คนที่ใช่

วันต่อมา

Part กวิน

เช้านี้ผมออกจากคอนโดตั้งแต่แปดโมงเช้า เพื่อหวังจะไปจอดรถแถวๆคณะบริหารเผื่อจะได้เจอเธอคนนั้น ฟ้าก็เป็นใจครับ..ผมได้ที่จอดรถด้านข้างตึกคณะบริหารพอดี ผมจอดรถทิ้งไว้ที่นี่เพื่อจะได้เดินผ่านลานคณะบริหารเพื่อไปยังลานเกียร์ที่คณะของผม

ผมก็ไม่ใช่คนชอบเดินอะไรนะครับ แต่เพื่อได้เจอเธอ...

ผมกวาดสายตามองหาเธอคนนั้น ในขณะที่ขาก็ก้าวอย่างเชื่องช้า สายตาหลายคู่มองมาที่ผม ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นสาวๆ แหละครับ จะว่าชินก็ไม่ชินหรอกครับ ผมไม่ชอบให้ใครวุ่นวายในชีวิตซะเท่าไหร่ ไม่ชอบเวลาคนมองเยอะๆ แม้ที่ผ่านจะมีสาวๆสวยๆ ส่งสายตาเชิญชวนให้ แต่ผมก็ไม่เคยสนใจ จะมีก็แค่บางครั้งบางคราวที่ผมอยากปลดปล่อย แต่เธอพวกนั้นก็แค่เพื่อนกันวันเดียว เสร็จภารกิจต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้าย

ไม่เจอ...ผมกวาดสายตาหาแล้วแต่ไม่เจอเธอ..

" ฮัลโหล..พวกมึงอยู่ไหนวะ" ผมยกโทรศัพท์กดหาไอ้นิว

( อยู่โรงอาหารคณะนี่..ครบทีม ขาดมึงคนเดียวนี่ มึงจะเอาไรมั้ยเดี๋ยวกูสั่งไว้ให้ ) ไอ้นิวมันถาม

" ไม่ว่ะ ไม่หิว..เดี๋ยวกูเดินไปหา "

ผมตอบมันไปด้วยใจที่ห่อเหี่ยว มันเลยพาลไม่อยากกินอะไรเอาดื้อๆ ผมเดินออกจากคณะบริหารตรงมายังโรงอาหารคณะวิศวฯ สายตาผมมองไปด้านหน้า เธอ..เธอคนนั้น.... เธอเดินออกมาจากโรงอาหารคณะของผม มือผมมันไวกว่าใจคิดผมหยิบโทรศัพท์กดถ่ายภาพของเธอจากระยะไกล ขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้า เธอกำลังเดินมายังทางที่ผมเดินไป

เรากำลังจะเดินสวนกัน ใจของผมมันกำลังเต้นผิดจังหวะอีกแล้วครับ

ฟิ้ว....ผมแอบเหลือบมองเธอในขณะที่เราเดินสวนกัน..ใบหน้าสวยหวานที่ไม่ต้องมีเครื่องสำอางแต่งแต้ม ใบหน้าที่มันติดอยู่ในใจของผมตลอดทั้งคืน

............

" เดี๋ยวกูไปสั่งข้าวก่อน " ผมบอกพวกเพื่อนที่นั่งกันอยู่ครบแก๊งค์ พลางก็วางหนังสือลงบนโต๊ะ

" อ้าวไอ้นี่ ไหนมึงบอกไม่กิน ไม่หิว " ไอ้นิวถามขึ้น

" กูเดินมาไกล ตอนนี้หิวล่ะ "

" เอ่อ..กูก็ว่าจะถามอยู่ ว่ามึงไปจอดรถอะไรตั้งคณะบริหาร คณะเราก็มีที่จอดป่าววะ " ไอ้นิวมันถามอีก

" เสือก" คำเดียวครับมันเงียบ

" เออไอ้ห่า..กูก็เสือกอยากรู้ รึมึงไปส่องสาวคณะบริหาร มึงนี่นะไม่ชวนกู " ไอ้นิว

" มึงจะไปส่องสาวที่ไหนอีก เมื่อกี้กูยังนั่งฟังมึงอ้อล้อพิชชาอยู่เลย " เป็นไอ้หมอกที่พูดขึ้น

