๗ ความเปลี่ยนแปลงที่เหมือนเดิม (๑)

๗

ความเปลี่ยนแปลงที่เหมือนเดิม

แสงสีของนครนิวยอร์กรั้งไรลินยาไว้ไม่ได้ ห้าปีที่ผ่านมาหล่อนสามารถใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ โดยอยู่ในความดูแลของคุณป้ารริยา การมีแฟนไม่ใช่เรื่องยากเพราะเธอถือเป็นสาวป็อปในหมู่เพื่อนเรียนมหาวิทยาลัย

ไหนจะกลุ่มคนไทยในต่างแดนพากันแย่งจีบจนมีเรื่องกันเอง หญิงสาวลอยตัวเพราะไม่เคยตอบตกลงจะคบใครสักคน หล่อนยังมีความสุขกับการใช้ชีวิตที่แสนสนุก

“จะกลับบ้านจริงเหรอ” กำลังจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับเมืองไทย โดยไม่บอกใครสักคนเพราะต้องการสร้างความประหลาดใจแก่ครอบครัว

ไม่ใช่สิ..เธอบอกกลุ่มเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กเรียบร้อยแล้ว ก่อนเข้าบ้านก็ขอไปสนุกสนานสักหน่อย กลัวว่าบิดาจะไม่อนุญาตถ้าขอท่านก่อน ถึงจะอายุ 24 ปี แต่สำหรับคุณไรวินทร์ยังเห็นหล่อนอายุสามขวบเหมือนเดิม

ท่านบินมาเยี่ยมปีล่ะสามถึงสี่ครั้ง ทนคิดถึงบุตรสาวเพียงคนเดียวไม่ไหวร่ำๆ อยากให้กลับไปเมืองไทยใจจะขาด ไม่คิดถึงตอนบอกให้มาสักนิด

คุณรริยามองหลานที่เตรียมทุกอย่างทั้งเรื่องเอกสารและของใช้ในต่างแดน เพื่อโบกมือลามหานครแห่งสีสันก็ใจหาย อยู่ด้วยกันมาหลายปีจนรักเหมือนลูกอีกคน แถมหลานสาวยังเข้ากับลูกของท่านทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี

เคยขอให้มาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่แต่ไรลินยาบอกอยากกลับบ้านไปดูแลพ่อมากกว่า ตนจะทำอะไรได้เล่านอกจากยินยอม

“ค่ะ ลินไม่ได้กลับบ้านเลย ไม่รู้คนทางโน้นเป็นยังไงบ้าง” คนทางโน้นที่พูดถึงหญิงสาวไม่ได้เจาะจงว่าเป็นใคร แต่ดวงตากลมที่หลุบมองเสื้อผ้าเพื่อปิดบังความในใจพอจะเดาได้ว่าคงหมายรวมถึงชายที่ไม่เคยติดต่อมาเลยสักครั้ง

กระทั่งเธอโทรไปหาคุณย่าก็ไม่มีเขาโผล่เข้ามาในกล้องจนนึกน้อยใจ ของขวัญที่บอกว่าจะให้ดันหายสาบสูญเหมือนแค่พูดส่งเดช มันน่าโมโหจนก่นด่าไปหลายรอบ มีเพียงเธอที่คิดถึงเขาฝ่ายเดียว ส่วนชายหนุ่มคงลืมตนไปนานแล้ว

ไม่รู้เหมือนกันทำไมจำธีมาได้ขึ้นใจ ถึงจะมีบางช่วยเผลอหลงลืมชายหนุ่มไปบ้าง แต่เมื่อคิดถึงประเทศไทยหน้าเขาก็จะโผล่มาเป็นอันดับแรก

ก่อนบิดาของเธอเสียอีก...กลายเป็นรู้สึกผิดต่อพ่อที่คิดถึงผู้ชายก่อนบุพการี

เธอได้แต่ถามเรื่องเขาผ่านคุณย่า และพยายามไม่ให้เป็นพิรุธกลัวท่านล่วงรู้ความในใจ ช่วงนี้ได้ข่าวชายหนุ่มทำผลงานได้ดี ถ้าคุณธิปกเกษียณงานก่อนอายุก็คงขึ้นแท่นท่านประธานบริษัทได้ไม่ยาก ทำผลกำไรกลับคืนมาได้มหาศาลจนลูกน้องทุกคนรักมาก เพราะแจกโบนัสไม่อั้นหากทำงานได้ประสิทธิภาพดี

