บทที่ 6

ปกป้องหงุดหงิดเสียยิ่งกว่าเดิม

เขาตั้งใจว่าจะแกล้งเด็กส้มหวานคลายเครียด แต่พอดวงตากลมโตคู่นั้นประสานตาของเขา หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นแรง ปากที่คมเหมือนกรรไกรขยับไม่ได้ ราวกับสนิมขึ้นก็ไม่ปาน ยิ่งเธอยิ้มและกล่าวคำขอบคุณที่ให้ติดรถมาด้วย เขาก็ยิ่งอารมณ์เสียเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นหาเรื่องอย่างไร

“หรือจะแฉว่าเป็นลูกเมียน้อยดีวะ...ไม่ได้สิ แม่ของยัยเด็กส้มหวานทำผิด ลูกไม่ควรต้องมารับกรรมที่ผู้ใหญ่ก่อ แต่ถ้าเธอคิดจับคุณพ่อด้วยก็อีกเรื่อง”

จิตใต้สำนึกเตือนว่าหากส้มหวานมีเจตนาแค่ต้องการดูแลผู้มีพระคุณ ตอบแทนคุณพ่อที่ส่งเสียเล่าเรียนจนจบปริญญาตรีอย่างที่อ้างจริง การที่เขาทำให้เธอเสียใจหรืออับอายอาจไม่ใช่พฤติกรรมที่เหมาะสมนัก ออกจะใจร้ายมากไปเสียด้วยซ้ำ

เขาไม่ใจร้ายพอที่จะทำให้ส้มหวานอับอาย แต่ก็ไม่อยากให้เธออยู่สุขสบายจนเกินไป

“รบกวนคุณภาสตามส้มหวานให้หน่อยนะครับ พอดีผมมีธุระจะคุยกับเธอ” ปกป้องเสียดายที่ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของส้มหวาน จึงต้องเรียกผู้ช่วยคนสนิทของบิดาเข้ามาหาในห้องทำงานและรบกวนให้ตามตัวคนที่เขาต้องการพบโดยด่วน

“ผมเห็นน้องส้มลงไปทานข้าวกับพี่ ๆ แผนกบัญชีน่ะครับ คุณป้องจะให้รอจนเธอกลับจากพักกลางวัน หรือว่าให้ผมตามเดี๋ยวนี้เลยดีครับ”

“ไปกินข้าวกับพี่ ๆ ในแผนก?” ปกป้องประหลาดใจที่คนไม่ค่อยพูดอย่างส้มหวาน มาทำงานวันแรกก็หาเพื่อนได้แล้ว ดูท่าทางจะมีมนุษยสัมพันธ์ดีกว่าที่คิด “งั้นไม่เป็นไรครับ ผมแค่กลัวว่าคุณย่าจะดุที่ไม่ดูแลเด็กในบ้าน แต่ถ้าเมกเฟรนด์เร็วขนาดนี้ผมก็คงไม่ต้องห่วงแล้วแหละครับ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับคุณป้อง น้องส้มเขาสนิทกับพี่ ๆ ตั้งแต่ช่วงฝึกงานแล้วแหละครับ พอน้องกลับมาทำงานเลยพากันไปฉลองต้อนรับ แต่เห็นบ่นเสียดายนะครับที่น้องไม่ได้ทำที่แผนกบัญชี แต่ต้องมาจดรายงานประจำวันให้คุณป้องแทน”

“ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละครับ...ขอบคุณนะครับ”

เมื่อได้รู้ว่าเด็กในบ้านที่ทำให้เขาต้องหาเหตุผลที่จะไม่ทำตัวร้ายกาจกับเธอตลอดช่วงเช้า เคยฝึกงานในบริษัทของบิดามาก่อน ปกป้องก็รู้สึกไม่ต่างจากถูกหินก้อนยักษ์กดทับบนหน้าอก อุตส่าห์พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใจดี แต่กลับต้องถูกทรยศหักหลังอีกจนได้

“ที่คุณพ่อยอมให้ผมทำงานที่อื่นเพราะอยากให้ยัยส้มหวานทำงานที่นี่มากกว่าสินะครับ” ปกป้องพึมพำกับตัวเอง ได้คำตอบแล้วว่าคุณพ่อรักลูกแท้ ๆ หรือลูกเลี้ยงมากกว่ากัน