" จะพิชชาอะไรได้ล่ะ ดูยัยชมพูนั่งเป็นหมาพิชบูหวงเพื่อน เหมือนงูจงอางหวงไข่เลย " ไอ้นิวมันว่าพลางหันไปแขวะชมพู

" ไม่ได้หรอกพวกนายอ่ะ..มีแต่เสือตัวพ่อ ทำยัยพิชชั้นร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะแย่เลย ชั้นโดนลุงชัยเฉ่งหัวบานแน่ " ชมพูมันว่าแต่ผมไม่สนใจอะไรหรอกครับ วันนี้หัวใจของผมมันฟูฟ่องล่ะ

" กูไปสั่งข้าวล่ะ รอก่อนนะพวกมึงอ่ะ " ว่าแล้วผมก็เดินไปยังร้านข้าวมันไก่ของโปรดของผม

.............

Part พิชชา

" เราไปก่อนนะ เพื่อนโทรตามล่ะ " ฉันบอกชมพูเพื่อนสนิทที่คบกันตั้งแต่ยังเด็ก ฉันและชมพูเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ด้วยความที่บ้านของเราติดกัน แม่ของเราสองคนก็เป็นเพื่อนกันจึงทำให้เราสนิทกันมาก เราสองคนตัวติดกันตลอด จะมีห่างกันบ้างก็ช่วงมอปลายเพราะเป็นช่วงชีวิตที่วุ่นวายหลายอย่าง ทั้งกิจกรรมที่โรงเรียน ไหนจะเรียนพิเศษเพื่อติงสอบเข้ามหาวิทยาลัย

" ยังไงว่างๆ มากินข้าวด้วยกันอีกนะครับ " นิวเพื่อนของชมพูที่นั่งกินข้าวด้วยกันเอ่ยขึ้น

" เราบอกแล้วไง ไม่ต้องพูดเพราะกับเราหรอก พูดเหมือนกับที่พูดกับชมพูก็ได้ " ฉันว่า

" ปล่อยมันไปเถอะพิช..ว่าแต่จะไปไง เดินไกลอยู่นะ ให้เราขับรถไปส่งมั้ย " ปลาวาฬชายหนุ่มผู้หล่อเหลา สมแล้วที่รุ่นพี่คัดไปประกวดเดือน เอ่ยถามฉัน

" ไม่เป็นไรๆ เราเดินได้ วันๆได้เดินบ้างก็ดี ยัยชมพูเป็นสารถีขับรถให้นั่งตลอด ออกกำลังด้วยไง " ฉันปฏิเสธปลาวาฬ ก็จะให้ปลาวาฬไปส่งได้ไง แค่นี้เหล่าบรรดาแฟนคลับก็จ้องซะฉันพรุนไปทั้งตัวล่ะ

ฉันเดินออกจากโรงอาหารคณะวิศวฯ เพื่อไปยังคณะบริหารของฉัน ระหว่างทางฉันมองไปยังด้านหน้าก็เจอกับใบหน้าคม สายตาที่เรียบนิ่ง...เขา...เขาคนนั้น คนที่ฉันวิ่งชนเมื่อวานนี่นา !!

ใจของฉันทำไมเต้นแรงแปลกๆ เหมือนกับว่ามันจะระเบิดออกมาเลยนะ

ฟิ้ว..เราสองคนเดินสวนทางกัน โดยที่ฉันก็ก้มหน้าทำเป็นหยิบนั่นนี่ในกระเป๋า หอมชะมัด..กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้นั่นหอมจังเลย ..ใช่เลย เขาคนนี้ใช่เลย