“ป้าคงคิดถึงเธอมาก” ลูบศีรษะหลานสาวอย่างรักใคร่ จากที่เคยจ้ำจี้จ้ำไชก็ปล่อยให้ไรลินยาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เคยตึงมากก็ผ่อนแรงลงหน่อย

จนสนิทกับหลานสาวและความสัมพันธ์ดีกว่าเมื่อก่อน

“ลินก็คิดถึงคุณป้าค่ะ ขอบคุณที่เลี้ยงดูลินมาอย่างดีนะคะ อย่างน้อยก็ไม่ใจแตกก่อนเรียนจบ” หัวเราะร่วนเพราะปีแรกที่ท่านปล่อยให้ชีวิตอิสระก็เที่ยวแหลก จนเรียนไม่ทันเพื่อนต้องตั้งต้นใหม่แล้วตั้งใจในการเรียน คุณป้าเข้ามาคุยเข้มแต่ก็ยังปล่อยให้ตัดสินใจเรื่องต่างๆ เองบ้าง

“พูดดีจริงนะ เรานั่นแหละป้าแนะนำใครให้ก็ไม่เอาสักคน”

“ก็คนที่คุณป้าแนะนำมีแต่รุ่นสามสิบกว่าทั้งนั้นเลย อายุห่างจากลินตั้งเยอะแถมยังหัวการค้าอีกต่างหาก คุยแต่เรื่องธุรกิจ การเมือง สังคม เศรษฐศาสตร์ ลินมันคนอารมณ์สุนทรีคุยกับเขาไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ”

แค่คิดว่าต้องไปดินเนอร์กับชายที่สวมสูทพูดแต่เรื่องน่าเบื่อก็ต้องส่ายศีรษะ คุณรริยาพยายามรั้งหลานไว้กับตนด้วยการหาชายที่เหมาะสมให้แก่ไรลินยา ทว่าไม่มีใครสร้างความประทับใจได้เลยสักคน

น่าเสียดาย...

“เราน่ะเรียนบริหารนะ จะคุยไม่รู้เรื่องได้ยังไง แล้วทำไมไม่ต่อโทที่นี่ก่อนล่ะ ป้าอยากให้เธอเรียนโทจบค่อยกลับไทย” ยังคงต่อรองไม่ยอมปล่อย ถึงจะพูดเรื่องนี้กันเป็นเดือนแล้วก็ตาม

“ไม่ไหวหรอกค่ะ ลินเรียนแค่นี้ก็เต็มสมองแล้ว ขอกลับไปช่วยคุณพ่อบริหารโรงแรมดีกว่า” อย่างไรก็มีธุรกิจของบ้านให้ดูแล หล่อนคงไม่ต้องหางานเองหรอก

คุณรริยาเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจว่าควรบอกความจริงดีไหม ถึงตอนนี้สถานการณ์จะดีขึ้นแต่ไรวินทร์ไม่ได้เป็นเจ้าของธุรกิจอีกต่อไป เป็นเพียงผู้ถือหุ้นคนหนึ่งเท่านั้นเพราะลงจากบอร์ดบริหารตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว

“โรงแรม..อืม ถ้าเธอเห็นว่าดีป้าก็เป็นกำลังใจให้ แต่จะไม่ให้ป้าบอกพ่อก่อนเหรอ” ตัดใจไม่บอกความจริงเพราะคิดว่าเธอควรฟังจากปากของพ่อดีกว่า

“ไม่ดีกว่าค่ะ ลินอยากกลับไปเซอร์ไพรส์”

“ซนจริงนะ” ลูบหัวหลานสาวแล้วปล่อยให้หล่อนเก็บกระเป๋าลำพัง ส่วนของสำคัญอย่างอื่นท่านจะส่งไปให้ทีหลัง

ดวงตากลมมองห้องที่อาศัยกว่าห้าปี สัปดาห์เพิ่งเลี้ยงฉลองกลับไทยกับเพื่อน แอบคิดถึงความสะดวกสบายที่นี่เหมือนกัน แต่หล่อนคงไม่เหมาะกับนิวยอร์กหรอก ขอกลับไปอยู่ประเทศบ้านเกิดของตัวเองดีกว่า

ของขวัญที่เพื่อนให้วางไว้เต็มโต๊ะ คงต้องรบกวนคุณรริยาขนกลับไปให้ทีหลัง ส่วนตนก็ลากกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบใส่แค่ของสำคัญกลับก็พอแล้ว

