05 สารภาพ

หลายเดือนผ่านไป

ริตากับเพื่อนยังคงใช้ชีวิตอยู่ตามปกติ ไปเรียนเลิกเรียนก็กลับหอพัก และเธอก็ยังแอบชอบอาจารย์เซฟอยู่เหมือนเดิม ดูเหมือนเธอจะแอบชอบเขามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ยิ่งเขาทำดีกับเธอมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นี่แหละที่เป็นคนที่เธอรัก

ถึงตอนนี้อาจจะเป็นความรู้สึกที่คิดไปเองคนเดียว แต่เธอยังคงต้องเก็บอาการเหล่านี้เอาไว้เพื่อรักษาระยะห่างรักษาความเหมาะสม

และถ้าทั้งสองจะรักกันจริงๆ มันจะดีมากกว่านี้ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานะของคำว่าอาจารย์กับนักศึกษา

"อะ ชาเย็นของโปรดเธอ" พะพิมวางแก้วชาเย็นที่เพิ่งจะซื้อมาให้กับเพื่อนสนิท หลังจากที่นั่งรถไปร้านเบเกอรี่พร้อมกับมิรามา

"ขอบใจนะ"

"นี่ หลายเดือนแล้วนะ ยังไม่แน่ใจอีกหรอเมื่อไหร่จะบอกพวกฉันสักทีล่ะ"

"บอกอะไร?"

"ก็เรื่องผู้ชายที่เธอแอบชอบไง"

"นี่พวกเธอยังไม่ลืมอีกหรอเนี่ย" ริตานึกว่าเพื่อนๆ ลืมคำพูดของเธอไปซะแล้ว เพราะเธอเองก็ไม่ได้พูดถึงอะไรอีกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใช้ชีวิตตามปกติ พร้อมกับอาการคลั่งรักของเธอที่มากขึ้นทุกวัน

"จะลืมได้ยังไง ฉันอยากรู้นี่"

"...."

"ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรอริตา"

"ถ้าฉันบอกพวกเธอไปแล้วห้ามไปบอกใครอีกนะฉันไม่อยากให้มีปัญหา"

"อื้ม..."

"ฉันชอบอาจารย์เซฟ" ริตาพูดเสียงแผ่วจนแทบจะเป็นลมที่ออกมาจากปาก

"ห๊ะ ถามจริง!?"

"เออ ก็ที่ฉันไม่อยากบอกพวกเธอไม่อยากบอกใครก็เพราะว่าไม่อยากให้มันเป็นปัญหา พวกเธอก็รู้ว่าถ้าอาจารย์กับนักศึกษามีความสัมพันธ์กันมันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ฉันอยากรอให้ทุกอย่างมันลงตัวมากกว่านี้ รอให้ตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะของนักศึกษา แล้วก็ค่อยว่ากันอีกที"

"แบบนี้เธอไม่กลัวอาจารย์เซฟมีแฟนก่อนหรอ อย่างน้อยก็น่าจะบอกเขาให้รู้ก่อน แบบว่าศึกษาดูใจกันไปอะไรแบบนี้ ฉันว่าแค่นี้มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอกนะ" มิราพูดออกความเห็น เพราะถ้าแค่ศึกษาดูใจกันไม่ได้ทำอะไรเลยเถิดเกินเลยไปมากกว่านี้มันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร

"ไม่ดีกว่า พอดีว่าฉันเป็นคนใจเย็นน่ะ" ริตาตอบแล้วก็ยิ้มให้กับเพื่อนๆ รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะแบบนี้ จะได้ไม่ต้องคอยถูกเพื่อนๆ สงสัย

"จ้า อาจารย์เซฟเขาหล่อนะระวังจะมีคนคาบไปกินซะก่อน" พะพิมพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะดูแล้วเพื่อนสนิทจะจริงจังมากจริงๆ แต่อาจารย์เซฟก็ไม่ต่างอะไรจากหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย เท่าที่รู้มาก่อนเรียนจบอาจารย์และกลุ่มเพื่อนเป็นทั้งหนุ่มฮอตแถมยังบ้านรวยอีกต่างหาก เดินไปตรงไหนสาวก็กรี๊ด ยิ่งมาเป็นอาจารย์แบบนี้อีกนักศึกษายิ่งพากันแอบชอบเข้าไปใหญ่

"ยัยบ้า พูดอะไรแบบนั้น!"

