บทที่ 4

“ไม่มีใครเป็นอะไรจะคิดมากทำไมวะ!”

คุณแม่ดุจดาวบอกกับเขาว่าไม่มีใครเป็นอะไร อย่างมากก็แค่แผลถลอก ส่วนเรื่องรถทางประกันจัดการให้แล้ว เขาเชื่อเช่นนั้นจนกระทั่งบิดามาถึงและทำหน้าแปลก ๆ เหมือนมีเรื่องที่ไม่พอใจ เขาพยายามค้นหาคำตอบอยู่นานและได้รู้จากคุณแม่ว่าคุณพ่อซุกภรรยาอีกคนไว้ที่เชียงใหม่ จึงมีลับลมคมในอย่างที่เห็น และตามคำบอกเล่าของมารดา ผู้หญิงคนนั้นคือเจ้าของสวนส้มที่มีชื่อว่าหอมนวล ซึ่งก็คือแม่แท้ ๆ ของส้มหวาน ด้วยเหตุนี้เขาจึงชิงชังเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

หลังจากอุบัติเหตุชายหนุ่มพยายามอย่างหนักที่จะไม่สนใจปัญหาของผู้ใหญ่ แต่การโต้คารมหลายครั้งที่เขาไม่เข้าใจ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับความรับผิดชอบและจำนวนเงินที่ต้องจ่าย ทำให้เขาอดตั้งคำถามไม่ได้ สุดท้ายคำตอบที่ได้มาก็ไม่พ้นเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อหอมนวลและลูกสาวของเธอ

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้ปกป้องอารมณ์เสีย ตอนที่ได้พบกับส้มหวานครั้งแรก เธออายุแค่สิบแปดปี มาที่บ้านศุภสวัสดิ์เพื่อรอสมัครเรียนต่อมหาวิทยาลัย ลักษณะท่าทางของเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุ พูดน้อยกว่าเด็กวัยรุ่นที่เขาเคยเจอ และยังมีความเศร้าหมองที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

ในวันนั้นเขาที่เป็นผู้ใหญ่กว่าถึงหกปีกลับทำตัวไม่เหมาะสม หักห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้ จากที่ตั้งใจจะด่าเธอจนร้องไห้หนีกลับไปซบอกแม่ เขากลับทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่เคยคิดว่าจะทำ

“ตั้งนานแล้ว ยัยส้มหวานคงไม่คิดอะไรหรอก…”

ปกป้องเชื่อว่าเธอคงไม่ติดใจเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ส่วนตัวเขาที่ทำตัวแปลก ๆ ก็ได้ให้เหตุผลกับตัวเองว่ากำลังสับสน เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่เพิ่งหย่ากันได้ไม่นาน ซ้ำร้ายมารดายังขอร้องแกมบังคับให้อยู่ที่บ้านศุภสวัสดิ์กับบิดาที่เป็นตัวต้นเหตุในการทำลายครอบครัว ด้วยการเลี้ยงดูภรรยาลับและลูกติดไว้ที่เชียงใหม่ แล้วนี่ยังพาลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านอีก

วันที่ได้ข่าวว่าส้มหวานจะย้ายมาเรียนต่อที่กรุงเทพ อยู่ในบ้านที่เขาเติบโตมาตั้งแต่จำความได้ ปกป้องที่เกลียดชังสาวน้อยที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนได้เตรียมคำพูดไว้มากมาย แต่พอได้เจอเธอตรงหน้าเขากลับกลั่นถ้อยคำเหล่านั้นออกมาไม่ได้ จากที่จะด่าทอให้เธออับอาย กลับกลายเป็นยั่วยุด้วยประโยคที่เขาเองก็แยกไม่ออกว่าหยาบคายหรือหยอกเล่น และพอเธอตอบด้วยท่าทางที่จริงจังว่าต้องการตอบแทนบุญคุณ ปกป้องที่จ้องดวงตาวาววับคู่นั้นอยู่นานก็เผลอไผลไป

จูบเธอ…

โชคดีที่เขาดึงสติกลับคืนมาได้ ขอให้ส้มหวานไปจากที่บ้าน ซึ่งเธอก็ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดจนกระทั่งเมื่อวานนี้ แต่เรื่องที่กวนใจมากที่สุดยังคงเป็นเรื่องที่เขา…อยากจูบเธออีกครั้ง

“โธ่เว้ย!”