ไม่รู้ป่านนี้คนที่ไทยจะเป็นอย่างไรบ้าง...คิดถึงกันไหมนะ

การกลับบ้านแต่ละครั้งเหมือนมาพักที่โรงแรม แทบไม่ได้สนทนากับใครเพราะงานที่รัดตัวจนกระดิกไปไหนไม่ได้ หรือถ้าช่วงเย็นว่างก็ต้องไปงานเลี้ยงที่สวมหน้ากากพูดคุยธุรกิจตลอดเวลา เขาขึ้นมายืนบนจุดสูงสุดซึ่งมีแต่คนเข้าหาไม่ขาดสายเพื่อต้องการร่วมทุน ชายหนุ่มจะปฏิเสธก็ไม่ได้ ยังต้องนำพาบริษัทไปให้ไกลกว่านี้อีก

มือขวาถือเสื้อสูทเอาไว้พร้อมปลดเนกไท ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านอย่างเหนื่อยล้าไม่มีแม้แต่แรงจะทะเลาะกับใครทั้งสิ้น กลับบ้านมาแต่ละทีถ้าแม่เลี้ยงไม่หาเรื่อง ก็เป็นบิดาที่จ้องจับผิดเรื่องการบริหารของตน

ไม่รู้ใครไปใส่ไฟไว้ช่วงแรกท่านถึงกังขาในความสามารถของเขานัก ขยับนิดขยับหน่อยต้องเป็นเรื่อง ถ้าไม่ได้คุณย่าช่วยออกโรงคงไม่ราบรื่นมาจนถึงทุกวันนี้หรอก

“แกว่างหรือเปล่า” ประมุขของบ้านเดินมาขวางหน้า ธีมาจึงหยุดแล้วเผชิญหน้าท่าน ได้หน้าตาและความสูงมาจากคนเป็นพ่อเต็มๆ สายตาอยู่ในระดับเดียวกันจึงเลือกจะมองท่านนิ่ง

จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนมีความสุขมากแค่ไหน ยามบิดาโอบอุ้มและหยอกล้อมันอบอุ่นมากเพียงใด เพราะปัจจุบันได้รับเพียงความเย็นชาจากอีกฝ่าย

“พ่อมีอะไรจะคุยล่ะครับ” ใบหน้าเหนื่อยล้าไม่พร้อมจะพูดคุย แต่เขาก็เลือกจะพูดโดยไม่ค้างคา

“ได้ข่าวว่าช่วงนี้แกกำลังคบหากับหนูปั้นหยาลูกสาวคุณคเชนทร์เหรอ” ชื่อของบุคคลที่สามเข้ามาข้องเกี่ยว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันไม่รู้ว่าท่านไปเอาข่าวนี้มาจากไหน

ระหว่างเขาและปริณดา วรรณวิชาเป็นเพียงคู่ค้าทางธุรกิจ อาจเพราะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยจนถูกจับคู่ ธีมาก็คร้านจะปฏิเสธทำให้ทุกคนเข้าใจไปอย่างนั้น หญิงสาวเองไม่ออกมาแก้ข่าวอย่างใด หล่อนไม่ต้องการให้บิดาจับคู่ตนกับผู้ชายคนไหนอีก

“พ่อเข้าเรื่องเลยดีกว่า ยังไงก็ให้คบไปสืบมาแล้วไม่ใช่เหรอ” บอกอย่างรู้ทัน เขาเหนื่อยกับการพูดอ้อมค้อมอยากคุยให้มันจบไปเลย

“ฉันอยากให้แกเลิกกับหนูปั้นหยา แกคบเขาเพราะธุรกิจไม่ใช่ความรัก แข็งทั้งคู่ยังไงก็ไปกันไม่รอดหรอก” พอรู้สาเหตุที่ท่านอุตส่าห์รอเขากลับบ้านก็เพื่อขอร้องให้เลิกกับปริณดาก็แทบกลั้นขำไม่อยู่ มุมปากยกยิ้มขณะที่แววตาแสดงออกถึงความสมเพช มองเลยบิดาไปหาผู้หญิงที่เพิ่งลงมาจากบนบ้าน

รู้ทันทีว่าคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้พ่อมาคุยเรื่องนี้คือใคร มือหนากำเข้าหากันแน่น โกรธจนตัวสั่นที่ท่านเข้าข้างคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง

เขาควรจะชินได้แล้วแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ชินสักที...

