02 อยากใกล้ชิด

วันต่อมา

มหาวิทยาลัย

"เป็นอะไรคะสาว วันนี้หน้าตายิ้มแย้มนะ" พะพิมแซวเมื่อเห็นริตานั่งยิ้มกริ่มราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ น่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้ริตามีความสุขมากเลยล่ะ

"ฉันก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสาของฉันนั่นแหละ" เพราะยังให้เพื่อนสนิทรู้ตอนนี้ไม่ได้ว่าเธอกำลังแอบชอบใครอยู่ แต่เพิ่งเจอกันเมื่อวานเองยังใช้คำคำนี้ไม่ได้หรอกน่าจะเรียกแอบปลื้มมากกว่า

"วันนี้มีอาจารย์คนใหม่มาสอนเรานะรู้กันหรือยัง" ขนมพูดขึ้น และคำพูดของขนมก็ทำเอาริตากระตือรือร้นทันที มันต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นอาจารย์คนเดียวกันกับที่เธอเจอเมื่อวานแน่ๆ

"เห็นว่าจะมาสอนประจำควบคู่กับอาจารย์ที่สอนเราอยู่แล้วน่ะ" มิราพูดเสริมอีกคน

"หรอ พวกเธอไปรู้มาจากไหนอ่ะ ข่าวจริงหรอ"

"เอ้า นี่เธอไม่ได้เข้าเช็คไลน์กลุ่มของมหาลัยเลยหรอ เขาแจ้งมาในกลุ่มไลน์ของมหาลัยไง" พะพิมพูด

"อ๋อ..." เพราะเธอกำลังอินอยู่กับใบหน้าแสนหล่อเหลาของอาจารย์คนนั้น ก็เลยไม่ได้จับอะไรมาเช็คแม้แต่อย่างเดียว รู้แต่ว่ามาเรียนแล้วจะต้องได้เจอหน้ากับอาจารย์คนนั้นอย่างแน่นอน และตอนเย็นเขาจะต้องไปที่หอสมุดของมหาลัย ซึ่งเธอก็จะไปรอเจอเขาที่นั่นเหมือนกัน

"เธอแปลกไปนะริตา เป็นอะไรหรือเปล่า" ขนมถามเพราะเป็นห่วง

"เปล่าๆ แค่กำลังคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ"

"ก็นั่นแหละที่ว่าแปลก เธอไม่เคยนั่งเหม่อลอยแบบนี้" พะพิมพูดขึ้น ในฐานะที่อยู่ใกล้ชิดกับริตามากที่สุดจึงมองเห็นความแปลกไปของเพื่อนสนิท

ริตาไม่เคยมีอาการเหม่อลอยเหมือนกับคิดอะไรจนไม่มีสมาธิแบบนี้

"ก็บอกว่าแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยก็เลยเป็นแบบนี้" ริตายังคงพูดเช่นเดิม เพราะถ้าบอกไปว่าเธอกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่มีหวังได้โดนจับตามองแน่ๆ

เวลาผ่านไป

ริตานั่งนิ่งสายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าประตูห้อง เพราะเธอคิดว่าอาจารย์คนใหม่ที่เพื่อนพูดต้องเป็นผู้ชายที่เธอเจอที่หอสมุดเมื่อวานแน่ๆ เพราะเขาบอกว่าเขาเป็นอาจารย์ของที่นี่

นั่งรอได้อีกไม่นานอาจารย์คนใหม่ก็เดินเข้ามาจริงๆ และก็เป็นคนที่ริตาคาดเอาไว้ไม่มีผิด เธอนั่งมองด้วยสายตาที่เหม่อลอย เพราะเขาทั้งดูดีหล่อเหลาหน้าตาราวกับถูกปั้นมาเป็นอย่างดี ผิวขาวสะอาดเนียนไปหมด

"ริตา! ริตา!"

"หะ หือ!? อะไรของเธอตกใจหมด"

"เช็ดน้ำลายหน่อยนั่น นั่งมองอาจารย์คนใหม่จนน้ำลายหกหมดแล้ว"

"ยัยบ้า! ไม่เห็นจะมีสักหน่อย"

"จะว่าไปอาจารย์ยังดูเด็กอยู่เลยนะ แถมยังหล่อมากอีกด้วย"

"ว่าแต่ฉันเธอเองก็ไม่ต่างกันหรอก" ริตามองเพื่อนสนิทด้วยหางตาแล้วยิ้ม

"อาจารย์คนนี้ชื่ออาจารย์เซฟนะ"

"หรอ ไปรู้มาจากไหนอ่ะ" ริตาถาม เพราะขนาดเธอเจอก่อนเธอยังไม่รู้เลยว่าอาจารย์คนนี้ชื่อว่าเซฟ

แต่ตอนนั้นก็ตื่นเต้นจนถามอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

"ฉันมีวิธีการรู้ของฉันก็แล้วกันน่า"

"ชิ!"