"ฉันก็แค่เป็นห่วง อันที่จริงเธอบอกอาจารย์เซฟไว้บ้างก็ดีนะแค่บอกเฉยๆ น่ะ"

"จริง ทำเหมือนกับฉันนี่ไง แอบชอบใครก็เดินไปบอกเลย"

"ฉันไม่กล้าเท่าเธอหรอกมิรา แค่พูดเล่นๆ ใครจะไปคิดว่าเธอจะกล้าทำจริงๆ"

"บอกแล้วไงว่าอย่ามาท้าคนอย่างฉัน"

"...." ริตาส่ายหัวไปมาเบาๆ เพราะยอมแพ้ให้กับความกล้าของมิราจริงๆ

ผ่านไปไม่นาน

ขณะที่กำลังนั่งเรียนอยู่ริตาก็คอยแอบมองอาจารย์เซฟที่กำลังสอนหนังสือให้กับนักศึกษาภายในห้อง ภาพลักษณ์ของเขาไม่ว่าจะอยู่ในแบบไหนก็ดูดีไปหมดเลย ทำเอาเธอหลงใหลและตกหลุมรักไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"แฮ่ม! ตั้งใจเรียนหนังสือหน่อย" พะพิมสะกิดเพื่อนข้างๆ พร้อมกับส่งเสียงกระแอมเบาๆ มาเรียนก็จริงแต่ริตาแทบจะไม่มีอะไรเข้าหัวเลย นอกจากนั่งมองใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาของอาจารย์เซฟ จดจำมันเอาไว้ในหัวสมองจากนั้นก็จินตนาการเอาว่าเธอกับเขากำลังใช้ชีวิตมีความสุขอยู่ด้วยกันได้แต่งงานมีครอบครัวมีลูกที่น่ารัก

"ฉันก็เรียนอยู่นี่ไง"

"เรียนบ้าอะไรของเธอนั่งเหม่อจนไม่ฟังอะไรแบบนั้น"

"จิ๊!" ริตาทำหน้าบูดใส่เมื่อถูกจับได้โดยที่ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลย

เธอก็แค่หลงไหลในความหล่อเหลาของอาจารย์เซฟจนไม่รับรู้อะไรก็เท่านั้นเอง

ในสมองของเธอตอนนี้มันเอาแต่จินตนาการว่าได้รักกับเขามีครอบครัวกับเขามีลูกที่แสนน่ารักวิ่งเล่น

รู้สึกว่าเธอจะเป็นเอามากแล้วล่ะ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะรู้จักกันมาได้ไม่นานเอง แต่เธอกลับคิดจินตนาการไปไกลแล้ว และก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะจริงใจกับใครได้มากเท่านี้มาก่อนเลย

เลิกเรียน

ริตานอนเล่นกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงแคบๆ ของเธอ จนกระทั่งพะพิมเปิดประตูเข้ามาทำลายความเงียบภายในห้องของเธอ

"ออกไปหาอะไรกินกัน"

"ฉันไม่ค่อยหิว เธอลงไปกินเองก็ได้นี่ไม่ต้องซื้อมาเผื่อฉันหรอกฉันไม่หิว"

"แน่ใจนะว่าจะไม่กิน"

"อืม..."

"อยากจะรู้ความรู้สึกของคนที่กำลังมีความรักจริงๆ เลย มันมีความสุขจนอิ่มทิพย์เลยหรอถามจริง เธอไม่คิดจะกินอะไรบ้างหรอ" พะพิมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแคบของริตา เพราะไม่เคยมีความรักก็เลยไม่รู้ว่าอาการของคนที่กำลังมีความสุขกับความรักมันเป็นแบบไหน เธอรู้แค่ว่าเธอโดดเดี่ยวมาตลอดตั้งแต่ที่ถูกเอาไปทิ้งไว้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พร้อมกับอาการทางจิตที่เธอมักจะเป็นบ่อยๆ เวลามีอาการเครียดสะสม

"ฉันก็กินไปแล้วไงเมื่อตอนกลางวัน ตอนเย็นงดบ้างไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย นอนเล่นไปเดี๋ยวก็หลับเองแหละ"

"ฉันไม่ได้อยากพูดอะไรให้เธอรู้สึกไม่ดีหรอกนะ แต่ฉันอยากจะเตือนเธอในฐานะเพื่อน"

"อะไร?"

"อาจารย์เซฟน่ะเขาหล่อก็จริงเขาดูดีก็จริง แต่เราก็ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนนิสัยแบบไหน ฉันอยากให้เธอเผื่อใจเอาไว้บ้าง ถ้าเขาเป็นผู้ชายเพลย์บอยไม่เคยจริงใจกับผู้หญิงคนไหน หลอกกินไปเรื่อยๆ ฉันไม่อยากให้เธอต้องเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่เจอแบบนั้น"

"คงไม่เป็นแบบนั้นหรอกมั้ง อีกอย่างฉันก็แค่แอบชอบอยู่ยังไม่ถึงขั้นเป็นแฟน เพราะถ้าถึงเวลานั้นฉันก็คงจะทำความรู้จักกับอาจารย์เซฟได้เป็นอย่างดีแล้วแหละ"

"ยังไงก็อย่าเอาตัวเองลงไปเล่นกับไฟล่ะ"

"จ้า ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง"

"นอนพักเถอะฉันว่าจะลงไปหาของกินอยู่"

"อื้ม...บาย"