Part กวิน

หลายวันมานี่ผมมักจะมาจอดรถที่ตึกคณะบริหารเป็นประจำ เพื่อเจอเธอคนนั้น ขอแค่ได้เห็นใบหน้าของเธอ แค่นี้หัวใจของผมก็ทำงานแล้วครับ บางวันฟ้าเป็นใจ ผมได้ที่จอดรถที่สามารถมองเห็นเธอจากด้านในได้ ผมนั่งมองเธออยู่อย่างนั้น เห็นเธอยิ้ม เธอหัวเราะเวลาคุยกับเพื่อนของเธอ

ทำไมผมถึงรู้ว่าคนตัวสูงข้างกายเธอเป็นแค่เพื่อนน่ะเหรอ ก็เวลาผมเห็นพวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะ จะมีสาวๆแวะเวียนเอาขนมหรือดอกไม้มาให้มันหน่ะสิ ถ้าเป็นแฟนกันจริงไอ้หน้าหล่อนั่นคงไม่ยิ้มและพูดคุยหยอกล้อกับสาวๆ พวกนั้นหรอก

รอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจของผมทำงาน

วันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวัน ผมตื่นเช้าเลยไง..เลยอาบน้ำแต่งตัวมาเรียนเลย เดี๋ยวไม่มีที่จอดรถ..ผมจอดรถแล้วดับเครื่องย้ายตัวเองมานั่งฝั่งด้านข้างคนขับ ปรับเบาะให้เอนลง

" พักสายตาซะหน่อยล่ะกัน " ผมคิด

"โอ้ยยย!!" เสียงร้องของผู้หญิงดังจากด้านข้างของผม ผมชะโงกหน้าออกทางหน้าต่างไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ยุ่งเลยถ้าเป็นคนอื่น

แต่นี่เป็นเธอ...เธอที่ผมแอบมองอยู่ทุกวัน

" เกิดอะไรขึ้น? " ผมรีบเปิดประตูก้าวสองขาเข้าไปนั่งลงข้างเธอ

" เจ็บ ...เจ็บขา" เธอตอบ

" โอ้ยยยย!!!" เธอร้องอีกครั้งหลังผมแตะลงไปที่ข้อเท้าเธอ

" ขาแพลง..อีกหน่อยคงบวม ต้องรีบประคบ ..เดินไหวมั้ย " ผมถามเธอ

"...." เธอส่ายหน้าพลางทำหน้าตาที่บ่งบอกว่า เจ็บมาก

" งั้นขอโทษนะ.." ผมเห็นว่าเธอเดินไม่ไหว ใจก็นึกเป็นห่วงถ้าปล่อยนานกว่านี้ บวมแดงกว่านี้แน่

ตึกๆๆ...เสียงหัวใจของผมมันเต้นแรง หลายวันที่ได้แต่แอบมอง วันนี้จะได้อุ้มเชียวนะโว้ยยย....

พรึ่บ....

เสียงปัดมือผมออกจากตัวของเธอ ผมมองไปยังมือหนานั่นทันที " อะไร ? " ผมถามเสียงแข็ง

ใบหน้าหล่อนั่น ไม่ตอบคำถามผม แต่สายตากลับมองไปที่เธอ " เป็นยังไงบ้างเรา..ลุกขึ้นไหวมั้ย " มันถามเธอ

" ไม่ไหวค่ะ..เจ็บขา..เจ็บมาก.. สงสัยขาจะแพลง " เธอตอบมัน ใจผมนี่กระตุกเลย ทีผมถามไม่ตอบ

" เรานี่นะ ประจำเลย..ซุ่มซ่ามตลอด " มันว่า

" โธ่..ใครจะอยากเจ็บตัวกัน " เธอตอบมันอีกครั้ง

" อืม..งั้นมา เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล " ว่าแล้วมันก็ช้อนตัวเธออุ้มเดินไปยังทางห้องพยาบาลทันที

ผมยืนมองทั้งสองเดินห่างออกไป ใจของผมมันปวดหนึบ ใบหน้าหล่อ สายตาเรียบนิ่ง..แต่ก็ดูออกว่าเป็นห่วงเธอเช่นกัน..ท่าทางที่ดูสนิทสนมกันของทั้งสองทำให้ผมว้าวุ่นในหัวใจ