บทที่ 2

"ไม่ต้อง! " คคนางค์ขัดขึ้น แล้วหันไปพูดกับเด็กชายเสียงแข็ง "มีขาก็เดินออกไปเอง แม่แกไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรือไง ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน"

เตวินน์ที่ถูกตำหนิเสียงดังรีบลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ทว่าทางข้างหน้ากลับไม่มีแม้แต่แสงสว่างจากหลอดไฟสักดวง ทำเอาเด็กชายที่พึ่งมาถึงบ้านลียวัฒน์เป็นวันแรกยืนตัวสั่นด้วยความกลัว

เด็กชายยกมือขึ้นมาปาดหยาดน้ำตาออกไปจากใบหน้ามอมแมมของตนแบบลวกๆ เพราะแม้ความกลัวจะถาโถมเข้ามาหา หากแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะปริปากร้องขอความช่วยเหลือจากใคร

แกร๊ก!

ร่างผอมบางสะท้านเฮือกเมื่อได้ยินเสียงแตกของกิ่งไม้แห้งบนพื้น ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะออกตัววิ่ง ต้นแขนที่มีเพียงหนังหุ้มกระดูกก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้ได้เสียก่อน

"นายจะไปไหนน่ะ"

เสียงเล็กแหลมของเจ้าของมืออวบดังขึ้นข้างหู ทำเอาเด็กชายที่ตั้งท่าจะวิ่งหนีสิ่งที่มองไม่เห็นหันกลับมามองเธอด้วยความฉงนอีกครั้ง

"เธอ... เป็นใครน่ะ"

รอยยิ้มสดใสผุดขึ้นมาบนใบหน้ากลมมนราวกับพระจันทร์เต็มดวง ก่อนที่เด็กหญิงในชุดนอนสีขาวรุ่มร่ามจะยกไฟฉายในมือขึ้นมาให้เขาดู

"มืดขนาดนี้ ทำไมนายไม่ถือไฟฉายมาด้วย"

"ฉัน..."

"นายต้องเป็นน้องชายของพี่ต่อที่คุณย่าพูดถึงแน่ๆ" เด็กหญิงสรุปเอาเอง แล้วส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับไฟฉายในมือของตน "ฉันให้"

"ให้ฉันหรอ" เตวินน์ถาม

"ใช่ มืดขนาดนี้ไม่พกไฟฉายมาด้วยได้ยังไงกัน"

"แล้วไฟฉายของเธอล่ะ ถ้าเธอให้ฉัน แล้ว..."

เด็กหญิงที่มีขนาดตัวจ้ำม้ำและสูงเกินเพื่อนร่วมชั้นระบายรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะหยิบไฟฉายลายคิตตี้ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋า

"ฉันมีอันนี้อยู่"

"อ่อ... ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร นายรับไฟฉายของฉันไปแล้ว ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ" เด็กหญิงบอก

"ได้สิ แล้วเธอ..."

"ฉันเป็นคู่หมั้นของพี่ต่อ" ผู้มาเยือนในยามวิกาลประกาศสถานะของตน แล้วชี้นิ้วข้ามรั้วสูงไปยังบ้านข้างๆ "อยู่บ้านนั้น"

"แล้วเธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง" เตวินน์ถามด้วยความสงสัย

แต่คู่สนทนาให้คำตอบเขาด้วยการส่องไฟฉายไปยังประตูไม้บานหนึ่งขนาดเท่าหนึ่งคนเดิน ซึ่งเป็นทางเชื่อมระหว่างสองบ้าน

"คุณฝ้าย! หนีมาบ้านพี่ต่ออีกแล้วนะคะ ถ้าคุณย่ารู้เข้าต้องโดนดุแน่ๆ "

เด็กหญิงรูปร่างจ้ำม้ำรีบปิดไฟฉายในมือของตนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งไปยืนอยู่หน้าประตูไม้ แล้วหันกลับมาโบกมือให้เขา

"ไว้มาเล่นด้วยกันอีกนะ"

... สิบปีต่อมา ...

เตวินน์เดินลงมาจากรถพร้อมกับพี่ชายต่างแม่ ทว่าอีกฝ่ายกลับวิ่งถลาเข้าไปหาผู้เป็นพ่อก่อน ขณะที่เขาพึ่งจะเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้รองเท้า

"พ่อครับ ผมอยากถอนหมั้นกับน้องฝ้าย"

ปิติมองลูกชายคนโตของตนด้วยสีหน้าตกตะลึง เนื่องจากนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เพราะมันเกี่ยวพันไปถึงความสัมพันธ์ของสองตระกูล ขืนแม่ของเขามาได้ยินเข้าละก็ ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่

"ทำไมล่ะลูก น้องฝ้ายเขาไม่ดีตรงไหนหรอ"

คนเป็นพ่อพยายามถามหาเหตุผลจากลูกชายอย่างใจเย็น

"ผมไม่ได้ชอบน้องฝ้ายครับ"

"แต่พ่อว่า..."

"ผมชอบลินินครับพ่อ ผมเปลี่ยนมาหมั้นกับลินินแทนได้ไหม"

ตุบ!

กระเป๋าสะพายของเตวินน์หลุดจากบ่าลงมากระแทกพื้นทันทีที่ได้ยินคำประกาศของพี่ชายต่างแม่ เพราะผู้หญิงที่พี่ชาย 'ชอบ' และขอให้พ่อ 'หมั้นหมาย' ให้

คือ... รักแรกของเขา