บทที่ 4

เพื่อนร่วมห้องของพริษากับลินินเอ่ยทัก ทำให้คนที่ยืนอยู่นานแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในวงล้อมของกลุ่มเพื่อน แล้วจูงมือคนที่กำลังยืนปาดน้ำตาตัวเองทิ้งไปแบบลวกๆ ออกมาจากห้อง

"เล่นใหญ่ขนาดนี้ กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือไงว่าเธอรับบทเป็นนางร้าย"

คำทักท้วงของคนข้างตัว ส่งผลให้รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะหุบฉับลงและยื่นมือออกไปแย่งโหลแก้วในมือของคู่สนทนามาถือเอาไว้เสียเอง

"พูดมาก เอามาเลย! "

เตวินน์พยักหน้าให้อย่างจำยอม เนื่องจากปกติเขาก็ไม่เคยขัดใจคนตรงหน้าอยู่แล้ว และด้วยสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ชายหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าเขาไม่ควรยุแหย่ให้พริษาโมโหเป็นอย่างยิ่ง

เจ้าของร่างอวบเปิดโหลแก้วในมือออกมาด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แล้วยัดช็อกโกแลตรูปหัวใจขนาดเล็กใส่ปากพร้อมกันทีละสามอัน คล้ายต้องการใช้มันช่วยบรรเทาอาการอกหักอย่างไรอย่างนั้น

"ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก" เตวินน์ปราม

"ติดก็ไม่กลัวหรอก มีนายอยู่ด้วยทั้งคน เอ๊ะ! หรือนายจะปล่อยให้ช็อกโกแลตติดคอฉันตาย" เธอถาม

"ไม่"

"เห็นไหมล่ะ"

คนที่ได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจพยักหน้าให้เขาอยู่หลายที ก่อนจะปล่อยโฮและร้องไห้ฟูมฟายออกมาอีกครั้ง เหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องเรียนเมื่อสักครู่ไม่มีผิด ต่างกันก็ตรงที่เธอไม่ได้ตะโกนโวยวายทวงถามหาความรักจากเขาก็เท่านั้น

"นายไม่เสียใจบ้างหรอ"

คนที่คิดว่าตัวเองจะรอดพ้นจากการซักถามของพริษาแล้ว พรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ก็... เสียใจ"

"แต่นายไม่ร้องไห้เลยนะ ถ้าเสียใจก็ต้องร้องไห้สิ"

เตวินน์สั่นศีรษะตอบ แล้วยื่นมือไปล้วงช็อกโกแลตที่ตัวเองลงมือทำเองกับมือมาใส่ปากบ้าง ก่อนจะเปิดปากอธิบายการกระทำของตนให้คนข้างตัวฟัง

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องร้องไห้ทุกครั้ง ที่พี่ต่อเอาชนะฉันได้น่ะสิ"

"แล้วนายคิดว่าเรื่องวันนี้ เกิดขึ้นเพราะพี่ต่อแค่ต้องการเอาชนะนายหรอ" พริษาที่เห็นแววตาที่ทั้งคู่ใช้มองกันมาตั้งแต่ต้นเอ่ยถามเสียงเบา

"เปล่า พี่ต่อชอบลินินจริงๆ " เขาตอบ

"ก็ใช่น่ะสิ สองคนนั้นเขาชอบกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่พี่ต่อก็ไม่เคยออกอาการขนาดนี้มาก่อน เพราะเขาหมั้นอยู่กับฉัน จนกระทั่ง..."

"จนกระทั่งฉันบอกว่าชอบลินิน ในงานวันเกิดของตัวเองเมื่อสองปีก่อน" เตวินน์ต่อประโยคของคู่สนทนา

"ใช่"

"พี่ต่อชอบลินิน แต่ฉันก็ชอบลินินเหมือนกัน และที่พี่ต่อมาสารภาพรักกับลินินและยังยืนยันว่าจะถอนหมั้นเธอตอนนี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาต้องการเอาชนะฉัน ได้คบกับคนที่ตัวเองชอบ แถมยังได้ชนะฉันด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นี่ล่ะ นิสัยของพี่ต่อ"

"แล้ว... นายก็ยอมอย่างนั้นสิ" พริษาถามย้ำ เพราะดูก็รู้ว่าเขาเสียใจ แต่เลือกที่จะเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งของตัวเองมากกว่า

"อืม ชินแล้วล่ะ"

มืออวบยื่นไปกุมมือหยาบกร้านของคนตอบเอาไว้แน่นอย่างให้กำลังใจ ก่อนที่เธอจะระบายรอยยิ้มกว้างให้เขา แล้วเอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไรเนอะ เสียใจเป็นเพื่อนกัน"