บทที่ 1

... ยี่สิบปีก่อน ...

"พึ่งหย่ากับเมียได้ไม่ทันไร เมียน้อยก็เอาลูกมาทิ้งไว้ให้เลี้ยง นี่แกตั้งใจจะทำให้แม่เป็นประสาทให้ได้เลยใช่ไหม เจ้าติ"

เสียงเอ็ดตะโรโวยวายของคคนางค์ดังลั่นบ้านหลังใหญ่อย่างไม่คิดจะเกรงใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น เพราะถ้าใครกล้าเอาเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไปโพนทะนาต่อละก็ เธอจะวิ่งโร่ไปเลาะฟันมันออกเสียให้สิ้นซาก

"แล้วคุณแม่จะให้ผมทำยังไงละครับ เตเองก็เป็นลูกชายของผมเหมือนกัน คุณแม่จะให้ผมเอาลูกตัวเองไปทิ้งไว้ข้างถนนหรอ นั่นหลานคุณแม่นะครับ"

คนที่อาวุโสที่สุดในบ้านลียวัฒน์ปรายตามองหลานชายที่ตนไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนด้วยความรู้สึกไม่เป็นมิตร เพราะต่อให้อีกฝ่ายจะมีหน้าตาคล้ายคลึงกับปิติ ลูกชายเพียงคนเดียวของตนมากแค่ไหน แต่ 'เตวินน์' ก็ไม่ใช่หลานชายที่ท่านต้องการอยู่ดี

"แล้วเจ้าต่อละ แกคิดว่าลูกจะรู้สึกยังไง พ่อกับแม่พึ่งเลิกกันได้ไม่กี่เดือน จู่ๆ ก็มีน้องชายที่ไหนไม่รู้โผล่มาอยู่ในบ้าน แกเคยนึกถึงความรู้สึกของลูกบ้างไหม"

"ผมจะอธิบายให้ต่อฟังเองครับ" ปิติบอก

"อธิบาย แกจะอธิบายยังไง"

"ผมจะอธิบายความจริงให้ลูกฟังทุกอย่าง ต่อสิบเอ็ดขวบแล้วนะครับคุณแม่ สักวันเขาก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ ค่อยๆ อธิบายไปเดี๋ยวก็เข้าใจเอง"

"ลูกเข้าใจ แต่ฉันไม่เข้าใจ" ยลดาเดินกระแทกเท้าเข้ามาในบ้านของอดีตสามี พร้อมกับประกาศเสียงดังลั่นว่าตนไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

"คุณดา!"

"ทำไม เลิกกันไปได้ไม่ถึงเดือน ตะโกนอย่างกับลืมว่าเคยเป็นผัวเมียกัน" ผู้มาเยือนตอกกลับอย่างไม่ยี่หระ เพราะมั่นใจว่าเขายังต้องพึ่งพาครอบครัวของตนอยู่

"เลิกบ้า แล้วกลับบ้านคุณไปซะ"

"ไม่! ฉันจะมาหาลูก" ยลดาบอกธุระของตน

"ลูกขึ้นนอนไปแล้ว กลับไปซะ"

คนถูกไล่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าบันดาลโทสะ กระโจนเข้าไปตบหน้าอดีตสามีเต็มแรงต่อหน้าต่อตาเจ้าของบ้าน ก่อนจะหันไปบอกอดีตแม่ย่าของตนเสียงแข็ง เพื่อประกาศศักดาหากอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามความต้องการของตน

"คุณแม่ก็รู้ใช่ไหมคะ ว่าครอบครัวของดาถือหุ้นบริษัทลียวัฒน์อยู่เท่าไหร่ แล้วถ้าหากว่าดาจะถอนหุ้น..."

"คุณดา! "

"หล่อนต้องการอะไรก็พูดมาเถอะแม่ดา ฉันขี้คร้านจะฟังหล่อนอรัมภบทเต็มทีแล้ว" คคนางค์กล่าวอย่างหัวเสีย นี่ถ้าไม่ติดว่าท่านยังต้องพึ่งพาเม็ดเงินของคนบ้านนั้นละก็ คนอย่างหม่อมหลวงคคนางค์ไม่มีทางยอมอ่อนข้อให้ใครแน่

"แหม... พูดง่ายอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้วค่ะ คุณแม่"

"คุณดา กรุณาให้เกียรติแม่ผมด้วย"

ยลดาขึงตามองอดีตสามีอย่างเอาเรื่อง แล้วกวาดสายตามองไปทั่วบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่าของตระกูลลียวัฒน์ด้วยสีหน้าพึงพอใจ ก่อนจะเลื่อนสายตาไม่เป็นมิตรไปจับจ้องบนร่างของเด็กชายวัยเจ็ดขวบ ที่นั่งขดตัวอยู่ข้างประตูเหมือนกำลังหวาดกลัวกับอะไรบางอย่าง

"เอา 'มัน' ออกไปให้พ้นหูพ้นตาฉันเดี๋ยวนี้ แล้วเราค่อยมาคุยธุระกัน"

คนที่วางอำนาจบาตรใหญ่ตั้งแต่มาถึงออกคำสั่งกับทุกคนในบ้าน แล้วเดินกรีดกรายเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก

"น้อย พาคุณเตออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าก่อน" ปิติสั่งคนรับใช้ในบ้าน