ชายหนุ่มปล่อยตัวเองให้นั่งจมอยู่กับความหลังอันเจ็บปวด ดำดิ่งไปกับภาพความทรงจำในวันวาน ที่เคยถามคุณแม่บ่อยครั้งว่าทำไมคุณพ่อจึงต้องบินไปเชียงใหม่แทบทุกเดือน ทั้ง ๆ ที่ไม่มีงานที่นั่นแล้ว หลังจากเซ้าซี้ถามแล้วไม่ได้คำตอบ เขาจึงสืบหาความจริงด้วยตัวเอง แต่ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไร คุณแม่ที่ทนไม่ไหวก็บอกเรื่องที่ทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน

‘คุณพ่อเขาไปติดแม่ม่าย แม่รู้มาสักพักแล้ว แต่ไม่อยากพูด ป้อง...ป้องสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ขุดอะไรต่อ ถือว่าเห็นแก่แม่นะป้อง แม่ไม่อยากรู้หรือว่าเห็นอะไรไปมากกว่านี้แล้ว’

ปกป้องทำตามที่มารดาต้องการและภาวนาให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็ว แต่หลังจากนั้นไม่นานเขากลับทะเลาะกับบิดาและหลุดตะคอกเรื่องที่ท่านเป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักพอ ปกป้องจำได้ว่าท่านมองเขาสลับกับคุณแม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเกินทน

หนึ่งสัปดาห์ให้หลังท่านได้ตัดสินใจหย่าและนับจากวันนั้นปกป้องก็ไม่ได้พูดคุยกับบิดาอีก เขาไม่ยอมสานต่อธุรกิจครอบครัว ทว่าวันนี้สถานการณ์ต่างไปจากเดิม เขาสูญเสียคุณพ่อให้กับสองแม่ลูกนั่นไปแล้ว แต่ไม่มีวันที่เขาจะยอมเสียบริษัทที่เป็นสิทธิ์ของเขาด้วยโดยเด็ดขาด

“อย่าหวังว่าฉันจะยอมเธอกับแม่อีกเลยนะ ยัยส้มหวาน!”

“ท่านประธานบอกว่าหลังเลิกงานแล้วให้ส้มไปรอที่หน้าลิฟต์ลานจอดรถฝั่งตะวันออกน่ะ บอกว่างานเสร็จแล้วจะตามไป”

ส้มหวานยิ้มรับคำสั่งที่เขาฝากเพื่อนร่วมงานมาบอกเธอ พร้อมกับปฏิเสธคนส่งข้อมูลที่อาสารอเป็นเพื่อน เนื่องจากลานจอดรถบริเวณนั้นปิดปรับปรุงท่อน้ำ นาน ๆ ครั้งพนักงานรักษาความปลอดภัยถึงจะเดินผ่าน มองอย่างไรก็เปลี่ยวเกินกว่าที่พนักงานหญิงจะไปรอใครตามลำพัง

“ให้พี่ไปด้วยเถอะส้ม ตรงนั้นน่ากลัวจะตายไป มีแต่พวกคนงานไปแอบสูบบุหรี่” จงรักเอ็นดูน้องสาวคนเล็กประจำแผนกตั้งแต่วันแรกที่มาฝึกงาน เพราะนอกจากส้มหวานจะนิสัยดีและขยันทำงานแล้วยังมีน้ำใจกับเพื่อนร่วมงาน ไม่แปลกเลยที่เธอกับเพื่อนจะเป็นห่วงน้องที่ต้องไปรออยู่ลานจอดรถมืด ๆ ตามคำสั่งเจ้านาย

“ถ้าอีธัญญ่าไปนะ พี่จะไม่ห่วงเลย”

“อีนี่!”

ชายหนุ่มหัวใจสีชมพูที่บังคับให้ทุกคนเรียกตัวเองว่าธัญญ่า แทนธนศักดิ์ที่พ่อแม่ตั้งให้อดด่าเพื่อนไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ตบมุกคลายเครียดให้ทุกคนหัวเราะกัน “แกต้องห่วงฉันสิ! นังรัก ฉันออกจะตัวบางร่างเล็ก ถ้าถูกใครทำมิดีมิร้าย ฉันจะสู้ยังไงไหว!”

“จ้า! ตัวเล็กสุด เล็กกว่าแกก็ด็อบบี้แล้วแหละ!”

“ชัตอัปเดี๋ยวนี้ชะนี! ไม่งั้นฉันจะเสกให้เธอผอมนะยะ!”

“งั้นก็เสกเดี๋ยวนี้เลยจ้า!”