“ครับ พ่อเลยอยากให้คนที่อ่อนอย่างเพชรคบกับปั้นหยาแทนใช่ไหม จะขายลูกทั้งทีก็เอาคนที่มีมันสมองไปเสนอเขาหน่อยสิ เอาแค่พนักงานบริษัทธรรมดาไปเสนอลูกสาวประธานบริษัทได้ยังไงล่ะ เขาได้ดูถูกเราพอดี” ข่มเสียงไม่ให้สั่นขณะตอกกลับ

คุณรุ่งวิภาได้ยินอย่างนั้นก็โกรธที่ลูกชายถูกลดทอนจากตำแหน่งหัวหน้ามาเป็นพนักงานธรรมดา ไม่มีหุ้นในบริษัทถึงพยายามขอร้องจากคุณธิปกแล้วก็ตาม ผิดจากพิณพรที่คนเป็นพ่อให้หุ้นสองเปอร์เซ็นต์

คงเป็นเพราะพิชญะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของท่าน หล่อนจึงไม่อาจพูดอะไรได้มาก แค่กล่อมเรื่องปริณดาก็ใช้เวลาอยู่หลายวันกว่าสามีจะยอมมาคุยกับธีมา แต่สุดท้ายก็ไม่สมดั่งปรารถนาสักที

“ถ้างั้นคุณก็ให้ตำแหน่งกับเพชรสิคะ กดเขาไว้ต่ำมานานแล้วไม่ใช่เหรอทั้งที่ลูกชายฉันมีความสามารถเป็นหัวหน้าฝ่ายได้” เข้ามายืนข้างสามีแล้วเงยหน้าเพื่อจ้องลูกเลี้ยงที่ตนไม่อาจกดให้อยู่ใต้อาณัติได้ มีเพียงอีกฝ่ายที่พยายามกดเธอไม่ให้มีสิทธิ์เสียงทั้งในบ้านและบริษัท

“หัวหน้าฝ่าย อย่าพูดเรื่องตลกน่าขำแบบนั้นสิครับ มันสมองระดับนี้จะขึ้นเป็นหัวหน้าได้ไง ผมไม่อยากเอาบริษัทมาเสี่ยงกับลูกคุณหรอกนะ”

เดินเลี่ยงเพราะไม่อยากทะเลาะไปมากกว่านี้ แต่เขายังไม่อาจปล่อยเรื่องนี้ไปได้จึงหันกลับมาพูดเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเตือนสติบิดาของตน หลงผู้หญิงจนหน้ามืดตามัว ตาทั้งสองข้างแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว

“อ้อ พ่อก็เลิกเชื่อเมียที่จะพาชีวิตล่มจมด้วย บริษัทเกือบล่มครั้งเดียวไม่พอหรือไง ปกติมนุษย์มักเรียนรู้จากสิ่งผิดพลาดครั้งแรก แต่ถ้ายังพลาดซ้ำสองผมก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรแล้วล่ะ”

พอพูดจบจึงเดินขึ้นบนบ้านปล่อยสองสามีภรรยาไว้อย่างนั้น คุณธิปกโกรธจัดจนเรียกลูกชายเสียงดัง ทว่าทำได้เพียงมองแผ่นหลังกว้างที่ขึ้นไปบนชั้นสอง

“ไอ้ธีม! ใครสั่งสอนให้แกด่าพ่อฮะ กลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่อง” ทำเพียงได้แค่ตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำจนคุณรุ่งวิภาต้องหันมาปลอบ

“ลูกชายคุณนับวันจะเอาใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีคุณแม่ถือหางอยู่นั่นแหละ” โทษคุณดารากานที่มักตามใจหลานชายจนเสียคน พูดอะไรไม่ฟังสักนิดไม่เหมือนลูกชายและลูกสาวของเธอที่ว่านอนสอนง่าย อยู่ในโอวาทเสมอ

“ผมพูดกับลูกเรื่องเพชรให้แล้ว ที่เหลือคุณก็จัดการเองแล้วกัน” ดึกมากแล้วท่านอุตส่าห์อยู่รอคุยกับธีมาแต่ไม่ได้ความอะไร ทั้งยังทำให้โมโหจนความดันจะขึ้นอีกต่างหาก

ก้าวขึ้นบันไดปล่อยภรรยาเอาไว้คนเดียว คุณรุ่งวิภากำมือแน่นพลางคิดหาวิธีเพื่อให้ลูกชายก้าวหน้าเรื่องการงาน และแย่งปริณดามาจากธีมา

อย่างน้อยมันต้องสำเร็จสักเรื่อง