๑ คนน่ารำคาญ (๑)

๑

คนน่ารำคาญ

เมืองหมอกเคร่งกับการทำโจทย์ข้อสอบเก่าเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยคณะที่ใฝ่ฝัน ปลีกตัวไปห้องสมุดช่วงเข้าแถวโดยที่คุณครูไม่มีใครว่ากล่าวสักคน ชายหนุ่มคือนักเรียนดีเด่นเก่งวิชาการ ทั้งเคยเป็นประธานนักเรียนปีก่อน ไม่เคยมีข่าวเสียหายเลยสักครั้ง

ต่างจากคู่หมั้นสาวที่เรียนปานกลาง มีเรื่องตบตีให้เข้าห้องปกครองตลอด ใบหน้าบึ้งตึงไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่ รอยยิ้มของหล่อนมีให้เพียงเขาผู้เดียว...

“อ่ะ ขอโทษค่ะ” ระหว่างที่กำลังเดินออกมาจากห้องสมุดเพื่อเข้าเรียนวิชาแรก หอบหนังสือสองสามเล่มพลางเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเวลา แต่ดันลืมเอาเครื่องมือสื่อสารมาด้วย จึงหันหลังกลับเพื่อเข้าไปเอาของที่ลืม

แต่เขาไม่รู้ว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตาม ทำให้ชนกันเข้าอย่างจังเนื่องจากหล่อนก็ก้มเพื่อเช็คของเช่นเดียวกัน มือหนาปล่อยหนังสือร่วงลงพื้นแล้วโอบเอวหล่อนไว้ไม่ให้ล้ม ได้สบตากันแล้วมีโอกาสสำรวจดวงหน้าหวานที่ไม่คุ้นตาสักนิด เด็กใหม่อย่างนั้นหรือ

ยอมรับว่าหญิงสาวสวยจนตกตะลึง ใจเต้นแรงกับความใกล้ชิดขณะที่หล่อนค่อนข้างตกใจ นึกเขินอายกับสถานการณ์ของเรา จึงเป็นฝ่ายผละออกแล้วรีบก้มเก็บหนังสือให้ชายหนุ่ม พลางเอ่ยขอโทษทั้งที่ตนไม่ได้เป็นคนผิด

“ไม่เป็นไรครับ” รับของมาถือไว้แล้วค้อมศีรษะเล็กน้อย

เสียงประกาศดังขึ้นเริ่มเรียนวิชาแรก จึงรีบออกจากห้องสมุดเพื่อเข้าเรียน ตลอดเวลาที่จ้องกระดานกลับมีใบหน้าของใครคนหนึ่งโผล่มา จนเผลอยกยิ้มมุมปากด้วยหัวใจพองโต

คล้ายกับว่าเขาจะเจอรักแรกเสียแล้ว...

ช่วงพักเที่ยงรีบไปซื้ออาหารแล้วกินอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นก็มองซ้ายขวาคล้ายกำลังหาใครคนหนึ่ง ซึ่งเพื่อนสนิทลงความเห็นว่าต้องเป็นคู่หมั้นสาวอย่างแน่นอน

และที่มองหาไม่ใช่เพราะเสน่หาแต่อย่างใด คงกำลังหาทางหนีทีไล่มากกว่า

ทว่าดวงตาคมกลับหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง รอยยิ้มงดงามที่มอบให้เพื่อนในห้อง เธอนั่งลงโต๊ะถัดจากเขาอีกสองตัว โชคดีที่นั่งฝั่งตรงข้ามกันจึงเห็นหล่อนชัดเจน จนเผลอมองด้วยความหลงใหลครู่หนึ่ง

“ฮั่นแหนะๆ มีแฟนแล้วนะครับคุณเมืองหมอก ยังมองตามผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ ถ้าน้องโซ่รู้ได้มาเล่นงานมึงกับผู้หญิงคนนั้นแน่” เพื่อนจับสังเกตได้จึงรีบแซว เขาถอนสายตาอย่างรวดเร็วกลับมารับประทานอาหารจนหมดจาน เลือกจะส่ายหน้าพลางตีสีหน้าให้ขรึม

“ไร้สาระ”

“แต่น้ำค้างก็สวยจริงนะ เข้ามากลางเทอมก็สร้างเรื่องเลย มีผู้ชายเข้าหาทุกวันได้ดอกไม้ตลอด...คนสวยก็อย่างนี้แหละ สวยสุดในโรงเรียนเลยมั้ง ขนาดกูยังแอบเอาช็อคโกแลตไปใส่ไว้ใต้โต๊ะเขาเลย ไม่รู้ตอนนี้กินหรือยัง”