ในเมื่อลบภาพเมื่อหลายปีก่อนออกจากหัวไม่ได้ ปกป้องจึงตัดสินใจตื่นก่อนเวลา เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมรองเท้าคู่ใจและออกไปวิ่งนอกบ้าน เผื่อว่าลมเย็น ๆ จะลดความหมกมุ่นที่เขามีต่อส้มหวานได้บ้าง ซึ่งก็นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง การสูญเสียเหงื่อทำให้ใจของเขาสงบลง มีสมาธิที่จะจัดการความคิดของตัวเองได้ดีกว่าเดิม

เมื่อกลับมาถึงบ้านปกป้องจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว ขณะเดินขึ้นไปยังชั้นสองก็ได้ยินเสียงของบิดาที่ดังมาจากห้องนอน ยังมีเสียงพยาบาลสาวใหญ่และผู้หญิงที่เขาไม่ชอบหน้าด้วยอีกคน หากอยู่ในสถานการณ์ปกติเขาคงเดินเข้าไปทักทายอย่างแสบ ๆ คัน ๆ ให้คนฟังได้สะดุ้งเล่นสักหน่อย แต่ตอนนี้คุณพ่อกำลังพักฟื้น การเข้าไปรบกวนท่านคงไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม แม้ว่าจะมีเรื่องที่ไม่ลงรอยกันกับท่านก็ตาม

โอกาสแกล้งยัยเด็กส้มหวานยังมีอีกเยอะ...

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ปกป้องก็ลงไปยังห้องรับประทานอาหาร กฎเหล็กของบ้านศุภสวัสดิ์ที่คุณหญิงพิมพ์แขตั้งไว้คือทุกคนต้องกินข้าวพร้อมหน้ากันในช่วงเช้า แต่ตอนนี้คนป่วยยังไม่แข็งแรงพอที่จะลงมาได้ จึงเหลือเพียงเขากับคุณย่าสองคน

“ที่บริษัทเป็นยังไงบ้างล่ะตาป้อง คุ้นหน้าคุ้นตาทุกคนดีแล้วหรือยัง” คุณหญิงพิมพ์แขถามขณะรอแม่บ้านตักข้าวต้มกุ้งใส่ชาม ใบหน้าที่มีริ้วรอยไม่แสดงอารมณ์ ซึ่งท่านทำหน้าเช่นนี้ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่พอใจ และดูเหมือนคนเป็นหลานจะรู้เสียด้วยว่าตัวเองคือต้นเหตุที่ทำให้ท่านอารมณ์ไม่ดี จึงพยายามเอาอกเอาใจท่านมากเป็นพิเศษ

“เรียบร้อยดีครับคุณย่า บอร์ดส่วนมากก็คนรู้จักเก่าแก่ของคุณพ่อทั้งนั้น มีแค่ผู้ถือหุ้นรายเล็กไม่กี่รายที่ผมต้องทำความรู้จัก ส่วนเรื่องโพรเจกต์ คุณพ่อแอสไซน์งานไว้ก่อนเข้ารับผ่าตัด ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยครับ”

“ดีแล้ว ยังไงอนาคตบริษัทก็ต้องเป็นของเรา ดูแลรับผิดชอบให้เหมือนเป็นของตัวเองเสียตั้งแต่ตอนนี้ก็ดี พอถึงเวลาที่คุณพ่อเราวางมือจะได้คล่องแคล่ว หยิบจับตัดสินใจได้สะดวก”

“คุณพ่อผ่าตัดเล็ก ไม่นานก็กลับไปทำงานได้แล้วครับคุณย่า ผมคงไม่ต้องทำงานแทนคุณพ่อ...”