ริตานั่งมองหน้าอาจารย์เซฟนิ่งจนเธอไม่รับรู้แล้วว่าใครพูดอะไรออกมาบ้าง เธอกำลังตกอยู่ในห้วงของภวังค์ของอาจารย์คนนี้ เหมือนกับเขามีเวทย์มนต์และได้ทำอะไรบางอย่างกับเธอจนเธอหลงไม่สามารถละสายตาไปมองที่อื่นได้เลย

เลิกเรียน

"เอ่อ...สวัสดีค่ะอาจารย์ จำฉันได้หรือเปล่าคะ เราเจอกันเมื่อวานไงที่หอสมุด" หลังเลิกเรียนริตาเดินเข้าไปทักทาย เพราะอยากใกล้ชิดกับเขา ได้มองหน้าใกล้ๆ แล้วมันทำเอาหัวใจเธอเต้นแรงไม่หยุดเลย

"จำได้สิ มีอะไรหรือเปล่า"

"วันนี้อาจารย์ไปที่หอสมุดอีกหรือเปล่าคะ"

"ไปอยู่นะ ฉันว่าจะไปเอาหนังสือน่ะ"

"อ๋อ พอดีเลยค่ะฉันก็ว่าจะแวะไปอยู่พอดีเหมือนกัน เมื่อวานได้หนังสือไปไม่กี่เล่มเอง"

"หัวของเธอยังแดงอยู่เลยนะ ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม"

"จะว่าไปก็เจ็บนิดหน่อยค่ะ เมื่อวานยังไม่รู้สึกเจ็บเท่านี้เลย"

"แล้วตรงข้อศอกเธอล่ะ"

"ก็มีแค่รอยถลอกค่ะ"

"หายเร็วๆ ก็แล้วกันนะ แล้วก็ขอโทษอีกครั้งที่ฉันไม่ระวัง"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ"

"ค่ะ"

ริตายืนยิ้มอยู่คนเดียวหลังจากที่อาจารย์เซฟเดินออกไปแล้ว แค่ได้ใกล้ชิดแค่นี้ก็ดีมากแล้ว ดีจนเธอหุบยิ้มไม่ได้เลย

"ผู้ชายอะไรตัวหอมชะมัดเลย" เธอยืนบิดเขิน ก่อนที่พะพิมจะเดินเข้ามาเขย่าหัวไหล่ของเธอจนสะดุ้งหลุดจากภวังค์

"คิดอะไรอยู่นิ่งเชียว"

"ไม่มีอะไรหรอก วันนี้เธอกลับก่อนเลยก็ได้นะ ฉันว่าจะแวะไปเอาหนังสือที่หอสมุดก่อนน่ะไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหนเหมือนกัน"

"อะไรกันเมื่อวานเธอเพิ่งจะแวะไปเอง ทำไมถึงแวะไปอีกล่ะ แอบไปหาใครที่นั่นหรือเปล่า?"

"พูดอะไรของเธอเนี่ย!"

"ฉันก็แค่อยากรู้ เธอไปหอสมุดบ่อยก็จริง แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นเธอไปติดกันทุกวันแบบนี้ไง"

"เมื่อวานฉันโดนหนังสือหล่นใส่หัวน่ะ ก็เลยรีบกลับก่อน หนังสือที่อยากได้ก็เลยยังไม่ได้"

"อะเค ฉันกลับก่อนก็ได้ จะกินอะไรหรือเปล่าจะได้แวะซื้อให้เลย"

"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้"

"เธอนี่มันกินแต่ของแบบนี้จริงๆ นะไม่เบื่อบ้างหรือไง ทุกวันก็กินแต่ก๋วยเตี๋ยว"

"แล้วเธอเห็นฉันกินอย่างอื่นบ้างหรือไง"

พะพิมเห็นแต่ริตากินแต่อาหารเดิมๆ ในทุกๆ วัน เธอแทบจะไม่เปลี่ยนเมนูเลย ชอบที่สุดก็คือก๋วยเตี๋ยวร้านป้าที่ขายอยู่ใต้หอ

ผ่านไปไม่นาน

ริตาแอบมองผ่านช่องที่ใส่หนังสือ มองดูชายหนุ่มที่กำลังเดินหยิบดูหนังสืออีกฝั่งนึง ยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล ใบหน้าของเขาทำเอาเธอแทบจะละสายตาไปมองที่อื่นไม่ได้เลย

ตั้งแต่ได้รู้จักกับคนคนนี้เธอก็ไม่ต่างอะไรจากคนโรคจิต คอยตามแอบมองแล้วยิ้ม พอได้อยู่ใกล้ก็มักจะสูดดมกลิ่นหอมจากตัวของเขา อยากรู้ว่าน้ำหอมกลิ่นที่เขาใช้มันคือกลิ่นอะไรทำไมถึงได้หอมติดจมูกเธอแบบนี้

ไม่เคยเจอใครที่เธอสามารถเห็นแล้วถูกใจได้แบบนี้เลย

"บ้าเอ้ย! นี่ฉันคลั่งรักไปแล้วหรอเนี่ย" ริตาพูดพึมพำอยู่กับตัวเอง ขณะที่กำลังเดินตามอาจารย์เซฟอยู่ห่างๆ อยากจะเข้าไปคุยแต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะคุยเรื่องอะไร กลัวว่าจะถูกมองว่าเธอกำลังแอบตาม แต่ความจริงเธอก็เป็นแบบนั้นจริงๆ นี่นา "อาจารย์เซฟอ่า หล่อชะมัดเลย"