บทที่ 3

...วันวาเลนไทน์ เมื่อสิบปีก่อน ...

เตวินน์ถือโหลแก้วบรรจุช็อกโกแลตรูปหัวใจขนาดเล็กเกือบร้อยชิ้นตรงไปยังห้องเรียนของคนที่ตนแอบชอบ ทว่าทันทีที่ไปถึง เขากลับได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายตั้งคำถามของใครบางคน

"พี่ต่อทำแบบนี้ได้ยังไงคะ พี่ต่อเป็นคู่หมั้นของฝ้าย แต่กลับเอาดอกกุหลาบมาให้ลินินเนี่ยนะ นี่ไม่ยุติธรรมเลย"

ชื่อสามชื่อที่อยู่ในประโยคยาวเหยียดเมื่อสักครู่ ต่างก็เป็นชื่อของบุคคลที่เขารู้จัก และคนที่ตั้งคำถามเมื่อสักครู่นี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพริษา คู่หมั้นของพี่ชายต่างแม่ของเขาอย่างแน่นอน

"แต่พี่ไม่เคยคิดกับฝ้ายแบบนั้นเลยนะ"

"แล้วพี่ต่อคิดกับฝ้ายแบบไหนคะ" พริษาถาม

"พี่คิดว่าฝ้ายเป็นน้อง"

"แต่ฝ้ายไม่ใช่น้องพี่ แล้วฝ้ายก็ไม่ได้อยากเป็นด้วย" คนดื้อดึงยืนยันความต้องการของตนพร้อมเสียงสะอื้น แต่เธอกลับไม่มีความอายเลยสักนิด ที่ภาพเหล่านั้นจะตกอยู่ในสายตาของเพื่อนร่วมห้องหรือใครต่อใครที่เดินผ่านไปมา

"ถ้าอย่างนั้นพี่จะบอกให้พ่อถอนหมั้น"

"ถอนหมั้น?! "

"ใช่" ตรัยคุณที่อายุมากกว่าคู่สนทนาสี่ปีพยักหน้าตอบ

"คุณย่าของเราไม่มีทางยอมหรอกค่ะ ถึงยังไงพวกท่านก็เคยให้สัญญากันไว้แล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตระกูลลียวัฒน์กับภุชภาธรจะต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน" เด็กสาววัยสิบเจ็ดปีประกาศกร้าวอย่างไม่ยี่หระ และเธอก็จำบทพูดส่วนใหญ่มาจากละครหลังข่าวที่พี่เลี้ยงชอบดูเสียด้วย

"ไร้สาระน่าฝ้าย สมัยนี้เขาเลิกคลุมถุงชนกันแล้วนะ"

"ไม่รู้ล่ะ ฝ้ายชอบพี่ต่อ" พริษายืนกรานหนักแน่น

"แต่ตระกูลลียวัฒน์ไม่ได้มีหลานชายแค่คนเดียว" ตรัยคุณว่าพลางกดยิ้มมุมปากด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เพราะหางตาเหลือบไปเห็นว่าน้องชายต่างแม่ของเขาก็กำลังยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่หน้าประตูห้องเรียนด้วยเช่นกัน

"หมายความว่ายังไงคะ"

"ถ้าพี่ไม่ได้แต่งงานกับฝ้าย ฝ้ายก็ต้องแต่งกับเตแทนไง"

"แต่เตเป็นเพื่อนฝ้ายนะ" พริษาท้วง

"พี่ก็ถือว่าพี่เป็นพี่ของฝ้าย"

"แต่ฝ้ายไม่ได้คิดว่า..."

"พี่ชอบลินิน"

ตรัยคุณประกาศเสียงดัง แล้วเดินเข้าไปคว้าข้อมือของคนที่ตนชอบมากุมเอาไว้แน่น ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีเขินอายจนทำตัวไม่ถูกแล้วก็ตาม

"พี่ต่อ! "

"ฝ้ายไม่ต้องกลัวว่าจะถูกย่าแขดุเพราะเรื่องนี้หรอกนะ เพราะว่าพี่ไปคุยกับพ่อเรื่องที่จะถอนหมั้นฝ้ายแล้ว" เขาบอก

พริษาสูดหายใจเข้าปอด เผื่อว่าออกซิเจนในอากาศจะช่วยให้เลือดลมของเธอสูบฉีดได้ดียิ่งขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล

"ไปกันเถอะ ลินิน" ตรัยคุณเอ่ยชวนคนข้างตัว

"ป่ะ ไปไหนคะ"

"ไปเดทกัน"

"หือ? "

ร่างสูงไม่ได้ให้คำตอบคนข้างตัว แต่กลับจูงมือเล็กเดินออกไปจากห้องเรียนของเธอหน้าตาเฉย

เตวินน์ยืนดูบทละครรักสามเส้า หรือจะเรียกว่าสี่เส้าก็ได้ทั้งนั้น เพราะเขาเองก็เป็นหนึ่งในคนที่อกหัก และอยู่ในสถานะที่ไม่ได้ต่างไปจากพริษาสักเท่าไหร่

"อ้าว... แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอ้เต"