ระหว่างที่คิดจะลุกจากโต๊ะ แต่พอเพื่อนพูดถึงหญิงสาวที่เขามีใจปฏิพัทธ์ก็นั่งฟังต่อจนจบ เพิ่งรู้ว่าหล่อนชื่อน้ำค้างแล้วย้ายมากลางเทอมหนึ่ง ทั้งต้องตามเพื่อนในห้องให้ทัน ไหนจะอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก ไม่แปลกที่หล่อนจะเข้าห้องสมุดไปอ่านหนังสือเพียงลำพัง

ความนิยมของหล่อนก็ไม่น้อยหน้า ผู้ชายหลายคนแย่งกันเข้ามาทำความรู้จัก แต่เหมือนหญิงสาวไม่สนใจ มุ่งแต่จะเรียนหนังสืออย่างเดียว

“กูว่าเขาเอาไปทิ้งมากกว่า” เมืองหมอกอยากนั่งฟังและมองหน้าหล่อนนานกว่านั้น ทว่าเห็นคนที่กำลังจะเดินมาหาตนก็ต้องรีบคว้าจานไปวางไว้โซนล้าง ก่อนบอกลาเพื่อนสนิทสองคนที่พูดไปเรื่อยไม่ได้รู้เรื่องอะไรสักนิด

“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เจอกันที่ห้องเรียน” ข้ออ้างที่พอจะนึกออก ทำให้สองแฝดต้องเหลียวหลังกลับ พอเห็นว่าใครกำลังตรงเข้ามาก็พยักหน้าทันที

เพื่อนต้องช่วยเพื่อนสิ...

“อ้าว รีบไปเชียวนะมึง” ไม่วายบ่นตามหลัง ค่อยกลับมายิ้มให้ร่างบางที่หันซ้ายมองขวาเพื่อหาคู่หมั้นของตัวเอง เธอเห็นว่าเมื่อครู่เขายังนั่งอยู่ตรงนี้ ละสายตาไปแค่ไม่กี่วินาทีทำไมถึงหายไปได้ล่ะ เมืองหมอกเป็นนินจาหรืออย่างไร

“พี่เทพ พี่หมอกไปไหนอ่ะ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่กับพวกพี่ไม่ใช่เหรอ”

“มันไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็โดนครูเรียกไปช่วยงานน่ะ โซ่มีอะไรหรือเปล่า” ใส่ข้ออ้างที่พอจะฟังขึ้น หล่อนจึงถอนหายใจไม่ซักไซ้ไล่เรียง รู้ถึงความผิดของตัวเองที่สร้างเรื่องให้เขาคอยตามเช็ดตามล้าง

ชีวาพรนั่งลงที่เก้าอี้ว่าง พรูลมหายใจเสียงหนักแล้วยื่นขนมให้รุ่นพี่ทั้งสอง อุตส่าห์ซื้อโตเกียวเจ้าโปรดของเมืองหมอกอยู่ข้างนอกโรงเรียนมาฝาก แต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่เสียอย่างนั้น

“ซื้อขนมมาง้อ ฝากให้พี่หมอกได้ไหม”

“อือ ได้อยู่แล้ว” สองคนตาลุกวาวดีใจได้กินขนม เพราะรู้ว่าอย่างไรคนตัวสูงก็คงไม่แตะ หลายครั้งที่หล่อนซื้อขนมมาฝากแล้วพวกเขาได้ผลบุญไปด้วย แต่เรื่องนี้หล่อนไม่ทราบหรอก รู้เพียงแค่ขนมที่ให้คู่หมั้นหมดทุกครั้งก็ดีใจแล้ว

“บอกด้วยนะว่าตอนเย็นโซ่รอที่หน้าโรงเรียนจะได้กลับพร้อมกัน” วันนี้เขาขึ้นรถเมล์มาโรงเรียนเองไม่ได้รอหล่อน จึงได้ย้ำเพื่อตอนเย็นจะได้กลับพร้อมกัน อยากพูดคุยปรับความเข้าใจ แต่เหมือนว่าเมืองหมอกจะปิดกั้นโอกาส

โกรธกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ...ไม่รู้จะทำอย่างไรให้ชายหนุ่มหายโกรธ

“ครับ” เห็นหน้าหล่อนหงอยลงต่างจากทุกวันที่ยิ้มแย้มมีความสุขก็สงสาร อย่างไรก็สนิทสนมมานานหลายปี ถึงบางครั้งชีวาพรจะนิสัยไม่ดีบ้างแต่ก็ไม่ได้มีพิษภัยกับใคร

เหมือนว่าความสุขของหล่อนคือการได้อยู่กับเมืองหมอก

แต่เหมือนความสุขของเขาจะไม่ใช่เธอ...