บทที่ 5

... เก้าปีก่อน ...

"หล่อนมาที่นี่ทำไมน่ะ แม่ดา"

เสียงของผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังใหญ่เอ่ยถามคนมาเยือนด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่าท่านไม่ต้อนรับ แต่ยลดาก็หาได้แคร์ไม่

ร่างระหงกรีดกรายเดินหน้าระรื่นเข้าไปภายในห้องรับแขก ก่อนจะออกคำสั่งกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาเคียงข้างอดีตแม่สามีของตนด้วยน้ำเสียงเดียดฉันท์

"ไปเอาน้ำเอาท่ามาให้แขกสิยะ อย่าทำตัวเนรคุณ กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาแบบนี้สิ"

"แม่ดา! " คคนางค์ตะโกนเรียกอดีตลูกสะใภ้อย่างมีโทสะ

"ทำไมหรือคะ ดาพูดอะไรผิดไปตรงไหนหรือคะคุณแม่ เอ๊ะ! หรือว่าเดี๋ยวนี้คนตระกูลลียวัฒน์ไม่ต้องการพึ่งพาดาแล้ว ก็เลยคิดจะแข็งข้อ" คนที่มักจะหยิบยกผลประโยชน์ทางธุรกิจมากดขี่คู่สนทนาอยู่เสมอเอ่ยเยาะ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา โดยที่เจ้าของบ้านไม่ได้เชิญ

"วันนี้เจ้าต่อไม่อยู่ ถ้าหล่อนมีธุระกับลูก ก็ไว้ค่อยมาวันอื่น"

"ดามีธุระกับคุณแม่ แล้วก็คุณติค่ะ" ยลดาบอก

"มีธุระอะไรกับฉัน"

คนที่คิดมาตลอดว่าตนอยู่เหนือคนตระกูลลียวัฒน์จีบปากจีบคอ แล้วเลื่อนสายตาไปทางเด็กหนุ่มที่ทำท่าจะลุกออกไปหาน้ำมาให้แขกตามคำสั่ง

"นั่งอยู่นี่แหละเจ้าเต ย่าไม่ได้สั่ง" คคนางค์เอ่ยขึ้น

"ย่า?! " ยลดาทวนคำที่อีกฝ่ายใช้แทนตัวเองกับหลานชายคนเล็กเสียงสูง แล้วกอดอกเชิดหน้าขึ้น เพื่อบอกให้รู้ว่าตนไม่พอใจเป็นอย่างมาก "เดี๋ยวนี้คุณแม่ให้หลานขี้ข้าเรียกตัวเองว่า 'ย่า' ได้แล้วหรอคะ"

"เอ๊ะ! ถ้าหล่อนคิดจะมาเพื่อยั่วโมโหฉัน ก็เชิญกลับไปหาสามีฝรั่งขี้นกของหล่อนเสียเถอะ ฉันพึ่งออกจากโรงพยาบาล ยังไม่อยากถูกหามกลับไปอีกรอบ"

อดีตลูกสะใภ้บิดเบ้ริมฝีปากของตนอย่างเปิดเผย แล้วเปิดกระเป๋าหยิบใบสมัครเรียนต่อในระดับชั้นปริญญาโทออกมาวางบนโต๊ะเบื้องหน้าคู่สนทนาทันที เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะเสียเวลาต่อปากต่อคำกับท่านเช่นกัน

"นั่นมันอะไรน่ะ"

"ใบสมัครเรียนต่อปริญญาโทของตาต่อค่ะ" ยลดาตอบ

"แล้วหล่อนเอามาให้ฉันทำไม"

"ดาอยากให้คุณแม่กับคุณติช่วยกล่อมตาต่ออีกแรง"

ผู้มาเยือนบอกความต้องการของตน แต่นั่นก็ทำให้คนฟังเผลอหลุดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"หัวเราะอะไรคะ"

เมื่อเห็นว่าท่าทีของตัวเองสามารถทำให้ยลดาหัวเสียได้บ้าง หม่อมหลวงคคนางค์ก็กดยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเป็นต่อ เนื่องจากวันนี้เป็นทีของอีกฝ่ายบ้าง ที่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากตน

"กล่อมลูกไม่สำเร็จล่ะสิ"

"ค่ะ ถ้าดารู้ว่าคุณแม่กับคุณติจะเลี้ยงลูกดาให้หลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำแบบนี้ ดาคงพาตาต่อไปอยู่ที่อเมริกาด้วยกันตั้งแต่ทีแรกแล้ว" คนที่ไม่เคยโทษตัวเองเอ่ยขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าหัวหงอกหัวดำ แล้วตบมือลงบนใบสมัครที่ตนเตรียมมาด้วย "ดาทำเพื่ออนาคตของลูก ค่าใช้จ่ายดารับผิดชอบเอง หวังว่าคุณแม่จะให้ความร่วมมือนะคะ"

"แล้วทำไมฉันจะต้องไปบังคับเจ้าต่อมันด้วย"

"คุณแม่! " ยลดาแหวใส่