปกินข้าวข้างนอกคงไม่ทัน

ติ๊ดๆๆ ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ของชมพูดังขึ้นในขณะที่พวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ มันกดรับสาย

" แล้วแกเป็นอะไรมากมั้ย ไปหาหมอรึยัง " มันว่า

" แล้วนี่แกอยู่คนเดียวเหรอ "

" ชั้นก็นึกว่าพี่ก้องยังอยู่จะได้ไม่ไปเป็นก้าง "

" โอเคๆ เรียนเสร็จเดี๋ยวรีบกลับ " มันวางสายลง

" ใครเป็นอะไรวะ " ไอ้นิวคนเดิมอีกแล้วครับ

" พิชชาหน่ะ ล้มขาแพลง " ชมพูว่า

" อ้าว..แล้วเป็นอะไรมากมั้ย " ไอ้นิวมันเอ่ยถาม

" บวมหน่ะ คงมากอยู่เห็นมันว่าพยาบาลที่ทำแผลสั่งห้ามเดิน ไม่งั้นจะบวมมากกว่าเก่า "

" อ่อ..งั้นๆเย็นนี้เดี๋ยวกลับด้วย อยากไปเยี่ยมพิชชาหน่ะ พวกมึงไปด้วยมั้ย " ไอ้นิวว่า

" ไป/ ไป .." ไอ้หมอกกับไอ้ปลาวาฬเอ่ย

" อ้าวไอ้วิน..แล้วมึงไม่ไป " ไอ้นิวถามผม

" กูไม่รู้จักเค้าเหมือนพวกมึงนี่หว่า ..ให้กูไปทำไร " ผมเอ่ยขึ้น ใจผมตอนนี้ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นล่ะครับ อยากกลับคอนโดไปนอนเศร้าๆคนเดียว

" เออๆ ไอ้คนสันโดษ " มันว่า

:

:

:

หลังจากเรียนเสร็จพวกเราต่างก็แยกย้าย ผมเดินกลับไปยังที่จอดรถของตัวเอง พลางก็สอดส่ายสายตาหาเธอ ผมเปิดประตูเข้ามานั่งในรถพลันก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า สายตาไอ้หน้าหล่อนั่นที่มันมองเธอมันดูอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูก และเธออีกคน ทำไมดูสนิทสนมกันจังวะ

" ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างวะ ขาแพลงขนาดนั้น คงจะบวมน่าดูอยู่ " ผมคิดในใจ

" เฮ่้ยยย.....กลับดีกว่าไอ้วินเอ้ยยย " ผมสบถขึ้นพลางก็ขับรถกลับคอนโดตัวเอง